Ενηλικίωση

Κι αν δε μπορείς να κάνεις ανακωχή με το χρόνο, κάνε εκεχειρία με τις πλευρές σου εκείνες που είναι πιο επιρρεπείς στη φθορά.

Δεν είναι δυνάστης ο χρόνος, μόνο που σου θυμίζει πως, ό,τι και να κάνεις, δε μπορείς να τον ακινητοποιήσεις.

Είναι όμως έτσι;

Κάθε φορά που επιβάλλεσαι σε έναν μικρό καθημερινό θάνατο νιώθεις ότι το μόνο που νεκρώνεται είναι οι φόβοι σου.

Παράξενο αλήθεια πώς ατενίζουμε συνήθειες αγαπημένες του χθες με την υπεροπτική αίσθηση του ξεπερασμένου, ακόμα και με την θεότρελη απορία: υπήρξαμε άραγε έτσι;

Και αν ναι, ποιες δυνάμεις μας μετέπλασαν σε αυτό που τώρα είμαστε;

Δε σε τρομάζει αυτό που είσαι και ας μην το ξέρεις. Σε πανικοβάλλει αυτό που προσπαθείς να γίνεις, αυτό που θα αφεθείς να γίνεις, χωρίς τη δική σου πινελιά.

Επαναστατείς που μεγαλώνεις. Κάθε επιπλεόν χρόνος που περνάει, καθιστά την παιδικότητά σου γραφική,άξια χλευασμού.

'' Ενηλικιώσου'' μοιάζουν να σου λένε όλοι σε μια ακαταλαβίστικη διάλεκτο και με ύφος ψυχαναγκαστικό, ανθρώπου συμφιλιωμένου με τη δυσμοιρία του.

Αντιδράς αμέσως. Για κάτι τέτοιες περιστάσεις φυλάς τις γερές σου τις άμυνες, και σθεναρά αντιστέκεσαι.

Θα στέκεσαι στο σημείο από όπου όλα πανοραμικά ζητωκραυγάζουν το αντιθετικό τους κράμα και θα επιμένεις να χαμογελάς, απλώς και μόνο επειδή καμιά καταστροφή δεν είναι ικανή να σε κλονίσει.

Γιατί ο Χρόνος είναι αχανής, μπορεί να επιφέρει το θαύμα αλλά και το δράμα, τη σοφία αλλά και την απόγνωση, την κατεδάφιση αλλά και την αναγέννηση.

Κόντρα στην ενηλικίωση και τις όλο υποκρισία και σοβαροφάνεια επιταγές της, κάθε χρόνο θα μεγαλώνουν οι ελπίδες και όχι οι φόβοι σου.

Στο σύμπαν της συνειδητής ανηλικότητας βασιλεύει η Δυνατότητα.

Αυτή που συγχρονίζει τις επιθυμίες και που καθιστά αναχρονιστική την υποδούλωση σε νόρμες.

Το κατάλαβες, έστω και ετεροχρονισμένα.

Είναι πιο δύσκολο να είσαι ανήλικος σε ένα σύμπαν ορκισμένων ενηλίκων αλλά ποιος σου είπε ότι είσαι για τα εύκολα πλασμένος;

Το εναλλακτικό σου σύμπαν σε περιμένει..

Παραμυθούπολη

Κάθονται στο γνώριμο  καφέ, λαμπερές ματιές, βλέμματα άδεια από ανησυχία.

Στην Αριστοτέλους πρωταγωνιστεί ένα βαθύ μπλε χρώμα και το φεστιβάλ κινηματογράφου δίνει περαιτέρω ζωή στην ανέκαθεν σφύζουσα από ζωή πόλη. Εναλλακτικά πρόσωπα κεφάτα, συζητήσεις για δίσκους, ταινίες, στέκια, γαστριμαγικές φιληδονίες. Μια παρεξηγημένη χαλαρότητα κυριαρχεί σε κάθε γωνιά. Και οι μυρωδιές, πρώτα και πάνω από όλα...Μυρωδιές άπό μπουγάτσα ξημερώματα μετά από αβυσαλλέο ξενύχτι, από το αθάνατο τσουρέκι επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ακόμα και από κρεατικά που τόσο αντιμάχονταν τη χορτοφαγική της επιλογή. Εκείνο το περιοδικό το ανατρεπτικό που ακόμα υπάρχει αλλά δε διαβάζει για να μη θυμάται ότι είναι μακρια από το επίκεντρο του ονείρου, πρώτα '' cool'' , μετά ''soul'', απευθείας στην ψυχή της σκιαγραφεί όσα λάτρεψε σπιθαμή προς σπιθαμή, με λέξεις και εικόνες, σμιλεμένα όλα με ανεπιτήδευτη αρτιότητα. Μαστούρωναν κάθε φορά με τη μυρωδιά του χαρτιού, πριν καν απομακρυνθούν από το περίπτερο. Μετά πήγαιναν σε μια μακροσκελή λίστα από καταφύγια για συζητήσεις που εχθρεύονταν τα ρολόγια...Εμιγκρέ, Ζώγια, Αστόρια, Θερμαϊκός, Πάστα Φλώρα. Morissey, Iggy Pop, Cat Power, ήχοι συνδεδεμένοι με μια εποχή που της έμελλε να συμβολίσει πολύ περισσότερα από το έπος της ιδανικής φοιτητικής ζωής και της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Μια εποχή κομβική, το ακροτελευτιο στάδιο ανεμελιάς πριν έρθουν αντιμέτωποι με εξελίξεις αποκαρδιωτικές, οικονομικές καταρρεύσεις και επαναπροσδιορισμό αξιών.

Είναι που είναι αλλόκοτη η ενηλικίωση και η προσγείωση στην αναγκαιότητα του καθήκοντος, δε συνεπικουρούν στο ελάχιστο οι συγκυρίες.

Και όμως, αυτό τον τόπο τον νιώθει μέσα της άθικτο από όλες τις ισοπεδωτικές αλλαγές και αυτό το αμφιλεγόμενου αίσθημα του χρόνου που φουριόζος οικειοποιείται τη νιότη. Εικόνες που θα διασώζει στο διηνεκές, και ας την κεντρίζει καμιά φορά η συνειδητοποίηση της παρέλευσής τους.

Εκεί βρίσκει εμπνεύσεις, χρώματα, βλέμματα εκφραστικά και ζηλευτές συγκινήσεις, φίλους αθάνατους, μέρη αποθεωμένα, εκεί βρίσκει και τον εαυτό της, το κομμάτι του εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσει σε αυτή την καθημερινή εκποίηση της γαλήνης. Το κομμάτι του εαυτού της το πηγαίο, το τρελό, το αληθινό, το ασύγκριτα ευτυχές.

Την πλημμυρίζει η ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτή την παράλογη αρμονία.

Βλέπει παντού στιγμιότυπα που είναι λουσμένα από νοσταλγία..γιατί όντως ανήκουν στον αέρα μιας άλλης εποχής..και ας πέρασαν μόνο τέσεσερα χρόνια από το πέρας της...Τότε δεν υπήρχε αυτή η φουρτούνα στην ψυχή...

Είναι όμως τυχερό πλάσμα και εξακολουθεί να συναντά σπάνιους ανθρώπους, πράγμα σημαντικό, ειδικά όταν όλα πάνε κατά διαόλου. Πάντα έχει κάτι να θαυμάσει, με καποιον να μοιραστεί όσα δεν αντέχει η ύπαρξή της. Είναι περίεργο που ενώ η ζωή συνεχίζεται, και οι ονειρικές σκηνές ξεμακραίνουν αγέρωχα, εκείνη μπορεί να της ανακαλεί με αυξανόμενη γλαφυρότητα.

Σε αυτό τον κόσμο που νιώθει αλλότρια μέσα στην ίδια της την οντότητα, έχει ανάγκη από εξιδανίκευση και καταφύγια και αποδράσεις και παραμύθια.

Θα τα ξαναπούνε στην Αγία Σοφία, σα να μην πέρασε μια μέρα....

Ανικανοποίητο

Άλλη μια μέρα, ίδια και απαράλλαχτη...Η μέρα της Μαρμότας αλλά ουδείς μαθαίνει από την αιώνια επανάληψη. Τα ίδια βήματα που την καθηλώνουν, τα ίδια πρόσωπα που της κλέβουν την πίστη στη μεταβολή, όλα την αφομοιώνουν σε  ένα αδιάφορο τοπίο.
Το Καλοκαίρι κύλησε υποτονικά, με τη γνώριμη αίσθηση ότι κάτι λείπει. Αυτό το κάτι το απροσδιόριστο που την καταδιώκει και δεν την αφήνει να αφεθεί γαλήνια στο απέριττο μιας στιγμής.
Σε αέναη εγρήγορση το μυαλό, πότε προτάσσει τη λογική, πότε τη διαίσθηση, σχοινοβατεί σε περιέργα σχοινιά και η ισορροπία άφαντη. Κατακερματισμένη σε πλειάδα σχέσεων που νόημα δε βγάζουν και που στο σύνολό τους την άφησαν να περιπλανιέται με την αίσθηση του ανικανοποίητου ακόμα πιο οξεία.
Μερικές φορές, δε μπορεί να ησυχάσει. Λόγια, κινήσεις,μετάνοιες και πάθη την κυκλώνουν από το πουθενά, και ας νομίζει ότι τα καταποντίζει σε ωκεανούς λήθης.
Προσπαθεί αναλογιζόμενη τα όσα πέρασε να αποσαφηνίσει τα κριτήρια βάσει των οποίων ξεκινούσε την εκάστοτε σχέση αλλά εκείνα μοιάζουν όλο και πιο δυσδιάκριτα. Πειραματισμός; Φόβος απέναντι στη μοναξιά; Πλήξη;

Άφαντη η  απάντηση. Με την άμυνα να την αποστασιοποιεί από οποιοδήποτε διολίσθημα και να τη γλιτώνει από κάθε ενδεχόμενο ευπιστίας, κατάφερε να υποβάλλει σε άτυπες δοκιμασίες τους συντρόφους της, πλην όμως ουδείς ανταποκρίθηκε επιτυχώς. Σα να υποτιμούσαν τη νοημοσύνη της και την ίδια της την οντότητα...Απογοήτευση σκέτη.

Κανείς δεν είχε αυτό το απροσδιόριστο πόλο έλξης που θα την κρατούσε σταθερά στο πλάι του εξουδετερώνοντας αυτή τη ζοφερή γεύση του ανικανοποίητου. Ακόμα και με όσους κόλλησε, ήταν κάτι εντελώς επιδερμικό. Διογκωμένες διαφωνίες ιδιοσυκρασιακής φύσεως και ένας πληττόμενος εγωισμός...αυτή η καταραμένη άρνηση του γεγονότος ότι μια σχέση δεν πέτυχε, και ας ήξερε άριστα ότι δεν ήταν προορισμένη να πετύχει. Ποτέ.

Έξυπνη κοπέλα, οξυδερκής. Ένιωθε ανία εύκολα, η τυποποίηση και η απουσία έκπληξης την έκαναν να αργοπεθαίνει. Και πώς να νιώσει ζωντανή σε μια μίνι υφήλιο από προβλέψιμους τύπους που χειρίζονταν ευτελείς στρατηγικές εντυπωσιασμού και έρχονταν με κατακτητικές τάσεις; Να πάρουν τα διπλά από όσα θα δώσουν;

Ή τύπους με αγαθή προαίρεση αλλά καθόλου σπιρτόζους, άμοιρους πρωτοτυπίας και φαντασίας. Ζωή χωρίς φαντασία είναι αφάνταστα κενή.

Κομβικό το σημείο και πάλι, διασταύρωση κρίσιμη, και όμως η αμηχανία κραταιά δύναμη.

Είναι και εκείνος που επιμένει να δώσουν μια ευκαιρία στη σχέση τους ακόμα ενώ εκείνη στο άκουσμα και μόνο των λέξεων ''δεύτερη ευκαιρία'' παθαίνει αναφυλαξία.

'' Μην απορρίπτεις τόσο εύκολα τους ανθρώπους'' της χτύπησε ένα απόγευμα που είχε εξαπολύσει ολόκληρη εκστρατεία πειθούς της να γυρίσει πίσω σε αυτόν.

Τι να του πει όταν δε θέλει να ακούσει;Ότι η σχέση τους είναι στην ουσία απόρριψη της πολύτιμης ελευθερίας της;

'' Μη με πιέζεις με αυτό τον τρόπο...Σου εξήγησα ότι δεν είμαι στη φάση των δεσμεύσεων''

'' Καταλαβαίνω...Δεν υπάρχει θέμα με αυτό...Θα δοκιμάσουμε σε χαλαρούς ρυθμούς...και όπου βγει΄΄

Συνομιλία - μοτίβο, λες και έχει βάλει την κασσέτα και οι ατάκες ξεχειλίζουν, κλισεδιάρικες.

Αλίμονο αν υπάρχει άντρας που δεν καταλαβαίνει την αποστροφή ή την ανετοιμότητα για δεσμευτικές καταστάσεις. Επειδή όμως αυτή είναι αποκλειστικό  τους προνόμιο, όταν οι ρόλοι αντιστραφούν, κάτι τους δαιμονίζει και κινούν γη και ουρανό για να κατακτήσουν ολοκληρωτικά το ατίθασο '' θήραμα''.

Δεν της δίνει τελεσίγραφο αλλά την ψευδαίσθηση ότι αυτή ορίζει τους κανόνες.

Πόσο κουράστηκε ! Όταν μια σχέση χρειάζεται κανόνες για να λειτουργήσει, είναι προβληματική.

Και όλα αυτά τα ανούσια παιχνιδάκια εξουσίας την κάνουν να γερνάει πρόωρα.

Μήπως όντως για κάποιο λόγο δε θέλει να δεσμευθεί; Μήπως φοβάται τις αυταρχικές αξιώσεις του '' για πάντα'' και άλλων ρομαντικών απολυτοτήτων;Μήπως παραείναι δύστροπη και επιφυλακτική και στην ουσία το φταίξιμο της αναλογεί καθ' ολοκληρίαν;

Ξαπλώνει στο κρεβάτι ζαλισμένη και ακούει το κινητό της να κουδουνίζει με ανοσία στην έλλειψη απόκρισης. Μια πολιορκία χωρίς όρια και εκείνη όλο να κόβεται σε κομμάτια και να αναζητεί τρόπο να αποδράσει.

Απόσταση από το χθες πρέπει να πάρει, άθελά της δίνει στο χθες προσδιοριστικό ρόλο, πολύ πιο σοβαρό από τον ισχύοντα. Περιπλανήθηκε σε άδοξες σχέσεις αλλά από όλες κάτι έμαθε, ο άγνωστος εαυτός της ξετυλιγόταν, πότε απρόθυμα, και πότε με εκπληκτική αμεσότητα. Την ξάφνιαζε, την πλήγωνε, την αφύπνιζε.

Το ανικανοποίητο πηγάζει από την ακροβασία, από τη φοβία απέναντι στο γενναίο της επιλογής.

Φοβάται ότι θα νιώσει μόνη αλλά αυτός ο φόβος την καθηλώνει σε παρατεταμένη, οξύμωρη μοναξιά.

Μέσα της, το νιώθει πλέον δυνατά, τη διαφεντεύει..Αν απορρίψει μονομιάς όσα την παραλύουν, θα απελευθερωθεί. Και τότε είναι που θα τη βρει ο κατάλληλος άνθρωπος γιατί δε θα περιμένει από αυτόν να καλύψει τα κενά. Έχει πολλά να μάθει από το ταξίδι με τον εαυτό της που παίζει κρυφτό και αλλοιώνεται μέσα σε κακέκτυπα σχέσεων προκαλώντας της αφύσικη δυστυχία.

Βουτιά στο κενό;

Ο,τι κι αν είναι, αποφάσισε να κάνει το πρώτο, καθοριστικό βήμα..

'' Δε θέλω χρόνο..Την ελευθερία μου θέλω..Κάθε της λεπτό...'' του είπε για να τον αντικρύσει άναυδο.

'' Είμαι ξεκάθαρη πιστεύω. Δεν αλλάζει κάτι..Καλύτερα έτσι..'' του είπε και έφυγε με βήματα γοργά, σα να φοβόταν μην υπαναχωρήσει.

Αναπνέει άλλο αέρα. Ποιος μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας αν αυτές είναι άρρητες και άγνωστες;

Κάτι της ψιθυρίζει ότι μόλις ξεκινάει το πιο μαγικό ταξίδι.

Αξιοζήλευτο

Άλλη μια φορά που ακούει την πόρτα να κλείνει, χωρίς λέξη, βλέμμα ή φιλί.

Εξασκημένη στις αδιόρατες αλλαγές της συμπεριφοράς, διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.

Προσπαθεί να καταλάβει κοιτάζοντάς τον, ακόμα και από το πώς πίνει τον καφέ του, τι μουσική βάζει για να ξεκινήσει τη μέρα του, από το πώς προφέρει την καλημέρα. Μετά από έντεκα χρόνια, την προφέρει αλλιώς. Με βλέμμα απόν, ένοχο, παραδόπιστο.

Αυτόν που κλέβει  την παρουσία του άλλου όπως την ήξερε δε μπορεί να τον εντοπίσει. Ο πανίσχυρος Χρόνος θα σπεύσουν αβασάνιστα να πουν κάποιοι, αλλά μήπως και το Χρόνο δεν έχουμε τη δύναμη κάποιες φορές να τον παλέψουμε;

Στη δουλειά του δεν ξέρει πια τι σκαρώνει, πάντα εργασιομανής ήταν αλλά τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι και γοητευτικός, και δεν το λέει με την αφελή μεροληπτικότητα της ερωτοχτυπημένης! Μετά από τόσα χρόνια καταλάγιασε το πάθος και τον ατενίζει με καθαρή ματιά...Είναι κοινός τόπος ότι διαθέτει τη γοητεία του ώριμου άντρα, η οποία ενισχύεται από τη μυστηριώδη του αύρα και  από την πνευματώδη του ιδιοσυγκρασία. Περιζήτητος συνδυασμός, και δεν έχει καν υπερβεί τα σαράντα !

Τα βάζει με τον εαυτό της...πότε απέκτησε τόσες ανασφάλειες;

Τελευταία δε νιώθει όμορφη...απαρατήρητη νιώθει.

Και να μην υπήρχε, δε θα άλλαζε κάτι.

Ούτε μπορεί να μπει στο σκεπτικό να τον σαγηνεύσει εκ νέου, με τεχνάσματα γυναικείας φιλαρέσκειας. Ποτέ δεν ήταν η κλασική, καθαρόαιμη, μοιραία γυναίκα.

Κάποτε, αυτό ήταν που τον τραβούσε σα μαγνήτης κοντά της. Τώρα, μάλλον αναζητεί αυτό που ουδέποτε εξερεύνησε.

Δεν έχει αποδείξεις για την πιθανή του απιστία, και όμως τη βλέπει παντού.

Ενδείξεις έχει που τη χλευάζουν στο παροξυσμικό της μαρτύριο.

Αλλά και χάσματα που κάθε μέρα υψώνονται ανάλγητα και δεν έχει καμία ιδέα πώς να πράξει.

Καθαρίζοντας το υπνοδωμάτιο, πέφτει πάνω σε μια αράδα γραμμές...άρθρα γραμμένα από νεαρή δημοσιογράφο, που προφανώς διεκδικεί θέση στη συντακτική της εφημερίδας, αν δεν κατέχει ήδη. Τα διαβάζει με χέρια τρεμάμενα, ταχυκαρδία και φαντασία καλπάζουσα.

Γραφή στρυφνή αλλά ιδιότυπη, εντελώς χαρακτηριστική. Χειρίζεται τις λέξεις με μαεστρία αξιοζήλευτη. Αναστατωμένη, βάζει τα κείμενα στη θέση τους και πάει να κάνει ένα καυτό μπάνιο, να ηρεμήσει.

Ήδη φαντάζεται ότι η γερή πένα ανήκει σε κάποια ντελικάτη εικοσιπεντάχρονη με ακαταμάχητο χαμόγελο και κίνηση αιλουροειδούς. Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο πολύ συγχύζεται.

Στο τρίτο ποτήρι κρασί, ακούει το κλειδί στην πόρτα.

Δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα...του τα λέει όλα απνευστί...η γλώσσα αμείλικτη, δε μεριμνά να καλύψει ίχνος από την ταραχή της.

'' Είσαι τρελή ;....Μα την αλήθεια, είσαι τρελή'' ! αναφώνησε και πήγε να βάλει μουσική.

Του έφραξε το δρόμο με όλη της την οργή.

'' Όταν σου μιλάω, θα με ακούς ! Ειδικά για κάτι τέτοιο'' !

''' Τι να σου πω; Τι θες να σου πω; Δεν ήξερα ότι θα σου αναλύω κάθε μου κίνηση.. Τι σε νοιάζει για το νέο προσωπικό; Σε πειράζει που είναι πολλά υποσχόμενο'';

Η νιρβάνα του της πυροδοτούσε αλυσιδωτά εγκεφαλικά.

'' Σιγά μωρέ την ατάλαντη'' είπε και εκείνος έσκασε στα γέλια.

'' Γελάς και από πάνω...Τι να σου πω'' συνέχιζε να μονολογεί.

Εκεινος σοβάρεψε απότομα.

'' Τι να μου πεις; Είτε σου αρέσει, είτε όχι, μέρος της δουλειάς μου είναι να συναναστρέφομαι πολλά άτομα..μεταξύ των οποίων και ταλαντούχες νεαρές...Είναι λόγος αυτός να παραφέρεσαι';

Για μια στιγμή, αισθάνθηκε ντροπή ανάκατη με αυτολύπηση. Με όλη του την προπέτεια, σα να είχε δίκιο. Ήταν καταδικασμένη να ζει επισκιασμένη από την αμφιβολία.

Ένα πελώριο ερωτηματικό αιωρείται πάνω από το κεφάλι της και δεν την αφήνει παρά να γράφει αβάσιμα σενάρια...

'' Με ενοχλεί που είσαι προκλητικός'' ψέλλισε αυθόρμητα.

'' Πότε ακριβώς ήμουν προκλητικός';

'' Πριν που είπες ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Mπορούσες να το παραλείψεις''

'' Μα γιατί να σε πειράξει αυτό; Άφού εσύ είσαι εκτός δημοσιογραφίας...δεν υπάρχει λογος να ζηλεύεις..Η κοπέλα έχει όντως γερή πένα αλλά νομίζεις ότι αυτό θα με κάνει να την ερωτευτώ'';

'' Δεν είναι μόνο αυτό...Τελευταία έχεις αλλάξει...Ούτε καν με προσέχεις''

'' Έχω αλλάξει γιατί εσύ δε μου ρίχνεις τόσο καιρό ένα βλέμμα...έμαθες να τα έχεις όλα δεδομένα, δεν ξέρω..Δεν το έκανα από αντίδραση, έτσι μου βγήκε...Αλλά έπρεπε να ζηλέψεις για να μου δώσεις λίγη σημασία'' ;

Τον άκουγε προσεκτικά. Αλήθεια τον είχε παραμελήσει; Και όντως, χρειαζόταν η ζήλεια για να αναζωπυρώσει το χαμένο της ενδιαφέρον;Πόσο εύκολα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της;

Είναι η ζήλεια αναγκαίο συστατικό στη σχέση αλλά θέλει πολλή προσοχή στη δοσολογία.

Αν είναι ανύπαρκτη, υπαινίσσεται χλιαρότητα συμβατικής συνύπαρξης.

Αν είναι πανταχού παρούσα, ανιχνεύει παθολογία και οδηγεί τη σχέση σε πρωτοφανή παραφθορά.

Είναι γέννημα  γνήσιου παθους αλλά μια νόθος της μορφή είναι απότοκος εγωκεντρικών τάσεων και κομπλεξισμού. Εκείνης της κυριαρχικής τάσης που το αντικείμενο του πόθου θεάται και αντιμετωπίζεται ως μέσο επιβεβαίωσης και μονόπλευρου εναγκαλισμού ιδιότροπων απαιτήσεων.

Πάντα όμως η ζήλεια εκκινεί από το ότι είμαστε ανεπαρκείς και κατά βάθος ανίκανοι να συντηρήσουμε σε βάθος χρόνου μια ζόρικη μονογαμική σχέση.

Η ίδια είχε περιπέσει σε κλασικό γυναικείο σφάλμα- και ας διατείνεται ότι δεν αντιπροσωπεύει το κλασικό θηλυκό. Είχε εξωτερικεύσει με απογυμνωτική ειλικρίνεια το άγχος και την ανασφάλειά της διεκδικώντας με έναν όψιμο, τετριμμένο τρόπο, αυτό που φρονεί πως της ανήκει.

Αλλά εδώ έγκειται η πλάνη...Eίναι αξιοζήλευτη η ευκολία με την οποία θεωρούμε πρόσωπα κεκτημένα- και μάλιστα τα πρόσωπα που τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Είναι ένα αμάρτημα που κρύβει τη λοξα και το ανορθόδοξο ενός λογικού σφάλματος. Να επαναπαυόμαστε όταν η ασφάλεια είναι το τέρμα.

Να μονιμοποιούμε με τη σκέψη την παρουσία ανθρώπων που θεωρούμε δικούς μας επιτρέποντας στη λυσσαλέα κτητικότητα να μας καθιστά αδρανείς. Να μην κάνουμε το παραμικρό για να τους διεκδικούμε πιστεύοντας επιπόλαια ότι θα είναι πάντα εκεί, αμετακίνητοι.

Και όταν μια ωραία πρωία μας ταρακουνήσει έστω και μια υπόννοια ότι ανατρέπεται αυτό το οικείο καθεστώς, να το θεωρούμε άδικο και απαράδεκτο !

Είναι τραγικό όμως να περιμένουμε την απώλεια ως αμφισβήτηση υποτιθέμενης κατοχής και εξουσίασης να μας αφυπνίσει από το λήθαργο και να φερθούμε όπως στην αρχή που προσπαθούσαμε να  κερδίσουμε τον άλλο κάθε στιγμή... Γιατί καμία μα καμία στιγμή ο άλλος δε γίνεται δικός μας. Δική μας είναι μόνο η επιθυμία να τον οικειοποιηθούμε.

Μέχρι να το εμπεδώσουμε αυτό, θα παραμένει αξιοζήλευτος ο παρωχημένος τρόπος με τον οποίο ζηλεύουμε πασχίζοντας νευρωτικά όλα να τα ελέγχουμε και όλα να τα ξέρουμε.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει δεδομένο...αλλά η ζήλεια δεν υπακούει σε μεγαλοπρεπείς θεωρίες...

Παρόν

Το παρελθόν : εικόνες που συντίθενται από υλικά γλυκόπικρα. Πώς έκανα τόσο φριχτά λάθη ; Άραγε ήμουν τόσο αδέξιος και επιπόλαιος ;Στο παρελθόν βλέπω τα πιο ειδεχθή εγκλήματα με εμένα δράστη, να μου κλυδωνίζουν της συνείδησης τη νηνεμία, εκεί όπου κρίνομαι αμερόληπτα και δε δύναμαι να διολισθήσω.

Το παρελθόν καταδιώκεται από την αίσθηση του ανεπίστρεπτου. Κάθε πεπερασμένο χρονικό σημείο δεν είναι πια αυθυπόστατο, δεν είναι καν υποστατό. Φροντίζει η μνήμη μας να το διαστρεβλώσει, να το εξωραϊσει τυλίγοντάς το σε μια απατηλή ανάμνηση προορισμένη σε αιώνια ανατροφοδότηση του παμφάγου εγώ μας. Κάπως έτσι, το παρελθόν κάνει σινιάλο με τη δανεική αίγλη του επίπλαστου μανδύα, εκείνου που εμείς επιλέγουμε να του δώσουμε. Σβήνουμε ο,τι μας πόνεσε ή μας είναι αδιανόητα οχληρό και συγκρατούμε όψεις και στιγμές που κατατείνουν στην προσωπική δικαίωση. Όλα, σε μια διαδικασία ερμηνείας απόλυτα αυθαίρετη και αιρετικά αλλοιωτική.

Η ανάμνηση μας συνδέει με κομμάτια του εαυτού μας που στην πορεία χάθηκαν, εξελισσόμενα στην ενεστώσα τους μορφή. Και πάλι όμως είναι τα κομμάτια που εμείς διασώσαμε εξαντλώντας με γενναιοδωρία όλο το υποκειμενικό μας πνεύμα !

Συνεπώς η ανάμνηση είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του χρόνου. Εμείς τη μπολιάζουμε με φαντασία, εμείς την υψώνουμε σε ιδεατές σφαίρες, εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τα παρελθόντα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε αδύναμοι απέναντι στο χρόνο. Ακόμα και τα επώδυνα συμβάντα τα ντύνουμε με ακόμα πιο αβάσταχτο πόνο, εμφορούμενοι από την εγγενή μας ανάγκη να μας στοιχειώνουν έντονες, άξιου λόγου εμπειρίες.

Δρούμε έτσι βασιζόμενοι σε ένα άτυπο καταστατικό της συνείδησης, που είναι λίγο ή πολύ σε όλους κοινό και γνώριμο.

Άρα το παρελθόν διέπεται από τη δραματικότητα ανεκπλήρωτων σκηνών, από τη δαιμονική επιρροή απωθημένων, την τραγικοποιημένη  παρουσίαση ατυχών στιγμών και την μυθοποιημένη αντίληψη των ευχάριστων, τερπνών στιγμιοτύπων. Σε κάθε περίπτωση, στο παρελθόν σιγοβράζει η αίσθηση της απώλειας και, μολονότι υφέρπουσα, κατάλήγει να το διαφεντεύει. Χάσαμε δυνατότητες, δυνητικές εμπειρίες, εναλλακτικές τροχιές και ρότες, και με αυτό τον τρόπο χάσαμε εμάς.

Το μέλλον από την άλλη πλευρά όσο πάει μοιάζει και πιο ομιχλώδες. Πάλι υπάρχει όμως η προσδοκία, ο πάλλευκος καμβάς, η ευκαιρία να μαγαλουργήσει η αμαρτωλή φαντασία. Όντας και αυτό μη υποστατό, διακρίνεται από την ειρωνία ότι αγνοούμε ακόμα και αν θα γίνει κάποτε υποστατό, αν θα υπάρξει. Και όμως, πιστεύουμε σε αυτό, ελπίζουμε στις αλλαγές που θα φέρει και ποντάρουμε μονοπωλιακά στα μελλοντικά ευτυχήματα κάνοντας βλάσφημα λογικά άλματα. Είμαστε προγραμματισμένοι να υπερεκτιμούμε και να υποτιμούμε την επιρροή του χρόνου, όχι όμως και να εκτιμούμε το ότι μας δωρίζεται. Αυτή είναι κατάρα που συνυφαίνεται προς τη φύση μας τόσο αδιάσπαστα, τόσο άρρηκτα και στενά, που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απεκδυθούμε αυτής.

Μοιρασμένοι στην καλλωπισμένη εικόνα του χθες και μεθυσμένοι από την απεριόριστη δυνατότητα που μας επιφυλάσσει το αύριο, καταλήγουμε να χάνουμε το μόνο τεμάχιο χρόνου που θα έπρεπε να εκτιμάμε: το παρόν.

Το παρόν τρέχει, είναι υπαρκτό, απλό και ξάστερο.

Είναι βίωμα- το βίωμα είναι αποσύνδεση από τη σήψη της εικασίας και καταλύτης του αργού θανάτου.

Είναι αυτό που νιώθουμε, βλέπουμε, ακούμε, ποθούμε...χωρίς μεσολαβήσεις και παρεμβολές.

Το πιο αποτρόπαιο έγκλημα κατά του χρόνου είναι οι άδειες μέρες.

Η ύβρις ότι έχουμε άπειρο χρόνο, που νομιμοποιεί τις αναβολές και εκλογικεύει τον κορεσμό. Αυτόν όπου τίποτα δε σου κάνει αίσθηση και μαραμένος γυρεύεις λίγη ζωή. Αυτή η αίσθηση που δε μπορείς να κάνεις ανακωχή ούτε με τον κόσμο, ούτε με τον κόσμο σου και καταλήγεις αποξενωμένος και από τους δύο κόσμους. Όταν όλα τρέχουν και εσύ κάνεις βουτιά στα παρωχημένα ή περιμένεις το θαύμα στα μελλούμενα. Τι οξύμωρο αλήθεια, να πιστεύουμε πιο πολύ στους γρίφους παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα !

Θέλει σεβασμό το παρόν γιατί είναι το μόνο που μας ανήκει. Πάνω στο φευγαλέο του πέρασμα γεννιούνται τα πιο απίθανα βιώματα, τα πιο αληθινά.

Κοντεύει να βραδιάσει, και η πάλη μου με τον Αύγουστο παραμένει άνιση. Η μάχη με το παρόν που μερικές φορές περιφρονώ. Και καθώς η μέρα βαδίζει στη δύση της, ένα πράγμα υπόσχομαι στον εαυτό μου: όχι άλλες άδειες μέρες.-

Προσδοκίες

Και καθώς η νύχτα επιβλητική παίρνει τη σκυτάλη σε μια πόλη γαλήνιας ερήμωσης, σκέψεις ετερόφωτες κεντρίζουν το μυαλό του, από εκείνες που έχουν γεύση στυφή και προσπαθεί με μανία να αποδιώξει. Μάταιος κόπος !

Δεν του ταιριάζει το καλοκαίρι, είναι αναπόδραστο να κάνει υπερωρίες το μυαλό.

Της πόλης την ερήμωση δεν τη φοβάται, της ψυχής του την εγκατάλειψη τρέμει και απεύχεται.

Ίσα- ίσα ,αδειασαν οι δρόμοι και η εκρυθμία τον διασκεδάζει..Βλέπει την εικόνα της άχαρης πόλης από άλλο πρίσμα, σα να φωλιάζει μέσα της η Δυνατότητα. Είναι μέχρι να ξαναγεμίσει ανθρώπους και να στερέψει και πάλι από ζωή. Φαινομενικά, κάποιος θα κουρδίσει το ρολόι και όλα θα δοκιμάσουν την πρόκληση της νέας εκκίνησης. Νέοι στόχοι θα τεθούν, νέες προσωπικότητες θα μπουν ξανά στο στοίβο των κατακτήσεων και των επιτεύξεων, με δριμύτερο ζήλο.

Μόνο που τίποτα δε θα είναι αλλιώτικο...Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εν μία νυκτί, ούτε είναι δυνατό να γίνουν καθοριστικές ζυμώσεις όταν η φιλαυτία δεσπόζει.

Η καλοκαιρινή απόδραση περιέχει μία υποβόσκουσα πλάνη, η οποία είναι εν τέλει πολύ πιο επικίνδυνη από ο,τι φαίνεται. Κανείς δε φεύγει για να ξεκουράσει το σώμα του, ειδάλλως θα το έκανε και στο σπίτι του. Παραδόξως, υπάρχει η τάση να πιστεύουμε ότι η ολιγοήμερη φυγή θα επουλώσει πληγές και τραύματα μακροχρόνιων βασάνων. Ότι το μυαλό θα πάρει απόσταση από τα γνώριμα και κάπου θα εντοπίσει την πολυπόθητη ισορροπία, αδειάζοντας από δηλητηριώδη δεδομένα και νεκρογόνες ρουτίνες. Ότι την ψυχή μας την ανταμώνουμε στη φυγή, γιατί στην καθημερινότητα μαίνεται και ασφυκτιά, αλαλάζει.

Κάπως έτσι, πλαισιώνουμε τις εκάστοτε διακοπές με αχόρταγες προσδοκίες.

Σα να μη μας έχει πει κανείς ότι ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις μια εμπειρία είναι να την προσχεδιάσεις.

Λες και ποτέ δε σκεφτήκαμε πως ο,τι περιμένουμε καταλήγει στο κρυφτό.

Αναρωτιέται αυτό το απόγευμα που όλα παίρνουν ανάσα, πού να είναι διασκορπισμένοι όλοι. Πόσες κλισέ συζητήσεις αναμασάνε, πόση πρόωρη απαισιοδοξία στοιχειώνει το επερχόμενο φθινόπωρο.

Έχοντας δει ανθρώπους να πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη τους φιλαυτία, και ας έρθουν σε ρήξη με το σύμπαν όλο, και ας γκρεμίσουν ο, τι βρουν μπροστά τους αρκεί να γίνει αυτό που βλάσφημα σχεδιάζει ο λειψός τους εγκέφαλος, θέλει να κάνει πίσω.

Ενστικτωδώς.

Τίποτα δεν του προκαλεί εντονότερη θλίψη από τη θέα υπανθρώπων. Όχι, δεν είναι υπέρμετρα αυστηρός ,ούτε κάποιο αλάθητο τον εξουσιοδοτεί να κρίνει θεούς και δαίμονες.

Αυτό νιώθει όμως, μαζί με μια πελώρια αποστροφή για τους ευτελείς πόθους τους και την απουσία πάσης ηθικής. Μία επιθυμία να τα μηδενίσει όλα, να τα περάσει σε μια λυτρωτική ανυπαρξία.

Μια ενδελεχής πάλη να μη φύγει ποτέ από τον στιλβωμένο του πλανήτη, από τον πεισματάρικο εαυτό του.

Όπου και να πάμε , ο,τι και να κάνουμε, τα προβλήματα δεν επιλύονται με μια απόδραση. Πολλές φορες τότε είναι που φαίνονται μέσα από το μεγεθυντικό φακό, με ανατριχιαστική ακρίβεια, σε σημείο που η συνθετότητά τους  μοιάζει απειλητική.

Δεν ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας, ούτε θα βρούμε τα μεγάλα όσο είμαστε μικροί.

Το Καλοκαίρι είναι μια επίμονη αξίωση του θαύματος, όταν το θαύμα επιμένει να είναι αυτόβουλο.

Όλοι καρτερούν τη Σωτηρία, χωρίς στιγμή να αναλογίζονται αν έκαναν κάτι για να την αξίζουν.

Και σε μια εποχή που τρώγεται από την πληθώρα παράλογων προσδοκιών, πρωταγωνιστούν η βαρυθυμία και η απογοήτευση. Γιατί να άλλο ένα καλοκαίρι κενό, ανούσιο, φειδωλό.

Δεν έφερε τίποτα αλλά μήπως δώσαμε και τίποτα;

Για να κανουμε λόγο για ήττα πρέπει να έχει προηγηθεί αγώνας.

Περιμένει το φθινόπωρο, με την αινιγματική του γοητεία.

Δεν περιμένει τίποτα από το Φθινοπωρο, απλώς  περιμένει να έρθει.

Γνώση και Άγνωστο

Είναι η γνώση ελκυστική μέσα από το αγέρωχο και απρόσιτο, έτσι που λανθάνουσα επιμένει να μας εξιτάρει και να μας εγκαταλείπει με μια διεγερτική αίσθηση ημιτελούς.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από την ανακάλυψη κάτι νέου, που μας ανανεώνει, μας αναπλάθει, στην ουσία μας εξυψώνει σε καινές οντότητες. Συχνά βέβαια προτιμάμε να μη γνωρίζουμε. Η άγνοια είναι πηγή ευτυχίας, υποστηρίζουν μερικοί, καθώς συνδέεται με τη νηπιότητα του μυαλού και την αθωότητα της ψυχικής διάθεσης. Από την άλλη, τι ευτυχία είναι αυτή που οικοδομείται πάνω σε ψευδαισθήσεις;

Υπάρχουν αναρίθμητα είδη γνώσεως, και ουδεμία είναι υποδεέστερη ή ευκαταφρόνητη.

Το να ερωτοτροπούμε με τη γνώση δε σημαίνει κιόλας ότι την κατακτήσαμε.

Για να εμπεδωθεί η γνώση απαιτεί αγώνα και όποιος δεν τον έχει κάνει, δε μπορεί να τον συλλάβει εννοιολογικώς. Θέλει κόπο, υπομονή, μέθη, επίγνωση του ατέρμονου.

Γιατί η μεγαλύτερη αυταπάτη στην πορεία κατάκτησης της γνώσης είναι ότι αυτή συντελέστηκε.

Η αλαζονεία και το υπερφίαλο πνεύμα υποτιθέμενων ειδημόνων είναι χείριστη μορφή υποκρισίας που τροχοπεδεί το ουσιαστικό πλησίασμα της γνώσης. Γιατί αυτή προϋποθέτει αγνότητα και μετριοπάθεια, να είσαι στο διηνεκές περιπλανώμενος και ποτέ να μη σε σταματάει ένας αχάριστος κορεσμός.

Σα να μην έμαθες ποτέ σου, σα να μην είδες ποτέ σου.

Γιατί κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν, και μόνο αν αυτό δε σου φαίνεται ανυπόφορο ίσως κάποτε καταστείς άξιος για την κορυφή.

Κάθε τι που μαθαίνουμε δύναται να συμβάλλει στην εποπτικότερη κατανόηση του κόσμου αλλά κυρίως της ...αβυσσαλέας ψυχής μας που αλληλεπιδρά με αυτόν. Η αυτογνωσία συνιστά την επαχθέστερη και συνάμα πιο λυτρωτική μορφή γνώσης γιατί ούτε διδάσκεται, ούτε είναι διδακτέα.

Χρειάζεται αποκρουστική ειλικρίνεια για να φέρει κανείς σε πέρας μια τέτοια διαδικασία...που ,για να είμαστε ακριβείς δεν αποπερατώνεται..Δε σηκώνει ζαβολιές, εκπτώσεις, διολισθήσεις.

Εδώ η γνώση έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τη φιλάρεσκη και ναρκισιστική μας φύση.

Γι' αυτό προτιμάμε να αναλωνόμαστε σε μαραθώνιους γνώσης για τη σπουδή μας, τη μουσική, τις ταινίες, την ιστορία, τις ξένες γλώσσες και άλλα ανεξάντλητα, παρά να αφιερώσουμε χρόνο σε μια πολυτελή διαδικασία ενδοσκόπησης που θα μας θυμίσει όσα καθημερινά καταχωνιάζουμε στη λήθη.

Όλα αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που μας φθείρουν, μας στιγματίζουν, μας αναστατώνουν, όπως και όλα εκείνα που δε μπορούμε να καταλάβουμε.

Και εδώ η ισορροπία εξασφαλίζεται με τη συνειδητοποίηση ότι  ένα κομμάτι του εαυτού μας θα παραμένει εφ' όρου ζωής ανεξερεύνητο.

Αυτός ο άγνωστος που τρέμουμε, είναι τελικά παράγοντας ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι απότοκος της γνώσης , μιας γνώσης μετριοπαθούς, που συμπορεύεται με την αίρεση και την αμφιβολία γιατί ξέρει το πιο σπουδαίο: ότι το ισχυρότερο κίνητρο της γνώσης είναι ότι αυτή είναι ανεξάντλητη. Εκείνο που ακόμα δεν έχουμε μάθει είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση.

Η ελευθερία επομένως δε συνάδει προς μια ολοκληρωτική ικανότητα ενδελεχούς ελέγχου( κάτι που θα ήταν εφικτό μέσω μιας -ουτοπικώς- απόλυτης γνώσης) αλλά με το να ξέρουμε να απολαμβάνουμε το αναπάντεχο. Με την αίσθηση ότι ξέρουμε αρκετά για να ζούμε αξιοπρεπώς αλλά όχι τόσα ώστε να βιώνουμε μια αδιάλειπτη οδύσσεια. Με την αγάπη προς τον άγνωστο που κρύβεται μέσα μας...σε έναν κόσμο που μας ξαφνιάζει με ταχύτητα φωτός, δεν είναι διασκεδαστική αλλαγή να μας αιφνιδιάζει ο κατα τα λοιπά προβλέψιμος εαυτός μας;

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να προσεγγίζει τη γνώση, χωρίς να έχει αξιώσεις από αυτήν, χωρίς να προσδοκά ανταλλάγματα...Στο τέλος, αυτός μόνο, μέσα από τις άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του κατορθώνει να γίνει πιο γνωστικός και από τους φερόμενους ως αυθεντίες...

Επιλογή

Να κάνω μια επιλογή, από εκεί ξεκινούσαν όλα και εκεί τερμάτιζαν.
Στο να χαθώ στο φως, να αποδιώξω όλα εκείνα τα δαιμόνια που τρώνε την ψυχή μου, όλες εκείνες τις αϋλες μορφές που περιδιαβαίνουν στα ενδότερα της ύπαρξης και ιδιοποιούνται το πιο πολύτιμο της κομμάτι.
Να ταξιδέψω θέλω σε θάλασσες από λάθη ποθητά και απενοχοποιημένα, από εκείνα που κραυγάζουν το δικαίωμα και συνάμα την υποχρέωσή μου να είμαι άνθρωπος.
Να αγγγίξω λίγη από την αίγλη των ηρώων με το να παραιτούμαι από επίγειες, μικρές φιλοδοξίες.

Να ζήσω τη ζωή μου, όπως της πρέπει, όπως η φύση μου επιτάσσει.

Tο απόλυτο μιας επιλογής, το απόλυτο της ευτυχίας.

Και όλα τριγύρω να μετεωρίζονται, αβέβαια και ρευστά, φευγάτα και αινιγματικά.

Όπως ένα πηγαίο χαμόγελο που πασχίζεις να αιχμαλωτίσεις σε μια φωτογραφία, να το απαθανατίσεις που λένε, να το καταστήσεις αιώνιο.

Επιλογή είναι μια κατεύθυνση άγνωστη, μόνο που συνηγορούν υπέρ της δύο αντίρροπα στοιχεία, η λογική και το ένστικτο. Η πρώτη είναι πλανεύτρα και το δεύτερο συχνά υπερτιμημένο.

Αυτό όμως που εξυψώνει την επιλογή είναι το ρίσκο.

Η ασφάλεια είναι εχθρός με προσωπείο φίλου καρδιακού.

Πρέπει πέρα από αυτή, να επιδιώκουμε ο,τιδήποτε μας δίνει ζωή. Ο,τιδήποτε φαίνεται ανέφικτο.

Γιατί η κάθε επιλογή προσδίδει τέτοια καθαρότητα στη ματιά, τέτοια διαύγεια στην ψυχή, που πλέον τίποτα δε φαίνεται ανέφικτο.

Περνάμε μια ζωή σχοινοβατώντας.

Στις αντιθέσεις μας πάνω δομούνται τα πιο αληθινά γνωρίσματα.

Και όσο επιρρίπτουμε ευθύνες στην ειμαρμένη για όσα ποτέ δεν τολμήσαμε, για τη διχόνοια και την αμφιταλάντευση ανάμεσα σε πλευρές ευαίσθητες και σκληρές, ενάρετες και διεφθαρμένες, ειλικρινείς και απατηλές, θαρραλέες και  δειλές, γαλήνιες και νευρικές, τόσο πιο μακριά θα στεκόμαστε από τα όνειρά μας.

Μοιρασμένοι σε όχθες όπου δε μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι υπάρχει αντίκρυ, κατακερματισμένοι σε κομμάτια ανούσια και ακατανόητα, ανέτοιμοι για οποιαδήποτε ενότητα.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος, όπως τίποτα δεν είναι μονόπλευρο.

Αυτό που πρέπει όμως να είναι καταληκτικό, απόλυτο και μοναδικό, πρέπει να είναι η κρίση μας, η ικανότητά μας να επιλέγουμε, και ας μην οδηγηθούμε στη σωτηρία.

Μόνη η αναζήτηση της σωτηρίας είναι πόθος ευσεβής και ευγενής που μας καθιστά άκρως επιλεκτικούς....