Aνισόρροπα βήματα. Τσιγάρα στο τασάκι με το σωρό. Μυρωδιά από οινόπνευμα και βαφή στο σκοτεινό δωμάτιο. Τρεκλίζει, παραπατά, πέφτει. Ζωή ράθυμη, χωρίς εξέλιξη, αιώνες τώρα. Ένα άδειο ψυγείο κραυγάζει εγκατάλειψη. Ξέφτισε το χρώμα στους τοίχους, σάπιες μορφές αναδύονται, ματωμένα κρανία και μελανιασμένα χείλη, νεκρά βλέμματα παντού. Τις έθαψε τις αναμνήσεις ένα βράδυ παγερό. Μια και έξω,με την αναγκαιότητα του αποχωρισμού. Φθαρμένα έπιπλα φαγωμένα από το χρόνο, το δωμάτιο μυρίζει θάνατο, το σκοτάδι τη σπρώχνει στο φόβο.
Αγάπες ατελέσφορες και όνειρα σακατεμένα, η Δυνατότητα σωριάζεται στο έδαφος, η σκόνη σκεπάζει τις ελπίδες που καταχωνιάστηκαν σε ερμάρια ουτοπίας. Τα αλλοτινά της σύμβολα την τρομοκρατούν.
Ξέρεις ότι πέθανες όταν όσα σου έδιναν ζωή έχουν μπολιαστεί με θάνατο. Το ξέρει τώρα καλά. Με κόπο συγκρατεί τις μακάβριες σκέψεις της, με κόπο συρρικνώνει τις καλπαζόντως πεισιθανάτιες ιδέες της. Κάθε πρωί, η άγρυπνη μορφή της παραδέρνει σε έναν Κόσμο μασκαρεμένο, που παλεύει για κάτι αδιευκρίνιστο. Πασχίζει να τοποθετηθεί μέσα σε αυτόν, να στεριώσει σε μια και μόνο θέση. Συνήθως την παραγκωνίζουν φιγούρες ανενόχλητες, φαινομενικά ισορροπημένες. Κρατούν καφέ σε πλαστικό, πελώριες τσάντες παραφορτωμένες έγγραφα και μιλούν ακατάπαυστα στο κινητό. Την αποδιώχνει η κατάρα του μέσου όρου.Σηκώνεται με αίσθηση άχθους και ατροφική υπομονή.
Αλλάζει ματιά, όψη, ψυχή. Και πάλι αδυνατεί να μείνει σε μια θέση για πολύ. Δεν ανήκει κάπου, η αίγλη της ομάδας την απογοητεύει και τη δαιμονίζει. Φθονεί όσους συναποτελούν μια ομάδα. Γερή, δεμένη, ετερόκλητη, δημιουργική ή μη, σημασία δεν έχει.Νιώθει ότι αντικρύζει ευλογημένα όντα που έχουν βρει τη βασιλική οδό για την ισορροπία και την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό.Μια συνομωσία εχθρική, που αναπαράγει τους εχθρούς της. Εκείνη αισθάνεται παράλυτη, αδύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει γραμμή πλεύσης, να βρει το βλέμμα και την πορεία της. Αναζητώντας μυστικά ισορροπίας καθίσταται ανισόρροπη. Παρατηρώντας τη διαδρομή των Άλλων, χάνει τη δική της πορεία, ακόμα και αν δεν έχει δρομοδείκτες και τα εμπόδια τής φράζουν συνεχώς το δρόμο. Η αίσθηση ότι δεν ανήκει κάπου είναι αυτή που την κάνει ανισόρροπη, ως επαίτη μιας καθολικής, ανεδαφικής αρμονίας που εξυπηρετεί την επιδερμικότητα του ''φαίνεσθαι'' και μόνο. Εκείνη τη διαβολεμένη ψευδαίσθηση της ορθόδρομης και επιτυχημένης πορείας που κατοχυρώνει η εξασφάλιση ενός κλισεδιάρικου τρίπτυχου που ορίζεται σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές. Η αίσθηση ισορροπίας από την άλλη, είναι αυστηρώς υποκειμενική. Μπορεί κάποιος να είναι άπορος ή επαγγελματικά αποτυχημένος αλλά να βαίνει πέρα από όλα αυτά και από εκλαϊκευμένες οδηγίες για την ευτυχία και να αισθάνεται παράλογη αγαλλίαση μέσα του. Και vice versa:να διαθέτει το διαβόητο τρίπτυχο και μέσα του να αναγεννάται η πιο ανυπόφορη κόλαση. Κάθε προσπάθεια αντικειμενικοποίησης της έννοιας της ισορροπίας δε μπορεί παρά να είναι άστοχη, αφού αν η ισορροπία ήταν συνισταμένη ορισμένων παραμέτρων, δε θα ήταν τόσο πολύτιμη, ούτε επιδιώξιμη. Θα ήταν απλώς υλοποιήσιμη με απλά μαθηματικά, μόνο που η ευτυχία δεν υπακούει σε απλοϊκές εξισώσεις.
Έχει θανατώσει η ίδια τους δρόμους της, τα θέλγητρα, τις μνήμες, τις φωνές. Όσα την απομάκρυναν από την ισορροπία που θα έσβηνε τα ίχνη από τις παλιές της αυταπάτες. Και δε μπορεί να δει πια ότι εκεί, σε αυτό το θάνατο τον εκούσιο, κρύβεται η ματιά, η ψυχή και η φωνή της. Ότι ακόμα και οι δαίμονες και οι εχθροί της είχαν κάποιο ρόλο στη ζωή της, ιδανικά κομπαρσικό. Και ότι το να βάζει φρένο στις δικές της επιθυμίες για να συγχρονιστεί με το βήμα μιας αλλοπαρμένης ανθρωπότητας, απλώς την συνεπαίρνει σε μια χαώδη μάζα όπου κουρδισμένα ανθρωπάκια εκτελούν διαταγές χάριν της πανανθρώπινης ανισόρροπης ισορροπίας.
Αγάπες ατελέσφορες και όνειρα σακατεμένα, η Δυνατότητα σωριάζεται στο έδαφος, η σκόνη σκεπάζει τις ελπίδες που καταχωνιάστηκαν σε ερμάρια ουτοπίας. Τα αλλοτινά της σύμβολα την τρομοκρατούν.
Ξέρεις ότι πέθανες όταν όσα σου έδιναν ζωή έχουν μπολιαστεί με θάνατο. Το ξέρει τώρα καλά. Με κόπο συγκρατεί τις μακάβριες σκέψεις της, με κόπο συρρικνώνει τις καλπαζόντως πεισιθανάτιες ιδέες της. Κάθε πρωί, η άγρυπνη μορφή της παραδέρνει σε έναν Κόσμο μασκαρεμένο, που παλεύει για κάτι αδιευκρίνιστο. Πασχίζει να τοποθετηθεί μέσα σε αυτόν, να στεριώσει σε μια και μόνο θέση. Συνήθως την παραγκωνίζουν φιγούρες ανενόχλητες, φαινομενικά ισορροπημένες. Κρατούν καφέ σε πλαστικό, πελώριες τσάντες παραφορτωμένες έγγραφα και μιλούν ακατάπαυστα στο κινητό. Την αποδιώχνει η κατάρα του μέσου όρου.Σηκώνεται με αίσθηση άχθους και ατροφική υπομονή.
Αλλάζει ματιά, όψη, ψυχή. Και πάλι αδυνατεί να μείνει σε μια θέση για πολύ. Δεν ανήκει κάπου, η αίγλη της ομάδας την απογοητεύει και τη δαιμονίζει. Φθονεί όσους συναποτελούν μια ομάδα. Γερή, δεμένη, ετερόκλητη, δημιουργική ή μη, σημασία δεν έχει.Νιώθει ότι αντικρύζει ευλογημένα όντα που έχουν βρει τη βασιλική οδό για την ισορροπία και την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό.Μια συνομωσία εχθρική, που αναπαράγει τους εχθρούς της. Εκείνη αισθάνεται παράλυτη, αδύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει γραμμή πλεύσης, να βρει το βλέμμα και την πορεία της. Αναζητώντας μυστικά ισορροπίας καθίσταται ανισόρροπη. Παρατηρώντας τη διαδρομή των Άλλων, χάνει τη δική της πορεία, ακόμα και αν δεν έχει δρομοδείκτες και τα εμπόδια τής φράζουν συνεχώς το δρόμο. Η αίσθηση ότι δεν ανήκει κάπου είναι αυτή που την κάνει ανισόρροπη, ως επαίτη μιας καθολικής, ανεδαφικής αρμονίας που εξυπηρετεί την επιδερμικότητα του ''φαίνεσθαι'' και μόνο. Εκείνη τη διαβολεμένη ψευδαίσθηση της ορθόδρομης και επιτυχημένης πορείας που κατοχυρώνει η εξασφάλιση ενός κλισεδιάρικου τρίπτυχου που ορίζεται σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές. Η αίσθηση ισορροπίας από την άλλη, είναι αυστηρώς υποκειμενική. Μπορεί κάποιος να είναι άπορος ή επαγγελματικά αποτυχημένος αλλά να βαίνει πέρα από όλα αυτά και από εκλαϊκευμένες οδηγίες για την ευτυχία και να αισθάνεται παράλογη αγαλλίαση μέσα του. Και vice versa:να διαθέτει το διαβόητο τρίπτυχο και μέσα του να αναγεννάται η πιο ανυπόφορη κόλαση. Κάθε προσπάθεια αντικειμενικοποίησης της έννοιας της ισορροπίας δε μπορεί παρά να είναι άστοχη, αφού αν η ισορροπία ήταν συνισταμένη ορισμένων παραμέτρων, δε θα ήταν τόσο πολύτιμη, ούτε επιδιώξιμη. Θα ήταν απλώς υλοποιήσιμη με απλά μαθηματικά, μόνο που η ευτυχία δεν υπακούει σε απλοϊκές εξισώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου