Mετακομίσεις

Όλα είχαν μπει στη σειρά που τους έπρεπε. Οι τοίχοι βαμμένοι σε μια λιλά απόχρωση, τα βασικά έπιπλα στη θέση τους και μια στοίβα από κούτες κουβαλούσαν την πραμάτεια μιας μακροχρόνιας περιπλάνησης. Η μυρωδιά από το χρώμα πότε την εκνευρίζει και πότε της φτιάχνει το κέφι..
Ήσυχη γειτονιά, σωστό ησυχαστήριο..Άναψε ένα τσιγάρο και βγήκε στο μπαλκόνι.
Από μικρή είχε συνηθίσει να μετακομίζει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Έγινε αδύνατο να στεριώσει κάπου...Οι συνθήκες. Δυνάμεις άδικες , σημαιοφόροι του παροδικού. Σε πλάθουν όπως ορέγονται, σε στέλνουν όπου σχεδιάζουν, σου στήνουν ενέδρες. Ακολούθησε τις συνθήκες επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.
Με πατέρα στρατιωτικό, κάθε κουβέντα και ειδική βαρύτητα. Λακωνικός και υπέρμετρα αυστηρός, σε σημείο αναχρονισμού. Θεωρούσε αυτονόητα επιβεβλημένη τη σκληραγωγία μιας ευάλωτης παιδικής ψυχής..Η επικοινωνία με την κόρη του απλώς ανύπαρκτη. Ολότελα απορροφημένος στις δουλειές του, ίσα που ρωτούσε τα τυπικά.
Η απώλεια της μάνας της, τής κόστισε. Συνέβη όταν τη χρειαζόταν επιτακτικά δίπλα της.Έκλαιγε γοερά για χρόνια αλλά ο πόνος αμείωτος.
Όταν τα παιδιά της ηλικίας της κατάστρωναν παιχνίδια και εκδρομές, εκείνη κλεινόταν στο δωμάτιό της και διάβαζε λογοτεχνία βουλιμικά. Χανόταν στις ιστορίες με πάθος, την έκαναν να δραπετεύει από την πραγματικότητα και να στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση σταθερότητας.
Δεν προσπαθούσε να γίνει αρεστή. Αυτό ίσως την έκανε να φαντάζει σνομπ αλλά ούτε αυτό την ένοιαζε. Είχε αλλεργία στις ταμπέλες και τις νόρμες.
Στην αρχή αισθανόταν αλλόκοτη, ύστερα διαφορετική. Άρχισε να το διασκεδάζει, και ας την απογοήτευε η απουσία ουσιαστικής επαφής.
Ο εαυτός της κατακερματίστηκε σε άπειρα τεμάχια που δεν έχει το κουράγιο ούτε και τη θέληση πια να μαζέψει. Έγινε πρόωρα κυνική, απενοχοποιημένα '' φλου''..Η ασφάλεια της προκαλούσε κλειστοφοβική αίσθηση. Έμαθε να τρέχει προτού γεννηθούν δεδομένα.
Και τώρα αυτό το δροσερό κυριακάτικο πρωινό του Ιουνίου, τη βρίσκει και πάλι tabula rasa.
Βλέπει το γείτονά της να περπατά με εφημερίδες ανά χείρας. Μοναχικός άνθρωπος αλλά το βλέμμα του εξέπεμπε μια αδιανόητη καλοσύνη. Τις προάλλες τη ρώτησε αν χρειάζεται οποιαδήποτε βοήθεια και διαφήμισε με τέχνη την περιοχή που επέλεξε να μείνει. Σεμνός, διακριτικός, αθόρυβος.
- Καλημέρα, της είπε χαμογελαστός.
- Καλημέρα, επαναλαμβάνει εκείνη.
- Τακτοποιήθηκες τελικά? ρωτάει με συγκρατημένο ενδιαφέρον.
- Στο περίπου !
- Είναι μέχρι να προσαρμοστείς ! Θα σου αρέσει πολύ εδώ...
Γέλασε γλυκόπικρα. Τον κάλεσε για καφέ, αν και δεν το συνήθιζε.. Είχε την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον εκείνη τη στιγμή.
- Πολλά λουλούδια ! παρατηρεί εκείνος.
- Ναι...είναι το φετίχ μου !Θέλω να βλέπω λουλούδια στο χώρο μου...
- Σου παίρνει καιρό να προσαρμοστείς?
Η ερώτηση ηχεί σατανική στα αυτιά της..
- Δε θέλω να προσαρμόζομαι..
Περιμένει να αντιδράσει με σαστισμάρα ή απορία.  Τον παρατηρεί όμως εκείνη με έκπληξη ανέκφραστο και σπεύδει να διευκρινίσει:
- Παλιά ήταν αναγκαίο κακό οι μετακομίσεις για εμένα..Ύστερα τις συνήθισα τόσο πολύ, που δε μπορώ χωρίς αυτές ! Η ζωή μου είναι...μια παρατεταμένη μετακόμιση !
Είχε ένα ύφος αινιγματικό και αυτό τον εξίταρε.
- Μα πώς γίνεται να χτίσεις μια ζωή όταν δεν έχεις σημείο αναφοράς?
- Έχω σημείο αναφοράς..Τη φυγή..τον αποστόμωσε εκείνη. Και συνέχισε απνευστί:
- Δε θέλω να κάνω καριέρα, ούτε οικογένεια..Διαβλέπω μια ματαιότητα σε όλα αυτά...Το μόνο που με απασχολεί είναι να γίνομαι σοφότερη μέσα από την αλλαγή παραστάσεων..Έμαθα να μη δένομαι με κανέναν...Έτσι κι αλλιώς στο τέλος με τον εαυτό μας καταλήγουμε...
Την κοιτούσε με δέος και δυσπιστία. Ήταν όσα έλεγε αλήθεια ή απλώς η άμυνα απέναντι στους φόβους που την κύκλωναν?
- Συγγνώμη που θα το πω αλλά αυτή η άποψη μου φαίνεται δειλή...
- Δειλία είναι να συμβιβάζεσαι με τις συνθήκες...Να κάνεις ο,τι και οι άλλοι γιατί αυτό είναι το μέτρο του φυσιολογικού...Ποιος τα καθορίζει αυτά? η ερώτηση μαρτυρά την ταραχή της.
- Κανείς..Εσύ επιλέγεις..Όμως έτσι στερείς τον εαυτό σου από συγκινήσεις...Από την αίσθηση να ανήκεις κάπου !
- Μα αυτό δεν μπορείς να καταλάβεις ! τον έκοψε απότομα..Ότι το να ανήκω κάπου με κάνει ανελεύθερη...
Είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του από το πρώτο τέταρτο. Αμηχανία, δεν ήξερε πώς να χειριστεί την..παράταιρη, επιθετική γειτόνισσα που τον αφόπλιζε κάθε λεπτό απροσδόκητα.
-Πλήττω πολύ εύκολα...Δε φταίω εγώ,  έτσι μεγάλωσα...Είναι δύσκολο να χειραφετηθείς από τον εφηβικο σου εαυτό !
Η αφελής της προπέτεια τον δαιμόνιζε. 
- Η πλήξη είναι μέγιστο αμάρτημα, είπε με αποφθεγματικό στόμφο.
-Και εμείς επιρρεπείς στα αμαρτήματα όμως ! αντέτεινε με ετοιμολογία.
Αυτή η γυναίκα ήταν όντως αλλιώτικη. Πραγματικός χείμαρρος ! Ήθελε να την προσεγγίζει αποδεικνύοντάς της εμπράκτως ότι η φυγή δεν είναι πάντα η πυξίδα. Ότι μπορεί να βρει ένα κίνητρο ανασταλτικό της μετακόμισης. Όχι πως ήταν φαντασμένος αλλά διασθανόταν πως χρειαζόταν αποδοχή και συναίσθημα. Και αβρούς χειρισμούς.
Πράγματι, άρχισαν να κάνουν παρέα και το τοίχος βαθμηδόν κατέρρεε. Δεν ήταν καθόλου απλό, ωστόσο. Βοήθησαν τα κοινά μουσικά και κινηματογραφικά γούστα, όπως και η λατρεία για τη ζωγραφική. Την ερωτεύτηκε παράφορα, όπως κάτι που αδυνατείς να καταλάβεις.
Και το γρίφο δεν τον έλυσε ποτέ.
Πέρασαν μαζί έξι απερίγραπτους μήνες κατά τους οποίους εκείνη γινόταν ολοένα και λιγότερο φευγάτη. Σε ελάχιστες στιγμές, του φάνηκε πως εξοικειώθηκε με το συναίσθημα και ήταν πανευτυχής.
Πριν την πρωτοχρονιά, φρόντισε να επιστρέψει στον παλιό πλην ποτέ απόντα εαυτό της.
Μάζεψε τα πράγματά της μηχανικά, έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι και του χτύπησε την πόρτα.
Μόλις την αντίκρυσε, κατάλαβε πως συνέβη αυτό που φοβόταν από την πρώτη στιγμή...
- Φεύγω....του είπε..Αντίο...
Δύο λέξεις μόνο. Και ένα βλέμμα απλανές, άτολμο να αντικρύσει.
Καθώς παρατηρούσε τη φιγούρα της να ξεμακραίνει, δεν ήξερε πως να νιώσει...Θυμό? Πόνο?Απογοήτευση?
Για κάποιο λόγο δε μπορούσε να αισθανθεί τίποτα αρνητικό. Θα ήταν σα να μην αποδεχόταν τη φύση της αλλιώς..Και ήταν εξαρχής αληθινή..Είχε σκηνοθετήσει άπειρες φορές στο μυαλό του αυτή τη σκηνή αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα ευρηματική. Διαφορετική.
Νιώθει ευγνώμων που ένιωσε κάτι τόσο έντονο, και ας το χάνει ξαφνικά...
Δεν ξέρει αν υπαίτιες είναι οι συνθήκες, η φύση μας, ο χρόνος ή η ανάγκη, όμως τελικά η ζωή μας είναι όντως μια παρατεταμένη μετακόμιση, μόνο που δεν το ξέρουμε ή δε θέλουμε να το καταλάβουμε..Και σε κάθε προορισμό, ξετυλίγεται το ετερόκλητο πρόσωπό μας που κάνει τη μοναξιά λιγότερο μαρτυρική..Γιατί, όπως είπε και εκείνη, στο τέλος είμαστε με τον εαυτό μας μόνο..Και μετά από κάθε μετακόμιση, σε αυτόν πάντα θα γυρνάμε γιατί θα είναι και ο μόνος που θα είναι εκεί...