Στο αμήχανο του Χρόνου...στον αμήχανο Χρόνο. Έξω από το Χρόνο, πάντα. Περιφρονώντας τον, επειδή τον υπερεκτιμούν όλοι. Και πάνω από όλους, εγώ. Με πιέζει να συμπυκνώσω την ουσία σε ένα απειροελάχιστο τεμάχιό του, να μη φθαρεί, να μην ξεθωριάσει. Το αιώνιο αντλεί τη μαγεία του από το ότι κατορθώνει να είναι φευγαλέο. Όπως όλα καλπάζουν χωρίς νόημα και συνοχή, εκείνο αγκιστρώνεται από τη μνήμη. Γίνεται αθάνατο και ολοένα ξαναγεννιέται.
Όλη μου η ζωή θαρρώ πως χάθηκε σε μίλια ατελείωτα, όλο παιχνίδια με το χρόνο. Με επισπεύσεις, αναβολές, ζαβολιές...ποτέ ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, και ποτέ δεν ήταν ικανός να μου αποφέρει τα προσδοκώμενα: γνώση, δύναμη, σοφία, ελευθερία. Πάντα κοιτούσα κάπου αλλού. Σε αυτό που ήμουν, σε αυτό που θα γίνω. Τίποτα δεν ήταν αληθινό, όταν το τώρα το προσπερνούσα μέσα από αφελείς ονειροπολήσεις. Κατά πόσο η καθημερινότητά μου είναι προσγειωμένη στα όσα όντως γίνονται; Μήπως οι κώδικες απογείωσης από αυτήν, επινόησης μιας παράλληλης πραγματικότητας, διεισδύουν ανεπίτρεπτα στο πραγματικό και το παραποιούν; Το σπαρταριστό ''τώρα'' που θυσιάζεται στην πιθανότητα, τη δυνατότητα του αύριο. Όλη η ζωή μια αίρεση. Αν δε μπορείς να ζήσεις την ευτυχία, καταλήγει δυστυχία φρικτή. Υπέρτατη δυστυχία να μη μπορείς να βιώσεις την ευλογία που σου συμβαίνει.
Όπως και η γνώση: μαθαίνεις μόνο όταν είσαι έτοιμος. Όταν μπορείς να αντέξεις τη γνώση, να βαδίσεις πιο πέρα από την εργαλειακή της χρησιμότητα, να σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην Ψυχή σου. Σοφός γίνεσαι μόνο όταν δε δειλιάζεις να ανταμώσεις την ψυχή σου...όταν, εξοντωμένο ανθρωπάκι πια, αποφασίζεις πως ήρθε η ώρα να απαρνηθείς τη σκλαβιά σου. Πρέπει να έρθει το πλήρωμα του Χρόνου. Η στιγμή εκείνη όπου γυρεύεις τη ζωή που δεν πρόλαβες να ζήσεις. Γιατί δεν ήσουν άξιος να καταλάβεις πως δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για να ζήσεις τη ζωή στο έπακρο. Ιδανική είναι η ζωή που κυλάει στη φρενήρη διαδρομή μιας στιγμής και καταφέρνει να απελευθερώσει ουσία. Αγάπη για την κάθε μέρα, που έχει αυτοδύναμη σημασία. Για κάθε χαμόγελο που σου χάρισε, για κάθε εμπειρία που σε γέμισε δύναμη, ακόμα και τις φορές που ήταν γενναιόδωρη σε πόνο.
Τα συναισθήματα όλα παιδιά του χρόνου είναι. Εκείνος τα γεννά, εκείνος τα βαπτίζει, εκείνος τα δοκιμάζει. Αν είσαι δίκαιος στα παιχνίδια σου μαζί του, μπορεί να σου χαρίσει έντονα συναισθήματα που θα σε κάνουν να τον φοβάσαι λιγότερο. Οι αντιφάσεις και τα απρόβλεπτά του θα έχουν γίνει μέρος της ''γοητείας'' του. Και την ανυπομονησία σου θα γιατρέψει, καθώς θα ξέρεις πως, ακόμα και όταν δε βλέπεις κανένα σημάδι στον ορίζοντα, Εκείνος σου επιφυλάσσει ένα Θαύμα στο τέλος του δρόμου. Και τότε καμιά νέα αρχή δε σε τρομάζει. Έμαθες πια να έχεις στραμμένο στο βλέμμα στο Τώρα, να κερδίζεις ζωή, να κερδίζεις το Χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου