Μεταμφιέσεις

Η αιώνια μεταμφίεση..Τι τέχνη και αυτή ! Αλλόκοσμη και όμως τόσο ανθρώπινη !
Στα πέρατα της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αλλοίωση της ουσίας της, εκείνη ενσαρκώνεται.
Καιροφυλακτεί για να αποθεωθεί σε στιγμές αδυναμίας και λιποψυχίας.
Τι πιο τρομακτικό από μία ευθεία συνομιλία με την πραγματική σου προσωπικότητα?
Ναι, εκείνη που τεχνηέντως καταχωνιάζεις στη λήθη γιατί δεν την αντέχεις.
Γιατί τη φοβάσαι, την αγνοείς, δεν την αντιλαμβάνεσαι, ίσως την απεχθάνεσαι.
Με ένα προσωπείο πορεύεσαι μέσα στων εποχών την παράξενη αίγλη, νικημένος.
Μέσα στο εξουθενωτικό γύρισμα των καιρών, σε χιλιάδες κενά βλέμματα, άπειρες κούπες καφέ, αμέτρητα βήματα κάτι μέρες που από κάτι έμοιαζε να πασχίζεις να δραπετεύσεις...
Μα ακόμα και τη μεταμφίεση απέτυχες να σκαρώσεις !
Καλώς ή κακώς, στο μέσο της διαδρομής, γύρισες πίσω.
Και σου είχαν πει, φωνές στιβαρά επιβλητικές...μη γυρνάς πίσω !
Ανταμώνεις τα λάθη σου και όταν πια καλείσαι να αντικρύσεις τη μέρα χωρίς προσωπείο, παύει να σου φαίνεται απρόσωπη, και αυτή της την ταυτότητα αρχίζεις να τη βρίσκεις ενοχλητική...
Πόσο εύκολο είναι να ζεις σαν ένας άλλος ! Αλλότριος, ξένος, αλλοίος.
Την ίδια στιγμή, σε δηλητηριάζει. Η ευκολία ισοπεδωτικό κόλπο είναι και το αντίτιμο πάντα στήνει ενέδρα.
Μέσα από τις μέρες τις ηλιόλουστες που η αρμονία αβάσταχτη γύρω σου έστηνε χορό...σαν ψέμα , σαν δώρο υπερβολικό που δεν μπορούσες να δεχτείς, με τη χαρά διάχυτη γύρω σου σε μια παραφορά του προσωρινού, αναρωτιέσαι...μήπως οι μορφές γύρω μου είναι αληθινές?
Την τρέμεις την αλήθεια, ερεθίζει τις πιο ανάπηρες πλευρές του είναι σου.
Πώς να αντιμετωπίσεις έναν κόσμο στο μεταίχμιο που σαρώνει την ουσία σου?
Αναγκαστικά, έκρυψες αυτό που είσαι.
Τώρα, ούτε που το θυμάσαι.
Έχεις βολευτεί πίσω από μια δίνη συμβιβασμών.
Και έλεγες πάντα ότι η επίτευξη μιας στοιχειώδους ισορροπίας είναι απόρροια συμβιβασμών .
Καμάρωσε τώρα τη μεγαλοπρεπή σου θεωρία !
Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου στα καθημερινά του τεχνάσματα, θα συρρικνωνόσουν από ντροπή.
Μικρός, λίγος, ασήμαντος, χαμένος στην αυτολύπηση...Μερικές φορές προσεύχεσαι να κυλήσουν οι ώρες ήσυχα και αθόρυβα, χωρίς πολλές διεργασίες.
Όταν κάτι πάει αντίθετα με τα προγνωστικά σου, ταράζεσαι πολύ.
Αλλά εκείνο που περισσότερο από όλα σε δαιμονίζει, είναι να αποπειραθεί κάποιος να δει πέρα από την τόσο καλοστημένη σου επιφάνεια. Παρανοείς, το θεωρείς ιεροσυλία, θέλεις αν είναι δυνατό σε μία στιγμή να εξαφανιστείς.
Ζεις μέσα από τη ρηχότητα, με τρόπο που το βάθος σε πανικοβάλλει.
Το ξεσκέπασμα ακόμα και ενός ψήγματος αλήθειας είναι ο δικός σου εφιάλτης.
Όσα και αν έμαθες, ξέχασες το πλέον σημαντικό, να αγαπάς εσένα.
Πώς μπορείς να κάνεις φίλους όταν έχεις εσύ δημιουργήσει έναν εγγύτατο, πολυμήχανο εχθρό που ανατροφοδοτείς συνέχεια?
Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο.
Ούτε καν ο τρόπος που ανηφορίζεις το δρόμο για το σπίτι σου, ούτε το αιωνόβιο περίπτερο στη διασταύρωση, ούτε το φεγγάρι που κάθε βράδυ όλο αινίγματα σε προκαλεί.
Είναι άραγε αργά?
Σκέψου μόνο πόσο το πλαστό σου πρόσωπο σου έχει αφαιρέσει τη θέληση.
Τη θέληση να αλλάξεις, να γυρίσεις πίσω, και ας σε απέτρεψαν με πυγμή κάποτε, να φτάσεις στον πυθμένα, από εκεί που ξεκίνησες τη μασκαρεμένη σου άνοδο στην επιφάνεια που σε καταδίκασε σε ισόβια...αφάνεια.
Να μη θέλεις πια να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου.
Να έχεις κουραστεί να λυπάσαι τον εαυτό σου περιαυτολογώντας για δήθεν επιτεύγματα.
Να μην αντέχεις άλλο πια τη μάσκα σου...
Να γίνεις και πάλι αυτό που είσαι για να μπορείς όποτε θες και μόνο να μεταμορφώνεσαι σε κάποιον άλλο, όχι να εγκλωβίζεσαι στην ίδια σου τη μεταμφίεση..
Να θεωρείς την επιφάνεια απειλή και όχι αυτοπροστασία...
Ίσως τότε η συνομιλία με κομμάτια του εαυτού σου αληθινά να μην είναι τόσο παράξενη αλλά αφετηρία για να απεκδυθείς από την πελώρια ψευδαίσθησή Σου...http://www.youtube.com/watch?v=jqUkgYW1CLA