Τα σχέδια

Ο Σεπτέμβρης σου αυτή τη φορά έμοιαζε να βυθίζεται σε ένα σκοτάδι. Απόλυτο και τρανό, ο γαλαξίας κατάμεστος από βρόχινα φιλιά και χαμόγελα όλο σταλαγματιές οδύνης.Ερεβώδης ο Σεπτέμβρης, να δοκιμάζει την εναρμόνιση με το μόνιμο ψυχισμό σου. Λείπουν αβάσταχτα οι στιγμές που ξαπόσταινες από τις εμμονές σου. Τις απομυθοποιούσες, και χωρίς θολή όραση, διέκρινες ακόμα και την πιο καλά κρυμμένη ελπίδα.Χρόνια τώρα αφόρητα, γκρίζα πρωινά και νύχτες ασήκωτης μελαγχολίας, στέκεσαι όρθια σε ένα σπίτι παρατημένο, μαζεύεις και εσύ τα ερείπιά σου. Η απληστία χορεύει στο βλέμμα σου, τα χείλη σου προφέρουν με την ίδια ακριβώς ταραχή τη νέα συμφορά που σε βρήκε, η ζωή εφεξής δεν έχει κανένα νόημα και κανένα τέρμα.Από το φόβο σου μην χάσεις τη νιότη σου πρώιμα, την απέβαλλες εσύ η ίδια δια παντός.

Και έπειτα ξεπορτίζεις για την ίδια και απαράλλαχτη βόλτα. Μέσα στην ορμητική βροχή, με ρούχα μουσκεμένα και μαλλιά έξαλλα από την υγρασία. Νιώθεις μια ανείπωτη αίσθηση ελευθερίας όταν περπατάς νωχελικά στη βροχή ενώ όλοι τρέχουν φρενήρεις να φυλαχτούν από μια απλή βροχόπτωση. Λατρεύεις τις καταιγίδες γιατί ακυρώνουν τα όποια σχέδια, που έτσι και αλλιώς για αυτό καταστρώνονται. Σου αρέσει να βλέπεις έκρυθμα πρόσωπα, κατηφείς εκφράσεις και γκρινιάρικες ατάκες, μια αντίδραση σα να ήρθε η συντέλεια επειδή ο ουρανός έστειλε από το πουθενά μια χειμαρρώδη μπόρα. Ποτέ δε θα εξασκηθούμε στην αιφνίδια ανατροπή των σχεδίων, και ας ξέρουμε ότι πρόκειται για νοητές κατασκευές. Πιστεύουμε με όλη μας την Ψυχή στα θεωρητικά μας οικοδομήματα και παρανοϊκά επιδεικνύουμε έλλειψη πίστης όταν αυτά μετατρέπονται σε πράξη.

 

Εσύ απολάμβανες έστω και εκείνες τις λιγοστές στιγμές να είσαι ήρεμη και αυτάρκης. Έπινες αρμένικα βύσσινο λικέρ, έτρωγες σοκολάτα με φουντούκια και ένιωθες τα ρούχα  να κολλάνε πάνω σου, το κρύο αεράκι να σε διαπερνάει. Ταυτόχρονα, διασκέδαζες να βλέπεις ομπρέλες να τις παρασύρει ο άνεμος, περιοδικά έξω από το περίπτερο να μουσκεύονται, ωραιοπαθείς γυναίκες να καθρεφτίζονται όλο αγωνία, χτενίζοντας με τα χέρια τα αφηνιασμένα τους μαλλιά. Ήταν μια γιορτή απροόπτων και η σύγχυση που προκαλούσε ήταν το δίχως άλλο κωμική και τερπνή.

 

Αυτές ήταν οι μόνες ώρες που ο γκρινιάρης εαυτός σου γαλήνευε. Όλες τις υπόλοιπες φρόντιζες να διεκτραγωδείς ακόμα και τη φαινομενική εύνοια που σε συναντούσε.

''Δε μπορεί..Κάτι άλλο κρύβεται από πίσω..Δεν παίρνουν τα μυαλά μας αέρα'' μονολογούσες με τη συνήθη υστερία κάθε φορά που κάτι ελπιδοφόρο συνέβαινε. Όταν δε γινόταν κάτι αποθαρρυντικό, δικαιωνόταν η μίζερη κοσμοθεωρία σου.Ότι η ζωή σου είναι ένα ρεσιτάλ ατυχίας και εσφαλμένων συγκυριών.Ότι αλλού έπρεπε να ήσουν, άλλα να έκανες, μαζί με άλλους ανθρώπους. Ότι τα επόμενα χρόνια θα σε έβρισκαν στάσιμη, με μοναδική ηδονή αυτές τις βροχερές βόλτες. Έτσι έβρισκες κάθε άλλοθι για να επαναπαύεσαι στις αυτοσχέδιες συμφορές σου. Μάταια σου φώναζα να ξυπνήσεις από το λήθαργο και από αυτήν την πελώρια ιδέα σου που σε έσπρωχνε σε αέναη θλίψη. Στην ανικανότητα να ευχαριστηθείς ακόμα και τα πιο μικρά, επειδή μια δυστυχία σίγουρα καιροφυλακτεί στην επόμενη γωνία. Συνήθως τραβούσες τις κλωστές από τα ρούχα σου ή γύριζες πλάτη με πρόσχημα ότι έψαχνες ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Η άρνηση του προβλήματος είναι εκείνη που το γεννά και οδηγεί στην υποτροπή του. Στη διαιώνισή του.

Η ζωή γίνεται θάνατος όταν τελούμε εν αναμονή της όποιας συμφοράς ή αποτυχίας. Το μόνο που προκαθορίζεται είναι η ματιά μας απέναντι στο κάθε τι. Ο φόβος ότι όλα θα πάνε διαβολεμένα στραβά ριζώνει στην ποταπή μας ανάγκη να απενοχοποιούμε την παραίτησή μας.Και η γκρίνια είναι μια στάση ζωής ανυπόφορη, κυρίως γιατί φανερώνει απληστία και μεμψιμοιρία.Δεν έχει δύναμη μεταβολής των καταστάσεων, κουράζει όσους μας περιβάλλουν, σφραγίζει τη δική μας φθορά. Και όπως τα σχέδια αναποδογυρίζουν με ανεπαίσθητους μηχανισμούς αναίρεσης, έτσι και την όποια συμφορά μας μπορούμε εμείς να μετατρέψουμε σε θαύμα αρκεί να είμαστε εκεί για να το κάνουμε και να μην έχουμε αφεθεί αμαχητί στον υπέρτατο λήθαργο.

Όλα αυτά δε μπορείς να τα καταλάβεις, ούτε θέλεις. Δεν είσαι εδώ άλλωστε. Όλο λείπεις, προτρέχεις σε μέρες μέλλουσες γεμάτες από αντίξοα και στυφά αδιέξοδα. Και η μόνη διακοπή της καλπάζουσας πορείας σου στο χρόνο γίνεται κάτι τέτοια απογεύματα, που ένας συνωστισμός από μαύρα σύννεφα προκαλεί χαλασμό και βγαίνεις έξω να συναντήσεις τον άλλο σου εαυτό.