Ερωταπαντήσεις

Τα μάτια σου ικέτευαν όλο αχόρταγη προσμονή.Στη δύση της μέρας καρτερούσαν μια απάντηση, να σβήσει την αγωνία από τη φαγωμένη σου ύπαρξη.Στριφογυρίζεις κάθιδρη όλη τη νύχτα, στριμώχνεις εφιαλτικά γιατί, η αμφιβολία ποζάρει με αυταρέσκεια-κατακλύζει τις εικόνες με μούτρα σημαδεμένα από λιπόσαρκη πίστη.

 

Η φωτογραφία σου σκονισμένη, τα χρώματα αχνά πια, αναπαριστούν μια ξεθωριασμένη εποχή.Η πιο αληθινή εποχή είναι εκείνη που δεν αναβιώνει μέσα από ενθύμια.Δεν τα χρειάζεται, τα απλοϊκά τους τερτίπια τη λεηλατούν, σαν άλλη ιεροσυλία.Η αληθινή εποχή επιβιώνει γιατί από τη φύση της διαιωνίζεται.Όλα τα άλλα είναι απλοί ερεθισμοί της νοσταλγίας.Ημιτελή λόγια, προσποιητοί μονόλογοι, βιαστικά σβησμένα τσιγάρα, ανολοκλήρωτες παραστάσεις.

 

Άφησε την απορία να σου χορηγεί ζωή.Μέσα από μία παιχνιδιάρικη δυνατότητα.Από μία αινιγματική εικασία.Μην ανακαλείς το παρελθόν.Όχι μόνο δε θα σου δώσει απαντήσεις, αλλά θα νεκρώσει και την ικανότητά σου να θέτεις ερωτήσεις.Όχι μόνο δε θα σου δώσει κάτι ακόμα, αλλά θα σου αρπάξει και την αγνή εικόνα που θαρρείς πως έζησες.Κράτησε αυτή μονάχα.Στρεβλή ή όχι, είναι η δική σου αλήθεια.Αν την απορρίψεις, καμία αποδοχή δε θα είναι αρκετή να σε μετατοπίσει στο προσκήνιο.Στο περιθώριο θα δειλιάζεις, θα συρρικνώνεσαι, θα βουτάς στην ανυπαρξία.

 

Σκαρφαλώνεις και πάλι στο παρόν.Το βλέμμα σου γατζώνεται από μια μου λέξη.Πασχίζει να ανασύρει μέσα από αυτή του Κόσμου τα σύμβολα.Πιθανές έννοιες, αλληγορίες και βαθύτερα νοήματα.Παλεύει να αποσπάσει μια κατάφαση.Να εκμαιεύσει διαβεβαιώσεις.Να προσδιορίσει ποσοτικά τα συναισθήματα.Να σφυγμομετρήσει ποιοτικά την προαίρεσή μου.

Μα δε μπορείς τη σιωπή μου να ακούσεις, ούτε να διαβάσεις.Κάνει οχληρό κρότο η σιωπή γιατί διατυμπανίζει την αλήθεια.Αλεκτικά.Μόνο έτσι η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί.Χωρίς τις λέξεις-παγίδες που τη σκεπάζουν δήθεν προστατευτικά.Η σιωπή υψώνει αντιρρήσεις στην ποταπότητα των λέξεων.Χυδαίες αυτές, εξακολουθούν να την αγνοούν.Την επικαλύπτουν, όπως κάνουν με κάθε τι άβολο.Είναι ανακουφιστικές οι ωραιοποιημένες απαντήσεις.Λυτρωτικές όμως είναι μόνο οι γενναίες ερωτήσεις.Αυτές συνήθως διατυπώνονται σιωπηλά.Το ίδιο αθόρυβα απαντώνται.

Τα συναισθήματα είναι αγέρωχα.Θεριεύουν σε κάθε απόπειρα μέτρησης.Σου το είχα πει τόσες φορές και ας μη μιλούσα ποτέ.Δεν ήθελες να ακούσεις.Εκμηδενίζονται τα συναισθήματα όταν προσπαθείς να τα αποτιμήσεις.Κάθε ερμηνεία τους είναι βίαιη θανάτωση.Κάθε ανάλυση, μία ακόμα απομάγευση.Όταν ικετεύεις για απαντήσεις, θα εισπράττεις παρηγοριές.Όταν  απαλλαγείς από την ανάγκη τους, ουρανοκατέβατα θα προσγειώνονται στο άναρχο σύμπαν σου.

 

Είναι αργά για όλα αυτά όμως- είναι Μάης, μία ο ήλιος πρωτοστατεί, αίφνης μια μπόρα ξεσπά ασυγκράτητη-ο Μάης είναι πάντα αντιφατικός και ανορθόδοξος- και πάντα πλημμυρισμένος από διαβολική προσδοκία.Η σιωπή μου πέφτει στο κενό μπροστά στο βλέμμα σου που εναγωνίως περιμένει μια ρητή μου υπόσχεση-όσο αδυνατείς να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις, αυτές, πανούργες, πάντα θα σε παραπλανούν.