Μετά από ένα βροχερό, μουντό χειμώνα, η Άνοιξη επανεμφανίζεται με ήλιο στιβαρό, ανοίκεια αφυπνιστικό. Θέλει να ξεκινήσει τη μέρα του με παγωμένο καφέ και χαρούμενες μελωδίες. Μετά από καιρό, αισθάνεται τη δυνατότητα να τον ταρακουνάει με χιλιάδες ερεθίσματα.
Δε θέλει να ακούσει για τον καιρό, για τις ανατιμήσεις και την καραμέλα της οικονομικής κρίσης, ούτε το αποχαυνωμένο βουητό μιας ατέρμονης θεωρητικολογίας για τη γενικότερη συσκότιση, ηθική και πνευματική, που μαστίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Θέλει μόνο να αφεθεί στην αίγλη του λιλιπούτειου κόσμου του . Να χαθεί εκεί μέσα, ανεπιστρεπτί. Να βιώσει την κάθε στιγμή της θαυματουργής μέρας να τον διαπερνά.
Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του κάποτε. Τον είχαν διδάξει και συνακόλουθα έπεισε τον εαυτό του ότι οφείλει να επιδιώκει το καλύτερο για να τιμήσει τη φύση του. Δούλεψε σκληρά, εξασκήθηκε να νιώθει ανεπαρκής, στην ουσία κατέληξε μονόπλευρος, μέχρι που ξεπέρασε τα όρια του συνήθους άγχους και έγινε νευρωτικός.
Οι επιλογές του τον χλευάζουν αδυσώπητα αυτό το αφόρητα μαγικό πρωινό.
Λάθεψε γιατί δεν τόλμησε να κάνει τα δικά του λάθη. Νόμιζε ότι παραδιδόμενος στις επιταγές του άμεσου και μη κοινωνικού του περιβάλλοντος , θα προσέγγιζε το μοτίβο του ευτυχισμένου ανθρώπου. Το μοτίβο που άλλοι σχεδίασαν για αυτόν, απαγορεύοντας του να αφουγκράζεται εσώτερες φωνές και ατίθασες αντιρρήσεις.
'' Δε ζούμε σε εποχή ηρώων'' θυμάται να επαναλαμβάνουν οι γονείς του, με ένα στόμα, μια φωνή, αφομοιωμένοι τραγικά ο ένας από τον άλλο. Την ψυχή όμως δε μπορείς να την εξαπατήσεις γιατί είναι η ίδια δομημένη από αλήθεια. Δεν αρκείται σε κακέκτυπα και σε συμβατικά μοντέλα ζωής. Εξαγριώνεται, επανίσταται, έχει ανάγκη από αυστηρώς προσωπικά λάθη για να οδηγηθεί στα σωστά ή-έστω-για να αποπειραθεί να τα προσεγγίσει. Το λάθος είναι προαπαιτούμενο οποιουδήποτε επιτεύγματος και όχι παράμετρος αποτυχίας. Η δυσκολία εντοπίζεται στην αναγνώριση και την αποκωδικοποίησή του. Σύνθετη διαδικασία και ψυχοφθόρα, συνάμα όμως το πέρας της μπορεί να σηματοδοτήσει αναδρομική εξάλειψη σφαλμάτων και να επιφέρει εκείνη την περιβόητη καθαρότητα της ματιάς. Μια διαύγεια που δεν αποτιμάται, που αποθεώνει τη μαγεία των αντιφάσεων, την πανηγυρική διττότητα της φυγής, το τέλος και την αρχή μαζί.
Κουράστηκε να υπηρετεί αγόγγυστα το ενοχικό του σύνδρομο. Να κυνηγάει χίμαιρες και να αδυνατεί ακόμα και να ονειρευτεί. Πήρε τη ζωή του λάθος και το μόνο που ξέρει είναι ότι θέλει να αλλάξει ζωή. Έναν λευκό καμβά για να αυτοσχεδιάσει μια παρορμητική αλληλουχία από λάθη που θα απομυθοποιήσουν το άτρωτο του σωστού. Η αλλαγή γίνεται επιτακτική ανάγκη που συσσωρεύθηκε στα πλαίσια ενός αυταρχικού χρόνου, γεμάτου ψυχαναγκασμούς και αυτοπροδοσίες.
Το μόνο που έχει να κάνει είναι μια ατέλειωτη βόλτα , άχρονη και ασύνορη. Να εξοστρακίσει κάθε σκέψη που τον ταλανίζει και να βρει επιτελους τη δύναμη να τιμήσει τη φύση του, δηλαδή να τής επιτρέψει να σφάλλει κατά βούληση. Μέσα από τα λάθη του, ίσως και να πλησιάσει λίγο περισσότερο σε αυτόν τον ξένο που πίστεψε στην απομυθοποίηση των ηρώων..
Δε θέλει να ακούσει για τον καιρό, για τις ανατιμήσεις και την καραμέλα της οικονομικής κρίσης, ούτε το αποχαυνωμένο βουητό μιας ατέρμονης θεωρητικολογίας για τη γενικότερη συσκότιση, ηθική και πνευματική, που μαστίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Θέλει μόνο να αφεθεί στην αίγλη του λιλιπούτειου κόσμου του . Να χαθεί εκεί μέσα, ανεπιστρεπτί. Να βιώσει την κάθε στιγμή της θαυματουργής μέρας να τον διαπερνά.
Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του κάποτε. Τον είχαν διδάξει και συνακόλουθα έπεισε τον εαυτό του ότι οφείλει να επιδιώκει το καλύτερο για να τιμήσει τη φύση του. Δούλεψε σκληρά, εξασκήθηκε να νιώθει ανεπαρκής, στην ουσία κατέληξε μονόπλευρος, μέχρι που ξεπέρασε τα όρια του συνήθους άγχους και έγινε νευρωτικός.
Οι επιλογές του τον χλευάζουν αδυσώπητα αυτό το αφόρητα μαγικό πρωινό.
Λάθεψε γιατί δεν τόλμησε να κάνει τα δικά του λάθη. Νόμιζε ότι παραδιδόμενος στις επιταγές του άμεσου και μη κοινωνικού του περιβάλλοντος , θα προσέγγιζε το μοτίβο του ευτυχισμένου ανθρώπου. Το μοτίβο που άλλοι σχεδίασαν για αυτόν, απαγορεύοντας του να αφουγκράζεται εσώτερες φωνές και ατίθασες αντιρρήσεις.
'' Δε ζούμε σε εποχή ηρώων'' θυμάται να επαναλαμβάνουν οι γονείς του, με ένα στόμα, μια φωνή, αφομοιωμένοι τραγικά ο ένας από τον άλλο. Την ψυχή όμως δε μπορείς να την εξαπατήσεις γιατί είναι η ίδια δομημένη από αλήθεια. Δεν αρκείται σε κακέκτυπα και σε συμβατικά μοντέλα ζωής. Εξαγριώνεται, επανίσταται, έχει ανάγκη από αυστηρώς προσωπικά λάθη για να οδηγηθεί στα σωστά ή-έστω-για να αποπειραθεί να τα προσεγγίσει. Το λάθος είναι προαπαιτούμενο οποιουδήποτε επιτεύγματος και όχι παράμετρος αποτυχίας. Η δυσκολία εντοπίζεται στην αναγνώριση και την αποκωδικοποίησή του. Σύνθετη διαδικασία και ψυχοφθόρα, συνάμα όμως το πέρας της μπορεί να σηματοδοτήσει αναδρομική εξάλειψη σφαλμάτων και να επιφέρει εκείνη την περιβόητη καθαρότητα της ματιάς. Μια διαύγεια που δεν αποτιμάται, που αποθεώνει τη μαγεία των αντιφάσεων, την πανηγυρική διττότητα της φυγής, το τέλος και την αρχή μαζί.
Κουράστηκε να υπηρετεί αγόγγυστα το ενοχικό του σύνδρομο. Να κυνηγάει χίμαιρες και να αδυνατεί ακόμα και να ονειρευτεί. Πήρε τη ζωή του λάθος και το μόνο που ξέρει είναι ότι θέλει να αλλάξει ζωή. Έναν λευκό καμβά για να αυτοσχεδιάσει μια παρορμητική αλληλουχία από λάθη που θα απομυθοποιήσουν το άτρωτο του σωστού. Η αλλαγή γίνεται επιτακτική ανάγκη που συσσωρεύθηκε στα πλαίσια ενός αυταρχικού χρόνου, γεμάτου ψυχαναγκασμούς και αυτοπροδοσίες.
Το μόνο που έχει να κάνει είναι μια ατέλειωτη βόλτα , άχρονη και ασύνορη. Να εξοστρακίσει κάθε σκέψη που τον ταλανίζει και να βρει επιτελους τη δύναμη να τιμήσει τη φύση του, δηλαδή να τής επιτρέψει να σφάλλει κατά βούληση. Μέσα από τα λάθη του, ίσως και να πλησιάσει λίγο περισσότερο σε αυτόν τον ξένο που πίστεψε στην απομυθοποίηση των ηρώων..
