Ανέτοιμος

Ήξερα πού θα σε συναντήσω. Ήξερα ότι περίμενες τη φιγούρα μου να φανεί από μακριά νοηματοδοτώντας ένα άψυχο καλοκαίρι.
Μια ρευστότητα κραταιά δύναμη, μου ροκανίζει  το μυαλό.
Όσο η θερμοκρασία αγγίζει το ζενίθ, άλλο τόσο η διάθεσή μου πέφτει κατακόρυφα.
Πάντα μέσα στο Καλοκαίρι ένιωθα λαθραίος. Πάντα υπογράμμιζε τη δυσαρμονία της εσωτερικής μου σύνθεσης με τη χαώδη εξέλιξη της εξωτερικής πραγματικότητας.
Παράταιρος πάντα, έτσι και τώρα, ψάχνω ένα μέρος να κρυφτώ.
Κουρασμένος εκ γενετής, σα να μην έχω σε αυτό τον πλανήτη προορισμό.
Και εσύ, αιθέρια ύπαρξη, φτιαγμένη από  χρώματα δυσβάσταχτης γλυκύτητας αλλά και παράδοξα συγκροτημένη, περίμενες εμένα να δώσω αξία σε αυτό το Καλοκαίρι. Και πιο πέρα ίσως, σε αυτό το αλλόκοτο κυνήγι των εποχών, που όλα φαίνεται να αλλάζουν και όλα απαράλλαχτα μένουν.
Δε θα είχες ονειρευτεί πολλά, μόνο να περπατούσαμε  ένα απόγευμα που το ηλιοβασίλεμα θα μας έδειχνε το δρόμο. Θα πίναμε κάτι δροσερό, μπορεί και να κατάφερνες να καταρρίψεις την έμφυτη λαγνεία μου για τη σιωπή και να μου ξέκλεβες λίγα πολύτιμα λόγια.
Να ξεχαστούμε σε ένα ταξίδι εφήμερο, όπως και το καλοκαίρι.
Μα πάντα στο εφήμερο γυρνάμε, πάντα στο καλοκαίρι.
Όσους κύκλους και να κάνει η ζωή, όσοι χειμώνες πικροί δοκιμάσουν να μας αποπλανήσουν με λανθάνοντα ρομαντισμό, με τη γητειά μιας παντοδύναμης νεφέλης, όσο και αν η άνοιξη μας μεθά με ευωδιαστά θέλγητρα και ξεχασμένες αποχρώσεις αναγέννησης, όσο και αν το φθινόπωρο συμβολίζει ένα (συχνά απατηλό) νέο ξεκίνημα, πάντα στα καλοκαίρια είναι η επαναγωγή μας. Αναμνήσεις από ανέμελα στιγμιότυπα που ζήσαμε ή φαντασιωθήκαμε, μια αέναη απόπειρα να γίνουμε και πάλι παιδιά, κάτι που όσο πάει γίνεται όλο και πιο δύσκολο, σχεδόν ουτοπικό.
Με περιμένεις με φλόγα στο βλέμμα που μαρτυρά γνήσια προσδοκία. Είσαι παράξενα όμορφη,  όλη σου η ύπαρξη έτοιμη να δοθεί σε ένα σωτήριο ταξίδι.
Μα δε μπορώ να έρθω, δε θα το κάνω.
Για να χαθούμε και οι δύο, πρέπει καθένας από εμάς να μπορεί να σώσει τον εαυτό του.
Και εγώ είμαι παντελώς αδύναμος, φοβάμαι το εφήμερο γιατί θα με σύρει στο αιώνιο, φοβάμαι το καλοκαίρι γιατί αν αφεθώ σε αυτό θα τρέμω την κακοκαιρία. Τώρα έχω μάθει να δαμάζω καθε τι αντίξοο και άβολο, και ας πληγώνω καμιά φορά τον εαυτό μου, το προτιμώ μακράν από το να ισοπεδώνω τους άλλους.
Ξέρω ότι θα απογοητευτείς αλλά τουλάχιστον θα καταλάβεις με τον καιρό. Τι να περιμένεις από κάποιον που φοβάται το καλοκαίρι και τον έρωτα? Που τρέμει ο,τι οι άλλοι ποθούν περισσότερο?
Η ευτυχία προϋποθέτει ετοιμότητα και δεν υπάρχει άνθρωπος περισσότερο ανέτοιμος για αυτήν από εμένα..Πιστεύω ότι εσύ θα είσαι έτοιμη να το δεχτείς αυτό....