Δρόμος

 Πλάθει λέξεις σε γαλαξίες φανταστικούς. Σκέψεις αλλοπαρμένες, μια εποχή λουσμένη από ένα μωβ ακαθόριστο..δημιουργικής μελαγχολίας ή επικαλυμμένης οδύνης; Τέτοια εποχή, κάθε χρόνο, αγοράζει σημειωματάρια, πένες, βιβλία. Καμαρώνουν στο γραφείο της εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή, έναν νέο καταιγισμό σκέψεων και λέξεων.Μυρίζει το τυπωμένο χαρτί, η οσμή ανακατεύεται με τη μυρωδιά της καραμέλας και του καφέ, γράφει να κατευνάσει τα δαιμόνια, γράφει να ξαποστάσει. Διφορούμενος ο καιρός, όπως και όλα. Τριγύρω βασιλεύει μια αμηχανία, μετά το πέρας των καλοκαιρινών διακοπών που αφέθηκαν σε μια πρωτόγνωρη αλμύρα τα πιο φρικαλέα τους άγχη.

  Και τώρα ψύχρα, νεφέλη,πράσινα μήλα και τυπωμένο χαρτί. Λέξεις και σκέψεις που κάνουν κρότο από χιλιόμετρα. Όταν η ελπίδα είναι απούσα από παντού, η υπομονή πρέπει να δυναμώνει. Ακριβώς τότε που είναι άθλος. Στο μυαλό της καμαρώνουν σχέδια και ιδέες, επιθυμίες για μάθηση, περιπλάνηση, νέες εξερευνήσεις. Όπως νυχτώνει νωρίς και μια γριφώδης ερήμωση την κεντά με θλίψη, δεν τολμάει να παραδεχτεί ότι για αλλού ξεκίνησε, ότι θέλει έναν νέο δρόμο, που θα χαράξει η ίδια αυτή τη φορά, και ας είναι ανατρεπτικός. Σιχαίνεται τα μονοπάτια, όπως και δεν πιστεύει στην πανάκεια. Τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Ο νους της σκαρώνει εναλλακτικές διαδρομές. ΄Εχουν φίλους αγαπημένους, γεύση, χρώμα, άρωμα, αγάπη. Όλα εκείνα που άργησε να καταλάβει ότι τής χορηγούσαν χαρά. Τόποι γεμάτοι ευλογία, βλέμματα όλο λαχτάρα, ηδονική προσμονή στιγμές. Η αίσθηση ότι βιώνεις το κάθε τι,όχι απλώς το ζεις.

Κάνει μια εκκαθάριση γενναία, έστω και με χρονοκαθυστέρηση. Άνθρωποι που πίκρανε, άνθρωποι που δεν την υπολόγισαν, εξαπατήσεις, χαμόγελα, εκδρομές και εκδορές. Σε μια νοητή ζυγαριά, η κλίση πάντα διχάζει. Σβήνει σκηνικά αθέλητα και ατυχή, κατανοεί την αναγκαιότητά τους. Αναζωπυρώνει η φαντασία της στιγμές μέθης που η ύπαρξη γιόρταζε, χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις.Η παραδοχή μιας λάθος επιλογής μπορεί να αποβεί καταλυτική μόνο αν είσαι δειλός για να την κάνεις. Να αυτοαναιρεθείς, ποιο το κακό σε ένα παράπτωμα αν όχι στην άρνηση ομολογίας αυτού;

Το ξέρει, τής το έμαθαν τα βράδια της ερήμωσης, εκείνο το αμφίσημο μωβ, ο διφορούμενος καιρός, η συρρίκνωση της ημέρας. Αν έχεις τη δύναμη να γίνεις κριτής του εαυτού σου καμία κριτική δε θα είναι ικανή να σε αγγίξει. Αν τσαλακώσεις πρώτος την εικόνα σου, όσο και να θέλουν οι άλλοι να την αλλοιώσουν, θα αποτυγχάνουν. Και επίσης:η αναγνώριση μιας αποτυχίας πυροδοτεί απρόσμενη επιτυχία. Το κρίσιμο είναι η εγκατάλειψη..λάθος ονείρου, απόφασης, ανθρώπου, σκέψης. Γιατί στη σκέψη ριζώνει η όποια αποτυχία..Η σκέψη τη μεθοδεύει, η σκέψη επισπεύδει την έλευσή της.

Κι έπειτα έρχονται εκείνα τα κυριακάτικα πρωινά, τα τόσο νωχελικά, που όλη η πλάση μοιάζει να την καλεί σε μια πελώρια γιορτή που τής θυμίζει ότι οι αποτιμήσεις στη ζωή πάσχουν τελικώς από κάποια γελοιότητα. Πως τίποτα δεν έχει στην ουσία σημασία. Και πως ,όσο μπορεί να γίνεται κοινωνός αυτής της γιορτής μαζί με όσους αγαπάει, όλα τα άλλα είναι πραγματικά ανούσια. Κανένας δρόμος δε μπορεί να είναι λανθασμένος όταν έχει τέτοιους συνεπιβάτες, όταν για συνοδοιπόρο έχει τον ειλικρινή εαυτό της . Και αν αποτυχία είναι η μη πραγματοποίηση στόχων, επιτυχία κάποιες φορές είναι η δύναμη  αναθεώρησής τους. Γιατί δεν υπάρχει πιο πικρή αίσθηση από εκείνην της επιτυχίας σε έναν λανθασμένο στόχο.

 

Χαμογελάει ξαφνικά. Ήρθε η ώρα για τις σκέψεις της να χαθούν σε μια λυτρωτική σιωπή και η ίδια να ξεκινήσει μια πορεία γιορτινή, και ας μοιάζει γεμάτη αντιφατικά, σωτήρια λάθη.