(Απο)Κοσμος

Χάνεται χρόνια σε θεωρίες λεπτεπίλεπτες. Ψάχνει μικρές απολαύσεις να εξωραϊσουν μια άχαρη μέρα. Ένα ποπ διαμάντι μουσικό, μια παράνομη ματιά, ένα αίνιγμα, ένα πτι φουρ με κεράσι και μαρμελάδα, ένα έξυπνο λογότυπο. Κάτι ανάλαφρο, που θα την απομακρύνει από την αβάσταχτα παγιωμένη ρουτίνα.
Στο γραφείο της ημιτελή κείμενα της βγάζουν τη γλώσσα. Κάθε τρεις και λίγο γεμίζει τη μωβ της κούπα με γαλλικό καφέ αλλά από ιδέες έχει στερέψει.Όταν το γράψιμο εξελίσσεται σε δουλειά, χάνει κάτι από την αίγλη του. Δεν ξέρει να πει με σιγουριά τι φταίει και η έμπνευσή της εξανεμίστηκε.
Ρεμβάζει έξω από το παράθυρο τον κόσμο να χύνεται βιαστικός στους δρόμους, σε ένα πάντρεμα ρυθμών, χρωμάτων, κινήσεων. Εκείνη διορθώνει τα γυαλιά της και ταξιδεύει νοερά στο σεναριο των ιδανικών της διακοπών. Πάντα άσος στην προσμονή, σε σημείο που η αυθεντική εμπειρία αποβαίνει πενιχρή. Στο μυαλό της σχεδιάζει χρόνια τώρα ένα ιδανικό καλοκαίρι κατά το οποίο θα είναι ελεύθερη από τα προσωπικά της ζιζάνια και μαυρισμένη θα απολαμβάνει το δροσερό της ποτό χωρίς να επισκιάζεται από τίποτα. Μοιραία, δεν το καταφέρνει.
Κλεισμένη στο κρησφύγετο των δικών της επιμέρους κόσμων, αναρωτιέται γιατί η επικοινωνία της με τους άλλους χωλαίνει. Θα φταίει ο ανάδρομος Ερμής, το λέει εμφατικά και η στήλη του ωροσκοπίου. Μα...είναι όλα τόσο ανάδρομα που μόνο ο Ερμής πρέπει να είναι ορθόδρομος τελικά !
Κάτι της ψιθυρίζει ότι όταν αποσύρεται σε ένα απόκοσμο περιβάλλον από λέξεις, ταινίες και θρασύδειλους φόβους, μουσικές διαπεραστικές και αποθέωση του αναπάντεχου, απομακρύνεται από την αληθινή ζωή.
Πόσες φορές δεν ξεκίνησε μόνη της με μια βαλίτσα στο χέρι για ερημικά νησιά για να περάσει όλες της τις μέρες κλεισμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου? Πόσες φορές αγκαλιά με ένα βιβλίο δεν επισκέφθηκε γουστόζικα καφέ της πόλης για να φύγει χωρίς να έχει διαβάσει μια σελίδα? Και πόσες φορές δεν εκνευρίστηκε τρελά στο μετρό όταν χωμένη στις σκέψεις της ένιωσε την επίθεση ενός επίμονου βλέμματος?
Ζει για να στοχάζεται μα έτσι δε ζει.
Η φαντασία της έχει υποδουλώσει την πιθανότητα μιας αγνής εμπειρίας.
Ζει σε κόσμους εναλλακτικούς, πλασμένους από την ίδια, ανώδυνους και ασφαλείς, που δεν έχουν σύνορα, ούτε και θέλουν να ανοίξουν τις πύλες σε επίδοξους παρατηρητές. Γράφοντας, καμιά φορά λυτρώνεται από το βάρος της ανυπαρξίας αυτού του κόσμου, της μηδενικής αντιστοιχίας του προς την πραγματικότητα,
Νιώθει ότι είναι τυχοδιώκτρια ενώ δεν πιστεύει στην τύχη.
Καμώνεται την εκκεντρική ενώ αυτοσκοπός της είναι να περνάει απαρατήρητη.
Ψελλίζει κυνικές ατάκες ενώ έχει ανάγκη από συναίσθημα.
Αναμένει εσαεί το αναπάντεχο την ίδια ώρα που κάνει τα πάντα για να το παρεμποδίσει.
 Δεν ξέρει πού οδεύει αυτός ο κόσμος αφού και η ίδια έχει χάσει προ πολλού το δρόμο.
Για να μπορεί να νιώθει απόκοσμη, θα πρέπει να μπορεί να ενταχθεί σε αυτόν τον κόσμο τον αλλόκοτο, με όλα του τα μυστήρια και τις απογοητεύσεις, ώστε να μπορεί να αποστασιοποιείται στο εναλλακτικό της σύμπαν.
Όμως εκείνη παραμένει ανίδεη πάνω από μπερδεμένα νοήματα και ερεβώδεις λέξεις, ανίκανη να μαντέψει τη συνέχεια, με το μυαλό της να διακτινίζεται σε απωθημένες επιθυμίες που τη χλευάζουν, ανικανοποίητες, καθιστώντας την παρείσακτη, ξένη, παντάξενη.
Ξεχάστηκε  στο δικό της ταξίδι, ξέχασε ότι έχει συνταξιδιώτες.
Και όσο μόνη της πορεύεται, τόσο το τέρμα μοιάζει δυσδιάκριτο, τόσο ο κόσμος της εξελίσσεται σε πηγή κινδύνων, με τη γητειά του αιθέριου και την ευθραυστότητα του επισφαλούς, τόσο άδειος και έρημος είναι αφού κανείς δε θέλει να κατοικεί σε τόπους αφιλόξενους.
Προασπίζοντας μια ζωή το ζωτικό της χώρο, έχασε το χώρο και τη θέση της στον κόσμο που την περιβάλλει, και μένει να τον ατενίζει από μακριά, με το ίδιο ψυχρό, απαθές βλέμμα...