Μνήμες

H μνήμη είναι δειλή, θυμάμαι που μονολογούσες ένα καυτό απριλιάτικο μεσημέρι, χρόνια πριν, σε μια ανάμνηση παράξενα διαυγή. Διαλέγει εκείνη από τι εικόνες θα αγκιστρωθεί και ποιες θα απαγκριστρώσει. Ξέρει να εξοστρακίζει κάθε τι που δεν τη βολεύει, κάθε τι που διασαλεύει την απόλυτη τάξη. Η ανάμνηση είναι  δικό μας παράγωγο, ρητόρευες με στόμφο. Σπάνια αυτό που ανακαλούμε είναι αυτό που όντως έλαβε πραγματικά χώρα κάποτε. Παρεισφρύει στα γενόμενα η ζαβολιάρικη πινελιά μας και τα αλλοιώνει μεμιάς. Η ανάμνηση είναι απενοχοποιημένη αυταπάτη.

Χρόνια μετά, με κατηγορείς ότι σε ξέχασα. Ότι η ανάμνησή σου μού είναι ανυπόφορη και έτσι την εξόντωσα ανάλγητα. Μάταια πάσχιζα να σου εξηγήσω ότι ο χρόνος δουλεύει ερήμην μας, σε αγαστή σύμπνοια με τη Λήθη. Κάποιες φορές, ό,τι και αν κάνουμε, η Λήθη είναι αναπόδραστη. Όσα συνέβησαν ανασημασιοδοτούνται-αλλά πλέον καμία ανασημασιοδότηση δεν έχει σημασία. Όταν δρομολογούνται οι ζωές, οι αναμνήσεις χάνονται. Μόνο ονειροπόλες φύσεις, ποιητικές υπάρξεις και ρομαντικές ψυχές φυλάνε χρόνο για αναμνήσεις. Δεν είμαι έτσι εγώ , σου τόνιζα.

Έμενες να με κοιτάζεις με αφύσικη σιγουριά. Σα να ήξερες κάτι παραπάνω, κάτι βαθύτερο. Σα να γινόσουν νικητής ακόμα και μέσα από την ήττα σου. Κάποτε ήμουν έτσι, αντιτείνεις. Γιατί να ερωτοτροπείς με φαντάσματα όταν η πραγματικότητα είναι σπαρταριστή γύρω σου; Γιατί επιμένεις να καταποντίζεσαι στη δική σου αυταπάτη; Κρατώντας μια εικόνα δική μου παλιωμένη, αυτή που σε συμφέρει, αυτή που θέλεις να διασώσεις.

Τίποτα δεν επιβιώνει μέσα μας αν δεν το εξωραϊσουμε εμείς. Από τον ωκεανό του παρελθόντος κρατάμε σταγόνες - καταλύτες, προσδίδοντάς τους στο διάβα του Χρόνου το δικό μας άρωμα, τη δική μας διάνθιση και σφραγίδα. Ο αναχρονισμός είναι  για τους ονειροπόλους πόλος έλξης γιατί δε δέχονται τη φθορά που σκορπίζει το πέρασμα του χρόνου. Θέλουν να ζουν στο χθες, να το αναβιώνουν ξανά και ξανά-ή να οραματίζονται το αύριο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μετατοπιστώ στο παρόν και ήταν πιο σαγηνευρικό από όσο πίστευα.

Οι μνήμες μου είναι ατροφικές γιατί οι μνήμες με διαλύουν. Είναι ακροβασίες που δεν με  εξιτάρουν πια, διεγέρσεις συναισθημάτων που συνειδητά έχω απορρίψει.
Τι είναι η μνήμη πέρα από θάνατος του Τώρα;

Με κοιτάς σαστισμένος, όλα αυτά σου φαίνονται ανεξήγητα. Παράλογα και ξένα. Η μνήμη είναι κομμάτι του Τώρα, μου λες και ο τόνος της φωνής σου ανεξέλεκτος, υπογραμμίζει την οργή σου. Δε γίνεται να ξεχνάς από πού ξεκίνησες, πώς εφτασες ως εδώ.

Μα δε με νοιάζει από πού ήρθα και τι ήμουν, με νοιάζει τι είμαι, τι γίνομαι, πού πηγαίνω. Λείπω από την εποχή που ζεις εσύ, έκανα ανταρσία. Δεν άντεχα να τρέφομαι από το τέλμα. Η απελευθέρωση από τις μνήμες είναι η μέγιστη λύτρωση. Η ελευθερία απαιτεί αποχαιρετισμό στις εξαρτήσεις, αυτό είναι το κοστος της. Τη σκλαβιά την εθελούσια στις θύμησες δεν την αντέχω άλλο πια.

Απομακρύνεσαι πικραμένος, η φιγούρα σου φαγωμένη, ελλειπτική. Δεν ξέχασα εσένα, ξεχνάω την επιθυμία σου να παραμένεις στάσιμος. Αν ξεδιπλώσεις νηφάλια τις μνήμες σου, ίσως διακρίνεις μέσα σε αυτές τις πιο καθηλωτικές σου αυταπάτες..

Aν-ασφάλεια

Το φως άπλετο στο μικροσκοπικό δωμάτιο, σα να ήθελε να τονίσει τις κατάφωρες ατέλειές της. Αυτή την όψη τη θαμπή, την κουρασμένη, την άτονη που αποπνέει θλίψη και παραίτηση μαζί, θέλει να τη θρυμματίσει. Όπως και τον καθρέφτη που αφιλόξενος στεγάζει τις αποκρουστικές της λεπτομέρειες. Να τον δει να κόβεται σε άπειρα κομμάτια, να μην την αφήνει πια να δει τίποτα που δε μπορεί να αντέξει. Ούτε την όψη, ούτε την ψυχή που αυτή ξεσκεπάζει.

Κάπου φυλάει ένα παμπάλαιο ημερολόγιο. Εκείνο αντανακλά έναν εαυτό που ακόμα και τώρα δε μπορεί να πιστέψει ότι υπήρξε. Δυναμικό, λαμπερό, χαρούμενο. Ατρόμητο. Κάθε φορά που ανασκαλεύει τα παλιά ή πέφτει στα χέρια της μια παλιά σημείωση ή φωτογραφία, ανταμώνει στη στιγμή τον ασφαλή εαυτό της. Εκείνον που δεν κλονιζόταν ακόμα και όταν το σύμπαν ολόκερο κατέρρεε. Η στιγμή αποκτά αίγλη, ντύνεται με συγκίνηση λησμονημένη, ανασταίνεται το χθες.
Ο εαυτός που όντως ήταν παιδί, σε έναν κόσμο όπου το αναπάντεχο γιόρταζε αδιάκοπα. Είναι εκεί και τα λόγια, οι στιχομυθίες, τα άγαρμπα σκιρτήματα, τα πείσματα και οι ανωριμότητες, τα γέλια και τα αστεία, οι συνομωσίες, οι ατελείωτες μουσικές. Όλα εκείνα που την κρατούσαν αυθεντική, που έκαναν την κάθε μέρα αυτεξούσια και τη χρωμάτιζαν με πινελιές αναρχικής χαράς. Εκείνοι οι Φίλοι που καταδέχτηκαν να μοιραστούν μαζί της την τρέλα τους και έτσι η λόξα μετατράπηκε σε ηδονική διαφορετικότητα.

Τώρα όμως κάτι έχει χαθεί. Όσο και να επιθυμεί να το ανακτήσει, εκείνο αναπτερώθηκε με την σατανική συνδρομή του Χρόνου. Έτσι αντικρύζει το πρόσωπό της με απορία και λύπη :πού πήγε άραγε εκείνο το φως που την καθοδηγούσε; Τότε που δεν την ένοιαζε αν θα προσκρούσει σε αδιέξοδο γιατί τα βήματά της ήταν απολαυστικά. Γιατί, απλούστατα, δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

Καταιγίδα ανοιξιάτικη, τριγύρω η γνωστή αναστάτωση των ημερών, η ελεγεία που συνοδεύει το πένθος από τον τερματισμό μιας εποχής. Η επόμενη διστάζει να έρθει στην επιφάνεια και έτσι μένουμε να παρακολουθούμε παρατεταμένα τον εκφυλισμό μιας χρονικής περιόδου. Άοπλοι και ανυπεράσπιστοι, αλλά αυτό είναι το νόημα. Η άγνοια που πλέον είναι γεγονός μαλακώνει την προπέτεια της αλλοτινής μας αλαζονείας. Και εκείνη πρέπει να βουλιάξει στην ανασφάλεια για να επιδιώξει τη δική της θαλπωρή. Να νιώσει την απειλή σε απόσταση αναπνοής, να πάψει να επικοινωνεί με φαντάσματα και να αφήνεται σε έναν ύπνο νοσταλγικό που την παραμυθιάζει. Να σταματήσει να νιώθει τραυματισμένη από την πραγματικότητα που ρέει ασυναίσθητα και τής φιμώνει το θάρρος για να κάνει αυτό το πρώτο βήμα.

Στο τέλμα νιώθεις την ασφάλεια της καθήλωσης. Η ασφάλεια είναι θάνατος μασκαρεμένος, η απουσία κινδύνου αλλόκοτος βραχνάς. Ό,τι γεννάται, γεννάται με ρίσκο και πόνο, ζωή χωρίς απρόοπτα είναι αυτοκτονία. Βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέφτη και μια ανεξιχνίαστη δύναμη την κάνει να το ατενίζει με κάποια συμπάθεια. Οι γραμμές και οι γωνίες του δεν έχουν εκείνη την αφοπλιστική αγριάδα, μια δειλή γλυκύτητα τής θυμίζει αχνά μια παλιά, ευτυχισμένη μορφή. Πρέπει να είναι ανασφαλής για να γίνει γενναία. Όποιος επιδιώκει την ασφάλεια είναι ορκισμένος δειλός.
Φοβάται γιατί οδεύει σε επικίνδυνο σημείο. Οσμίζεται τον κίνδυνο, την κυριεύει η επιθυμία να τον πολεμήσει. Και όπως τρέμει για το Θάνατο του παιδικού κομματιού της, σε μια έξαρση ανασφάλειας, έτσι μπορεί να ελπίζει και στην Ανάσταση αυτού.
Άλλωστε το πιο μαγικό κομμάτι της απώλειας είναι ότι - ακόμα και αυτή, όπως όλα, όπως τα πάντα στη ζωή- είναι παροδική.

Πάθη

Έβλεπε πως κυλούσαν οι μέρες βασανιστικά. Εβδομάδα των Παθών και βασανιζόταν από άρρητα πάθη.
Δέσμιος επιλογών δειλών, φοβισμένο ανθρωπάκι. Τα παπούτσια του βουτηγμένα στις λάσπες, ταλαιπωρημένα από τη μανιασμένη ανοιξιάτικη μπόρα. Κάθε ορμητική σταγόνα τον ραπίζει, όπως και ο ανομολόγητος έρως του. Ανοίγει ένα τετράδιο, μυρίζει ακόμα το χώμα μετά τη βροχή, νιώθει τη θαλπωρή του ανθρώπου που μόλις επέστρεψε στο γνώριμο καταφύγιό του.
Κάθε τι ανοίκειο του προκαλούσε τέτοιο πανικό, που απλώς δεν το αντιμετώπιζε. Του κρυβόταν πεισματικά. Με έκσταση θα την παρακολουθήσει και σήμερα, πίσω από τη μωβ κουρτίνα να ανασυγκροτεί τις σκέψεις της μετά από μια χαώδη μέρα. Είναι ωχρή και προβληματισμένη, η κόκκινη μπλούζα τονίζει το διάφανο δέρμα της, η υπεροχή ενσαρκωμένη..

Θα προτιμούσε να αφανιστεί από το να τής μιλήσει και να λάμψει εκτυφλωτικά η ανεπάρκειά του. Θα τρέμει η φωνή του, το όνομά του θα ξεχάσει και θα αναλωθεί σε κραυγαλέες τυπικότητες. Εξαλλου, άμα τον έβλεπε, σίγουρα θα πλημμύριζε οίκτο. Παραήταν άχαρος για την υπέρκομψη μορφή της που διάνθιζε ακόμα και την πιο μουντή εικόνα.

Πάντα έτσι, κρυβόταν, πίσω από τοίχους, λέξεις, προφάσεις, κινήσεις επίφασης σκέτης. Τα πλατωνικά συναισθήματα του ταίριαζαν γάντι γιατί δε θα τα κλυδώνιζε ποτέ η απουσία ανταπόκρισης. Θα μπορούσε να τα καλλιεργεί κατά βούληση, χωρίς να ταρακουνάει το μικρόκοσμό του. Όταν τρέμει κανείς την απόρριψη δε διεκδικεί και την αποδοχή.

Το σπίτι του ερημώνει καθώς η νύχτα αναρριχάται στης μέρας τη δύση. Το σκοτάδι του ψελλίζει κάτι άνοστα λόγια, σχεδόν με βία τον ωθεί στα αστέρια που στήνουν χορό στον εξαντλημένο αιθέρα. Κάνει πως δεν τα βλέπει, η Ιδέα του έχει κινήσει για άγνωστους δρόμους αυτό το παράξενα όμορφο βράδυ και δεν ξέρει πού την οδηγούν τα βήματά της. Δε δικαιούται να ζηλέψει το νοερό του αντικείμενο λατρείας, χάνεται σε έναν ωκεανό από νοσηρές αισθήσεις και φαντασιακά στιγμιότυπα.

Νιώθει πως αν τής έλεγε τι πραγματικά αισθάνεται, θα είχε ταπεινώσει τη μαγεία των συναισθημάτων του. Άλλωστε τα πάθη δεν είναι αυτοσχέδια βάσανα; Δε χρειάζεται συναυτουργό σε μια καθαρά προσωπική εγκληματική πράξη, πάντα τα κατάφερνε άψογα στην αυτοκαταστροφή.

Και ενώ οι άνθρωποι γύρω του γεύονται τη γλύκα και την πικρία των ερωτικών συναντήσεων, εκείνος ανταμώνει με τη δειλή του φύση, με εικασίες που του τριβελίζουν το μυαλό και τη λάμψη από τα αστέρια να παρεμποδίζει το γαλήνιο ύπνο του.Με πάθη που καμαρώνει επειδή έμειναν ανεκπλήρωτα και που γελούν εκκωφαντικά μέσα στην απόλυτη σιωπή.

Απρο-σχεδια-στα

Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες. Αντίθεση αέναη σε σχέδια αιώνια φιλόδοξα.
Ξέχνα τα σχέδια, είναι αφελή. Πάντα λησμονούν να λάβουν υπ' όψη το πιο σπουδαίο, πάντα διαψεύδονται.
Κουβαλούν το ρίσκο της κεκτημένης ταχύτητας, το μεγαλείο του εξορθολογισμού που συνήθως είναι πλάνη. Η Λογική είναι υπερεκτιμημένη αρετή, και ως τέτοια μετουσιώνεται σε κακία. Παράγει μηχανές, ρομπότ, μορφές άμορφες. Ναι, από εκείνες τις αδιανόητα αποκρουστικές, τις αλλεργικές στις αισθήσεις.

Μακάρι να μπορούσες να αγαπήσεις τις δυσκολίες. Αυτές φανερώνουν την ανθρώπινη υπόστασή σου, αυτή την τόσο υποτιμημένη. Αλλά και μια άλλη υπόστασή σου μπορεί να ξεσκεπάσει, κοιμώμενη, δύσβατη. Εκείνη που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, τις διαβολικές συνομωσίες και τις εχθρικές δυσκολίες που αναποδογυρίζουν τα σχέδια. Την ηρωική σου υπόσταση, που νωχελική περιδιαβαίνει στη σφαίρα της ουτοπίας, κρύβεται πίσω από την πάχνη βολικών κινήσεων και απενοχοποιημένων παραλείψεων.

Να τις ευγνωμονείς τις δυσκολίες. Αφυπνίσεις αθέλητες είναι που σε σπρώχνουν λυτρωτικά στις αυθεντικές σου επιθυμίες. Γιατί τι σου λέει πως η ζωή που έχεις νοερά καταστρώσει είναι αυτή που πραγματικά επιθυμείς; Αυτή που θα σου δωρίσει έστω και λίγες στιγμές ευτυχίας;

Στον κόσμο αυτό με τους ανάλγητους καταλύτες και τις πάσης φύσεως δολοφονίες, οι δυσκολίες μας κάνουν απάνθρωπους , ενώ θα έπρεπε να μας εξανθρωπίζουν. Να κοιτάμε ψηλά, ερωτοτροπώντας με αγέννητες πολιτείες, όχι να περπατάμε σκυφτά επειδή έτσι προστάζει αυτή η διαλυμένη πολιτεία που μας ληστεύει μέρα με τη μέρα όλα τα ανεκτίμητα. Να εξέλθουμε από την εγωκεντρική τροχιά των προσωπικών μας σχεδίων και να ανακαλύψουμε τι μας επιφυλάσσει αυτή η τόσο απροσδόκητη και τρομερή ανατροπή τους.

Και να γίνουμε Άνθρωποι επιτέλους, με όλη τη σημασία της λέξεως. Η ανθρώπινη Ψυχή είναι η μόνη που νομιμοποιείται να αξιώσει συναντήσεις με την ηρωική της πλευρά. Και αυτός ο Κόσμος θα αναγεννηθεί μέσα από ταπεινόφρονες, αφανείς ήρωες.
Απροσχεδίαστα.

Αυτο-αναφορά

Πόσο επικίνδυνη είναι η προσκολληση στην αυτοαναφορά όταν το σύμπαν είναι απέραντο;
Και όμως, εκείνη φρονούσε πως όλοι οι συμπαντικοί μηχανισμοί εκαναν περιφορά γύρω από τη δική της πολιτεία, καμωμένη από θεριά, στοιχειά, αδιεξοδα και κάθε λογής δαιμόνια. Τι κι αν ο κόσμος κατεδαφιζόταν μέσα από αξιακές καταρρεύσεις και πνευματικές ατροφίες ασύλληπτες, αν η παρακμάζουσα κοινωνία κατηφόριζε με διεστραμμένη υπερηφάνεια και αν οι κλισεδιάρικες ατάκες ξεστομίζονταν με ρηχή ευκολία;
Για εκείνη το μόνο που είχε νόημα και υπόσταση ήταν τα δικά της δράματα, το πόσο άδικα τής φέρθηκαν και πόσο αλλόκοτα έρχονταν όλα ! Μα το μόνο γοητευτικό που έχουν τα σχέδια είναι ότι είναι ανατρέψιμα.Αλλά εκείνη επιμένει να τα συνθέτει όλο πάθος, να πιστεύει σε αυτά με ιερή μανία, να βουλιάζει παράφορα στη δική της ύπαρξη, αγνοώντας τον κόσμο που τραβάει άλλη διαδρομή.

Περπατάει αναπαράγοντας όλα τα συμβάντα και όλες τις εικασίες της. Διογκωμένα τέρατα του νου την πνίγουν, φόβοι μανιασμένοι και ατιθάσευτoi. Οχυρό της το Εγώ αλλά και Φυλακή της. Να ξαποστάσει γυρεύει και εν τέλει φυλακίζεται. Πώς να καταλάβει ότι για να αντιμετωπίσεις τη ζωή πρέπει να είσαι συναισθηματικά αμέτοχος; Να παρακολουθεις τα βάσανα και τις συμφορές σου σα να ανήκουν σε άλλον, σαν την ταινία που με χαλαρότητα παρακολουθείς από το σπίτι σου και έχεις και κρίση αμερόληπτη για αυτή; Γιατί η ακριβοδίκαιη κρίση είναι απότοκος της αποστασιοποίησης. Ο,τιδήποτε το κοιτάμε από κοντά, το θέτουμε στο επίκεντρο, διαστρεβλώνεται η όρασή μας.

Όσες μέρες και να περάσουν, εκείνη θα ανταμώνει πιστά τους τρομερούς της φόβους. Σε μια θάλασσα αυτοαναφορικών συλλογισμών,  ανήμπορη να αφουγκρασθεί έναν τρίτο, να κοιτάξει κάτι άλλο χωρίς να την παραπέμψει συνειρμικά στη δική της κόλαση.

Ο γλιτωμός από την δική της Κόλαση θα ήταν η δική της σωτηρία. Δεν το συναισθάνεται, ωστόσο.

Αγαθή και ανυποψιαστη, θα συνεχίζει να βυθίζεται στο δικό της λαβύρινθο- και ακόμα και αν ο κόσμος ανέλπιστα σωθεί, εκείνη δε θα έχει μάτια να το δει.

Απρ-ήλιος

Του το είχαν πει αλλεπάλληλες φορές, να μην στοιβάζει αξιώσεις σαν αλλοπαρμένος έφηβος. Να είναι συνετός, ρεαλιστής, εγκρατής. Τη φύση δε μπορείς να τη δαμάσεις, κυριαρχεί σε όλη σου την ύπαρξη, σε στιγματίζει  και σε στοιχειώνει.
Πάντα δινόταν με ορμή σε κάθε τι νέο, παραγκώνιζε τις σταθερές του, αφοσιωνόταν με ιερότητα σε κάθε εγχείρημα που τον εξίταρε, σε κάθε πρόσωπο που τον κέντριζε. Υπό τη δίνη μιας παρορμητικής επιταγής, ήταν αδύνατο να λοξοδρομήσει. Επιπόλαιος, πεισματάρης ή τυχοδιώκτης;
Δεν έδινε σημασία στις ετικέτες. Τον διασκέδαζε κιόλας η βεβιασμένη τους ευτέλεια, το πόσο ρηχά μορφώνεται η κρίση των ανθρώπων. Αποδεχόταν κάθε χαρακτηρισμό μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Μέχρι που η φυσιολογική ροή της ζωής του ανατράπηκε. Η οικονομική του αιχμαλωσία είναι η λιγότερο ουσιαστική. Δέσμιος σε μια σειρά εγκαταλείψεων, χωρίς να μπορεί να αποκωδικοποιήσει πώς ή γιατί έγιναν, αν ένα κραυγαλέο λάθος του γέννησε μια απωθητική υπερδύναμη. Όλοι γύρω του σκιές, φαντάσματα, εξαφανισμένες μορφές σε μια τρομερή απεραντοσύνη. Τρόμαξαν άραγε από τον εκρηκτικό του χαρακτήρα; Οι  άνθρωποι πλέον έχουν πάθει ανοσία στο να χρησιμοποιoύνται οπότε αντλούν ηδονή και από το να χρησιμοποιούν;
Ίσως νιώθον πιο ασφαλείς όταν καρπώνονται τα πρωτεία της φυγής. Έτσι δεν πρέπει να παλέψουν με πελώριες ανασφάλειες και εγωιστικά σαράκια.Εξανεμίστηκαν άνθρωποι στους οποίους είχε πιστέψει και ήταν απίστευτα δοτικός. Χωρίς προειδοποιητικά σημάδια, μια λέξη ή ένα απρόσωπο μήνυμα.

Για ένα μεγάλο διάστημα ο ίδιος, ολότελα μόνος, χάθηκε μέσα στους άπειρους δρόμους που ανοίγονταν εμπρός του. Άραγε γιατί τόσο καιρό ακολουθούσε τυφλά το ίδιο μονοπάτι;
Σκέφτεται με διαύγεια που αντανακλά την αλλαγή των πάντων. Πουθενά πια η θολούρα, ο λαβύρινθος του διλήμματος. Η διάψευση είναι προθάλαμος της Αλήθειας σε ένα γαλαξία όπου τα ψέματα απενοχοποιούνται αυτόματα.

Ξεκίνημα του Απριλίου, ο αέρας δυνατός, ο ήλιος λιγάκι αναποφάσιστος και η ανατροπή σκαρώνει τις γνωστές υπόγειες διεργασίες της, χωρίς να δίνει εμφανές στίγμα. Η φύση γιορτάζει αδιαφορώντας για το πανηγύρι που στήνεται γύρω της, μια υποβολή φαιδρότητας παντού. Είναι η πρώτη φορά που δεν απορεί, ούτε αναπολεί, ούτε θυμώνει. Ευγνωμονεί όσους έφυγαν από τη ζωή του με συνοπτικές διαδικασίες, και ας είναι αιχμηρός, και ας είναι κυνικός. Οι ταμπέλες είναι για όσους είναι ανίκανοι να εμβαθύνουν και αναλώνονται σε φθηνά δόγματα.
Του άφησαν χώρο ν'αναπνεύσει, να αντικρύσει, να σωθεί.

Μέσα από τη διάψευση πλησιάζει τη μεγάλη του Αλήθεια, ολόφωτη τώρα αναδύεται στο δικό του Απρ-ήλιο.

Τελειότητα

Η τελειότητα είναι ουτοπία. Ούτε υφίσταται, ούτε ξεχωρίζει. Αγώνας δρόμου μόνο είναι για το ανέφικτο.Ένα κίνητρο αυτοβελτίωσης, στο διηνεκές.
Ακόμα και αν κατορθώσει κάτι υψηλό, δεν το χαίρεται. Το αποδίδει στη συγκυρία ή σε κάποια ανώτερη δύναμη, το θεωρεί ανεπαρκές και το προσπερνάει. Πάντα υπάρχει κάτι απροσπέλαστο, και ας είναι άοριστο  ή αφηρημένο.

Πάντα πιεζε τον εαυτό της να αποδίδει τα μέγιστα. Δε δίσταζε να ωθείται στην υπερβολή για να το επιτύχει. Η μετριότητα για εκείνην ήταν η υπέρτατη συμφορά. Και όταν κάποιος άλλος με περισσότερες γνώσεις περί προσγείωσης δοκίμαζε να την κατεβάσει από το επαρμένο της συννεφάκι, εκείνη θεοποιούσε ακόμα πιο αφοσιωμένα τους αχόρταγους στόχους της. Δεν δεχόταν ότι δε μπορεί να είναι σε όλα καλή: στα μαθήματα, στις ξένες γλώσσες, στη μουσική, τον αθλητισμό, τη ζωγραφική και το μαγείρεμα. Μέχρι και χειροποίητα κοσμήματα φτιάχνει για να αντικρούσει αυτή την ηττοπαθή θεωρία.

Οι γνώσεις της κεραυνοβολούν κάθε ανυποψίαστο με την ποικιλότητά τους. Μιλάει τόσο εύγλωττα που μετά βίας μπορείς να διακρίνεις ένα ανεπαίσθητο γλωσσικό ατόπημα. Ανανεώνει τα ρούχα της με την ταχύτητα που η μόδα αλλάζει διαθέσεις. Το μακιγιάζ της αψεγάδιαστο, αλαβάστρινο δέρμα και βλεφαρίδες καμπυλωτές. Και ένα άρωμα φινετσάτο, που αποπνέει καθαριότητα και αυτοπεποίθηση υπογραμμίζοντας την ατσαλάκωτη εικόνα της.

Είναι αλλεργική στις ατέλειες κάθε λογής. Τής νοθεύουν την ονειρική εικόνα στην οποία παρελαύνουν ορικισμένοι τελειομανείς. Χάνεται σε αυτοσκοπούς αδιάλειπτα και ξεχναει τη γλύκα του απλού σκοπού, αυτού που καθοδηγεί , όχι αυτού που προστάζει. Η ψύχωση με την τελειότητα είναι άρνηση του τρωτού και ο άτρωτος άνθρωπος είναι νοσηρά επιρρεπής στην κριτική. Με κανέναν δε μπορεί να συναναστραφεί πια, γιατί κανέναν δε βρίσκει άμεμπτο. Η τραχύτατη κριτική της τσακίζει κόκκαλα και μαζί με αυτά και κάθε πιθανότητα ανθρώπινης επαφής.

Την ενοχλεί η τεμπελιά, η αναβλητικότητα, το νωχελικό βλέμμα των γύρω της που έχουν ανάγει τη γκρίνια σε στάση ζωής. Την αποδιοργανώνουν οι σημειώσεις στο περιθώριο μιας σελίδας, ο χλιαρός καφές, τα φλούο χρώματα, τα αχτένιστα μαλλιά, το χρώμα από βερνίκι που ξεφτίζει στις άκρες των νυχιών. Ένα από όλα αυτά τα..θανάσιμα αμαρτήματα είναι ικανά να ρίξουν τη διάθεσή της στα Τάρταρα καταστρατηγώντας την θεϊκή, αρμονική της εικόνα.

Αλλά και η ίδια αν εντοπίσει την παραμικρή πλημμέλεια σε κάποια εργασία της,  αυτοτιμωρείται εσαεί. Γιατί η απόκλιση από το Τέλειο είναι για αυτήν ανεπίτρεπτη. Ρέει άφθονη η καταπίεση στο αίμα της αλλά η τελειομανία κοχλάζει ανυποχώρητη.

Ακόμα και όταν σκηνικά παραίτησης τη διεγείρουν σα διαβολικοί αντιρρησίες σε ένα μοτίβο συνειδητής αυτομαστίγωσης, εκείνη επιλέγει να κυνηγάει την τέλεια εκδοχή.
Πόσο τέλεια να είναι όταν είναι ανελεύθερη;
Κανείς δεν είναι αρκετά άξιος για τον πανύψηλο πήχυ της, άρα είναι όλοι συλλήβδην απορριπτέοι.
Μόνη περιμένει το άλλο της μισό- αν και δεν το έχει ανάγκη, δεν είναι ημιτελής.
Πάντα την τρόμαζαν οι συναισθηματικές εξαρτήσεις και πάντα γνώριζε πώς να τις αποφεύγει.

Καμώνεται την ασυμβίβαστη αλλά δίνει ρεσιτάλ συμβιβασμών. Κρύβεται πίσω από ουτοπικές ανυπαρξίες και έτσι αφανίζεται και αυτή. Καμία επαφή και κανένα νόημα.

Η αποθέωση της τελειότητας είναι κλισέ ενώ η αποθέωση της ατέλειας επίτευγμα. Το να υποστηρίζεις σθεναρά τα αδύνατα σημεία σου είναι όχημα για την ευτυχία ενώ το να μάχεσαι για την ολοκληρωτική εξόντωση των ατελειών σου είναι αυτοϋπονόμευση.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο απωθητικό από εναν άνθρωπο κομπλεξικό.  Η αποδοχή του εαυτού είναι αναγκαία συνθήκη για να μην εξελίσσεται η κάθε απόρριψη σε δράμα ολκής.
Και τελικά...η μόνη περίπτωση για να γίνει κανείς τέλειος, είναι να παραιτηθεί από την προσπάθεια για να το πετύχει. Αν αναλωθεί σε αυτή, σίγουρα θα έχει καταφέρει να γίνει αβάσταχτα πληκτικός.

Κορεσμός

Ο ενθουσιασμός. Αυθόρμητο συναίσθημα στιγμιαίας ικανοποίησης που προέρχεται από την έκπληξη, το θαυμασμό και την απορία. Από την ανατροπή του σκηνικού. Το σκηνικό, όταν εδραιώνεται, παλιώνει και εξουθενώνει. Φθορά και θάνατος, και ακόμα χειρότερα...κορεσμός.

Το  πρωτόγνωρο είναι σαγηνευτικό, πυροδοτεί  δυνατές συγκινήσεις αλλά και την ευδαιμονία του ανεξερεύνητου. Τα ταξίδια μας συναρπάζουν γιατί μας φανερώνουν νέα σκηνικά, αθέατες πλευρές της Ψυχής μας. Το πιο δύσκολο είναι να καταστρώνουμε καθημερινά ταξίδια...από εκείνα που δεν απαιτούν γεγραφική μετακίνηση. Πάμε κόντρα στην ακινησία των πάντων, και τότε τα ελώδη ύδατα δε μοιάζουν τόσο εχθρικά.

Πόσο θα ήθελε να έχει τη ματιά την ανέπαφη από το χρόνο, με τη ζωηρή περιέργεια και το ακόρεστο της επιθυμίας. Να περπατήσει σε νέους δρόμους, ολόφωτους, με ανθρώπους που τίποτα δεν του θυμίζουν, να ξεχαστεί περπατώντας. Μαγεμένος από όσα περιμένουν στην επόμενη γωνία, από τις μαεστρικά σμιλεμένες αντιθέσεις, από μια εικόνα ικανή να παγιδεύσει τη ματιά του.
Να ξεχάσει το ρολόι του, τις εναλλαγές του φωτός και της θερμοκρασίας. Να στραγγίξει από τις ανασφάλειες που τον χρίζουν ανεπαρκή. Να παραιτηθεί από την καλπάζουσα φιλοδοξία του που καμώνεται τη σπουδαία και αξιώνει να χαράξει τα μελλούμενα.

Να νιώσει χαμένος για μια στιγμή. Συνεπαρμένος από κάτι που δε γνωρίζει και που ούτε μπορούσε να φανταστεί. Η ίδια η πραγματικότητα να τροφοδοτήσει τη φαντασία του. Να μην είναι χαμένος συνέχεια, σε έναν κόσμο που του γδύνει την αξιοπρέπεια και τον ντύνει με περιβολή συμβιβασμού.
Εκεί όπου πλέον όλα είναι γνώριμα και άρα θανάσιμα.

Να είναι όπως τότε, στο πρώτο του ταξίδι. Να συγκινείται ακόμα και με ένα τραγούδι λαλίστατο, ένα χαμόγελο με Ψυχή. Να καταλάβει ότι έχει μπουχτίσει όχι επειδή όλα τα έχει δει αλλά επειδή δε μπορεί να τα ζήσει. Από μακριά τα παρατηρεί, κουράζεται στη θέα τους, αποξενωμένος καθώς είναι από τα πάντα.
Ο κορεσμός είναι ανικανότητα αντίδρασης και ενθουσιασμού. Αλαζονεία ότι καποιος είναι φωστήρας ενώ στην πραγματικότητα είναι δυστυχισμένος επειδή είναι αδαής.

Ευλογία δεν είναι να νιώθεις κορεσμό αλλά να επιζητάς αχόρταγα τον επόμενο δρόμο, το επόμενο βίωμα, γνωρίζοντας ότι όσα και να δεις, στην ουσία δεν έχεις δει τίποτα.

Γραφή.

Η γραφή ουδέποτε ψεύδεται. Ακόμα και σε ένα γαλαξία κατά συρροή και καθ' έξιν εχθρών της αλήθειας, η γραφή τη διασώζει.
Πέρασαν χρόνια που φρονούσα πως όλα ίδια έμεναν- και εγώ η ίδια πιο ίδια από ποτέ. Και όμως, τα όσα αποκρυσταλλώνονταν στη γραφή μου κουβαλούσαν μια αλλαγή που για κάποιο λόγο επέμενε να κρύβεται. Ξεκινάω μια ιστορία χωρίς πλάνο, ευκαιρία να γλιτώσω από τους οχληρούς μου ψυχαναγκασμούς.
Οι ήρωες εύπλαστοι στα περιθώρια της ακμάζουσας φαντασίας μου, πότε καθρεφτίζουν εμμονές, ένοχες σκέψεις και θύμησες που στοιχειώνουν, και πότε με εκπλήσσουν με συμπεριφορές απρόσμενες.
Δεν ξέρω αν τους κυβερνάει η πένα μου ή αν αυτή κινείται ανάλογα με τα κελεύσματα που λαμβάνει από τους χαρακτήρες.
Και η ιστορία τρέχει, ξετυλίγεται, ξαφνιάζει και ξαφνιάζεται.
Μια διαδικασία μαγική που αφιονίζει το Χρόνο.

Για να κυλήσει η ιστορία όμως, στη δική μου περίπτωση προϋποθέτει μια συναισθηματική κατάσταση αλλόκοτη, ένα κράμα μελαγχολίας, θλίψης και προβληματισμού. Μια εσώτερη επιθυμία για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού κόσμου, ακόμα και αν είναι φαντασιακός.
Ποτέ δε μπορούσα να γράψω ούσα χαρούμενη- τουλάχιστον όχι ένα κείμενο με συνοχή, το οποίο να υπερβαίνει τις διακόσιες λέξεις.
Απεναντίας, πάντα έγραφα κινούμενη από το ανικανοποίητο, από μια πραγματικότητα εχθρική και ασφυκτική, από μια βουλιμική τάση να κατασπαράξω τον αλλοπαρμένο μου εαυτό.

Αυτό έβλεπα και στα διάφορα λογοτεχνικά αναγνώσματα που είχα από μικρή. Σχεδόν όλα απεικόνιζαν ιστορίες κάθε άλλο παρά συμβατικές ή τετριμμένες, αδιέξοδα, διλήμματα, φοβερή καταπίεση και καταστάσεις ζοφερές. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με τέτοιες ιστορίες, είτε γιατί είναι και δικά του βιώματα, είτε γιατί πολύ θα ήθελε να γίνουν. Υπό την ασφάλεια και την απόσταση της μυθοπλασίας γίνεται κοινωνός μιας -τουλάχιστον- οριακής στιγμής, θυσίας, οδύνης, απώλειας, απολαμβάνοντας νοερά τον εξαγνισμό που συνήθως διαδέχεται την απόγνωση μιας θλιβερής ιστορίας.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει για ευτυχισμένους ανθρωπους. Προφανώς, η αναζήτηση ενός καλλιτεχνικού καταφυγίου εμφορείται από τη φλέγουσα ανάγκη για απαντήσεις, για λίγο φως στο χαώδες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Νιώθουμε καλά όταν ο εκάστοτε ήρωας αποτυγχάνει, λαθεύει, χάνει τα πάντα ή καταλήγει καταθλιπτικός στη σκαιώδη μοναξιά του. Και νιώθουμε καλά γιατί δε νιώθουμε μόνοι. Μοιράζεται το φορτίο της ανημπόριας μας- και στο τέλος αντλούμε αισιοδοξία για το αύριο.

Γιατί το βασικό υλικό μιας πετυχημένης ιστορίας είναι η έμμεση φανέρωση λύσεων απέναντι σε ένα λανθάνον πρόβλημα. Η γλαφυρή αποτύπωση του ψυχισμού, όσο και να προξενεί την ηθελημένη ταύτιση του αναγνώστη με τον περιγραφόμενο χαρακτήρα, ουδέποτε αποθεώνει την ιστορία. Η ιστορία αποθεώνεται μέσα από τις αυτοσχέδιες λύσεις. Από λύσεις που ακόμα και ο ίδιος ο συγγραφεας αγνοεί προτού η πένα του τις ξετρυπώσει.
Η μαγεία της γραφής είναι η ανακάλυψη της Αλήθειας, που, κατά έναν οιωνεί πραξικοπηματικό τρόπο, επιβάλλεται. Δεσπόζει καθώς ξεπηδάει μέσα από ασυγκρατητες λέξεις και μορφές που συντίθενται ανεπιτήδευτα. Ακόμα και αν μια ιστορία δεν κατατείνει στην ανακάλυψη και αποκάλυψη της αλήθειας ως αυτοσκοπού, αν ο συγγραφέας είναι αυθεντικός, θα το καταφέρει.

Θεωρώ ότι δυνητικά είμαστε όλοι οι περιγραφόμενοι χαρακτήρες μιας ιστορίας, απλώς υπάρχουν πλευρές μας με τις οποίες δεν έχουμε εξοικειωθεί. Ψήγματα ετερόκλητων προσωπικοτήτων κατοικούν εντός μας αφυπνίζοντας ανατρεπτικές αντιδράσεις ή και προκαλώντας μας φρίκη ή αμηχανία.

Ας πούμε ότι η γραφή είναι για εμένα ο μίτος που με κρατάει σε επαφή με τις ποικίλες προσωπικότητες που αθροιστικά συνιστούν τον ψυχισμό μου. Πρόσωπα ακατάληπτα που με παιδεύουν και με διχάζουν, στο χαρτί εξημερώνονται και γίνονται προσεγγίσιμα.Ακόμα και αν μου κρύβονται με κάθε τρόπο, όταν είμαι θλιμμένη πάντα τα ξεσκεπάζω- και τότε ξορκίζω τη θλίψη και  τα κάθε λογής δαιμόνια.

Μυστικό

Το Μυστικό και το Αίνιγμα γυρεύω, σε μια Συνοικία αληθοφανών ονείρων. Εκεί που η επίφαση εξελίσσεται σε εχθρό της Αλήθειας και τα βαθύτερα κίνητρα επιμένουν να λανθάνουν, σα να ανταμώνουν το γόητρό τους σε αυτή τη λανθάνουσα μορφή.
Σκηνές φαινομενικά επαναλαμβανόμενες χτίζουν μια κάλπικη ρουτίνα που εξουθενώνει και εξουθενώνεται. Δρόμους αδιέξοδους και καρδιές από πέτρα καμωμένες, τραγικά ευαίσθητες.
Η μυρωδιά του χώματος μετά από την καταιγίδα που έπνιξε σε μια λίμνη απόγνωσης προσδοκίες θνησιγενείς, άκαρπες συνθήκες, άγονες σκέψεις. Κι έπειτα άλλες οσμές, ανάκατες,  αλητεύουν στο μυαλό μου προσεταιριζόμενες το συνειδητό μου θάνατο. Την απόσταση από τις απολαύσεις. Τις ενοχές που με βδελυγμία μου δείχνουν το λησμονημένο μονοπάτι της πειθαρχίας. Νοσηροί ψυχαναγκασμοί καγχάζουν με τα γκρίζα, φρικαλέα τους πρόσωπα.
Μυρωδιά από αμύγδαλο, γιασεμί και βανίλια με κάνουν να σιμώνουν στο Μυστικό. Ένα βήμα πιο κοντά στο Μυστήριο αυτού του επιφανειακά απλοϊκού σύμπαντος.
Γεύση από φράουλα ώριμη και χυμώδη βασανίζει τον ουρανίσκο μου.
Στο καφενείο του νησιού, το ίδιο έργο στήνεται και σήμερα με αστεία πανομοιοτυπία.
Εφημερίδες ξεφυλλίζονται νωχελικά, η ατμόσφαιρα βαριά, τα νέα μέτρα ασήκωτα, αλλά η φτώχεια θέλει καλοπέραση και ο ένας καφές διαδέχεται τον άλλο. Βαρύς καφές, μερακλίδικος, να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Και μπόλικα λουκούμια να γλυκάνει η Ψυχή. Το κανάκεμα τώρα είναι δικαίωμα.
Ακόμα και το χαμόγελο έχει κάτι από θάνατο. Είναι μισό, καλπάζει μίσος, ακόμα και άθελά του.

Ψάχνω τη Σωτηρία ενώ ακούω τα ζάρια να εκλιπαρούν για ένα γύρισμα της Τύχης. Ναι, από εκείνα που χαστουκίζουν στα ίσα τις πιθανότητες. Η γιορτή του Απίθανου θα είναι η δική μου Νίκη.

Έρχεσαι φουριόζα, με μια στοίβα χαρτιά. Διαλέγεις θέση, πιάνεις τα σγουρά σου μαλλιά σε αλογοουρά, να μη σε αποσπούν. Παραγγέλνεις διπλό ελληνικό και ,απορροφημένη ,κρατάς σημειώσεις και μελετάς σα να μην υπάρχει κόσμος γύρω σου. Αλάβαστρος η επιδερμίδα σου, τα χείλη σου ασύμμετρα, με ένα ροδαλό χρώμα, ερωτοτροπούν αυθάδικα. Φοράς σκουλαρίκια σε σχήμα παγωτού και φόρεμα λευκό. Η λιτότητα που αποθεώνει. Τα ψιμμύθια είναι για τους ανασφαλείς και εσύ εκπέμπεις  εικόνα δυναμικού ανθρώπου.

Δεν τολμώ να σου μιλήσω, αλλάζω μόνο τη μουσική, σαν από ένστικτο. Με το που ακούς τον Μorrissey, σηκώνεις το κεφάλι σα να μη μπορείς να χωνέψεις το σουρρεαλιστικό σκηνικό. Τα μάτια σου απολαμβάνουν τον παράταιρο συνδυασμό- καταμεσής ενός παλαιάς κοπής καφενείου ακούς την αγαπημένη σου μουσική. Με κοιτάς απορημένη-σα να μην καταλαβαίνεις ότι η παράσταση δόθηκε για χάρη σου. Ήδη αδυνατείς να αφοσιωθείς στα ιερά σου εγχειρίδια.
Τα μάτια σου ξεχειλίζουν από συναίσθημα και συγκινημένη αφύπνιση. Και οι μυρωδιές σε μια επονείδιστη συγχώνευση, ηδονική και ένοχη.

Η επικοινωνία χωρίς λέξεις είναι διττά σπουδαία. Είναι αυθόρμητη, ξάστερη και αληθινή.
Εμφανίστηκες μπροστά μου ένα διαβολεμένα συνηθισμένο πρωινό που η φύση εκπαιδευόταν ως συνήθως στο να με ξεγελάει για το προβλέψιμο της καθημερινότητας.Εκεί όπου τα βήματά μου με οδηγούσαν πάντα στο ίδιο γνώριμο σημείο, στο ίδιο οικείο τέλμα.
Δεν ξέρω αν είσαι περαστική ή αν ήρθες για να μείνεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι η μορφή σου ήρθε να δώσει ζωή ακόμα και στο πιο θνησιμαίο χαμόγελο. Πανέμορφη, φευγαλέα, μαγική. Υφαίνεις εν αγνοία σου ένα μεγάλο Μυστήριο καμωμένο από περίτεχνα κρυμμένα Μυστικά.

Εμπιστευόμαστε όσα φαίνονται αλλά μας αποζημιώνουν αυτά που είναι. Το άρρητο Μυστικό τίκτει την Ελπίδα, το ανέλπιστο κυοφορεί την Ευτυχία. Και τελικά, η μεγαλύτερη παγίδα της ρουτίνας είναι ότι μας κάνει να ξεχνάμε το δικό μας Μυστικό που κρατάει και το κλειδί απεγκλωβισμού από αυτήν.

Ετερώνυμα

Όταν όλα πάνε διαόλου, Εκείνος σκαρφίζεται τεχνικές επιβίωσης με μαεστρία ζηλευτή. Σα να τον εμπνέει η Καταστροφή, σα να τον διεγείρει ο Κίνδυνος. Όπου ρίσκο, εκείνος παρών. Χωρίς φόβο, με άπλετο πάθος μόνο. Και το χιούμορ υπ' αριθμόν ένα επιβάτης στις αποσκευές του σε κάθε ταξίδι, ιδίως σε διαδρομές όπου τα εμπόδια επιμένουν να αναφύονται σαν τα μανιτάρια.
Εκείνη, από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν ή ανατρέπονται εκτροχιαζόμενα από το συνήθη τους ρου, γατζώνεται με φόβο διάχυτο στις παρυφές της απόγνωσης. Ισχυροποιεί την πιο σκοτεινή εκδοχή τιμώντας την με υπέρμετρη πίστη και παραλύει από το άγχος της ότι η επικείμενη συμφορά ισοδυναμεί με όλεθρο. Για χιούμορ ούτε αστείο, καμία αίσθηση του χιούμορ αλλά και ουδεμία εκτιμηση προς αυτό.

Πώς αυτοί οι δύο ενάντιοι κόσμοι διασταυρώθηκαν και επιπλέον ενώθηκαν σε μια κοινή πορεία, είναι απορίας άξιο. Μπορεί να οφείλεται στην κλισεδιάρικη θεωρία της έλξης των ετερωνύμων. Ίσως ο ένας ανιχνεύει στον άλλο ιδιότητες που του λείπουν και που έχει άμεση ανάγκη. Εκείνη, τον αποκαλεί αναίσθητο. Εκείνος πάλι, με ύφος ακλόνητης ηρεμίας, της απονέμει τον τίτλο της πρώτης πεσιμίστριας. Ανταλλάσσουν φλογερές εξυβρίσεις, οι τόνοι ανεβαίνουν, ο καθένας φωλιάζει σε ξεχωριστό δωμάτιο...αλλά μετά από λίγο...κάτι λείπει. Εκείνος πάει να την βρει για να προσκρούσει σε θεατρινίστικο γυναικείο πείσμα που κάμπτεται μετά από μερικά γλυκόλογα. Η ατμόσφαιρα παραμένει ηλεκτρισμένη αλλά το φορτίο είναι θετικό.

Το επόμενο πρωινό( ένα βροχερό και κυριολεκτικά απαίσιο πρωινό Δευτερας όπου βάλσαμο για τα τεταμένα νεύρα δεν υπάρχει)η Πραγματικότητα τους ξυπνά με ένα βλοσυρό βλέμμα. Ενοχλητική, πάντα εκεί, ξύλινη και ακανθώδης, αφόρητη.
Εκείνος θα πιει καφέ σιγοτραγουδώντας, Εκείνη θα αραδιάσει με τέχνη όλα τα μικρά και τα μεγάλα που τής ληστεύουν το κέφι. Απλήρωτοι λογαριασμοί, μια δουλειά απωλεσθείσα, ληξιπρόθεσμα σχέδια, η μεμψιμοιρία που ατενίζει παντού γύρω της. Το σπίτι την καλεί σαν ασφαλές καταφύγιο, δε θέλει άλλο να αντιμετωπίζει τα εγκόσμια, η αγριάδα του κόσμου τη σοκάρει, η χυδαιότητά του τής μοιάζει εμετική.
Εκείνος την καθησυχάζει με κουβέντες αποπροσανατολιστικές, ψελλίζει ακαταλαβίστικες λέξεις και -άγνωστο πώς- την κάνει να γελάει. Ακόμα και οι γκριμάτσες του είναι αστείες, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, αυτοσαρκάζεται και ,ακόμα και το απίθανο, φαντάζει απολύτως πιθανό.

Όπως ένα βράδυ του Ιουλίου, με ζέστη αβάσταχτη και υγρασία, που τής τηλεφώνησε για να της πει ότι του έκλεψαν ένα αξιοσέβαστο ποσό από το μαγαζί. Ατάραχη η χροιά της φωνής του, ατάραχος και ο ίδιος όταν τον είδε να την περιμένει στην είσοδο του σπιτιού τους. Πανικόβλητη Εκείνη, άρχισε να ρωτάει πώς και γιατί, σε ένα φοβερό χάος φλυαρίας. Εκείνος χαμογελούσε νηφάλιος και δεν είπε τίποτα. Την πήγε για φαγητό και κρασί σε ένα υπέροχο εστιατόριο με ειδυλλιακό κήπο. Τα κατάφερε να την κάνει να ξεχάσει τα καθέκαστα. Έστω και αν ήταν για εκείνη τη βραδιά μόνο.

Η νοστιμιά της ζωής βρίσκεται στις αντιθέσεις. Δύο άνθρωποι με διαφορετικές αντιδράσεις δε σημαίνει ότι είναι αντίθετοι. Τα ετερώνυμα έλκονται όχι επειδή βρίσκονται σε ενάντιους πόλους αλλά επειδή το ένα βλέπει στο άλλο τον Άλλο του εαυτό, αυτόν που φοβάται, απαρνείται ή αναζητεί με λαχτάρα. Είναι σπουδαίοι οι διαφορετικοί από εμάς συνταξιδιώτες γιατί φωτίζουν αθέατα σοκάκια που μόνοι μας ποτέ δε θα είχαμε το θάρρος να ακολουθήσουμε.

Είναι αυτό που λένε συμπληρωματικότητα. Όταν νιώθεις λειψός, δεν έχεις ανάγκη από ένα αντίγραφο του εαυτού σου αλλά από μία λανθάνουσα πλευρά του. Και αυτή συνήθως επιστρατεύεται μόνο μέσα από την πρόκληση του ετερώνυμου. Απρόκλητα όσο και απρόσκλητα, πάντα όμως Αναγκαία.

Μηδέν

Στο ίδιο σημείο, πέντε το απόγευμα. Ανεξαρτήτως καιρού, επί ένα μήνα η ίδια ιστορία.
Χειμώνας δριμύς, ο κόσμος προτάσσει το πιο άγριο πρόσωπό του και η φιγούρα της ψάχνει καταφύγιο παρατηρώντας τον κόσμο να χαράζει τη δική του διαδρομή στην οποία δε μπορεί να βρει θέση.
Υπό του μηδενός η θερμοκρασία, ομοίως και η αξιοπρέπεια. Αφηνιασμένα πρόσωπα, άδεια βλέμματα, σφιγμένα χείλη. Κάποιοι, πεισματικά αισιόδοξοι, οργανώνουν εκστρατεία αντίστασης στη βουλιμική μιζέρια. Μερικές στιγμές είναι αξιοθαύμαστοι, άλλες πάλι γραφικοί.
Η πραγματικότητα, με ένα κατακτητικό μένος, καταβροχθίζει ακόμα και τα πιο ρωμαλέα όνειρα.
Η χυδαία κοροϊδία, ο συμβιβασμός, η εκποίηση των πάντων.
Οι εξελίξεις τρέχουν μόνες τους, η δυνατότητα επηρεασμού της τροχιάς τους μηδενική, παντού το μηδέν κυρίαρχο, κλείνει μέσα του ένα σύμπαν ακεραιο, βουτηγμένο σε ελώδη ύδατα.
Προσπαθεί να κρεμαστεί από μικρές εικόνες, με φόντο το διασωθέντα κινηματογράφο- μια ρετρό εικόνα που ερεθίζει την παρελθολαγνεία της. Η μυρωδιά του ποπ- κορν, τα πολύχρωμα κασκωλ, το ύφος μετά από την παρακολούθηση μιας ταινίας, η αίσθηση ότι γίνεσαι κοινωνός σε ένα θέαμα λιγότερο σουρεαλιστικό από αυτό που διαδραματίζεται καθημερινά στην πολιτική σκηνή.
Η λύτρωση του να είσαι αμέτοχος σε κάτι που ουδόλως σε αφορά είναι ταξίδι του πνεύματος άπό τα λίγα.
Ο εγκλωβισμός σε έναν κομπαρσικό ρόλο σε μία παράσταση που φτιάχτηκε για εσένα είναι από μόνος του πηγή οξείας παραφροσύνης.

Το κρύο διαπερνά τα κορμιά, φέτος ακόμα και οι καιρικές συνθήκες βάλθηκαν να μετάσχουν σε αυτή την ανίερη συμμαχία. Και οι δρόμοι είναι οι ίδιοι, ο κινηματογράφος εκεί όλο πείσμα, τα πρόσωπα δεν έχουν ακόμα στραγγίξει από Ψυχή. Η εικόνα είναι εικόνα παραίτησης, σαν λεηλασία ονειρικού τοπίου. Σαν μια αισχρή βεβήλωση.

Ακούει ανθρώπους στο μέσο αφηνιασμένου συζητήσεων, να αναρωτιούνται τι μέλλει γεννέσθαι, σε μια αναμάσηση της φρικτής επικαιρότητας. Ανεργία, ανέχεια, περικοπές, χρεοκοπία, πώς οι δικοί τους έχουν ήδη μετοικήσει σε διάσπαρτα σημεία των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών.
Μια διάχυτη απόγνωση που αγγίζει τα όρια της καταστροφολαγνείας.

Μα πρέπει να καταστραφεί  κάθε τι που πάσχει, το να υπάρχει παρασιτικά είναι επαίσχυντο.
Δεν έχει διασωθεί ούτε ένα ψήγμα ντροπής;
Όλοι κοιτάζουν πώς θα διασώσουν ό, τι έχουν ή πώς θα αναστηλωθούν μετά τα απωλεσθέντα;
Όλο αυτό το τραγελαφικό πανηγύρι που επεξεργασμένα και ετεροχρονισμένα σερβίρεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τρομάζει επειδή απειλεί την επιβίωση του καθενός από εμάς ή επειδή αντανακλά τα συντρίμμια ενός νοσούντος κόσμου που δεν έχει τη δύναμη ούτε να ντραπεί για την κατάντεια του;

Το Μηδέν είναι μακριά πια. Πολύ πιο κάτω, σε ένα ρυπαρό πυθμένα, εκλιπαρούμε να το φτάσουμε.
Γιατί το Μηδέν είναι η ολόφωτη Αφετηρία και εμείς αλαλάζουμε στο έρεβος.
Η παρακμή είναι αναγκαία συνθήκη για την Αναγέννηση, μόνο που πρέπει να φτάσει στα έσχατα για να ανιχνευσει ελπίδα μέσα από την πανωλεθρία.
Δεν τής ταιριάζει αυτός ο Κόσμος που σκαρώνει σχέδια μόνος του και εκείνη πρέπει να αρέσκεται στην αποδοχή τους. Ντρέπεται για τη μικρότητα του Κόσμου, για την αρρωστημένη του φιλαυτία.

Κάθε μέρα, πέντε το απόγευμα, ανεξαρτήτως καιρού, ακόμη και με καταρρακτώδη βροχή. Επιμένει να τον παρατηρεί αυτό τον Κόσμο, με ντροπή και οίκτο, και οργή. Διαισθάνεται μια θύελλα σαρωτική.Μια συσσωρευμένη ορμή που μαίνεται φυλακισμένη και θα εκδηλωθεί βίαια.
Και μέσα από το βλέμμα της που παραμένει αλώβητο από τη δίνη της εποχής, δε μπορεί να δει το Μηδέν γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Ένας  πελώριος κύκλος , ακατανόητος, σκιαγραφεί μέσα στην απεραντοσύνη του, το δικό του παράξενο Αίνιγμα.

Τύχη

Και της το έλεγε, να μην προκαλεί την Τύχη της. Εκείνη είχε μια εγγενή τάση τυχοδιωκτισμού που δεν μπορούσε μα και δεν ήθελε να αποδιώξει. Έβρισκε πολύ γουστόζικη την πρόκληση της Τύχης, είχε μια σπάνια νοστιμάδα, εκείνη του ένοχου εθισμού.
Αυτή η τόλμη της που αψηφούσε κάθε ρασιοναλιστική νουθεσία, έκανε τη σχέση της με την Τύχη αμφίδρομα ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές, και μέσα από ένα δυσεξήγητο γαϊτανάκι αλυσιδωτών συμβάντων, η Τύχη της δώριζε πλουσιοπάροχα όσο και ανέλπιστα από υλικά αγαθά έως πάσης φύσεως ευκαιρίες.
Σε διηνεκή εγρήγορση, η μορφή της μοιάζει να περιμένει εναγωνίως την επόμενη ευκαιρία.
Σα να της χρωστάει κάτι αυτή η κυκλοθυμική Θεά Τύχη.

Τα απότομα γυρίσματά της την τρομοκρατούν. Ακόμα δεν έχει εξοικειωθεί με την προσωρινότητα του θυμικού της. Δεν υπάρχει τυχερός και άτυχος, παρά μόνο υπό τη μορφή περιστασιακής ταμπέλας αναφερόμενης σε δείνα χρονική στιγμή ή ευρύτερη χρονική περίοδο.
Εκτός από την ευτυχία, που θεμελιώνεται στην εμπέδωση της παροδικότητάς της, η Τύχη είναι εξίσου φευγαλέα δύναμη. Φευγαλέα αλλά καταλυτική. Τα στίγματά της παραμένουν ανεξίτηλα ακόμα και αν τη διαδεχθούν αλλεπάλληλες περίοδοι αδιανόητης ατυχίας.
Γιατί κάθε φορά που η Τύχη συμπράττει μαζί σου σε μία αθέατη συνομωσία, σε κατακλύζει μία ευγνωμοσύνη βαθύτατη, από εκείνες που σε οδηγούν σε αγαλλίαση και ανάταση.
Η στιγμή, η αλληλουχία των γεγονότων, οι αιφνιδιασμοί, το αναποδογύρισμα των σχεδίων, η πλεκτάνη που στήνει με σαρδόνιο γέλιο αυτή η τετραπέρατη επίφαση της πραγματικότητας.

Η Τύχη τη συνετίζει κάθε φορά που παρασύρεται σε λογικοφανή συμπεράσματα. Κάθε φορά που οι γελοίοι της απολογισμοί αποτιμούν τους καρπούς κάθε μέρας με ζαβολιάρικες ζυγαριές. Αλλά και κάθε φορά που η φιληδονία της οδηγεί σε έξαρση την άπληστη φύση της νομιμοποιώντας ένα υβριστικό αίσθημα ανεπάρκειας. Με μία απροσδόκητη έλευση υπογραμμίζει ότι είναι απρόβλεπτη και ασταθής. Αδυνατεί να είναι πάντα παρούσα- το ζητούμενο είναι να αδράττεις την ευκαιρία που έστω και μεταμφιεσμένη σου παρέχεται. Να μην κοιμάσαι, να μη φοβάσαι, να μη φοράς παρωπίδες, να μην αφήνεις την όρασή σου να θαμπώνει.

Έτσι και σήμερα. Μία μέρα όπου όλα μοιάζουν στραβά και ένας καλός οιωνός μοιάζει από καιρό άφαντος. Βρέχει καταρρακτωδώς, φυσάει μανιασμένα, οι δουλειές κωλυσιεργούν και όλοι μοιάζουν κατσουφιασμένοι. Η ελπίδα δε διακρίνεται πουθενά. Ακόμα και ο καφές της έχει αλλιώτικη γεύση, άνοστη. Είναι από εκείνες τις μέρες που περιμένει την επόμενη αναποδιά, όχι την επόμενη ευκαιρία.
Κι εκείνος την έχει στήσει εδώ και ένα τέταρτο, ακούει τη φωνή του να επιμένει''Άσε την τύχη σου ήσυχη. Μην την προκαλείς''- και ο άνεμος μαίνεται, κόρνες ακούγονται παντού, μια διάχυτη δυσαρέσκεια γύρω της.

Μέσα της όμως αναφύεται ένας άλλος κόσμος. Ξέρει πως όλη αυτή η ατυχία είναι τέχνασμα της Τύχης για να την αποζητάμε με λαχτάρα. Και μέσα από τους λασπωμένους δρόμους, τα μουτρωμένα πρόσωπα, τις οικονομικές τραγωδίες και την οχληρή βοή κάθε μερας, διακρίνει την Τύχη σαν δύναμη μαγικής μεταμόρφωσης. Ξέρει ότι θα έρθει κάποια στιγμή να νεκρώσει αυτό το Χάος αλλά δεν ξέρει το πότε. Μέχρι τότε λέει να το απολαύσει- χωρίς να πάψει λεπτό να την προ(σ)καλεί.

Το απόλυτο

Ζω για το απόλυτο μονάχα, κι ας πληγώνει, κι ας είναι αυταρχικό.
Σε κάθε ζήτημα βλέπω μία οπτική γωνία, ακόμα και αν δεν είναι η σωστή, ξέρω ότι είναι η δική μου.
Πολλοί με πολέμησαν για τις δογματικές μου πεποιθήσεις που με σημαία την αδιαλλαξία διεκδικούσαν...απόλυτη ισχύ. Άκαμπτες, με σκληρό πυρήνα, αυτεξούσιες.

Οι πολλές εκδοχές και οι διφυείς συλλογισμοί δεν είναι για εμένα παρά εξαπάτηση της Αλήθειας. Η Αλήθεια είναι μία, πώς μπορεί να είναι μετριοπαθής και να διέρχεται μέσα από εναλλακτικούς δρόμους;
Το Πάντα και το Τίποτα είναι οι μόνες αποδεκτές λέξεις στο λεξιλόγιό μου. Κατάφαση ή άρνηση, ποτέ η αποτρόπαια φύση μιας ασαφούς απάντησης.
Τα διλήμματα είναι κόλπα πρόχειρα για εκείνον που είναι ανίκανος να αποφασίσει.

Η ασίγαστη ορμή μου να κυνηγάω όσο και να λέω την Αλήθεια με όλη την ανεπιθύμητη συχνά ωμότητά της, με έκανε μη αρεστό, ακόμα και παρείσακτο. Μου δημιούργησε εχθρούς που ποτέ δεν τους είδα έτσι. Ο εχθρός είναι υπολογίσιμος και πώς να μετρήσει κάποιος που αρέσκεται να ακούει ό,τι του θωπεύει τα αυτιά;
Η τάση μου για αμείλικτη, εξονυχιστική κριτική, μου άνοιξε νέους επαγγελματικούς ορίζοντες, ακριβώς τη στιγμή που το να παρέχω ψυχολογική συνδομή σε άτομα ανεπίδεκτα μαθήσεως και ολότελα άμοιρα θελήσεως, είχε αποβεί μια πληκτική, ανυπόφορη διαδικασία.
Έγινα κριτικός τέχνης, και μάλιστα με επιτυχία. Η αιχμηρή μου πένα δεν άργησε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς. Ένα από τα πιο ερεθιστικά κομμάτια της κριτικής είναι η αναλγησία της. Ο σχολιασμός  του κρινόμενου αδέκαστα, αλλά και από τη σκοπιά του απαιτητικού κριτή που ανιχνεύει τα ψεγάδια μακρόθεν. Ελλείψει λογοκρισίας, άφησα τη δηκτικότητά μου να οργιάσει.

Με εξέφραζε η δουλειά μου και η καθημερινότητά μου ήταν απόκοσμη μεν, με τις ποθητές συναναστροφές δε. Ωσπου από το πουθενά έπεσε στα χέρια μου ένα δημοσίευμα που χαρακτήριζε την κριτική μου υπερφίαλη και σνομπ ! Άλλαξα χίλια χρώματα και ήπια τρία ποτά για να χαλαρώσω.

Κριτική στην κριτική ! Πού ακούστηκε; Είχαν αρχίσει να παρεισφρύουν στα χωράφια μου ιταμοί εισβολείς. Εκτός του ότι αμαύρωναν την ποιότητα της δουλειάς μου, έθιγαν σε σπουδαίο βαθμό την τιμή και την υπόληψή μου.
Κίνησα γη και ουρανό για να βρω αυτόν τον άσημο δημοσιογραφίσκο που τόλμησε να με προσβάλλει με τη θρασεία του πένα. Δε δέχτηκε να με συναντήσει από κοντα, η φωνή του στην άλλη άκρη της γραμμής ειρωνική.
'' Δε βλέπω το λόγο. Κάνω τη δουλειά μου, όπως και εσείς.Θα απολογηθώ και για αυτό'';
''Από πότε κρίνετε την κριτική κάποιου; Στερέψατε από ιδέες;''
'' Δε χρειάζομαι ειδική εξουσιοδότηση για αυτό. Κρίνετε και είστε αλλεργικός στην κριτική'';
''Αρκετά ! Δε γνωρίζετε τίποτα για εμένα''
''Ούτε και εσείς γνωρίζετε τίποτα για εσάς. Δε νοείται κριτική χωρίς αυτοκριτική''
Κατέβασα το ακουστικό με σαστισμάρα. Η σύντομη συνομιλία με εξουθένωσε.
Ένας ΄άγνωστος κατάφερε να σαρώσει τις σταθερές μου μέσα σε λιγα λεπτά και να κλυδωνίσει συθέμελα το οικοδόμημα των απολυτοτήτων μου.

Ήμουν άραγε μονόχνωτος;;Έκλεινα σε κουτάκια κάθε τι που έμοιαζε επιρρεπές στην αποστασία; Απλοποιούσα κάθε συνθετότητα που έμοιαζε πρόθυμη να μαράνει την κατανυκτική ηρεμία της μέρας;
Εστίαζα με πάθος στην κριτική αλλότριων προσώπων, δημιουργημάτων και καταστάσεων για να μην αφεθώ στης ψυχής μου τα δύσβατα μονοπάτια;
Και τελικά γύρευα το απόλυτο όταν στην αυτοκριτική μου ήμουν απόλυτα τυφλός;

Απεικάσματα μιας ζωής σε αέναη ανασύνθεση, να λησμονεί από πού ξεκίνησε και για πού κινεί.
Ακροβάτης ανάμεσα σε έννοιες με φορτίο ασήκωτο, να επιλέγω ασυλλόγιστα μια όχθη για να μη γευτώ την κατάρα της αμφιταλάντευσης.
Σιγμή δε σκέφτηκα αν οι επιλογές μου με εξέφραζαν στο ελάχιστο. Μου αρκούσε που τις έκανα σε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, και έπειτα καμάρωνα πίσω από το προσωπείο της εξέχουσας προσωπικότητας.
Οι ατέλειες των γύρω μου που διόγκωνε η νοσηρή μου σκέψη, απομάκρυναν το βλέμμα μου από τα σημάδια της δικής μου ψυχής με την οποία είχα συνειδητά κόψει παρτίδες.
Απόλυτα χαμένος, απόλυτα ψεύτικος, απόλυτα μόνος.
Σε μια νίκη από καιρό χαμένη, να κυνηγάω χίμαιρες και να διχάζομαι χωρίς καν να το συναισθάνομαι.
Να μην ανήκω πουθενά, αυτή νομιζα πως θα ήταν η λύτρωσή μου.

Και τώρα που τα χρόνια πέρασαν και δεν είμαι περήφανος για τη φτηνή επιδίωξη του Απόλυτου, ξέρω πως εκείνο κατοικεί εκεί όπου το βλέμμα με παρρησία πλανάται στης Ψυχής τα έγκατα και τη συγκλονίζει με τη διαπεραστική του δύναμη. Δεν δειλιάζει, δεν κρύβεται, δεν εθελοτυφλεί εξωραϊζοντας τερατουργήματα. Δεν αρκείται σε ψήγματα Αλήθειας παρά μόνο στην Αλήθεια ολάκερη. Δεν τολμάει να κρίνει αν δεν κριθεί πρώτα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Μέχρι να αποχαιρετήσω τα θρασύδειλα τεχνάσματα της ελιτίστικης κομπορρημοσύνης μου, το Απόλυτο θα παραμένει υψηλά ιστάμενο, αν όχι απροσπέλαστο.
Και δε μπορώ να κρίνω αν πρώτα δεν κριθώ. αυτό είναι κάτι στο οποίο θα συμφωνήσω απόλυτα με τον κριτή μου, και ας συγχύζομαι ακόμα όταν σκέφτομαι εκείνη τη συνομιλία μας.

Διαφορετικότητα

Δεν είναι οξύμωρο να απαιτεί κανείς να αγαπηθεί για αυτό που είναι χωρίς να ξέρει τι όντως είναι;

Η προσωπικότητα είναι η ιδιάζουσα αύρα, οι λόξες και τα διαφοροποιητικά γνωρίσματα που δύσκολα ανέρχονται αυτοβούλως στην επιφάνεια. Θέλουν μια χείρα βοηθείας να τα ανιχνεύσει, να τα αποκωδικοποιήσει, να τα καθοδηγήσει. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι μαγική ή τρομακτική, μαγική και τρομακτική. Τις περισσότερες φορές όμως θυσιάζεται στο βωμό της...δελεαστικά εύκολης απομίμησης. Η αντιγραφή σε επίπεδο ιδεών, στυλ, κοσμοθεωρίας, εκτός του ότι κατατείνει στη συγκρότηση ενός ομογενοποιημένου συνόλου δίχως ταυτότητα, στερεί από το άτομο τα στοιχεία εκείνα που υπάρχουν εν δυνάμει εντός του και αιχμαλωτίζονται επειδή το δημιουργηθέν

lifestyle κελεύει τυφλή υπακοή στις επιταγές του.
Η μόδα είναι βαριά αυτοκρατορία. Οι τάσεις, το λανσάρισμα, οι κανόνες, η ποινικοποίηση του αναχρονισμού και του αυτοσχεδιασμού. Πολλές φορές κυριαρχεί η αυταπάτη ότι με το κατάλληλο ντύσιμο μπορείς να ανέλθεις από όλες τις απόψεις, ότι υιοθετώντας το ύφος του πολυάσχολου αστού με τις μύριες υποχρεώσεις και το κινητό ενσωματωμένο στο αυτί σου θα μορφώσεις την  πρέπουσα κοινωνική εικόνα. Και η αυτοεικόνα;
Νομίζεις ότι είσαι η πλαστή φιγούρα που χωρίς μόχθο έπλασες. Στην πραγματικότητα, γίνεσαι αυτή η φιγούρα, μεταλλάσσεσαι με ρυθμό ανεμπόδιστο ακόμα και με μέτρα δραστικά καταστολής του παράγωγου εαυτού σου. Και οι αθέατες πλευρές σου παραμένουν κρυφές, αγωνιώδεις για το πότε θα αποκαλυφθούν και αν, τρεμάμενες μέσα στην παράξενη σκλαβιά τους. Απορρίπτοντας κάτι που δε γνωρίζεις το καταδικάζεις στην ανυπαρξία.
Και είναι κρίμα γιατί σε έναν πλανήτη που η μάζα κρατεί τα ηνία, η ανάγκη για διαφορετικότητα καθίσταται επιτακτική. Η διαφορετικότητα που γεννά τους κανόνες, δεν τους υπακούει. Που φοράει πολύχρωμα όταν όλοι είναι μαυροντυμένοι. Που τολμά αυθάδικα να είναι αναχρονιστική παλινδρομώντας σε άλλες εποχές. Που μέσα από τα τρωτά της γίνεται ερωτεύσιμη. Η ακομπλεξάριστη διαφορετικότητα που είναι ανεπιτήδευτα εκκεντρική, χωρίς να εκλιπαρεί σιωπηλά για επαινους και παράσημα. Η διαφορετικότητα που θεωρεί την απομίμηση θανάσιμο αμάρτημα γιατί πράγματι είναι μηχανισμός αλλοίωσης και παραποίησής της.Η επίθεση στο πανομοιότυπο που όχι μόνο δεν παράγει στυλ αλλά και το παρακωλύει.
Εκείνη η άγνωστη έννοια που βιώνεται τόσο δύσκολα αλλά χαρίζει τους πιο πολύτιμους καρπούς προσωπικής ευτυχίας, η αυθεντικότητα. Αν δεν είσαι αυθεντικός, πώς θα είναι αυθεντική η ευτυχία σου;

Φλεβα-ρης

Χτύπησε φλέβα ο Φλεβάρης. Με τις πολικές του θερμοκρασίες, τις παράξενες συμπτώσεις, τις ζοφερές εξελίξεις μιας πάσχουσας κοινωνίας. Με τα ανορθόδοξα να ακολουθούν την ανιούσα.

Ο καιρός εναρμονίζεται με τη διάθεση..Ενέργεια μηδέν, κέφι χαμένο σε μια φιλόδοξη ουτοπία.

Όσο κυλάει ο καιρός, τόσο αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμος είναι. Για τα ανούσια δεν υπάρχει πλέον χώρος, ούτε χαριστικά. Ενοχικά σύνδρομα πυρπολούνται σε μια εκρηξη διαύγειας.

Αναμνήσεις υφέρπουσες και οχληρές απορρίπτονται για την υβριστική τους τάση να ακυρώνουν το παρόν.

Σχέσεις χαζές και αστείες, λόγια και πράξεις που την πλήγωσαν, αντιλήψεις που τής λήστευαν τη γαλήνη, όλα εκείνα που δεν καταλάβαινε και την εξόργιζαν...τώρα τα ατενίζει με χιούμορ, σα να είναι γραφικά στιγμιότυπα που σατυρίζει δηκτικά, σα να κατασκευάστηκαν προς τέρψη της.

Χρειάζεται ανάπαυλα από το μονότονο ρου του σύμπαντος- και με τα ανορθόδοξα βρίσκει την ορθή της πορεία. Μια ισορροπία πολυπόθητη όσο και ζόρικη που με πολύ πόνο κατακτά κανείς. Αφού πρώτα συναντήσει τα δικά του ανορθόδοξα με τρόμο και φρίκη. Αφού κατορθώσει να τα αντιμετωπίζει με χιούμορ, όπως και τις έξωθεν παραφωνίες.

Είναι πολύτιμος ο χρόνος και οι αναβολές επιφέρουν τη σύντμησή του. Δεν έχει χρόνο για αμφιβολίες, διλήμματα, δεύτερες σκέψεις, ενδοιασμούς. Τα παγωμένα πρωινά θα ξεκλέβει λίγο χρόνο να ερωτοτροπεί με την απροσδιόριστη σαγήνη του χειμώνα απολαμβάνοντας την αχνιστή της σοκολάτα. Θα καταστρώσει εκείνο το ταξίδι χωρίς τα δαιμόνια των σχεδίων. Σα να μην υπάρχει άυριο. Θα δει φίλους παλιούς και γνώριμα μέρη και θα περπατάει με μελωδικές συνομωσίες να νοηματοδοτούν τα βήματά της. Θα αφεθεί στον τυχοδιωκτισμό των τυχαίων συναντήσεων.

Δε θα αναρωτηθεί τι έκανε λάθος και πότε. Τα λάθη της είναι εκείνα που τελικά την έκαναν σοφή.

Δε θα ζει άλλο πια με τον ψυχαναγκασμό της τελειομανίας.

Η απόλυτη αρμονία είναι η μέγιστη αυταπάτη.

Γιατί είναι όμορφος ο Φλεβάρης. Γλυκά μελαγχολικός, περίεργα αφυπνιστικός.

Δεν θα ακούσει ούτε εκείνον πια. Λόγια μεγάλα και αναξιόπιστα, δε θέλει άλλα λόγια πια. Δεν έχει χρόνο πια για διαπραγματεύσεις και υποσχέσεις.

Έχει χρόνο μόνο για τη στιγμή που φευγάτη την κυκλώνει με πελώρια δύναμη, για όσα κυλάνε και όσα έρχονται.

Για τους πρωινούς της περιπατους που είναι κάθε μέρα και διαφορετικοί, ακόμα και αν η διαδρομή είναι ακριβώς η ίδια.

Κόσμος

Ένας Κόσμος υπάρχει αλλά συντίθεται από αμέτρητους μικρόκοσμους.
Ταγμένος σε ένα γαλαξία ολοδικό μου, χρόνια γκρίζα, ηθελημένα μοναχικά.
Φρουρός άγρυπνος του πολύτιμου ζωτικού μου χώρου, ορκισμένος εχθρός των εισβολών.
Να θέλω αυτό που στο βάθος με τρόμαζε πιο πολύ από όλα- την ησυχία μου.

Και πώς άραγε αυτός ο κόσμος ο ιδιάζων, με τις λόξες και τις σιβυλλικές του αμφισημίες θα αντάμωνε έναν άλλο κόσμο που με τη σειρά του θα είχε μύριες ιδιομορφίες;

Διστακτικός, δε σε άφηνα να πλησιάσεις. Έκανα αυτό που ήξερα άριστα, να διώχνω όποιον έστω και χωρίς σκοπιμότητα κατεδάφιζε τις παντοδύναμες άμυνές μου.
Κόπιασα καιρό να τις οικοδομήσω- μου πήρε χρόνια να τις νιώσω σμιλεμένες να με βυθίζουν σε εκείνη την αποχαυνωτική αίσθηση ανυπαρξίας, εκεί που όλα τα συναισθηματα αχνά είναι και ανίσχυρα.
Με είχε κουράσει η χρησιμοθηρία και η ποταπότητα των γύρω μου. Προβλέψιμοι, σε βαθμό αποτρόπαιων χασμουρητών. Όλοι να θέλουν ένα κομμάτι από εμένα και να διαολίζονται αν δεν το πάρουν.. Κουράστηκα με τους όρους, το ζύγισμα, τους αναπόκριτους έρωτες , όλο ψεύδος και υποκρισία.

Δε χρωστάω σε κανένα, αυτό κατάλαβα μία από εκείνες τις στιγμές συμπυκνωμένης σοφίας.
Αποσύρθηκα στον κόσμο μου όπου τουλάχιστον δεν υπήρχαν δοσοληψίες, αξιώσεις και υπολογισμοί.
Και νόμιζα ότι βρήκα γιατρειά, την ευτυχία την καθάρια που μόνο ο αυτάρκης δύναται να συλλάβει.
Ο Κόσμος μου διαποτιζόταν από τη νηνεμία μιας ζωής ελεγχόμενης, κόντρα στο ανεξέλεγκτο.

Μέχρι που έληξε η περίοδος χάριτος, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απρίλη.
Τι κλισέ να ερωτεύεται κανείς Άνοιξη ! Σχεδόν το υπαγορεύει η πανέμορφη πλάση, ο έρωτας ανασαίνει παντού, προκαλεί και προκαλείται !

Έψαξα τις άμυνές μου αλλά δήλωναν απούσες. Ανήμπορος, τρεμάμενος, σαστισμένος.
Αίφνης, χάθηκε η γνώριμη και ασφαλής τροχιά.

Μου μιλούσες πιο πολύ με τα μάτια, τις λέξεις τις χειριζόσουν με σεμνότητα. Έμοιαζες ανυποψίαστη, πολύ αθώα για τα διανοητικά μου τερατουργήματα. Σα να μην περιμένεις κάτι από εμένα, σα να μη ζητάς τίποτα.
Και όμως, φοβόμουν ότι σύντομα θα ξεκινούσαν τα αβάσταχτα αιτήματα. Αυτή η φρικτή διαδικασία όπου πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου, να εξωτερικεύσω συναισθήματα, να καταπιέσω άλλα τόσα, να αποδεικνύω ποιος είμαι και γιατί.
Μαινόταν η πανίερη τάξη του μικρού μου κόσμου ψυχανεμιζόμενη επικείμενη διασάλευση.
Τώρα που καλείται να αλληλεπιδράσει με έναν άλλο κόσμο, ζορίζεται, ενδοιασμοί στήνουν ενέδρα παντού, γίνεται λίγος. Ένιωθα την αιδώ του άβγαλτου ανθρώπου, την απειρία του εφήβου.

Ένας είναι ο Κόσμος αλλά πώς καταφέρνουμε την αποθέωση της απομόνωσης;
Πώς φοβόμαστε ότι η συνάντηση με επιμέρους σύμπαντα θα επιφέρει την κατάρρευση του δικού μας;

Κατέληξα ερωτευμένος με τη μοναξιά μου, δεν εξηγείται αλλιώτικα.
Άρχισα με ζηλευτή επιδεξιότητα να εφευρίσκω δικαιολογίες για να αποφύγω τη Συνάντηση.
Τόσο αδύναμος , που ακόμα και ένα ραντεβού θα με διέλυε.
Σταμάτησες να προσπαθείς, δεν ήταν στη φύση σου να πιέζεις τα πράγματα.
Και με έναν κάθε άλλο παρά αυθόρμητο άνθρωπο σαν εμένα θα έπρεπε να το αναγάγεις σε τέχνη.

Εγώ και οι άμυνές μου, εγώ και ο Κόσμος μου, σε πλήρες αλληλοδόσιμο, σε τυφλή αλληλεξάρτηση.
Σε ένα χάος αυτοερωτισμού και θηριώδους μοναχικότητας, η αιώνια αυτοαναφορά.

Σα να μη μου έμαθαν ότι οι υπερκόσμιες συγκινήσεις κρύβονται στην υπέρβαση του μονοδιάστατου μικρόκοσμου.
Αυτή μου η φυγοπονία είναι που με έκανε τόσο ευάλωτο στον πόνο...

Α-σθενής

Όταν όλα ερεβώδη και ανέλπιδα στέλνουν ένα σινιάλο παραίτησης,
τότε που ο εφησυχασμός προβάλλει θελκτικός, σαν μεγαλοδύναμο δέλεαρ,
τότε που όλοι σκυφτοί και αμήχανοι αγγίζουν τα όρια της απόγνωσης
και η αισιοδοξία ενταφιασμένη κάπου σωπαίνει επιτακτικά,
τότε που η σήψη τα πάντα αγκαλιάζει και η Ψυχή στρεβλωμένη δε μπορεί να διακρίνει αποστροφή,
τότε που όλα παράγωγα της συνήθειας, σπρώχνουν σε έναν αυτόβουλο μαρασμό,
τότε που κρίνεσαι κάθε στιγμή και δεν έχεις εξουσία να κρίνεις,
έτσι άλαλο που σε άφησαν, χωρίς φωνή και βλέμμα,
τότε είναι που το σθένος πρέπει όλα να τα αψηφήσει και να πρωταγωνιστεί.

Είναι εύκολο να χαντακώνεις τις Αξίες όταν όλα προστάζουν την αέναη κινητοποίησή σου,
να περιφρονείς ένα Όνειρο επειδή σκόνταψε σε απρόσφορες συγκυρίες.

Το Όνειρο βασιλεύει όταν οι συγκυρίες περιφρονούνται, είναι Υψηλό για να χαμηλώνει σε πρόσκαιρες συνθήκες, φύσει Διαχρονικό για να θυσιάζεται στο βωμό της παροδικότητας.

Όταν όλα σε υποδουλώνουν και η αβεβαιότητα τσακίζει ακόμα και την πιο ελπιδοφόρα ύπαρξη, τότε είναι που πρέπει με ιερή μανία να ξεκινήσεις την αναζήτηση του θαυματουργού σου εαυτού. Θυμάσαι τι σου είχαν πει κάποτε, στην παραφορά μιας θεωρητικής έξαρσης;
Στη Δοκιμασία θα μεγαλουργήσεις. Όταν όλα είναι μικρά, σε πεισμώνουν για αγέρωχα μεγαλεία. Η πρόκληση είναι πηγή πείσματος αστείρευτη, και εκεί δεν υπάρχει νίκη και ήττα, υπάρχει μόνο η στάση απέναντι σε αυτές.

Θα χρειαστεί να κατεδαφίσεις είδωλα που χρόνια κατασκεύαζες, ίσως και να αφορίσεις ανεπίκαιρες πεποιθήσεις. Να κοιτάξεις στον καθρέφτη σου και να τρομάξεις από το ανοίκειο αντίκρυσμα.

Ίσως να σε σνομπάρουν, να σε υποτιμήσουν, να γελάσουν με την αφελέσταστη κοσμοθεωρία σου. Το να κυνηγάς την ευτυχία όταν όλα τρέχουν σαν παρανοϊκά είναι μέγιστη πολυτέλεια, θα σου πουν. Εκεί που προέχει η επιβίωση και το βόλεμα, δεν υπάρχει χώρος για τόσο φιλόδοξες αξιώσεις. Απλώς πρέπει να ξεχάσεις τα Όνειρά σου, έτσι και αλλιώς καταδικασμένα είναι στο ανυπόστατο. Αυτά θα σου τα ψιθυρίζουν εκκωφαντικά, μέσα από μισόλογα ξέπνοα, άψυχα βλέμματα και ντουζίνες συμβιβασμών.
Θα σε πουν αποτυχημένο επειδή δεν είσαι ωφελιμιστής- πρέπει να προσπαθείς ίσα ίσα για να ζεις-παραπάνω προσπάθεια είναι αθέμιτη. Μόνο ένας αιθεροβάμονας θα τολμούσε να αγνοήσει τα όσα ανήλεα τον περικυκλώνουν και να επιζητήσει μια μαγική διέξοδο.

Είναι όμως η μαγεία δύναμη μυστική, κατοικεί εντός σου, η λανθάνουσα μορφή της σε τυλίγει σαν αύρα δροσερή κάθε φορά που πλησιάζει ένα ακόμα ''αδιέξοδο''. Είναι εκείνη που πανηγυρίζει ακόμα και στην πιο τρανή πανωλεθρία. Γιατί ξέρει πως μόνο μέσα από την αποσύνθεση του υπάρχοντος συστήματος θα τεθούν τα θεμέλια για ένα νέο σύμπαν. Πως όλα παροδικά είναι, και ας εμφανίζονται σαν αιωνόβια όντα. Φευγαλέοι επισκέπτες που αγνοούν την αδυναμία τους. Σαν τον άνεμο, δοκιμάζουν και εξαφανίζονται.

Θα σε πουν αποτυχημένο γιατί θα βάλεις σε δεύτερη μοίρα την επιτυχία που για εκείνους είναι αυτοσκοπός. Ανθρωπάκι άβολο και βολεμένο ταυτόχρονα, θα τρέμεις κάθε φορά που ένα ''αδιέξοδο΄΄ θα κλονίζει το οικοδόμημα του συμβατικού σου κόσμου.
Γιατί απορρίπτεις τη δοκιμασία, δεν έχεις το σθένος να παλέψεις, ούτε να χάσεις την απατηλή πηγή της ισορροπίας σου.
Γιατί δεν έχεις σθένος να ανταμώσεις μια εναλλακτική οδό, ούτε και το θαυματουργό σου εαυτό.
Γιατί μια ζωή εκπαιδευμένος σε μονόδρομους, βλέπεις παντού αδιέξοδα.
Πρυτανεύει ο φόβος σε μια ζωή αναξιοπρεπή, όπου όλα ακολουθούν ελεγχόμενο ρου και δεν πρέπει λεπτό να εκτροχιαστούν.

Τα αδιέξοδα είναι άλλοθι για μια ζωή βουτηγμένη στο συμβιβασμό, προσχήματα για την αποφυγή κάθε παράπλευρης οδού, τεχνάσματα νοερά για να συντηρούν το τέλμα.
Και όταν α-σθενής πια δεν έχεις τη δύναμη να περάσεις στον απέναντι δρόμο γιατί φοβάσαι τι αδιέξοδα σε καρτερούν μνησίκακα εκεί, τότε είναι πολύ αργά ακόμα και για εκείνο το θαυματουργό κομμάτι σου που ανιχνεύει διεξόδους.

Από το πουθενά.

Χρόνος

Μία νέα εικόνα που την ξενίζει και τη συνταράζει. Μαζί πάντα μάχονταν με τα τερτίπια του Χρόνου, μαζί έθεσαν τον ευγενή πόθο να του ξεγλιστρήσουν σε μία φιλόδοξη, αυθάδη διεκδίκηση αγνότητας, μαζί κλήθηκαν να ξεστομίσουν εκείνα τα ζοφερά, όσο και αναγκαία αντίο στις αναμνήσεις. Όλα μαζί, ανέκαθεν.

Έμαθαν έτσι όπως στροβιλίζονταν οι εποχές, βάρβαρα και χαοτικά, θαμπές και ξεχασμένες, διψασμένες για μύθους και αίγλη από το χθες, ότι δεν υπάρχουν πια κόλπα. Ούτε ευφυή και ευρηματικά, ούτε εύκολα και πρόχειρα. Ότι πρέπει να παλέψουν , να αγωνιστούν, να επαναπροσδιορίσουν τα πάντα. Αυτή η αφύπνιση, η υπενθύμιση της άγνοιας, την έκανε να νιώθει ζωντανή και ασφαλής. Το απρόοπτο, μια υπογράμμιση της μαγείας μιας ζωής που ατέλειωτη εχθρεύεται την πλήξη.

Πώς να νιώσει τώρα, χρόνια μετά, αντικρύζοντας την αιώνια φίλη της που μοιάζει νέα οντότητα; Άγνωστη, παράξενη, ξένη;
Ο Χρονος καμαρώνει για το μεγαλεπήβολο δημιούργημά του. Σακατεμένη η παλιά της μορφή κραυγάζει για αναβίωση αλλά έχει κουκουλωθεί από ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο, με ανέκφραστο βλέμμα, λέξεις σμιλεμένες με περίσσευμα λογικής και φειδούς, κοιτάζει κάθε λεπτό συνοφρυωμένη το πανάκριβο ρολόι της, δέσμια του Χρόνου που κάποτε η ίδια υποδούλωνε. Όταν μιλάει, είναι για να περιαυτολογήσει..Για τον πρόσφατο εργασιακό της θρίαμβο, το απίθανο ταξίδι της στη Βιέννη ή το πόσο ασφυκτικά γεμάτη είναι η ζωή της από προθεσμίες.

Τής έρχεται να γελάσει. Προθεσμίες !
Τότε έλεγαν ότι οι προθεσμίες είναι οιωνοί μέγιστου ψυχαναγκασμού.  Ήθελαν μια ισορροπημένη σχέση με το χρόνο, συνομωτικά αντάλλασσαν υποσχέσεις πως ό,τι και αν συμβεί, δε θα ξεχάσουν εκείνο το κομματι του εαυτού τους που άθελά του υποσχόταν μια αλληγορική μορφή αθανασίας. Την πηγαία ευτυχία.

Πόσο σκληρό είναι να αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι σου με το οποίο έμαθες να συνυπάρχεις;
Άλλαξε η φίλη που εκπαιδεύτηκε να τη συντηρεί μέσα της σαν μια ανάμνηση- κίνητρο.
Τόσα χρόνια αντιστεκόταν πεισματικά στην αλλαγή και εκείνη τής παραδόθηκε άνευ όρων.
Ο χρόνος την έκανε όχι απλώς να ξεχάσει αλλά και να ξεχαστεί.
Να αφανιστεί.

Και όπως την βλέπει να περπατάει αγέρωχη , με όψη αφιονισμένη, νιώθει την εποχή εκείνη να ξεμακραίνει και να αλλοιώνεται. Δεν είναι σίγουρη αν υπήρξε όντως ή η ίδια της προσέδωσε μια υποκειμενική διάσταση που είχε την αλαζονεία να αξιώνει διαχρονική ισχύ.

Η ίδια όμως, όσα ραπίσματα και να την προσγειώνουν, ξέρει ότι η απογειωση έχει περισσότερο γούστο. Και επιμένει να αγνοεί τις προθεσμίες και να χλευάζει τα αυταρχικά ρολόγια που σιωπηλά την προστάζουν να συμμορφωθεί.  Απείθαρχη και άχρονη, θα μπερδεύεται στο αλλοπαρμένο ανακάτεμα των καιρών , χωρίς πουθενά να ανήκει και πουθενά να δίνεται.
Ο Χρόνος πάλι το έκανε το θαύμα του.

Κλισέ

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Πάντα της το έλεγαν, πάντα φιγούραρε στο μυαλό της σαν μότο ενοχλητικό, αυταρχικά επιβαλλόμενο.
Το έβλεπε κιόλας. Σημεία και τέρατα των καιρών, μεταβολές και ανατροπές, αφαιμάξεις και αναγεννήσεις.
Το σαρωτικό πέρασμα του καιρού, η λεηλασία και η επινόηση καινών οικοδομημάτων.
Συνήθως με τρόπο που θα ζήλευε και ο πιο ευρηματικός σεναριογράφος.

Φάση είναι, θα περάσει. Κλισέ υπ' αριθμόν δύο που λατρεύει να αναμασάται με την πρώτη ευκαιρία.
Σε κάθε συγκυρία μάλιστα, επαληθεύεται. Δεν ξέρει πώς ή γιατί αλλά όλα ανακυκλώνονται. Ακόμα και τα ανίατα και τρομερά που δοκιμάζουν την αντοχή μας σκληρά. Ακόμα κι αυτά έχουν κερδοφόρο απόσταγμα όταν δεν υποτασσόμαστε στις δογματικές τους εντολές.

Τα κλισέ την οδηγούν σε μια πολυπόθητη ασφάλεια, γι' αυτό έμαθε να τα αποθεώνει.
Ο κόσμος είναι αδυσώπητος και έχει ανάγκη από σταθερές.

Ο χρόνος παίζει αλλόκοτα παιχνίδια. Η ίδια, μουδιασμένη, με εκείνη την ζοφερή γεύση να την πικραίνει, η γεύση μιας ζωής αδιάφορης που ολοένα την εγκαταλείπει.
Εύχεται να είναι φάση, το κλισέ της να είναι θαυματουργικά αληθινό.
Η θλίψη που καιρό τώρα ντύνει πρόθυμα την κάθε της μέρα, και τις νύχτες σκαρφαλώνει στα απόκρυφα δώματα των ονείρων της.
Η αίσθηση ότι όλα ανέφικτα είναι και μάταια, η νοσταλγία που τη σημαδεύει, οι αναμνήσεις με την αιώνια αίγλη, κομμάτια που έχασε-ή ξέχασε. Κι ένα μέλλον που εξακολουθεί να την κοιτάζει με μια θανάσιμη ασάφεια. Ικετεύει να επισπεύσει κάποια μαγική δύναμη την έλευσή του, όμως εκείνο κάνει ανεπηρέαστο τα δικά του σχέδια.

Το μέλλον που μας φεύγει μέσα από τα χέρια, και προτού το καταλάβουμε έχει γίνει παρελθόν.
Η μοναξιά που δίνει στην ώρα μια παράξενη υφή, δραματικής ενάργειας , νοσηρής θεραπείας.
Σα να αγγίζει τον πυθμένα και ακόμα πιο κάτω για να προετοιμαστεί για την επικείμενη κορυφή.

Πού είναι όλοι όταν τους είχε ανάγκη; Μάλλον χαμένοι στις δικές τους ανάγκες- ή μήπως δεν τους είχε ποτέ ουσιαστικά ανάγκη;

Ανέκφραστη εποχή, παντάξενη. Οι θύμησες την αφήνουν να απορεί. Πώς ήταν δυνατό να τα βλέπει όλα τόσο τραγικά και διογκωμένα; Νέα, στη δίνη υπερχειλούς συναισθηματισμού. Επιπόλαιη, με την επικίνδυνη ορμή της απειρίας, την ονειροβασία της αθωότητας.

Σκεφτόταν ότι μεγαλώνοντας, οι πόλεις και οι άνθρωποι θα έμοιαζαν βουτηγμένοι σε ένα εικονικό γήρας. Τώρα, εύχεται να ήταν εικονικό.
Εκείνη τη νιότη την αυθάδη, με όλη της την παράλογη νηπιότητα, την εκλιπαρεί να επιστρέψει.
Μήπως και της θυμίσει, μέσα στη θύελλα της στιγμής, ότι δεν είναι μάταιη η προσπάθεια, ότι μέσα στην αδράνεια αργοπεθαίνει, ότι η ζωή καιροφυλακτεί με τα πιο απίθανα σενάρια μπροστά στα οποία τα κλισέ γίνονται καθ' όλα ανασφαλή ως ευτελή κόλπα.
Αντισυμβατικά, αναπάντεχα, λυτρωτικά, συνταρακτικά.
Όπως προσταζει ο καιρός που αυτόνομα κυλάει αδιαφορώντας για την προβλέψιμη φύση μας..

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Mε την αυτάρκεια που τόσο μακρινή και μη ρεαλιστική φαντάζει.
Ευτυχισμένος όποιος δε θεωρεί όσα του λείπουν πηγή βασάνων αλλά πηγή κινήτρων για ένα βήμα παραπέρα.

Όποιος στο πέρασμα του Χρόνου δεν ανιχνεύει κούραση, φθορά και παρακμή αλλά νιότη, ζωή, αναγέννηση.

Εκείνος που δε συνθηκολογεί με την αυθαιρεσία μιας αυθάδικης ρουτίνας αλλά δίνει στην κάθε μέρα ξεχωριστή υπόσταση.

Εκείνος που μπορεί να πειθαρχήσει στην τήρηση ενός προγράμματος και με την ίδια ευκολία να το θυσιάσει στην προκλητική ιδέα μιας απόδρασης.

Εκείνος που ξέρει ότι το συναίσθημα δίνει τόσες συγκινήσεις όσα είναι και τα τιμήματά του.

Εκείνος που έχει λυτρωθεί από την ανάγκη να βρει τον προορισμό του γιατί γνωριζει καλά ότι οι ανατροπές και οι περιπέτειες είναι τα πιο όμορφα κομμάτια της περιπλάνησης.

Εκείνος που, γαλήνιος πια και χωρίς δαιμονικές εξαρτήσεις, δεν έχει την ανάγκη να διατυπώσει ευχές..Γιατί η ζωή είναι παράξενη, μυστήρια, άδικη αλλά είναι ωραία. Απρόβλεπτη και μαγική.

Ευτυχισμένος είναι όποιος δε νιώθει την επιθυμία για επίκριση αλλά την ανάγκη για αυτοκριτική.

Αυτή είναι και η ευχή μου για τη νέα χρονιά..Περισσότερη  και ποιοτικότερη αυτοκριτική. Συνειδητοποίηση του πόσο απέραντη είναι η ζωή και πόσο μικρή η ύπαρξή μας μέσα σε αυτή.
Αλλά και πηγαία αισιοδοξία τώρα που όλα δοκιμάζονται..Ανάγκη επιτακτική και κραυγαλέα.
Καλή χρονιά σε όλους !!

Ατρόμητος

Δεν ήταν από τους ανθρώπους που αφήνονταν σε παρορμητικές λόξες.
Λογική τετράγωνη, χειμαρρώδης εγκεφαλικότητα.
Σε κάθε στοά της σκέψης του σουλατσάρουν τα αλμυρά φιλιά της.
Σαν προδοσίας σκιά τον κοιτάζουν ενοχικά, με εκείνη τη συρρικνωμένη αξιοπρέπεια.

Μια σχέση που από παντού πάσχει, ξεφτίζει ολοένα, τον εξευτελίζει και παραμορφώνεται.
Ό,τι ξεκίνησε με την αγνότητα που μόνο ξέμακρα από τα δεδομένα ανταμώνεται.
 Η ιστορία και τα δεδομένα οικοδομούν τη φθορά και την ανάμνηση που τόσο υποχθόνια κυβερνά την ψυχή.

Όχι, ποτέ δε θα μπορούσε να παρεκκλίνει από της Λογικής τα κελεύσματα.
 Η Αξιοπρέπεια πάντα ύφαινε και τις πιο λεπταίσθητες αποχρώσεις των πράξεών του.
 Ήθελε όλα να έχουν λόγο ύπαρξης, ουσία ζωογόνα ,νόημα διαυγές.
 Διαφορετικά, μπορούσε και αυτόματα καρπωνόταν το αμετάκλητο Αντίο: το Τέλος, την Αρχή, τη Σοφία, την Αστοχία.

Και όμως. Μέσα σε τυφλά πρωινά φλεγόμενου πάθους, δεν το είδε. Δεν την είδε.

Έτσι σκυφτή, με το μαραμένο χαμόγελο, σε μια ελεγεία ερωτική.

 Δεν παρατήρησε τα μαλθακά της βήματα που παραιτημένα την έβαζαν σε άλλο αδιέξοδο.

 Και έτσι ακριβώς αφέθηκε στην υπ' αριθμόν ένα παρορμητική λόξα: τη μονόδρομη ευτυχία.

 Μεθυσμένος σε μια ευδαιμονία που οικοδομείται σε ψευδαισθήσεις, στης υπέρτατης δυστυχίας το ζενίθ.

Οι μέρες περνούσαν, ερμαφρόδιτες, μεταμφιεσμένες, εικονικές.

Μέχρι που η Αλήθεια, μην αντέχοντας τη μακροχρόνια νάρκη, φανερώθηκε.
Εκείνη αναγκάστηκε να του τη φανερώσει.
Δεν τον θέλει πια, δε νιώθει για αυτόν τίποτα.
Όσα έζησαν τυλίχτηκαν σε μία ανάμνηση που τους χαιρετά από μακριά.

Ράκος, στον πυρετό της μέρας ψήνεται, αλαφιασμένος γυρνά πίσω, οι αισθήσεις του σε παραλήρημα.
Τι έκανε λάθος, πώς δεν κατάλαβε τίποτα, πώς όλα έληξαν από το πουθενά.
Ο μεγεθυντικός φακός της  αυστηρότητας φωτίζει δραματικά τα περασμένα.
Απόγευμα βροχερό, θέλει ο χρόνος να σταματήσει.
Να σβήσει η δική τους ιστορία που τον αναστατώνει και τόσο υποκειμενικά πλάθει η βασανιστική του φαντασία.

Σεναριογράφος της ζωής του, χωρίς έμπνευση.
Συγγραφέας που μαθαίνει την πλοκή από τον αναγνώστη του, σα να μη σκαρφίστηκε ο ίδιος την ιστορία, σα να αναποδογύρισε η τροπή της.
Σα να μην ήταν Εκεί.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάποια πράγματα είναι ανυπόφορα οχληρά.
Η ξεχασμένη της ομπρέλα δίπλα από το ακατάσταστο γραφείο του.
Το άρωμα από πικραμύγδαλο που τύλιγε την αύρα της.
Εκείνο το βιβλίο που άλλαξε τη ζωή της με κάθε του λέξη.
Το τραγούδι που έδινε την αφετηρία σε κάθε της μέρα.
Μα πάνω από όλα, μια εικόνα σφηνωμένη στον ταλαίπωρο νου του, τα μάτια της όλο συγκατάβαση και πίκρα, ένα'' δεν μπορώ'' απεικονισμένο, ο χωρισμός τους σε μια έκφραση φυλακισμένη στη στιγμή.

Η ανάμνηση τον λεηλατεί τις πιο παράδοξες στιγμές.
Για έναν μεγάλο Έρωτα, αξίζει και η πιο βάρβαρη μορφή πολέμου.
Το Τέλος του είναι μια αλληγορική μορφή Θανάτου, μια αναμέτρηση με το Θάνατο.
Μαζί της ένιωθε τόσο ζωντανός κάποτε, που έχει γίνει Ατρόμητος.
Απέναντι στο Θάνατο, την Απουσία ,την Απώλεια.
Απέναντι σε όλα.

Συναίσθημα

Μέσα στην επιβεβλημένη γιορτή των ημερών που ντύνονται με τη μιζέρια των εξελίξεωνπροσπαθεί να ζει την κάθε μέρα όσο το δυνατόν αναίμακτα. Περπατά στη βροχή, χωρίς προορισμό, αντικρύζει τα πάντα σε ένα θλιβερό πανηγύρι να συνεχίζουν να υπάρχουν, δε μπορεί να ανταμώσει την έκπληξη πουθενά. Και αυτή η πλήξη η πελώρια την οδηγεί πεινασμένα και ικετευτικά στη λήθη. Είναι τόσο λυτρωτική !
Μη μου τους κύκλους τάραττε, η αρμονία είναι άξια περιφρούρησης και εκείνη χρόνια τώρα αφήνει θεούς και δαίμονες να τη διασαλεύουν. Φορτωμένη ενοχές από τη φύση της που ξεπηδούν πάντα άκαιρα, παράταιρα, παράφορα.
Λιτά, όπως και οι καιροί επιτάσσουν. Έτσι θέλει να ζει πια. Χωρίς το άχθος της σκέψης, χωρίς τη λεηλασία του πόνου.
Ο πόνος είναι απότοκος διάψευσης, προϋποθέτει συναίσθημα. Και πού να το βρει το συναίσθημα σε έναν κόσμο που την αδειάζει από αυτό συστηματικά;Με τρόπους υπόγειους, που και η ίδια δε συναισθάνεται, έχει καταστεί ανήμπορει να συναισθανθεί. Γενικώς και ειδικώς.
Η ανυπαρξία επιθυμίας είναι μια μασκαρεμένη μορφή θανάτου, αργού και βασανιστικού.

Έμαθε να μην επιθυμεί, να μη δικαιούται να επιθυμεί. Η ρεαλιστική της φύση επανίσταται κάθε φορά που αποτολμά να ποθήσει κάτι. Σα να διαπράττει άλλη ιεροσυλία την κατακεραυνώνει.
Η αμφιβολία τη χλευάζει σε ένα παιχνίδι άνισο.
Σαν πένητας πρέπει να πορεύεται στη ζωή της, σαν άστεγος που δεν πρέπει, και δε μπορεί να αξιώνει καταφύγιο. Απλώς να υπάρχει, και να το κάνει αθόρυβα, χωρίς να γίνεται φορτική.

Είναι το καθεστώς έτσι, ένα σύνολο παγιωμένων κανόνων που δε γίνεται να αψηφήσει. Όνειρα που τώρα μοιάζουν με εφηβικές λαχτάρες, αφελώς μεγαλεπήβολες. Αλλά και σχέδια που είχαν τη θρασύτητα της συγκυρίας και του εφήμερου, καταδικασμένα σε αποτυχία.

Βρέχει τρελά και ο καθένας συνεχίζει τη δουλειά, το πρόγραμμα, το παραμύθι του. Όλα γύρω σε μια αμηχανία, προσπαθούν να ξεχαστούν στην κίβδηλη θαλπωρή των Χριστουγέννων, για να μην απολογηθούν στους άλλους, για να μη μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους.
Και όλοι κατάβαθα και ανομολόγητα να ελπίζουν σε ένα θαύμα. Ότι από το πουθενά θα έρθει μια λύση σωτήρια, ότι η ζωή δε μπορεί να είναι ένας μακραίωνος εξευτελισμός.

Κάποιοι όμως, όπως και αυτή η ίδια, βασανίζονται. Είναι κάποιες αιώνιες στιγμές που δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Ακόμα και η λήθη τότε γίνεται ακατάδεχτη. Στιγμές σιωπής εκκωφαντικής, όπου τα λόγια παρελαύνουν καθάρια, χωρίς αμφισημίες και παραπλανητικά κόλπα.
Δεν ξέρει πώς να νιώσει, και δε μπορεί να νιώσει.
Το συναίσθημα που πάντα τής έδειχνε το δρόμο, είναι τώρα απόν. Στη θέση του βρίσκεται ένα κενό απροσμέτρητο που μπροστά του δε μπορεί να δει φως , δεδομένα και σημάδια.

Δε μπορεί να νιώσει αγανάκτηση, πόνο, απορία, θλίψη, χαρά, ελπίδα, ανυπομονησία. Τίποτα.
Και καθώς νιώθει περικυκλωμένη από όντα χωρίς ταυτότητα, στραγγισμένα και αυτά από κάθε ίχνος συναισθήματος, παραμένει καθηλωμένη στο ίδιο σημείο, σε μια μαζική ακινητοποίηση.

Χωρίς θυμό και χωρίς πόνο, δε νοείται Άνθρωπος. Ας βρούμε τη δύναμη για αυτά, προτού η απάνθρωπη φύση μας(στην οποία είμαστε ευλαβικά πιστοί) οδηγήσει σε πανανθρώπινη δυστυχία..

Δεκέμβριος

Δεκέμβριος. Ο μήνας των πιο αντιφατικών συναισθημάτων. Της εφιαλτικής αναμέτρησης με τα παρελθόντα και της κάθαρσης που αναφύεται μέσα από το ανεπίστρεπτο της φύσης τους.
Ο μήνας της αναγκαστικής γιορτής που αποθεώνει τα κλισέ και μασκαρεύεται πίσω από καταναλωτικές παρασπονδίες και απενοχοποιημένες αφθονίες.
Το τέρμα και η αρχή την ίδια στιγμή. Πόσα και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Όπως στέκομαι σ'ένα σταυροδρόμι μετέωρη, με την αμφιταλάντευση να μου ροκανίζει την ηρεμία, δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω σε αυτό και άλλο ή απλώς να ξεκολλήσω και να πάρω το ρίσκο μιας τελικής επιλογής. Τόσο καιρό ακροβατώ ανάμεσα σε ξεθωριασμένες επιθυμίες και στο φόβο να τις εγκαταλείψω εγκαινιάζοντας νέες. Που θα με αφυπνίζουν αληθινά, και θα με εξιτάρουν να τις ανακαλύπτω και να τις κυνηγάω με θέρμη. Ένα θέλω που θα αξίζει τον κόπο, και δε θα είναι μια αναγκαία απόληξη των χθεσινών μου αποφάσεων.

Είναι αλήθεια ότι αυτό τον καιρό η μνήμη μου κατορθώνει να λειτουργεί τελείως επιλεκτικά, κατά τα συμφέροντα. Πολλά τεμάχια στιγμών έχουν περιθωριοποιηθεί ως μη βολικά και αρεστά. Αυτά που επιβιώνουν είναι ελάχιστα, και στην πλειονότητά τους ευχάριστα. Έπειτα είναι  εκείνη η κυρίαρχη διαδικασία που αυτοματοποιημένα κάθε χρόνο τέτοια εποχή τίθεται σε εφαρμογή: στο μυαλό μου δεσπόζει η αντιπαραβολή όλων των μικρών στιγμών που είχαν τη δυναμική να με αλλάξουν.
Νιώθω ευλογία να μπορώ να τις διακρίνω και να τις αποτιμήσω με τη ματιά τη νηφάλια του μη εμπλεκόμενου βιωματικά. Γιατί πλέον σαν ξένη τις ατενίζω, μερικές φορές απορώ και εξίσταμαι που τις έζησα ή ποια ήμουν τότε και πόσο απέχω από εκείνο τον εαυτό μου τώρα.

Είναι ο Δεκέμβριος και ψυχαναγκαστικός έτσι που μας φορτώνει με προσδοκίες και μας δαιμονίζει με την φιλόδοξη αναμονή μελλοντικών στιγμιοτύπων. Κάνουμε ευχές, σκαρώνουμε σχέδια, δίνουμε υποσχέσεις αυτοβελτίωσης...μέχρι ο αναβλητικός μας εαυτός να καγχάσει με τις αφελείς του πρακτικές.Σα να περιμένει πράγματα από εμάς αυτός ο αλλόκοτος μήνας: να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να κλείσουμε αξιοπρεπώς ή και μεγαλοπρεπώς τη χρονιά, ενώ παντού γύρω μας αναμασάται το ίδιο ατέρμονο βουητό...Μια αλυσίδα προβλημάτων και το αιώνιο ανθρώπινο αδιέξοδο.

Πάντα όμως στο Χειμώνα κατάφερνα να διακρίνω μια αφύσικη ομορφιά. Μυστηριώδη και αγέρωχη, ξεδιπλώνει τα μυστικά της μόνο κοπιωδώς. Την ομορφιά του να μην νιώθεις την ανάγκη να ενσωματωθείς, να γιορτάσεις, να ξοδέψεις και να ξοδευτείς. Το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του να μείνεις λίγο ακόμα σε εκείνο το σταυροδρόμι, και ας σε ζαλίζουν όλοι ότι ο χρόνος είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Η αποποινικοποίηση της άγνοιας, όταν όλοι γύρω κυνηγούν με προπέτεια την παντογνωσία. Η απελευθέρωση από την εκθείαση της απόφασης.

Αυτό το Δεκέμβριο θα πάρω λίγο χρόνο ακόμα  για να αποκρυπτογραφήσω τα σιβυλλικά σήματα που εκπέμπει η αβυσσαλέα μου ψυχοσύνθεση. Δε θέλω αιφνιδιασμούς, ούτε πίεση για να τοποθετηθώ και να επιλέξω. Άλλωστε ο χρόνος είναι το υπέρτατο αγαθό όταν τον καθορίζουμε εμείς, και ο υπέρτατος δυνάστης όταν μας καθορίζει εκείνος.
Και είναι πολλά τα καθεστώτα δουλείας και δειλίας για να νομιμοποιήσουμε ένα ακόμη...

Υπομονή

Αλλαγή σελίδας όταν όλα αποθεώνουν τη στασιμότητα;
Κολλημένα, βαλτωμένα, αποστεωμένα.
Κυβερνούν την ψυχή μας απεχθή απολιθώματα.
Η Εξέλιξη, πολυπόθητη και απόμακρη, γυρεύει από εμάς το ξεσκέπασμα ενός άρρητου μυστικού.
Γρίφοι σαρδόνιοι καθιστούν πολύπλοκη ακόμα και την αξιοπρεπή επιβίωση.
Μορφασμοί, νεύματα, κινήματα που ξεπηδούν από ένα εφιαλτικό όνειρο.
Δεν την αντέχουμε τη ζωή μας άλλο έτσι αλλά είμαστε τόσο ανήμποροι για αντίδραση.
Εθιστήκαμε στην ανύποπτα ύπουλη δύναμη της παραίτησης.

Όλοι μοιάζουν να διακηρρύτουν τη θαυματουργή υπομονή, με λόγια και με  έργα λαλίστατα.
Είναι το μόνο καθήκον, η μόνη θεραπεία αλλά και η μόνη επιλογή.
Μπορεί όμως η Ψυχή να σωθεί με το αβέβαιο εχέγγυο μιας αμυδρής προοπτικής;

Να εκπαιδευτεί πρέπει στους πιο δύσκολους δρόμους,σε αυτούς που φαίνονται βατοί και προσβάσιμοι αλλά αποδεικνύονται γεμάτοι προσκόμματα.
Γιατί εκεί είναι η δοκιμασία της Ψυχής, στην αναποδιά και το αντίξοο.
Όταν όλα είναι ελέγξιμα και ομαλά, η Ψυχή είναι σε νάρκη.

Έρχονται όμως μέρες γκρίζες, νύχτες ζοφερές. Από εκείνες που εκλιπαρείς για έναν οιωνό λιγότερο βλοσυρό. Που η απλοποίηση των δεδομένων γίνεται ανάγκη επιτακτική και η υπομονή εξανεμίζεται.
Τότε που όλα σε προλαβαίνουν και σε περικυκλώνουν σαν αρπακτικά.
Που διαπιστώνεις και νιώθεις να σε κεντρίζει μια ζωή  που μοιάζει με αργό θάνατο.
Το τέλμα  μιας ζωής που σε σκοτώνει.

Τότε καταλαβαίνεις ότι η υπομονή δεν είναι πάντα αρετή.
Μοιάζει πιο πολύ με πρόσχημα και θεμιτή αναβολή πράξεων επιβεβλημένων.
Σιχαίνεσαι τα άλλοθι και αίφνης σε καθηλώνει το άλλοθι των καιρών.
ΔΕ μπορείς άλλο πια να περιμένεις, ούτε να υπομένεις τα καθεστώτα.
Δε σου ταιριάζει η σύνεση, ούτε η παθητικότητα της εγκαρτέρησης.
Κι εκεί που περιμένεις τη σελίδα να γυρίσει μετά από μακραίωνο συνδυασμό αλλότριων συμβάντων, αποφασίζεις να αποπειραθείς εσύ να τη γυρίσεις.
Μπορεί να δεις το απόλυτο κενό αλλά το μεγάλο βήμα θα έχει συντελεστεί.

Υπομονή και προοπτική γίνονται δολοφόνοι του παρόντος σα φτηνές παρηγοριές όταν ο εφησυχασμός πρωτοστατεί.
Πιστός αιωνίως σε μια φύση αιωνίως ανήσυχη, που μισείς να αγαπάς και αγαπάς να μισείς.
Μια φύση που αδυνατείς να προδώσεις, ανυπότακτη και ανυπόμονη...

Επιθυμία

Το Άγνωστο Θυμικό. Όσα εκείνο σκαρώνει ερήμην σου και σε καθοδηγεί και σε αποπροσανατολίζει και σε παρασέρνει.
Η Επιθυμία είναι παντοδύναμη, αφού μπροστά της και ο πιο συγκροτημένος αφήνεται ανίσχυρος, αμήχανος.Αλλά η πιο επικίνδυνη πλευρά της είναι ότι αφαιρεί τη διαύγεια, δε μπορείς να την ατενίσεις ξεκάθαρα..και τελικώς αποβαίνει παραπλανητική. Τότε είναι που φανερώνεται η ελλιπής αυτογνωσία και η παράξενη άγνοια γύρω από το κάθε τι.

Όλα όσα επιθυμείς μοιάζουν να σου στήνουν παγίδες. Σε χλευάζουν, σε απογοητεύουν, σου επιτρέπουν να τα απομυθοποιήσεις. Όταν σε υποδουλώνουν, επισκιάζουν ακόμα και την ύστατη ρανίδα αξιοπρέπειάς σου. Σε αναγκάζουν με μια παράλογη ορμή σαν τυφλός να τις ακολουθείς καταστρατηγώντας σταθερές και καταλήγοντας μονοδιάστατος.

Η χείριστη απόληξη της επιθυμίας είναι η εμμονή. Μέσα από μία τάση ολοκληρωτικής επιβολής, η επιθυμία εξοστρακίζει όλα όσα υπάρχουν στο οπτικό σου πεδίο και καθίσταται αυτοσκοπός.
Όταν η επιθυμία απειλεί την ψυχική γαλήνη μέσα από μια νοσηρή εξάρτηση, τότε είναι εξίσου επιζήμια με το φόβο.

Αυτάρκεια είναι η επικράτηση της αυτοκυριαρχίας έναντι της επιθυμίας, η τελέσφορη εξουδετέρωση κάθε λογής εξαρτήσεων που καθιστά έναν άνθρωπο ελεύθερο. Η επιθυμία δεν καταδεικνύει απλώς τον ψυχισμό και τις ροπές της φύσης μας(υλικές, συναισθηματικές) αλλά συνάμα αποκρυπτογραφεί τα αδύναμα σημεία μας, τη συχνότητα βάσει της οποίας οικοδομούμε εξαρτήσεις.

Κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά η επιθυμία μπορεί να λειτουργεί ως κίνητρο και προσδοκία αλλά από την άλλη αντικατοπτρίζει το σκοτεινό μας εαυτό που-ενίοτε τρομακτικά ερεβώδης-λειτουργεί ως δυσάρεστη έκπληξη. Ένα άτομο κυριευμένο από επιθυμία δε μπορεί να είναι νηφάλιο, συνετό ή εγκρατές, ούτε να έχει διευρυμένη ματιά απέναντι στα πράγματα.

Συχνά αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως καθρέφτες των επιθυμιών μας και έτσι χάνουμε την αλήθεια και την αυθεντικότητά τους. Καμία σχέση δεν είναι λειτουργική όταν έχει ως δομή την εξάρτηση. Και το πιο ειρωνικό είναι ότι νομίζουμε πως ξέρουμε τι επιθυμούμε. Στην πορεία τα ''θέλω'' μας ακολουθούν χιμαιρική μετάλλαξη και αδυνατούμε να τα κατανοήσουμε και να τα διαχειριστούμε.

Σε κάθε περίπτωση, η επιθυμία εμπεριέχει ένα αλλόκοτο ρίσκο:όταν εκπληρωθεί και γίνει υποστατή η κατάσταση που μέχρι πρότινος νοερά πλάθαμε, να μας διαψεύσει αποκαρδιωτικά. Αντί για πληρότητα να αφήσει ένα πελώριο κενό. Εκεί αποδεικνύεται η απατηλή της φύση αλλά και η ραθυμία μας να τη διερευνήσουμε.

Μόνο μέσα από τον αέναο πόλεμο με τις επιθυμίες οδηγούμαστε ανεμπόδιστα προς την ελευθερία. Ελευθερία που δεν απαιτεί την εξαφάνιση των επιθυμιών αλλά  την αδιάλειπτη αναζήτηση και αναθεώρησή τους. Η μάχη με την επιθυμία προϋποθέτει τη μη υποδούλωση στις επιταγές της.
Γιατί είναι υπερβολικά γενναίο να παραδεχθείς ότι άλλα είναι εκείνα που επιθυμείς, θέλει τσαγανό η εκλογίκευση και απόρριψη μιας επιλογής-σημαίνει αυτοαναίρεση και παραδοχή Λάθους, σε ένα σύμπαν που  κομπάζει για το αλάθητο.
Η επιθυμία σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν δεν καθίσταται αυτοσκοπός- γιατί τότε σε αφομοιώνει και σε παραλύει.Όλα εκείνα που ποθείς ίσως είναι εκείνα που φοβάσαι ή απλώς τα προστάγματα γονέων, φίλων και γνωστών. Το αληθινό επίτευγμα είναι να έχεις μια ολοκληρωτικά δική σου επιθυμία- και να μην τρομάξεις αν αποδειχθεί'' πουκάμισο αδειανό''- τουλάχιστον είναι δική σου.

Εικονικά

Αν γυρίσουμε νοερά στην προ του internet εποχή, θα διαπιστώσουμε στη στιγμή τις τεκτονικές αλλαγές που συντελέστηκαν μετά την ανακάλυψη και σε ευρύ φάσμα υιοθέτησή του.
Ασφαλώς αυτές οι αλλαγές δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε ολωσδιόλου αρνητικές. Εν τούτοις, ανέτρεψαν συλλήβδην τη νοοτροπία και την καθημερινότητα της πλειονότητας των ανθρώπων ανά την υφήλιο.
Ο βομβαρδισμός μας με καταιγισμό πληροφοριών επί παντός επιστητού εγκαθίδρυσε μια καινή αυτοκρατορία, την αυτοκρατορία της πληροφορίας. Αυτό αφενός οδήγησε στη διεύρυνση των οριζόντων, μέσα από την ταχύτητα, την ακρίβεια και την ποικιλία μιας παντοδύναμης μηχανής αναζήτησης, η οποία  εκμηδένισε το χρόνο και το χρήμα που άλλοτε ήταν προαπαιτούμενα για να έχει κανείς πρόσβαση σε πάσης φύσεως πληροφορίες. Επιπλέον, κατήργησε συγκινήσεις που λάμβαναν τη μορφή ιεροτελεστίας, όπως την αναζήτηση ενός μουσικού δίσκου-διαμαντιού στα δισκοπωλεία(και το εκεί συνακόλουθο σάστισμα-χάζι μπροστά στις''ανακαλύψεις΄΄ μας) ή την παρακολούθηση μιας ταινίας παραδοσιακά, στον κινηματογράφο, ελλείψει άλλων εναλλακτικών. Εκτός του ότι επήλθε απώλεια θέσεων εργασίας μέσω της συστηματικής πειρατείας και ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπων έχασε εν μία νυκτί μια αλλοτινά σταθερή πηγή εισοδήματος, χάθηκε και κάτι άλλο. Και αυτό δεν είναι παρά η ατμόσφαιρα, η αίσθηση της ανακάλυψης, της περιπλάνησης, του καινούργιου. Η αίσθηση ότι δεν είναι όλα αηδιαστικά διαθέσιμα.

Αυτός ο κορεσμός τα καθιστά όλα αδιάφορα. Χλιαρά.
Πέραν τούτου, η μεγαλύτερη μεταβολή που επέφερε η σαρωτική άφιξη του διαδικτύου, αναφέρεται στον τρόπο επικοινωνίας. Μέσα από ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, νομιμοποιήθηκε η παρακολούθηση ιδιωτικών στιγμών του τάδε και η κατά συρροή πρόσληψη σκέψεων του δείνα. Καθείς έχει τη δυνατότητα να παραθέτει σχόλια και απόψεις αλλά και να ενημερώνει τους ''φίλους'' του πού είναι ανά πάσα στιγμή της ημέρας. Εκεί ακριβώς που ανθεί ο ναρκισσισμός ατόμων που κατέχονται από την βλακώδη πεποίθηση ότι συνιστούν το κέντρο του σύμπαντος, εκεί η κοινωνικότητα είναι που αποτιμάται με πρωτόγνωρα κριτήρια, όπως τον αριθμό των ''φίλων'' αλλά και την απήχηση που έχουν οι σύνδεσμοι και τα ''στάτους'', με γενικό δείκτη αποτίμησης την επισκεψιμότητα του εκάστοτε''προφίλ''.

Ξαφνικά, όλοι έγιναν άσοι στις κριτικές και άρχισαν να κρίνουν σκόπιμο ότι η ΚΑΘΕ στιγμή της ζωής τους που απαθανατίζεται μέσα από φωτογραφίες, ενδιαφέρει όλο το διαδικτυακό κόσμο και συνεπώς πρέπει να δημοσιεύονται πάραυτα. Φτάνουμε επομένως σε ένα (ακόμα) οξύμωρο: από τη μία τα επικοινωνιακά χάσματα γεφυρώνονται καθώς άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες έρχονται σε επαφή παρά τη χιλιομετρική απόσταση, και από την άλλη οι ίδιοι άνθρωποι ενδέχεται να υποκύψουν στην παγίδα του εθισμού επινοώντας και εν συνεχεία καλλιεργώντας ένα επίπλαστο προφίλ. Όσο επιζητούν αποδοχή, τόσο καταπνίγουν την όποια τους διαφορετικότητα, και τόσο ο πραγματικός εαυτός τους παραμένει στην αφάνεια.

Κάπως έτσι υπάρχουν άνθρωποι άκρως μοναχικοί που σε διαδικτυακό επίπεδο υπερβαίνουν τα όρια του δημοφιλούς ενώ στην καθημερινότητά τους δεν έχουν ούτε ένα φίλο, με εκείνη την παλιά σημασία της λέξης, που δυστυχώς έχει καταντήσει παλιακή. Και μέσα από το ''δήθεν'' που ανθεί στην κατά κόρον και στην ιντερνετική κοινωνία, ο χρόνος σπαταλάται αφειδώς για την επίτευξη ενός υψηλού βαθμού αποδοχής, ενώ η πραγματική ζωή κυλάει μουντά και αντιπαραγωγικά.

Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους χρήστες αλλά σε μια(δυστυχώς)μεγάλη μερίδα αυτών, από τη δική μου οπτική πάντα. Ενώ κόλπα και επικοινωνιακά τεχνάσματα φαίνονται να γίνονται κοινό κτήμα και οι περισσότεροι βρίσκουν το δικό τους τρόπο να εκφράσουν αυτό που θέλουν, η αλλοτρίωση σε κοινωνικό επίπεδο, και η επικοινωνιακή δυστοκία ολοένα εντείνονται. Γιατί το ερώτημα είναι: βρίσκει ο καθένας τρόπο να πει αυτό που θέλει; Και αν ναι, είναι σίγουρα δικός του;
Μπορεί να ξυπνήσει μια μέρα όντας μη δέσμιος μιας τυποποιημένης ρουτίνας που τον θέλει να ανατρέχει στο προφίλ του και να αναζητεί τρόπους να το κάνει πιο θελκτικό;

Όταν η πραγματικότητα επιμένει να γίνεται όλο και πιο ακατανόητη και νεφελώδης, είναι αυτομαζοχιστικό να χανόμαστε, πόσο μάλλον να σκαρφιζόμαστε μια εικονική πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή θα κληθούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε: πραγματικά αυθεντικοί με ψεγάδια και ατέλειες ή καθ' έξιν εικονικοί με προσωπείο τελειότητας- και μπορεί να μην ξέρουμε καν σε ποια κατηγορία ανήκουμε ώστε να μεταπηδήσουμε στην άλλη.
Όταν δίνουμε τόσο μεράκι στην κατασκευή του προσωπείου, ξεχνάμε ότι κάτω από αυτό κρύβεται ένα πρόσωπο -και η προσκόλληση στην εικόνα είναι η μέγιστη πηγή απάτης.

Πεπρωμένο

Όπως του χρόνου το διάβα αδυνατώ να αποφύγω, έτσι και αυτή η ανεξήγητη δύναμη επενεργεί πάνω μου δαιμονικά, με καθηλώνει.
Σαν μία συνάντηση χρόνια προκαθορισμένη, που δε μπορείς να αποτρέψεις- ή έστω να αναβάλλεις.
Αλλά για μια στιγμή...το θέλεις;
Κάπου η κρίση θολώνει, η ψυχή κινεί προς μια άγνωστη, πρωτοϊδωμένη διαδρομή. όπου τίποτα δεν είναι φθαρμένο ή οικείο, πλην όμως κυριαρχεί η ευρηματική σκηνοθεσία μιας άφαντης μορφής.
Στην αρχή, υπνωτίζεσαι. Κατέχεσαι από έναν εκνευρισμό που αποδιοργανώνεσαι από κάτι που είναι κατάφωρα υπεράνω των οργανωτικών σου ικανοτήτων. Γεμίζεις όλο μομφές τον εαυτό σου που ράθυμα αφήνεται και αιχμαλωτίζεται από μια μοιραία συνομωσία.
Έτσι και τότε.
Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου που καταδέχτηκα να ενδώσω σε μια παράλογη όσο και παράφορη έλξη. Ήταν τόσο ασύμβατη προς τον συμβατικό μου χαρακτήρα ! Ένιωθα ότι τα ποταπά μου συναισθήματα με έκαναν να οδεύω προς το χαμηλότερο σκαλοπάτι, κατρακυλώντας. Να βυθίζομαι σε ενορμήσεις απαγορευμένες και άνομες,από εκείνες που η λογική παντοκρατορία θα ανακήρρυσε  τραγελαφικές. Η αξιοπρέπεια μου είχε εξανεμιστεί, λες και ένας θυελλώδης άνεμος μου συνέπαιρνε κάθε σταθερά, την οποία είχα βαλθεί επί σειρά ετών να φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.
Μέχρι και τα όνειρά μου ξέχασα σε αυτή την ανεμοθύελλα.
Βρέθηκα να είμαι ικέτης ενός έρωτα καταδικασμένου στην ανυπαρξία, για αυτό και ορμητικού.
Γονυπετής να εκλιπαρώ για ένα σημάδι ανταπόκρισης, εγώ που θεωρούσα την επαιτεία εξευτελισμό.
Και να αλαλάζω κάθε μέρα, και να χάνομαι, και να ξεχρεώνω με τα παρακάλια λάθη παραγεγραμμένα.
Έκπτωτοι οι ενδοιασμοί μου, αδιάπτωτος ο έρωτάς μου, και η καρδιά μου σε συνεχή κατάπτωση, χωρίς τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί. Ένα τέλμα από αυτά που σε σπρώχνουν στον πυθμένα και εσύ δεν προβάλλεις την παραμικρή αντίσταση.

Έτσι είναι το πεπρωμένο: μια αντιφατική υπερδύναμη που αμφισβητεί τη δύναμη της βούλησης ή της επέμβασης του ανθρώπου στα τεκταινόμενα. Μία αόρατη συνομωσία που σε παρασέρνει στη δίνη της γλυκόπικρα, γιατί την ίδια στιγμή νιώθεις μίσος και αγάπη για την κατάσταση που βιώνεις. Μίσος γιατί χάνεις την ασφάλεια της εκλογίκευσης, αγάπη γιατί καμιά φορά είναι λυτρωτική η απώλεια του ελέγχου. Μένει απλώς να βιώσεις αυτό που σου αντιστοιχεί...χωρίς να αναζητείς νόημα λανθάνον πίσω από αυτό. Είσαι πολύ μικρός για να το συλλάβεις-ακόμα και αν υπάρχει.

Το δικό μου πεπρωμένο με έκανε να ξεχάσω τον άτρωτο εαυτό μου και να ερωτευτώ παράφορα όλα εκείνα που κάποτε χλεύαζα. Και το καλύτερο; Nα βιώνω μια παρατεταμένη απόρριψη, σα να έχει κάτι να μου πει, σα να πρέπει να πονέσω και να κοιτάξω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια.
Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθω..Αυτό που σίγουρα έμαθα είναι ότι είναι δυνατό να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να εξιδανικεύεις και να απομυθοποιείς, να αποθεώνεις και να εξευτελίζεις.
Το Πεπρωμένο όλα τα κάνει δυνατά.

Συν- υπαίτιοι

Οδεύει προς το τέλος του και αυτό το έτος, και αντί να αισθανόμαστε ανακούφιση, μάλλον μας ζώνει ο τρόμος του επικείμενου. Αφού κατάφεραν να μας μετουσιώσουν σε δειλά ανθρωπάκια, ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα, μας ταιριάζει το...κάθε χτες και καλύτερα.Καταιγιστικές εξελίξεις που καθιστούν και τον πιο δυσοίωνο προφήτη άρχοντα της αισιοδοξίας...Και αναρωτιόμαστε: είναι αυτά τα γεγονότα όντως ή μας τα σερβίρουν επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα;
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.