Γνώριμη αίσθηση. Ο χειμώνας εξανεμίζεται πρόωρα μαζί με ατροφικές αμφιβολίες και φόβους νικημένους. Δε θα υποταχθεί στον ανυπόφορο κύκλο των εποχών και των άγραφων κανόνων. Η ζωή του έδειξε πως όσα δεν καταφέρνεις να καταλάβεις σε ανυψώνουν. Κίνητρο του δίνουν να συνεχίζει τη διαδρομή με τα τόσα θέλγητρα, ακόμα και αν το συμπέρασμα απέχει έτη φωτός. Το συμπέρασμα είναι βιασύνη για την ουσία, σύνοψή της αλήθειας, μια αγκαλιά από οξύμωρα. Πόσες φορές πρόβαρε την ίδια σκηνή στο μυαλό του, όλο άπληστη αγωνία και αδιέξοδα, ένα αβάσταχτο μαρτύριο όλη του η ύπαρξη, πάντα ένα βήμα πίσω, πάντα σε ερωτοτροπία με τα ενδεχόμενα. Κουράστηκε να στήνει εμπόδια στον ίδιο του τον εαυτό και να κρύβεται βολικά πίσω από μια εικασία.
Χάθηκε στον ήλιο ένα μεθυσμένο μεσημέρι που τα πάντα φώναζαν ''ζωή''. Ξεχάστηκε στην αγαπημένη του διαδρομή στο κέντρο, στην ανεμελιά των προσώπων, στις σχεδόν ενορχηστρωμένες τους κινήσεις, στην ψυχή που σπαρταράει στο γέλιο τους. Είχε ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η ζωή! Κλεισμένος στο ασφαλές του δωμάτιο, σε ένα μεταίχμιο όπου από τη μια έκαναν παρέλαση γιορτινές αναμνήσεις και από την άλλη φιγούραραν σκηνικά μιας επερχόμενης ζωής που συνέχιζε να είναι στην αναμονή. Τα χρόνια γλίστρησαν μέσα σε απορίες, αναμμένα τσιγάρα, εθιστική μουσική να ακούγεται ασταμάτητα και ζαρωμένες φωτογραφίες. ΄Ώσπου ένας απλός περίπατος τον φέρνει άξαφνα αντιμέτωπο με το δειλό εαυτό του. Είναι παράξενο πώς μια απλή στιγμή ξεδιαλύνει το γρίφο. Αυτό που είναι εκεί, δίπλα του, τα βήματα, οι λέξεις, η πόλη που αγαπάει από και για τις αντιφάσεις της, η κοπέλα με το μελαγχολικό βλέμμα που του θυμίζει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, μια γιορτή που καθημερινά στήνεται εκεί έξω όσο αυτός την οραματίζεται και την προσμένει. ''Ζεις για το μέλλον και έτσι το αφήνεις να φεύγει'' του είχε πει ο καλύτερος του φίλος πριν χρόνια σε καλοκαιρινή απόδραση, και έμεινε να τον κοιτάζει σκεπτικός. ''Μια απόφαση είναι'', συνέχισε, ''Να βγεις έξω από τον εαυτό σου. Μια απόφαση είναι, να τον δεις αλλιώς. Και ας τρομάξεις, θα είσαι ελεύθερος''.
΄Ετσι είναι. Δε θα σε λυπηθεί ο χρόνος όσο εσύ λυπάσαι τον εαυτό σου. Υπάρχει κάτι ερωτικό στην επιτάχυνση. Μια γενεσιουργός δύναμη. Ένα λυτρωτικό σημείο όπου η στασιμότητα καταλύεται. Αρχίζεις από το μηδέν, ο εαυτός σου ξένος αλλά σύντομα γίνεται οικείος γιατί είναι γεμάτος δυνατότητες. Να βγεις έξω από τον εαυτό σου. Και όλα τρέχουν πολύ γρήγορα, δε μπορείς να τα ελέγξεις, αλλά αυτό είναι που σε συγκινεί. Είναι αυτό που χρόνια προσπαθεί να εκφράσει: είναι πιο σημαντικό να πάρεις μια απόφαση, παρά οι συνέπειές της. Γιατί το σπουδαίο είναι ότι, όποιες και να είναι, δε θα κάνουν καμία διαφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου