Κάθε βράδυ, το γνώριμο βουητό στο κεφάλι του κάνει την αϋπνία να στήνει χορό.
Το επόμενο πρωί, με μάτια κόκκινα, πρησμένα, με τα πόδια του γονατισμένα από την εξάντληση, περιφέρεται σε μια πολιτεία απόγνωσης.Πάντα ο Κόσμος του φαίνεται βλακωδώς φαιδρός, αρέσκεται σε μια χαρά φτηνή, σε μία έξαρση ηλιθιότητας.Το δικό του αδιέξοδο είναι ανορθόδοξο μέσα στην ελαφρότητα του συρμού και την χαρωπή ατμόσφαιρα του Καλοκαιριού.Εύχεται να μπορούσε να ήταν απροβλημάτιστος κι αυτός, ακόμα και αν αυτό θα τον ανακήρρυσε επιπόλαιο και επιφανειακό.Έχει ανάγκη από χαρά χωρίς εντοπισμένη προέλευση.Δεν υπάρχει πηγή χαράς άλλη έξω από τον εαυτό μας, αυτό το ξέρει καλά.Όταν αποτυγχάνουμε να γίνουμε οι ίδιοι πηγή χαράς, αναζητούμε υποκατάστατα που είναι φρικτά κακέκτυπα λύπης.Λυπηρά και απατηλά.
Η Αποτυχία.Τον καταδιώκει με αιχμές, μια σκιά πάντα που τρέχει ξωπίσω του και εκείνος ακινητοποιημένος πασχίζει να συρθεί στο έδαφος, να δραπετεύσει.Καλπάζουσα η ταχύτητα της Αποτυχίας, το πρόσωπό της αυστηρό, είναι πάντα αιχμηρή και πάντα Εκεί.Του λέει δεσποτικά πως απέτυχε παταγωδώς σε όλα.Σε όλους τους ρόλους, τους στόχους, τις επιδιώξεις.Σκυφτές οι επιθυμίες του, αθόρυβες, μοιάζουν να ζητούν εξηγήσεις για τον χρόνιο παραγκωνισμό τους.Για μια λήθη απόλυτη.Ο χρόνος πυκνώνει, ο Κόσμος γίνεται ένας τόπος γεμάτος από αβάσταχτα αβασάνιστα ανθρωπάκια και εκείνος δίνει τη δική του πινελιά μαύρου.Η Λόξα του τον βαραίνει, η Δόξα του γνέφει απλησίαστη, οι μομφές της Αποτυχίας μια άλλη καταιγίδα.Είναι Μικρός.
Άλαλος πια, και οι λέξεις ύπουλες, βρίθουν από άλλοθι.Από εύκολες λύσεις.Αυτές διογκώνουν το πρόβλημα γιατί δεν το κοιτάζουν κατάματα.Θέλουν να το προσπεράσουν.Και τότε ακριβώς είναι που εκείνο, πεισματικά, εδραιώνεται.
Δε θέλει άλλες λέξεις.Οι σκέψεις του ξεχειλίζουν σε εκτάσεις άνυδρες αλλά αποφεύγει να τους δώσει μορφή με τις λέξεις σε μια βέβηλη εξαλλαγή.Τις θέλει δικές του τις σκέψεις .Αφανέρωτες.
Έτσι είναι όλα τα βράδια.Σε μία κοινωνία όπου όλες οι συνθήκες είναι εχθρικές, καλείται να τις υπερβεί.Να αγνοήσει την αλαζονική απόρριψη των βιογραφικών του από υπερφίαλους όσο και αμόρφωτους εργοδότες.Να ανεχτεί την κακοδαιμονία του εργασιακού περιβάλλοντος γιατί είναι ευλογημένος που βρίσκεται μέσα σε αυτό.Να υπομείνει μήνες απλήρωτος γιατί η καθυστέρηση στη μισθοδοσία είναι εύλογο επακόλουθο της οικονομικής κρίσης, χώρια που αν αντιδράσει θα βρεθεί και παλι άνεργος.Να δεχτεί να του μιλήσουν προσβλητικά, να τα κάνει όλα και να συμφέρει, να κάνει υπερωρίες για να δείξει τον προσήκοντα ζήλο.Να αφήσει να τον τσαλακώσουν, να τον ειρωνευτούν, να τον μηδενίσουν.Να απαξιωθεί.Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.Και τελικά δεν ξέρει αν είναι πιο τραγικό να είσαι εκτός παιχνιδιού ή εντός.Απόκοσμος ή ενταγμένος σε έναν Κόσμο που δομείται στο συμβιβασμό.
Η Ιδέα της παραίτησης από όλα τον θέλγει μαγνητικά. Η Άρνηση να συμπορευτεί με το χάος μόνο επειδή αυτό τυχαίνει να τον αποσπά από τη γαλήνη του.Να τον βρει το δρόμο αλλιώς.Να εκτονώσει την οργή που μαίνεται εντός του και τον κατάντησε νευρόσπαστο.Να αποδεχθεί τη λόξα του.Να απορρίψει τη δόξα των πολλών.Να λυτρωθεί πια από την ανάγκη των επαίνων.Να αποτινάξει τους ψυχαναγκασμούς που τον σπρώχνουν στο κυνήγι μιας γελοίας επιτυχίας που αυτοαναιρείται.
Η Αποτυχία γελάει καθώς τον βλέπει να προετοιμάζει την προσωπική του επανάσταση.Ξέρει πως θα στιγματιστεί από λιποταξία.Από Ηττοπάθεια.Η Ηττοπάθεια είναι μεταμφιεσμένη Αποτυχία.Συνεργός της είναι, σπείροντας μέσα του την αίσθηση της προσωπικής ανεπάρκειας.
Θα την πολεμήσει την Αποτυχία και ας είναι αφοπλισμένος.Με το Πείσμα να τον σηκώνει από το έδαφος.Ξέρει πως στην πραγματικότητα είναι δικό του διαβολικό γέννημα.Ξέρει πως στο τέλος θα προπορεύεται ο ίδιος, ελεύθερος πια από τα δεσμά της.
Γιατί Αποτυχία είναι η αποδοχή της κρατούσας άποψης για την επιτυχία.Η Επιτυχία έρχεται μόνο όταν το στερεότυπο γύρω από αυτήν καταλύεται.Είναι παράξενη και δυσδιάκριτη, εδρεύει σε γωνίες περιθωριακές, εκεί που το ανθρωπινο βλέμμα κοιτάζει αλλά δε βλέπει.Μα ,όταν τελικά φανερώνεται, δίνει σε εκείνες τις μαρτυρικές νύχτες ένα άλλο νόημα.
