Απόδραση

Ξανά τα ίδια.Ξημέρωμα γεμάτο αδιέξοδα,ημίφως, ερωτηματικά.Η πόλη βυθισμένη σε έναν ύπνο όλο ανήσυχα όνειρα.Η μόνη ώρα που οι φόβοι της μοιάζουν να ξαποσταίνουν.Κανείς δε θα την αναζητήσει, κανείς δε θα κατασπαράξει άλλο ένα κομμάτι της.Μόνη, γαλήνια, με ματιά διαυγή.Όλα όμως φαντάζουν ανυπέρβλητα.

 

Αμέτρητες οι φορές που αναρωτιέται τι κάνει λάθος.Ανεξαρτήτως της περιρρέουσας πραγματικότητας, εκείνη η δυσάρεστη, οχληρή αίσθηση, ανάμεσα σε δυσφορία και οξεία μελαγχολία, την πολιορκεί ασταμάτητα.

Όμως δεν τής φταίνε οι άλλοι, και ας αποδίδει με ευκολία σε αυτούς την υπαιτιότητα.Η δυστυχία είναι γέννημα δικό της.Το μυαλό της εργάζεται υπερωριακά λεηλατώντας το κάθε βίωμα μέσα από μία φρικτή υπερανάλυση.Σκαρφίζεται τα πιο καταστροφικά σενάρια για να τα δει αργότερα χειροπιαστή πραγματικότητα.Αισθάνεται ανήμπορη να προχωρήσει στην επόμενη γωνιά και έτσι φυλακίζεται στο ίδιο μουντό τοπίο.Δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει, τι είναι αυτό που τής διαφεύγει και καταλήγει πάντα πίσω.Στάσιμη, σε θέση αναμονής, στείρου οραματισμού του μέλλοντος.Κορεσμός από θεωρητικολογία, από καταχρηστικώς δρώσα φαντασία, από την εξιδανίκευση αυτού που δεν έχει ζήσει, από την αποθέωση της εικασίας, από την κυριαρχία της Aπουσίας.Η κραταιά Aπουσία.Τής θυμίζει πως όσα λείπουν την κάνουν να μοιάζει με ασθενική φιγούρα, άψυχη και άσκοπα περιπλανώμενη.Ζει καιρό τώρα την έλλειψη σκοπού, σωριάζεται όπου βρεθεί γεμάτη ανικανοποίητα, οι αισθήσεις της σε νάρκη.Ανηδονία.

Πάντα ενοχοποιεί αυτό που της λείπει.Κάποιος τής λήστεψε το νόημα.Το μυστικό για να χαμογελάει και να ελπίζει.Βίαια, τής αφαίρεσε την πίστη στα θαύματα,μαζί με μια θρασύβουλη αθωότητα.Συνήθειες παλιομοδίτικες και μια αγαθή καρδιά, ικανή να τη βάζει σε άλυτους μπελάδες.

Ποτέ δε σκέφτηκε ότι υπονομεύει  η ίδια την ευτυχία της.Πλανάται πως έχει ολοκληρωμένη εικόνα για αυτή, μόνο που αυτή η εικόνα δομείται μέσα από την Απουσία.Θαρρεί πως η ευτυχία διέρχεται μέσα από συναντήσεις με τους Άλλους.Έτσι, είτε επειδή αυτές κωλυσιεργούν, είτε επειδή αποδεικνύονται κατώτερες των προσδοκιών, η Ευτυχία παραμένει ανέγγιχτο Ιδανικό.

Αν δε συναντηθεί με τον εαυτό της, μια ζωή θα προσπερνάει, θα παραγκωνίζεται.
Δε θα μπορεί να δει, δε θα τη βλέπουν, δε θα ακούει, δε θα την αφουγκράζονται.
Με τον αυθεντικό εαυτό της, όχι με εκείνον που μπορεί να αντέξει.

Όσο και να θέλει να φύγει από αυτή την πόλη, όσο και να αλλάζει πεζοδρόμιο για να αποφύγει όσα εντείνουν την αίσθηση πνιγμού , κάτι πάντα θα την καταδιώκει, κάτι πάντα θα είναι μέσα της και θα στραγγίζει όλα τα υπόλοιπα από τη δυναμική τους.Θα την αφήνει παράλυτη, να ικετεύει για ξένες πολιτείες όπου δεν έχει ζήσει τίποτα και την πυροδοτεί η ηδονική φύση των άγραφων δεδομένων.

Ανακωχή με τον εαυτό της-πόσο δύσκολη είναι;Η ζωή δεν είναι μαραθώνιος αποδείξεων.Δεν αποτιμάται με επιτεύγματα.Γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όπου προκύπτουν λάθη.Γιατί δεν ξέρουμε καν αν είναι όντως λάθη.Αν μπορούσαμε να διακρίνουμε τα λάθη από τα σωστά, θα ήμασταν σοφοί.

Ψάχνει σε λάθος μέρη.Σε πιθανά μέρη.Απορρίπτει τα απίθανα.Την τρομάζουν.Αποφεύγει το μέσα της, αν το ανταμώσει θα τής βάλει δύσκολα και εκείνη θέλει μόνο μια λύση.Μια Απόδραση.

Η μεγάλη Απόδραση, είναι η Απόδραση από τον εαυτό μας.Από τον εχθρικό εαυτό μας που μεταμφιέζεται σε πρόθυμο φίλο.Μας απομυζά όλη την ενέργεια και μας βομβαρδίζει με ενοχικά σύνδρομα.Υποχθόνια όμως, με επιδέξια τεχνική.Προβάλλει εμπόδια και ανακόπτει τα θαύματα.Τα ακυρώνει η λιποψυχία του.Κρίνει με αμείλικτη αυστηρότητα, απάνθρωπα σχεδόν.Απαξιώνει το κάθε τι και το μηδενίζει.Ωθεί έπειτα χωρίς αντίσταση στο συμβιβασμό πείθοντάς μας ότι είναι η Σωτηρία.Δαιμονικός εαυτός!

Και όλο τον κόσμο να γυρίσεις, αν δεν έχεις αποδράσει από αυτόν, θα είσαι ισόβια φυλακισμένος.Όμηρος της ίδιας και απαράλλαχτης νοοτροπίας, κρατούμενος σε ένα μοτίβο ζωής όπου η αλλαγή δε θα έχει θέση γιατί δε θα μπορείς να την αντιληφθείς.Όλα ίδια και άνοστα θα είναι, ανέλπιδα και αδιάφορα.

Διεκδικεί την ευτυχία σα να είναι θεόσταλτη εύνοια.Η ευτυχία απαιτεί γερούς λύτες.Δεν φυτρώνει εκεί που τα προβλήματα εξανεμίζονται ως δια μαγείας.Αναφύεται εκεί όπου τα προβλήματα γίνονται δυσεπίλυτα και αφήνουν μια αίσθηση προκλητικής αφύπνισης.Γεννούν το πείσμα, τη θέληση να τα παραμερίσεις.Να κάνεις τη δική σου αποστασία από όλες τις αυταπάτες σου.Να απογαλακτιστείς.

 

Η πολιτεία ξυπνά, πάλι οι οικείοι θόρυβοι, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, κουβέντες, ματιές, παραλείψεις.Σταλαγματιές βροχής πέφτουν στο τζάμι, ήρεμα στην αρχή, ορμητικά στη συνέχεια.

 

Πρέπει να κλείσει την πόρτα στον εχθρικό εαυτό της.Να κοιτάξει μέσα της και ας βλέπει μόνο περίπλοκες εξισώσεις.Να καταλάβει τα προβλήματα για να γίνει γερός λύτης.Να γίνει καταλύτης.Να δραπετεύσει.