Φθινόπωρο

Σε μια τόσο μυστήρια περιπλάνηση, ικέτευε για λίγη συμπόνοια. Για ένα σημάδι προσανατολιστικό, για μια κατευθυντήρια γραμμή, για τη δική της σωτήρια πυξίδα. Το σύμπαν τής γνέφει με μια απόμακρη γκριμάτσα, τελολογικά αινιγματική.
Όταν όλα φαινομενικά έχουν συνομωτήσει προκειμένου να δώσουν ρεσιτάλ ατυχίας, με αγαστή σύμπνοια εχθρικής διάθεσης, τότε είναι που η πίστη πρέπει να είναι παντοδύναμη.
Στον αιθέρα συνωστισμένα σύννεφα καρτερούν τα φετινά τους ασύνορα ταξίδια.
Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα δρομολογούνται, η δική της ζωή πεισματικά μετέωρη.
Παραπονιέται, λυπάται, απορεί, πεισμώνει , στο τέλος υπομένει. Ο φαύλος κύκλος μιας ζωής που πήρε λάθος άραγε?
Τελευταία την προσπερνούν σκοτεινές φιγούρες που διογκώνουν την καχυποψία της, που διαβρώνουν την πίστη της απέναντι στο θαύμα.Όσα θέλει είναι απρόσιτα, απροσπέλαστα, ανέγγιχτα. Μόνο η φυγή θα την έκανε να ξαποστάσει. Η αέναη κίνηση.
Και όμως, όσα ποθεί η ψυχή της, αυτά είναι που την ίδια στιγμή την επισκιάζουν. Στέκονται μεγαλεπήβολα, με ανυπέρβλητη δυναμική, τής προξενούν δέος.
Γιατί οι επιθυμίες μας έχουν μια ακαταμάχητη ροπή προς τους φόβους μας? Γιατί η αλλαγή ερχεται πάντα απρόσκλητη? Απροσδόκητη συχνά, παράταιρη, ενίοτε οχληρή..μας ξαφνιάζει και μας μηδενίζει.
Και αν η αλλαγή είναι η υπενθύμιση της ίδιας μας της ασημαντότητας, γιατί την επιδιώκουμε? Μήπως επειδή η επίγνωση του ασήμαντου μπορεί να δομήσει το σπουδαίο? Μήπως επειδή η εξοικείωση με την παροδικότητα των πάντων είναι μονόδρομος για την αξίωση του διαχρονικού?
Φθινόπωρο και όλα σε πορεία φθίνουσα. Η αισιοδοξία ιδίως. Πότε πρόλαβε ο κόσμος να γίνει κατάμεστος από μίζερους ανθρώπους, γεννημένους για την παραίτηση? Γιατί το ταλέντο όλων εξαντλείται στη διεκτραγώδηση  της Άδικης Μοίρας? Γιατί τόση ανετοιμότητα για εγκατάλειψη του παρόντος εαυτού?
Χίμαιρες είμαστε όλοι αλλά τρέμουμε να το παραδεχτούμε. Ξεγελάμε τον εαυτό μας που αποχωρίζεται μια πλευρά του ανάλογα με τις συγκυρίες, κατά το εικός και αναγκαίο. Αυτή η χειραφέτηση από φιλόδοξες πτυχές της προσωπικότητάς μας δεν είναι άμοιρη κόστους ή δράματος. Είναι στη φύση μας το δράμα, η σύγκρουση που προυποθέτει η άρση ενός διλήμματος.
Ακούει τον ήχο της βροχής ανάκατο με μια παράταιρα αρμονική μελωδία. Συγκυρίες, χρονικές βαθμίδες, αλήθειες και ψέμματα , την επισκέπτονται στιγμιαία σε ένα φευγαλέο παραλήρημα.
Όλα τρέχουν και εκείνη ακινητοποιημένη. Αδυνατεί να βαδίσει μπρος, αδυνατεί και να οπισθοδρομήσει.
Σε αυτό το τέλμα, μόνο ένα Θαύμα θα τη νοηματοδοτούσε.
Αξίζει όμως το Θαύμα σε ένα μοιρολάτρη?
Το Θαύμα είναι δημιουργία , όχι θεόσταλτη λύση.
Το δημιουργεί η σοφία, η ψυχική ετοιμότητα, η υπέρβαση της ανθρώπινης ασημαντότητας.
Όλο αυτό το χρόνο που σπαταλάμε σε μακρόθυμη αναμονή του θαύματος, θα μπορούσαμε να τον αξιοποιήσουμε ώστε να το δημιουργήσουμε εμείς. Με άρνηση όλων όσων μέχρι τώρα γνωρίζαμε.
Όποιος αναμένει παθητικά, ακολουθεί πορεία φθίνουσα, κατωφερή.
Η μόνη αναμονή που θα επιτρέψει αυτή τη φορά στον εαυτό της είναι εκείνη για την έλευση του Καλοκαιριού...Και μέχρι τότε το Θαύμα θα έχει γίνει...