Μοναξιά

Πάλι μόνη. Ακυβέρνητη. Είναι ένα ανυπόφορα γλυκό μαρτιάτικο βράδυ. Πλουμιστό το φεγγάρι και ένας αποζημιωτικά έναστρος αιθέρας καμαρώνει από ψηλά. Μυρωδιά από τα τριαντάφυλλα του γειτονικού κήπου, στον ουρανίσκο γεύση από βανίλια υποβρύχιο.
Όλα μοιάζουν λουσμένα στο φως μιας πρώιμης άνοιξης.
Και τι πιο όμορφο από την προσδοκία που καθρεφτίζεται στα πρόσωπα ! Υποστασιοποιείται η ψυχή στην όψη και αποκτά και εκείνη νόημα.
Κάτι τέτοια βράδια νιώθει πως κινείται από μια πανίσχυρη διαύγεια που την κάνει να διαβάζει αποκρυφιστικά μηνύματα, να αποκωδικοποιεί δύσβατα θέλγητρα, να αποκρυπτογραφεί δύστροπους γρίφους.
Τυπικά, πιο μόνη από ποτέ. Εξασκήθηκε στα ραπίσματα, γυρνάει αντανακλαστικά και το άλλο μάγουλο.
Και όμως, νιώθει πιο δυνατή από ποτέ. Πιο μόνη και πιο δυνατή από ποτέ.
Η έλλειψη κυβερνήτη την αναγκάζει με βίαιη ορμή και με έξαλλη προσταγή να επικαλεστεί τον εαυτό της. Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τα τιμόνια, πώς άλλωστε, αφού πάντα τα παρέδιδε σε άλλους?
Όμως η ταχύτερη πηγή γνώσης είναι η ανάγκη.
Μέσα σε υποκατάστατα και απόπειρες άστοχες να νικήσει τη μοναξιά, τη γιγάντωνε.
Δεν είναι μόνο το ξόδεμα σε μια πλημμύρα από ανούσια πάθη.
Ότι κατακερματιζόταν σε κομμάτια που ουδέποτε επανενώνονταν και που τη δίχαζαν οικτρά.
Ούτε όσους πλήγωσε από την άγνοια του ποια πραγματικά είναι.
Αυτή ήταν η δική της τυραννία.
Μια κληροδοσία που χρόνια εθελοτυφλώντας καρπώθηκε.
Είναι και αργά να την αποποιηθεί και πρέπει να κάνει αγώνα για να την αποτρέπει από πάνω της.
Πολύ περισσότερο, είναι οι μέρες που χαμένες τη χλευάζουν με γεύση στυφή, όλες θυσιασθείσες στο βωμό της μοναξιάς, σε μία ατέρμονη μάχη εξάλειψής της που επέφερε με σατανική ειρωνία τη λερναία της μονιμοποίηση.
Όπως πάντα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συναντηθεί με αυτό που για δεκαετίες έτρεμε.
Ήταν ανέκαθεν μόνη.
Η ψυχή της υπέφερε αποζητώντας μια αβασάνιστη συναναστροφή να αναβάλλει κάποια οχληρή ενδοσκόπηση.
Θέλει κότσια να αναμετρηθείς με το χάος και εκείνη είχε τη δείλία σημαία.
Κάποιος, στο δρόμο, γενναιότερος, θα βρισκόταν να τη σώσει.
Αλλά μήπως την ένοιαζε και να σωθεί?
Η σωτηρία προυποθέτει συνειδητοποίηση του αδιεξόδου, επιθυμία για έξοδο από το λαβύρινθο.
Τι γίνεται όμως όταν φοβάσαι τη στιγμή που θα βγεις στο φως?
Είναι η στιγμή που εσύ και η μοναξιά σου συγκρούεστε μετωπικά, μετά από μακροχρόνια, αμφίδρομη περιφρόνηση.
Δεν έκανε πίσω, ευτυχώς.
Είπε το μεγάλο ''Ναι'' και έσκυψε στην άγνωστη ψυχή της με αγνή περιέργεια.
Τόσο καιρό πάλευε να γεμίσει τα κενά με βιαστικές περιπλανήσεις σε άλλους γαλαξίες που την αποπροσανατόλιζαν ολοένα. Προσπαθούσε να καταλάβει την ψυχοσύνθεση των άλλων ξεχνώντας ότι η δική της είναι απροσπέλαστη.
Έδινε όλο της το πάθος για να μεταγγίσει ευτυχία στους συνοδοιπόρους της που σαν αρπακτικά απομυζούσαν και την ύστατη ελπίδα της να εξανθρωπισθεί, χωρίς να έχει συλλογιστεί ότι  όταν νιώθεις δυστυχής μόνος σου δεν είσαι σε θέση να καταστήσεις κάποιον ευτυχισμένο.
Είναι η αυτάρκεια ρίζα της ευτυχίας και ας διακηρύττουν κάποιοι ότι αυτά είναι προοδευτικά φληναφήματα.
Όλα ακολουθούν μια διαδρομή με εκ των έσω σημείο εκκίνησης.
Ένας άνθρωπος μοναχικός, ουδέποτε είναι αληθινά μόνος.
Οι μέγιστες συγκινήσεις και οι πιο σπάνιες αισθήσεις προέρχονται από τη συμφιλίωση με τη μοναξιά.
Πού αλλού μπορεί να ανταμώσει κάποιος με την Αλήθεια του πέρα από τα μοναχικά μονοπάτια όπου κανένα φως και κανένας δρομοδείκτης δεν εμφανίζονται?
Οι από μηχανής θεοί είναι για τους αμήχανους.
Και δε μπορεί να είναι αμήχανος εκείνος που έχει εκ των πραγμάτων ωθηθεί στην εύρεση τρόπων, ακόμα και για τα πιο μικρά.
Είναι ο μοναχικός άνθρωπος κοινωνός του πόνου, άρα και δικαιούχος της ηδονής.
Ξέρει ως το βάθος της ύπαρξής του πως η σιωπη είναι η απαράγραπτα δική του ευγλωττία.
Την κατέκτησε με σθένος και αυτοθυσία αντιστεκόμενος σε ευτελή λογύδρια και ιταμούς πλατειασμούς.
Μέτρησε αιώνια δευτερόλεπτα κοιτάζοντας πειθήνια τους δείκτες του ρολογιού να εντείνουν την αγωνία του.
Περίμενε μάταια το τηλέφωνο να χτυπήσει να έχει ένα άλλοθι, μια εξωγενή παγίδα.
Μέρες και νύχτες προσευχόταν για ένα θαύμα, σε κάτι ικεσίες βέβηλες.
Μέχρι που το κατάλαβε, ο δρόμος δεν είναι απλός.
Αφού ψάχνει διέξοδο, το να προσπαθεί να διολισθήσει με γελοία βολέματα, του φράζει εκ των προτέρων το δρόμο.
Όχι, δεν τη μπορεί την καθήλωση.
Θέλει ελεύθερη να πορευτεί...να θαυμάσει τον πορτοκαλόχρωμο ουρανό κάτι απογεύματα που όλη η πλάση γιορτάζει κρυφά, να μυρίζει το γιασεμί χωρίς συνειρμούς, να νιώθει το μπλε της θάλασσας να αφυπνίζει τις ταξιδιάρικες τάσεις της, να καθήσει ένα λεπτό χωρίς να σκέφτεται τίποτα, χωρίς αλληλεπίδραση, χωρίς καν υποσυνείδητη επίδραση, χωρίς αιφνιδιασμούς και αναπάντεχα, μόνο με το δροσερό αεράκι να της ψιθυρίζει ότι όλα εξελίξιμα είναι και ονειρώδη, αρκεί να λυτρωθεί από το χαμό που τόσα χρόνια εξουσιοδοτούσε.
Η λύτρωση απαιτεί αποδοχή της μοναδικότητας και αυτή είναι αδιανόητο να συντελεστεί χωρίς τη μοναξιά.
Ένα από τα πολλά αλλόκοτα της ζωής είναι ότι ο μοναχικός άνθρωπος διαθέτει την πληρέστερη και ουσιαστικότερη αντίληψη περί συντροφικότητας.
Να είναι άραγε επειδή έχει κατορθώσει να κρατάει συντροφιά στον εαυτό του?