Στερεότυπα

Στερεότυπο είναι η ψύχωση με τους ορισμούς σε έναν κόσμο αποθεωτικό της αοριστίας.
Όπως θα έλεγε και ο ίδιος, φύσει ψυχωτικός,  στερεότυπο είναι η παγίωση μιας αντίληψης στην πάροδο του χρόνου η οποία είναι ανεξέλεγκτη και ανεπίδεκτη αναθεώρησης.
Είναι μια προαντίληψη η οποία ριζώνει βαθιά  στο νου περιχαρακώνοντας το εύρος των πνευματικών οριζόντων. Ως εκ τούτου, ασελγεί πάνω στην ίδια τη δυνατότητα, στη φύση της αβίαστης ροής των πραγμάτων, στο εξελίξιμο.
Μια στερεοτυπική κοσμοαντίληψη είναι αυτοεγκλωβισμός αλλά και ίδιόν μας ως όντων ανελεύθερων.
Η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό προς το οποίο φιλόδοξα ή και γονυπετείς τείνουμε και σπανιότατα πλησιάζουμε.
Τα στερεότυπα δεν είναι μόνο απαυγάσματα ορισμένης κοινωνικής δομής με χρίσμα αυθεντίας αλλά και παράγωγο σκληροπυρηνικού νου που αρέσκεται κατά βούληση να τα διαιωνίζει. Στην κυριαρχία τους πανηγυρίζουν τα πιο κραυγαλέα σφάλματα, και μάλιστα με το πλέον άτεγκτο προσωπείο των ορθών.
Είναι αδιανόητη και αποτρόπαια η αγαλλίαση που βιώνει κανείς στην επινόηση μιας νόρμας, ενός κανόνα.Μάλλον επειδή προσδίδει την ψευδαίσθηση της οργάνωσης ενώ κατ' ουσίαν προάγει το απόλυτο χάος. Τι φανερώνει όμως η υιοθέτηση στερεοτύπων?
Τίποτα πιο τραγικό από την ακαταμάχητη έλξη του ανθρώπου προς το βόλεμα.
Σε μια εποχή όπου ο κομφορμισμός έχει αναχθεί σε αναγκαιότητα, οι βολικές πράξεις δεν μπορούν παρά να είναι απότοκοι μιας βολικής, απλουστευμένης, συχνά ισοπεδωτικής σκέψης.
Και τέτοια σκέψη είναι η διεξοδική, εκείνη που βαδίζει με πυξίδα την πρακτικότητα, με αυτοσκοπό τον εντοπισμό μιας λύσης. Σε επίπεδο στοχασμού, είναι ανεδαφικό να κάνουμε λόγο για προβλήματα, με ζητήματα ερχόμαστε αντιμέτωποι και είναι στη φύση τους να επιφέρουν σύγχυση, συσκότιση, αδιέξοδο.
Τίποτα ρηξικέλευθο δεν εδραιώνεται σε μια νοοτροπία κυριευμένη από στερεότυπα, με συρρικνωμένη δυναμική, που δεν τολμά και δη απαξιεί να ατενίσει λίγο πιο πέρα από ο,τι περικλείει το οπτικό της πεδίο.
Επιπλέον, τα στερεότυπα μαρτυρούν με περίσσεια αξιοπιστία την υπερίσχυση του φόβου, το συναισθηματικό μαρασμό, το τέλμα της ψυχικής δύναμης.
Είναι  τραγική ειρωνία πόσες φορές ξεστομίζει κανείς την α(δι)-ανόητη λέξη ''βαριέμαι'' που είναι αν μη τι άλλο το ζενίθ μιας υβριστικής (Σ)τάσης, η οποία αντιλαμβάνεται τα πιο ζωτικής σημασίας αγαθά ως δεδομένα.
Η ανία παράγεται όταν η ζωή σημαδεύεται από τα στερεότυπα, σε σημείο που να φαντάζει με μοτίβο γνώριμο, στο διηνεκές. Γιατί τα στερεότυπα είναι τροχοπέδη στη δυνητική ανατρεπτικότητα, σε ένα ατελεύτητο φάσμα επιλογών και παραμέτρων που σημασιοδοτούν την ύπαρξή μας.
Όταν το βλέμμα είναι ανίκανο να ταξιδέψει, είναι εξίσου ανήμπορο να γαληνέψει, με τον ίδιο τρόπο που η περιπλάνηση επιφέρει τη γαλήνη,
Στο ατέρμονο ταξίδι της ζωής υπάρχουν μυριάδες, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που φωτίζουν την ουσία. Για κάποιον ανεξήγητα αυτοκαταστροφικό λόγο, φαίνεται να τις περιφρονούμε.
Λείπει κάτι πολύ θαυμαστό από τον κόσμο γύρω και αυτό είναι η πραότητα. Η γοητευτική κούραση, η αυτάρκεια, η ελπίδα σε ένα φαιδρό αναποδογύρισμα.
Πώς όμως να είναι κάποιος πράος όταν είναι πεπεισμένος ότι όλα τα ξέρει και όλα τα έχει δει?
Η πιο εποικοδομητική σκέψη είναι η αυτοαναιρούμενη.
Γιατί τίποτα, ποτέ δεν έγινε μεγαλειώδες μακριά από την ταπεινότητα.