Aποχαιρετισμοί

Πάντα οι αποχαιρετισμοί με τρόμαζαν.
Ήταν πιο δύσκολο άραγε το να ξέρω πότε θα πω το αντίο ή το πώς θα το πω?
Οι αποχαιρετισμοί της ζωής μου είχαν μια αναγκαιότητα αμείλικτη.
Έπρεπε να έρθω σε κόντρα με τη λαγνεία που με διακατείχε για τη νοσταλγία, με την πεισματική εναντίωση στο προσωρινό και την πάση θυσία διάσωση ανθρώπων και καταστάσεων.
Ακόμα και των θνησιγενών.
Να μια λέξη που μισούσα και μισώ με πάθος. Μου καταλύει τη δυνατότητα άσπλαχνα, δε με αφήνει να αφεθώ στην ψευδαίσθηση, με συνετίζει σαν δάσκαλος - δερβέναγας και , όπως κάθε αυτοαναιρούμενη έννοια, με καθηλώνει.
Δε μπορούσα να αποχαιρετίσω τίποτα γιατί δε ήθελα να παραδεχθώ ότι όλα είναι φθαρτά.
Η συνεχής τους επανάληψη, αντικατάσταση και ανακύκλωση ένα ράπισμα στη σωτήρια τάση μου προς την ονειροπόληση.
Και εντάξει με εποχές ανέμελες, φίλους καρδιακούς και έρωτες πανίσχυρους. Αποχαιρετώντας τους, αποχαιρετούσα και ζωτικής σημασίας κομμάτια του εαυτού μου. Αυτή η απώλεια αντανακλάται και χαράζεται βαθιά στην ψυχή.
Αυτή μου την αδυναμία όμως να αποχαιρετήσω ανθρώπους που ήθελαν και παντοιοτρόπως διεκδικούσαν τα πιο αληθινά κομμάτια του είναι μου, που λεηλατούσαν την ψυχή μου μετερχόμενοι όλα τα μέσα, καταστρατηγώντας σταθερές και ιδέες ολάκερες, αυτούς γιατί δεν τους έδιωχνα μονομιάς?
Ήταν δυσερμήνευτη αν όχι αινιγματική αυτή μου η άρνηση να ξεκαθαρίσω την ουσία από την ασημαντότητα, το επίκαιρο από το παρωχημένο.
'' Είναι παράξενο, μα την αλήθεια, πώς ένας άνθρωπος όπως εσύ, με τέτοια ευφράδεια, δε βρίσκεις καν τις λέξεις για να βάλεις μια τελεία ! Αφού το νιώθεις ότι επιβάλλεται, δεν πάει άλλο πια'' ! μου έλεγε ένας φίλος σε μια προσπάθεια αφύπνισης.
Επαίτης μιας τελείας, μια ζωή.
Μια ζωή κόμματα και αποσιωπητικά, με την ωχρή ελπίδα οι επιπλέον ευκαιρίες να αλλάξουν το σκηνικό, όταν το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξει είναι μια τελεία, εμφατική.
Μου φαινόταν τόσο δραματικό το αντίο. Ένιωθα ότι έπρεπε να καταναλώσω απροσδιόριστη ενέργεια για να το ξεστομίσω, πόσο μάλλον να το εννοώ.
Και όμως, όσο επίπονες είναι οι απώλειες, αλλο τόσο και αναγκαίες για νέες επιτεύξεις, όσο ανάγκη έχουμε δεδομένα για να προχωράμε, αλλο τόσο φυλακιζόμαστε σε αυτά και ο άγραφος πίνακας είναι ο μόνος ικανός να ερεθίσει την ξεθωριασμένη μας έμπνευση και να τη ζωοδοτήσει.
Έτσι και το αντίο δεν είναι άρνηση του παρελθόντος αλλά ανακωχή με αυτό.
Πάντα θα το κουβαλάμε μαζί μας αλλά δεν είναι απαραίτητο να μας στοιχειώνει.
Είναι τελικά οι αποχαιρετισμοί καθοριστικές καμπές για την αυτοεικόνα μας, δείκτες της ετοιμότητάς μας για χειραφέτηση, αναγνωριστικοί  της αλλοίας μας φύσης.
Πολλές φορές αντί για τέρμα συμβολίζουν αφετηρία, αρκεί να έχουμε ψυχή στο βλέμμα για να το διακρίνουμε.
Η ύπαρξή μας μεταλλάσσεται τόσο ραγδαία που έχει ανάγκη από τελείες πριν από κάθε μετασχηματισμό. Είναι σαν ανακεφαλαίωση, σα στιγμαία διεκδίκηση ραστώνης πριν αφεθούμε και πάλι στους φρενήρεις ρυθμούς..Το σθένος ενός αποχαιρετισμού εμπερικλείει την επιθυμία για αναγέννηση, και μόνο με αυτή την πυξίδα μπορούμε να περιπλανιόμαστε περήφανα....