Ο άλλος εαυτός

Αυτή τη μέρα ένιωθε ότι κάτι είχε αλλάξει. Αντιλαμβανόταν τα πάντα αλλιώτικα, μια αλλαγή που πάσχιζε καιρό να αποκρυσταλλωθεί. Η ματιά του έίναι παράξενα διαυγής, παρατηρεί ακόμα και την πιο λεπταίσθητη λεπτομέρεια...
Νόμιζε ότι τον ήξερε τον εαυτό του. Αλλά τα σημεία εκείνα που θεωρούσε πλανερά ότι είχε υπό έλεγχο, ήταν τελικώς εκείνα που ευθύνονταν για τη δυστυχία του. Γιατί δεν τα ήξερε ούτε στο ελάχιστο.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μυριάδες εικόνες, όλες προκατασκευασμένες. Η εικόνα που είχαν για εκείνον φίλοι, γνωστοί και φευγαλέοι παρατηρητές. Η εικόνα του ως επαγγελματία, φίλου, συζύγου, εξεταζόμενου και εξεταστή. Αλλά,  ακόμα πιο κρίσιμα, η εικόνα που ο ίδιος είχε διαπλάσει, σε μια απόπειρα τόσο ουτοπική, όσο και αναπόδραστη.
Όλα τα εμπόδια μόνος του τα μηχανεύεται, στήνει παγίδες και μετά καμώνεται τον διορατικό επειδή επαληθεύτηκε ! Επειδή τόσο πια κατανοεί την πραγματικότητα, που την προβλέπει και την ερμηνεύει σαν άλλη αυθεντία! Στην ουσία, προτάσσει την ταμπέλα του ηττοπαθούς για να προλάβει την αναγόρευσή του ως αποτυχημένου.
Μετά από τόσα χρόνια όμως, κατάφερε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, να συνομιλήσει μαζί του εκ νέου, να παραδεχθεί την άγνοιά του..Και σήμερα μόλις ένιωσε κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι που ουδέποτε φανταζόταν ότι θα του συμβεί...Ένιωσε συγκίνηση που απλώς ζούσε μια μεμονωμένη στιγμή χωρίς να δαιμονοποιείται από την υποτιθέμενη παντογνωσία του.
Η έξαλλη ανάγκη του να μην κυριευθεί από κάποια στιγμιαία έκπληξη, αιωνίως τον κυριεύει.
Σήμερα όμως χειραφετήθηκε από την ποταπή του επιθυμία να διαφεντεύει.
Δε μπορεί , ούτε και θέλει να έχει τον έλεγχο.
Νιώθει με όλο του το είναι πια, ότι ο μόνος τρόπος να  είναι ισορροπημένος είναι να συμφιλιωθεί με την τρέλα. Με την παρορμητικότητα, με το δικαίωμά του να αφήσει τα γεγονότα να του δείχνουν το δρόμο, με την περιστασιακή παρέκκλιση από καθήκοντα που αιχμάλωτο τον κρατούν αφαιρώντας του τη βούληση. Με εκείνο το κομμάτι του εαυτό του που πάντοτε περιφρονούσε ως μη συνετό.
Ατελεύτητη πηγή φόβων που πάντα του έφραζαν το δρόμο, και τους το επέτρεπε συμβατικά.
Αυτό τον εαυτό θέλει να κινήσει να βρει και να ακούσει.
Μακριά από νόρμες και πληροφορίες παρελθούσες.
Βαρέθηκε να οικοδομεί τη ζωή του πάνω σε πρέπει και στερεοτυπικές πανάκειες.
Όλα όσα πραγματικά αγαπά, είναι χαμένα σε ένα όνειρο.
Αλλά και όσα ονειρικά έζησε, ήταν επειδή ο άλλος του εαυτός απελευθερώθηκε.
Ξέρει ότι θα συνεχίσει να του κρύβει πολλά. Είναι αλλόκοτο να ζούμε με έναν εαυτό τόσο κρυψίνου, ώστε καθημερινά να αυτοαναιρείται και να παραμένει λανθάνων.
Έχει μια παράδοξη γοητεία αέναης εγρήγορσης.
Είναι αυτός ο άλλος εαυτός που μας συνετίζει πραγματικά, διδάσκοντας ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε συνετοί..Ότι η μαγεία περιθωριοποιείται από το φόβο, από την παντοκρατορία του ελέγχου.
Ήρθε η ώρα να χαθεί στο δικό του ανεξέλεγκτο, ακόμα και αν τον ξενίζει υπερβολικά.
Μόνο αν νιώσει ξένος θα καταφέρει κάποια στιγμή να νιώσει αληθινός.....

Το γράμμα

'' Μόλις διάβασα όσα έγραψες...μπορώ να πω ότι η λέξη συγκίνηση είναι ανεπαρκής για να με κάνει να περιγράψω εύστοχα το πώς ένιωσα...Αντικατοπτρίζουν εσένα και ας μην το ξέρεις.
Θυμάσαι που έλεγες ότι αισθάνεσαι ανέλευθερη?
Τελικά αυτή η αίσθηση σε έκανε να αναζητείς δίοδο...και να που βρήκες την προσφορότερη !
Η γραφή σε ωθεί στην επίκληση της λανθάνουσας σοφίας σου, σε λυτρώνει από το χαμό.
Αλλά μην γράφεις επειδή έτσι πρέπει.
Εσωτερική ανάγκη είναι για επικοινωνία και ισορροπία.
Ο συγγραφέας ζει διπλά, αυτό και αν είναι προνόμιο.
Δεν ξέρω στη δική σου περίπτωση αν η έλλειψη φιλοδοξίας θα σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξή σου αλλά ομολογώ  ότι μου έκανε εντύπωση αυτό. Ότι τα αφήνεις όλα στο φλου, ότι αρέσκεσαι να περνάς απαρατήρητη. Έτσι μάλλον δένεσαι πιο πολύ με το ολοδικό σου σύμπαν.
Αλλά και από όσα μου εκμυστηρεύτηκες, μου φαίνεται ότι μια πελώρια αντίφαση σε χαρακτηρίζει.
Ακόμα και στις πιο κοινωνικές σου φάσεις, εμοιαζες μοναχική.
Νομίζω ότι πάντα κρατούσες απόσταση από πρόσωπα και καταστάσεις, και στις ελάχιστες στιγμές απου αυτή εξαλείφθηκε, βίωσες μια παράλογη, ένοχη σχεδόν ηδονή.
Αυτό επειδή συγκρούεται η πνευματική σου φύση με την αμιγώς υλική ανάγκη να ζήσεις, να είσαι τρωτή. Και μια γέφυρα επικοινωνίας θα ήταν το δικό σου ελιξίριο ευτυχίας.
Όμως ξέρεις ότι αυτό δε θα συμβεί στο εγγύς μέλλον.
Έχεις πολύ δρόμο να διανύσεις, και θα τον διανύσεις μόνη.
Και αν κάπου στη διαδρομή εμφανιστούν καλοθελητές και υποστηρικτές, καλύτερα να τους προσπεράσεις.
Η μοναχικότητά σου σε κάνει αληθινή και μόνο μέσα σε αυτή θα βρίσκεις το δρόμο.
Όσο και να σε επηρεάζουν τα τεχνάσματα του προσωρινού και οι επιφανειακά δραματικές αλλαγές, άπλωσε το βλέμμα πιο πέρα.
Μάθε να στηρίζεις τη διαφορετικότητά σου γιατί με το βάρος της θα ζεις, με το τίμημά της.
Όσο δύσκολο και είναι το εγχείρημα, είμαι βέβαιος πως θα το υποστηρίξεις.
Γιατί είσαι εξασκημένη στον πόνο, άξια για την πνευματική έκσταση μιας ιδιαίτερης ανακάλυψης, έτοιμη να αναμετρηθείς με την έξαρση της προσωπικής σου δυνατότητας, ικανή μέσα από τις αδιέξοδες συγκρούσεις σου να βρεις απρόσμενες διεξόδους.
Όλα αυτά η ψυχή σου θα τα κάνει, μόνο που θα τα μετουσιώσει σε λέξεις.
Ξέρεις να τις τιθασεύεις και να της ζευγαρώνεις με μια παράλογη αρμονία.
Αν καταφέρεις να τη σώσεις, όλα είναι αμελητέα.
Και να θυμάσαι ότι για το δικό σου προορισμό τίποτα δεν έχει βαρύτητα μεγαλύτερη από το γράψιμο.
Αν το εγκαταλείπεις, θα είναι σα να εγκαταλείπεις εσένα.
Αυτά στα λέει κάποιος που φευγαλέα σε συνάντησε αλλά αποκόμισε δυσανάλογα πολλά.
Εξάλλου, κατά βάθος μόνο εσύ θα μπορούσες να αντέξεις τέτοιες συναντήσεις.
Το γράψιμο θέλει τόλμη, άνοιξε λοιπόν άφοβα τα φτερά σου.
Τόλμη να πονάς, τόλμη να αγαπάς, τόλμη να αποφασίζεις.
Δεν υπάρχει πιο τραχιά μαθητεία  από αυτή....
Θα παρακολουθώ αθόρυβα το ''ταξίδι'' σου....''

Εμμονές

Τα τελευταία τρία χρόνια ζει μέσα από μικρές- πελώριες εμμονές.
Υπόδουλός τους, παράμετροι ισορροπίας.
Αυτά που κάποτε έκαναν την ψυχή της να σκιρτά, πλέον δεν της προκαλούν τίποτα,
η απώλεια αυτού του συναισθήματος είναι μη εξαγοράσιμη.
Τότε, μαθήτευε πάνω στο άσκοπο του χρόνου, με εισιτήριο μια διττή ανακάλυψη, του εαυτού της αφενός και του δικαιώματός της να τον ατενίζει υποκειμενικά αφετέρου.
Όσο σκληρός ή αποκαρδιωτικός και να ήταν, τον αντίκρυζε με προσμονή. Όλα είχαν τυλιχτεί σε ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα, ονειρικό. Μια εποχή αξεπέραστη, ασύλληπτα όμορφη.
Μεγαλώνοντας, έχει χάσει κομμάτια από εκείνο το ονειροπόλο κορίτσι που βίωνε την ηδονή της προπαρασκευής χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν απροσδόκητο εισβολέα να της χαλάσει το όνειρο.
Συχνά, δρα με τρόπο που ούτε η ίδια είναι ικανή να ψυχολογήσει.
Νιώθει ότι οι άλλοι την πιέζουν αφόρητα και τρέχει να κρυφτεί στην απομόνωσή της.
Τα πάντα της μοιάζουν ομοιόμορφα, ομοιογενή και προβλέψιμα.
Δεν ξέρει αν οικτίρει τον κόσμο, τον ζηλεύει ή απλώς δεν τον νιώθει.
Κοιτάζεται στον καθρέφτη και νιώθει ένα αναίτιο άχθος, σαν ο χρόνος να παραποιεί πρόωρα τη μορφή της. Νιώθει ότι γέρασε πριν την ώρα της.
Μάλλον η ψυχή της μιλάει και το σώμα είναι απλώς φερέφωνο.
Έτρεξε σαν κλασική γυναίκα να προμηθευτεί την πρώτη της αντιρυτιδική, να απαλύνει τη σκληρότητα του προσώπου. Μα...όσο νιώθει την ψυχή της συρρικνωμένη, τίποτα δε θα κάνει την όψη της πραγματικά λαμπερή. Ακόμα και η ομορφιά είναι ζήτημα εσώτερο, για αυτό και οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι είναι δυσεύρετοι.
Μαστίζεται από άγχη, εκκρεμότητες, προθεσμίες και μισόλογα. Τρέχει, αγχώνεται, πιέζεται...και ολοένα ο κόσμος απομακρύνεται. Όσο και να τρέχει, πάντα μένει πίσω.
Το έχει πάρει απόφαση, δε θα είναι ποτέ αρκετά καλή σε τίποτα.
Στη δουλειά της που είναι ένας καθημερινός στοίβος αυτοαναίρεσης, στη φιλία που έχει λησμονήσει καιρό τώρα, στον έρωτα που της χρεώνει άλλη μια αποτυχία, στην προσπάθειά της να κόψει το αναθεματισμένο το τσιγάρο που της συντομεύει τη ζωή...
Σε όλα φιγουράρει η αποτυχία. Και όσο περνάει ο καιρός, αποκτά τέτοια νοσηρή εμμονή με την επιτυχία που δε θα ησυχάσει αν δεν κατακτήσει μία, έστω μία, δική της επιτυχία. Μια επιβεβαίωση ότι δε συνιστά...απελπιστική περίπτωση. Κάτι που να δείχνει τον κόσμο λιγότερο ανάλγητο.
Μέσα στη μανία των προσωπικών κατηγορητηρίων, το νεαρό κορίτσι με τη μποέμ διάθεση, εμφανίζεται μέσα από  ένα θολό όνειρο. Είναι δυσδιάκριτο και μακρινό, σα να μην υπήρξε ποτέ.
Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η αποδοχή της αποτυχίας, και όπως κάθε τι αντιφατικό, είναι ένας μικρός άθλος που ούτε καν συνειδητοποιεί στην αέναη αθλιότητα του κόσμου της... 

Aλλαγή

Με όλο το σύμπαν έπρεπε να έρθει σε ρήξη. Για ένα κομμάτι ουρανό.
Να αποσχιστεί από τη δυναστεία του δεδομένου, του δήθεν γνώριμου.
Όλα απαράλλαχτα, απρόθυμα να ξεκολλήσουν από την οικεία τους σύσταση.
Άσπλαχνες αποκρίσεις σε ικεσίες αγνές.
Κουβαλάει ένα πρόσωπο στιγματισμένο από τη διττότητα.
Νόμιζε ότι ήξερε ποιος πραγματικά είναι, όμως έρχεται η ώρα της διαύγειας όπου κατανοεί ότι τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Σε ποια ηθική να στηριχθεί και σε ποια δικαιοσύνη?
Θέλει απεγνωσμένα να αλλάξει.
Μόνο η αλλαγή θα θα του φέρει τη γνώση που χρειάζεται, την ελλείπουσα σοφία που λειψό τον αφήνει να περιπλανιέται χωρίς καμία ιδέα και κανένα ιδανικό.
Να αλλάξει τον εαυτό του για να καταστεί άξιος για το θαύμα που τελικά θα είναι δική του απότοκος και όχι κάποια εξωγενής παρέμβαση.
Να απελευθερώσει τα καταπιεσμένα του θέλω, να καθορίσει τη ζωή του χωρίς την αλαζονική πεποίθηση της αναβλητικότητας, να εξωτερικεύσει ακόμα και την ίδια του τη φρίκη...χωρίς το αξιολύπητο ενοχικό σύνδρομο και τον φόβο της απομόνωσης.
Να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του( εγχείρημα επικών διαστάσεων) και με τους άλλους(να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει στη δυσαρέσκεια και την ανετοιμότητα τους).
Θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια αφόρητη ζωή που δομείται πάνω σε πυργίσκους από συμβιβασμούς. Να ξυπνήσει με την ίδια ναρκωμένη διάθεση να βιάζει την έμπνευσή του. Να μην παρατηρήσει τα τριαντάφυλλα που έχουν ανθίσει στο διπλανό κήπο, ούτε το ζεστό χαμόγελο της υπαλλήλου στην τράπεζα. Να μετρά τις ώρες σα να είναι αβάσταχτο φορτίο.
Να ξεχνά τις δυνατότητές του, τις αναμνήσεις, τα όνειρά του, ακόμα και τις μικρές απολαύσεις που κάποτε εξασφάλιζαν την ισορροπία του.
Όμως δε θα το κάνει.
Δεν αντέχει άλλο πια.
Δεν παραιτείται, αρνείται μια ζωή κενή νοήματος. Όταν γύρω του καμαρώνουν αποποινικοποιημένα βολεμένοι τύποι που κρύβουν τη μιζέρια πίσω από ένα διάφανο μανδύα καλοζωίας, θέλει να μην καταντήσει ένας από αυτούς.
Θέλει να ανήκει κάπου και ας είναι στον εαυτό του.
Θα αλλάξει και θα τον βρει, που θα πάει....

Iδανικό.

Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει η απομυθοποίηση !
Απέριττη, λιτή, σαν ανέγγιχτη σιωπή.
Εκείνο το διάστημα είχα αποκοπεί(εκούσια άραγε?) από κάθε μίτο που με συνέδεε με τους άλλους.
Το μόνο που με εξέφραζε, το μόνο που ήμουν σε θέση να νιώσω, ήταν να επιστρέφω το βράδυ στο μικρό μου καταφύγιο και να καταστρώνω την αναμφίβολα εθελούσια απομάκρυνσή μου από την περιρρέουσα πραγματικότητα.
Όταν ακούω αυτή τη λέξη, δε μπορώ παρά να καγχάσω.
Πραγματικότητα ! Πιο ουτοπική και ανεδαφική έννοια από αυτή δεν υπάρχει !
Ούτε και μεγαλύτερη εχθρός της αλήθειας. H πραγματικότητα είναι ασύλληπτη και πρέπει να είναι έτσι. Απεναντίας η αλήθεια πρέπει να συλληφθεί καθώς η προσπέλασή της είναι μονόδρομος για την αυτοπραγμάτωση.
Άρα: η αλήθεια δύναται να οδηγήσει στην κάθαρση, η πραγματικότητα είναι μια οιωνεί πλάνη.
Πάντα και εκ φύσεως.
Το μόνο κυριολεκτικό σε αυτήν είναι η υπέρβασή της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επίφαση της αλήθειας από την ψευδαίσθηση του πραγματικού.
Επιστρέφω σπίτι και διαλεχτή μουσική πλημμυρίζει το σκοτεινό δωμάτιο.
Κάτι ψελλίζουν οι αναμνήσεις, αποκρυφιστικά. Οσμή από έλαιο λεβάντας κατευνάζει τα πνιγηρά σύνδρομα μιας ολοκληρωτικά δικής μου παράνοιας.
Αρχίζω να γράφω, πλημμυρισμένος από την προοπτική της δημιουργίας. Μια δριμύτατη ανάγκη να ξεχνώ τι διαδραματίζεται γύρω μου, λίγα τετράγωνα πιο κάτω ή μίλια μακριά, με συνεπαίρνει.
Και κατασκευάζω τα δικά μου ιδεώδη, τόπους φτιαγμένους από νιότη και ανεμελιά, ανθρώπους που ανυψώνονται μέσα από τις αδυναμίες τους, λάθη που μεταμορφώνονται σε σωστά και τανάπαλιν, τραγωδίες αναγκαίες και πάθη απαραίτητα για την τροφοδοσία της ανθρώπινης φύσης.
Τίποτα δεν παζαρεύεται με την πένα μου.
Στις σελίδες βασιλεύει η δική μου αιωνιότητα.
Τις πιο παράφορες χαρές μου  έχει δωρίσει ο εναλλακτικός μου κόσμος, ένα αμάλγαμα από προσωπικές πινελιές, ετερόκλητες, που συνυπάρχουν σε μία θαυμαστή αρμονία. Απολήγουν δε στο Ιδανικό, σε κάτι μη εκλογικεύσιμο, σε ένα ανακουφιστικό παράγωγο της Ιδέας.
Αυτές οι στιγμές στοχασμού και ρέμβης δίνουν νόημα στη μοναχική μου ζωή.
Ωστόσο, οι στιγμές που πλησιάζω στον ψυχισμό μου είναι εκείνες που αντιλαμβάνομαι την αυθαιρεσία της ζωής. Της ζωής που απέχει παρασάγγας από τα ρομαντικά μου ιδεότυπα αρνούμενη ανυπότακτα να συμμορφωθεί προς αυτά.
Είναι τότε που ακούω ένα ψέμμα ντροπιαστικό να ξεστομίζεται με αποτρόπαια ευκολία.
Τότε που βλέπω έναν έρωτα  αναπόκριτο να οικοδομεί μια γερή εστία πόνου.
Τότε που διαπίστώνω την εργασιακή εκμετάλλευση και αναξιοκρατία να παγιώνει ένα απαράδεκτο μοντέλο κοινωνικής δομής.
Τότε που μαθαίνω για μία από το πουθενά απώλεια που μας ταρακουνά αλλά μόνο για λίγο.
Ακριβώς τότε ζω.
Έρχομαι κοντά σε όσα ο υπερφίαλος νους μου αδυνατεί να παράγει. Τα υποβιβάζει σε πεζά, ανάξια λόγου, κενά νοήματος.
Στην ουσία, δε μπορεί να τα αποδεχθεί.
Με την τέχνη, παλεύει να εξωραϊσει την τραχύτητα της αλήθειας μέσω της εξιδανίκευσης, της αποθέωσης του δέοντος
Όλη αυτή η διαδικασία όμως είναι πλασματική αφού σημείο εκκίνησής της είναι η ουτοπία.
Και σε πόσες ουτοπίες πρέπει άραγε να πιστέψουμε μέχρι να καταφέρουμε να είμαστε αληθινοί?
Η απομυθοποίηση προϋποθέτει ικανότητα διαχωρισμού αντίρροπων τάσεων. Είναι απόληξη βαθύτερης αυτογνωσίας και αυτάρκειας, πολύ περισσότερο,δείκτης ατρόμητης ψυχής.
Ο μύθος άλλωστε προορίζεται να συντηρεί αδύναμες ψυχές, εθισμένες σε αυτόν από το άχθος ενός φόβου- παντοκράτορα.
Το να αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ζωή βρίθει αναπάντεχων εκβάσεων είναι απώτατο σημείο σοφίας.
Τα ιδανικά είναι απαραίτητα, είναι απαραίτητο να είναι ο πήχυς υψηλά γιατί μόνο έτσι η ζωή αποκτά ουσία. Είναι όμως αποκαρδιωτικά αφελής η αντίληψη ότι η κατάκτηση της ευτυχίας είναι ανέφικτη χωρίς την υλοποίηση αυτών των ιδανικών. Εξάλλου είναι τόσο οξύμωρο..τα ιδανικά και η ύλη είναι στοιχεία αλληλοαναιρούμενα.
Τα ιδανικά συνθέτουν απόρρητα τεχνάσματα καθενός από εμάς, το ιερό αίνιγμα της ιδιοσυγκρασίας μας.
Είναι μυστικά επτασφράγιστα και, όπως και η πραγματικότητα, είναι και πρέπει να παραμείνουν, αιώνιοι γρίφοι.
Ο γρίφος που επιβάλλεται να λυθεί είναι εκείνος που θα φανερώσει την πηγή του δικού μας μύθου και της ενδότερης ανάγκης μας για μυθοπλασία...

Ψυχή

Το χειρότερο που μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την απρόσκλητη άνοιξη, ήταν να μη μπορώ να μιλήσω στον εαυτό μου.
Δηλάδή μια χαρά του μιλούσα, εκείνος δεν αποκωδικοποιούσε τα μηνύματα. Τα προσπερνούσε, τα λησμονούσε, ακόμα και τα διαστρέβλωνε.
Μέσα από χρώματα ανυπόφορα, μια μέρα αιώνια και εύοσμα απογεύματα, ο χρόνος έστηνε χορό σαν άλλη Λήθη.
Δεν ήμουν πια εκεί. Κάπου ταξίδευα, σε αλλόκοτα σκηνικά όλο αντιφάσεις και ακατάληπτες αλυσιδωτές αναγκαιότητες. Τίποτα δε με ένοιαζε και τίποτα δεν επεδίωκα.
Ένα ξόδεμα ενός εαυτού ολότελα εκμηδενισμένου.
Φρενήρη πρωινά, αφιερωμένα στον εργασιακό πυρετό όπου είχα κάθε μεγαλοπρεπές άλλοθι να ποινικοποιώ την ονειροπόληση. Το να έχω πρόγραμμα υποδαύλιζε τη διολίσθησή μου από τα ενδότερα που τόσο αβάσταχτα με πλεύριζαν τις πλέον ανύποπτες ώρες. Ήμουν υπόδουλη των καθηκοντων μου και αυτό ήταν πεζό μεν αλλά τουλάχιστον αποδεκτό.
Είχα καταφέρει να αντιμετωπίζω το χρόνο μου ωφελιμιστικά. Και να ήταν μόνο ο χρόνος !
Όλα έπρεπε να έχουν εποικοδομητικά παράγωγα, διαφορετικά κάτι πήγαινε στραβά.
Σαν κυνηγημένη περιφερόμουν σε διαδρομές επαναλαμβανόμενες.
Κατακερματιζόμουν σε κομμάτια που δεν αναγνώριζα, απολύτως απρόθυμα να συγκροτήσουν μια αντιληπτή ενότητα. Ένα κρυφτό τόσο κακόγουστο πια που είχε αρχίσει να κακοποιεί την υφέρπουσα επιθυμία μου να παλέψω με τους δαίμονες του νου μου.
Ξεκινούσα την πορεία μου κάποτε με έναν ιερό σκοπό, να ερωτοτροπώ με τον κίνδυνο, με το ψέμμα και τη διαφθορά αλλά να παραμελινω ανέγγιχτη, αληθινή, ανέπαφη.
Στον παροξυσμό του ενήλικου κόσμου, ένα παιδί να παραμείνω, με ολόφωτη ψυχή, και ας ήμουν μια χρυσή μετριότητα κατά τα κοινωνικά δεδομένα. Μια αποτυχημένη που θα κουβαλούσε με επιτυχή αυτεπίγνωση το άχθος της δικής της αποτυχίας. Πού να ήξερα ότι η μεγαλύτερη αποτυχία είναι η αυτοπροδοσία? Ότι αποτυχημένος είναι ο άμοιρος ψυχής, εκείνος που την έχει θυσιάσει στο βωμό επιφανειακών επιτευγμάτων? Ότι ο, τιδήποτε μπολιάζεται με ψυχή κατακτά την ουσιαστική νίκη, και ας μην αποσπά κανέναν έπαινο από τον περίγυρο?
Πόσο μικρή ήμουν για να τα καταλάβω όλα αυτά !
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα που λένε. Αλλά έτσι είναι, η γνώση είναι άκαιρη γιατί το πιο ευεργετικό της κομμάτι είναι ο σωφρονισμός. Όπως αλήτικα η ύπαρξη ανιχνεύει ηδονές και χαρές ανεξερεύνητες, έρχεται η γνώση να τη συνετίσει, καθιστώντας επιτακτική μία στροφή προς τα μέσα.
Τ'οτε που ο κόσμος χαοτικά πορεύεται, η ψυχή διεκδικεί με μένος τη δική της φωνή.
'' Ως πότε θα με ξεχνάς'' ? έμοιαζε να με ρωτά αλαφιασμένη καθώς ο Απρίλης τραβούσε το δρόμο του και ο άλλος μου εαυτός είχε το πληρεξούσιο να δρα κατά βούληση.
Αυτή τη φορά η φωνή ήταν στιβαρή, ήταν αδύνατο να την αγνοήσω.
Έπρεπε να προασπίσω την ψυχή μου που έκθετη τόσο καιρό την άφηνα να παραπαίει χωρίς να θυμάμαι ότι είναι η μόνη μου σωτηρία.
Έκπληκτη, επιστράτευσα την πιο ισχυρή υπερασπιστική γραμμή  όταν χρειάστηκε.
Από πού πήγαζε τόση δύναμη άραγε?
Η ψυχή μου δεν είχε αδειάσει τελείως, προς μεγάλη μου εντύπωση. Ήταν σα να αντάμωνε με μια παλιά, ανεπιτήδευτη εκδοχή της. Ήταν ακόμα παρούσα, παρά τις αφηνιασμένες μου εκστρατείες διωγμού της.
Ήταν λες και μια αόρατη δύναμη σκηνοθετούσε τα τεκταινόμενα και εγώ δε μπορούσα να πάρω θέση αφού δρούσα χωρίς να με αναγνωρίζω..Στο παραμιλητό του κόσμου, πρόδιδα και εγώ τη λιτή σοφία της σιωπής..Και πώς όλη η μέρα, από το ξεκίνημα ως τη δύση της να μην κυριεύεται από αίσθηση ιλίγγου όταν μέσα σου βασιλεύει η αποξένωση? Αυτό που τόσο δυναμικά συνοψίζεται στο '' people are strange when you' re a stranger'' που ποτέ μου δε στάθηκα πραγματικά ικανή να κατανοήσω.
Τρέμουμε το άγνωστο την ίδια στιγμή που το διαιωνίζουμε γιατί είναι η εύκολη λύση. Χμμ...μα η εύκολη λύση είναι μια ευτελής διολίσθηση, η απαρχή και η αποκάλυψη δυσκολότερων δρόμων...
Έτσι και την ψυχή την καταδικάζουμε στο Άγνωστο, σε μια μαρτυρική αυτοτιμωρία, σε μία απαράγραπτη εγκατάλειψη. Ξεχνάμε ακόμα και την ύπαρξή της αλλά έπειτα μας ξεχνά και εκείνη.
Και όμως, εκείνο το βροχερό πρωινό, αποδείχθηκε ότι μου είχε απομείνει κάτι, ότι κάτι είχε περισωθεί. Έκανα στην άκρη κάθε επιφανειακή επίτευξη και προσωρινότητα, για πρώτη φορά στη ζωή μου δε  με ένοιαζαν οι συνέπειες, δε λογάριασα την επικείμενη κριτική, παρά μόνο άφησα την ψυχή μου να μιλήσει. Αρκετά είχε την πρωτοκαθεδρία η λογική. Αυτή οδηγεί στην επιτυχία, ουδέποτε όμως στην ευτυχία. Και συνήθως η ανεπίτρεπτη σύγχυση επιτυχίας και ευτυχίας είναι εκείνη που μας αποτρέπει και από τα δύο.
Ήταν λύτρωση απρόσμενη να τα αψηφήσω όλα, αισθάνθηκα ελεύθερη έστω και για μία στιγμή.
Μία στιγμή που χειραφετήθηκα από εμμονές, πάθη, φοβίες και συμπλέγματα, οπτασίες του νου και υποκειμενικά μορφώματα που με διαφέντευαν σε έναν άτεγκτο αυτοεγκλωβισμό.
Η γαλήνη στην ψυχή προαπαιτεί εξόντωση της φιλοδοξίας, της αγωνίας για σχέδια, πλάνα, στόχους και άλλα υβριστικά παράγωγα του εφήμερου. Προυποθέτει απογύμνωση, αλήθεια και μοναξιά, διάψευση και αναγέννηση....Όλα από το μηδέν, χωρίς δεκανίκια.
Δεν ξέρω τι θα φέρει ο καιρός, ήδη η ζωή μου υπάρχει μέσα από το αβέβαιο, ίσως και εξαιτίας αυτού..Όσο όμως δε μαστίζομαι από εκείνη τη φρικτή, εσώτερη αβεβαιότητα, μπορώ να είμαι βέβαιη ότι  θα έχω ψυχή για να ζήσω και όχι απλώς να υπάρχω...Και τότε κανένα άγνωστο δε θα με τρομοκρατεί....απεναντίας θα είναι το μαγικό κομμάτι της διαδρομής..

Μοναξιά

Πάλι μόνη. Ακυβέρνητη. Είναι ένα ανυπόφορα γλυκό μαρτιάτικο βράδυ. Πλουμιστό το φεγγάρι και ένας αποζημιωτικά έναστρος αιθέρας καμαρώνει από ψηλά. Μυρωδιά από τα τριαντάφυλλα του γειτονικού κήπου, στον ουρανίσκο γεύση από βανίλια υποβρύχιο.
Όλα μοιάζουν λουσμένα στο φως μιας πρώιμης άνοιξης.
Και τι πιο όμορφο από την προσδοκία που καθρεφτίζεται στα πρόσωπα ! Υποστασιοποιείται η ψυχή στην όψη και αποκτά και εκείνη νόημα.
Κάτι τέτοια βράδια νιώθει πως κινείται από μια πανίσχυρη διαύγεια που την κάνει να διαβάζει αποκρυφιστικά μηνύματα, να αποκωδικοποιεί δύσβατα θέλγητρα, να αποκρυπτογραφεί δύστροπους γρίφους.
Τυπικά, πιο μόνη από ποτέ. Εξασκήθηκε στα ραπίσματα, γυρνάει αντανακλαστικά και το άλλο μάγουλο.
Και όμως, νιώθει πιο δυνατή από ποτέ. Πιο μόνη και πιο δυνατή από ποτέ.
Η έλλειψη κυβερνήτη την αναγκάζει με βίαιη ορμή και με έξαλλη προσταγή να επικαλεστεί τον εαυτό της. Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τα τιμόνια, πώς άλλωστε, αφού πάντα τα παρέδιδε σε άλλους?
Όμως η ταχύτερη πηγή γνώσης είναι η ανάγκη.
Μέσα σε υποκατάστατα και απόπειρες άστοχες να νικήσει τη μοναξιά, τη γιγάντωνε.
Δεν είναι μόνο το ξόδεμα σε μια πλημμύρα από ανούσια πάθη.
Ότι κατακερματιζόταν σε κομμάτια που ουδέποτε επανενώνονταν και που τη δίχαζαν οικτρά.
Ούτε όσους πλήγωσε από την άγνοια του ποια πραγματικά είναι.
Αυτή ήταν η δική της τυραννία.
Μια κληροδοσία που χρόνια εθελοτυφλώντας καρπώθηκε.
Είναι και αργά να την αποποιηθεί και πρέπει να κάνει αγώνα για να την αποτρέπει από πάνω της.
Πολύ περισσότερο, είναι οι μέρες που χαμένες τη χλευάζουν με γεύση στυφή, όλες θυσιασθείσες στο βωμό της μοναξιάς, σε μία ατέρμονη μάχη εξάλειψής της που επέφερε με σατανική ειρωνία τη λερναία της μονιμοποίηση.
Όπως πάντα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συναντηθεί με αυτό που για δεκαετίες έτρεμε.
Ήταν ανέκαθεν μόνη.
Η ψυχή της υπέφερε αποζητώντας μια αβασάνιστη συναναστροφή να αναβάλλει κάποια οχληρή ενδοσκόπηση.
Θέλει κότσια να αναμετρηθείς με το χάος και εκείνη είχε τη δείλία σημαία.
Κάποιος, στο δρόμο, γενναιότερος, θα βρισκόταν να τη σώσει.
Αλλά μήπως την ένοιαζε και να σωθεί?
Η σωτηρία προυποθέτει συνειδητοποίηση του αδιεξόδου, επιθυμία για έξοδο από το λαβύρινθο.
Τι γίνεται όμως όταν φοβάσαι τη στιγμή που θα βγεις στο φως?
Είναι η στιγμή που εσύ και η μοναξιά σου συγκρούεστε μετωπικά, μετά από μακροχρόνια, αμφίδρομη περιφρόνηση.
Δεν έκανε πίσω, ευτυχώς.
Είπε το μεγάλο ''Ναι'' και έσκυψε στην άγνωστη ψυχή της με αγνή περιέργεια.
Τόσο καιρό πάλευε να γεμίσει τα κενά με βιαστικές περιπλανήσεις σε άλλους γαλαξίες που την αποπροσανατόλιζαν ολοένα. Προσπαθούσε να καταλάβει την ψυχοσύνθεση των άλλων ξεχνώντας ότι η δική της είναι απροσπέλαστη.
Έδινε όλο της το πάθος για να μεταγγίσει ευτυχία στους συνοδοιπόρους της που σαν αρπακτικά απομυζούσαν και την ύστατη ελπίδα της να εξανθρωπισθεί, χωρίς να έχει συλλογιστεί ότι  όταν νιώθεις δυστυχής μόνος σου δεν είσαι σε θέση να καταστήσεις κάποιον ευτυχισμένο.
Είναι η αυτάρκεια ρίζα της ευτυχίας και ας διακηρύττουν κάποιοι ότι αυτά είναι προοδευτικά φληναφήματα.
Όλα ακολουθούν μια διαδρομή με εκ των έσω σημείο εκκίνησης.
Ένας άνθρωπος μοναχικός, ουδέποτε είναι αληθινά μόνος.
Οι μέγιστες συγκινήσεις και οι πιο σπάνιες αισθήσεις προέρχονται από τη συμφιλίωση με τη μοναξιά.
Πού αλλού μπορεί να ανταμώσει κάποιος με την Αλήθεια του πέρα από τα μοναχικά μονοπάτια όπου κανένα φως και κανένας δρομοδείκτης δεν εμφανίζονται?
Οι από μηχανής θεοί είναι για τους αμήχανους.
Και δε μπορεί να είναι αμήχανος εκείνος που έχει εκ των πραγμάτων ωθηθεί στην εύρεση τρόπων, ακόμα και για τα πιο μικρά.
Είναι ο μοναχικός άνθρωπος κοινωνός του πόνου, άρα και δικαιούχος της ηδονής.
Ξέρει ως το βάθος της ύπαρξής του πως η σιωπη είναι η απαράγραπτα δική του ευγλωττία.
Την κατέκτησε με σθένος και αυτοθυσία αντιστεκόμενος σε ευτελή λογύδρια και ιταμούς πλατειασμούς.
Μέτρησε αιώνια δευτερόλεπτα κοιτάζοντας πειθήνια τους δείκτες του ρολογιού να εντείνουν την αγωνία του.
Περίμενε μάταια το τηλέφωνο να χτυπήσει να έχει ένα άλλοθι, μια εξωγενή παγίδα.
Μέρες και νύχτες προσευχόταν για ένα θαύμα, σε κάτι ικεσίες βέβηλες.
Μέχρι που το κατάλαβε, ο δρόμος δεν είναι απλός.
Αφού ψάχνει διέξοδο, το να προσπαθεί να διολισθήσει με γελοία βολέματα, του φράζει εκ των προτέρων το δρόμο.
Όχι, δεν τη μπορεί την καθήλωση.
Θέλει ελεύθερη να πορευτεί...να θαυμάσει τον πορτοκαλόχρωμο ουρανό κάτι απογεύματα που όλη η πλάση γιορτάζει κρυφά, να μυρίζει το γιασεμί χωρίς συνειρμούς, να νιώθει το μπλε της θάλασσας να αφυπνίζει τις ταξιδιάρικες τάσεις της, να καθήσει ένα λεπτό χωρίς να σκέφτεται τίποτα, χωρίς αλληλεπίδραση, χωρίς καν υποσυνείδητη επίδραση, χωρίς αιφνιδιασμούς και αναπάντεχα, μόνο με το δροσερό αεράκι να της ψιθυρίζει ότι όλα εξελίξιμα είναι και ονειρώδη, αρκεί να λυτρωθεί από το χαμό που τόσα χρόνια εξουσιοδοτούσε.
Η λύτρωση απαιτεί αποδοχή της μοναδικότητας και αυτή είναι αδιανόητο να συντελεστεί χωρίς τη μοναξιά.
Ένα από τα πολλά αλλόκοτα της ζωής είναι ότι ο μοναχικός άνθρωπος διαθέτει την πληρέστερη και ουσιαστικότερη αντίληψη περί συντροφικότητας.
Να είναι άραγε επειδή έχει κατορθώσει να κρατάει συντροφιά στον εαυτό του?

Μεταμφιέσεις

Η αιώνια μεταμφίεση..Τι τέχνη και αυτή ! Αλλόκοσμη και όμως τόσο ανθρώπινη !
Στα πέρατα της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αλλοίωση της ουσίας της, εκείνη ενσαρκώνεται.
Καιροφυλακτεί για να αποθεωθεί σε στιγμές αδυναμίας και λιποψυχίας.
Τι πιο τρομακτικό από μία ευθεία συνομιλία με την πραγματική σου προσωπικότητα?
Ναι, εκείνη που τεχνηέντως καταχωνιάζεις στη λήθη γιατί δεν την αντέχεις.
Γιατί τη φοβάσαι, την αγνοείς, δεν την αντιλαμβάνεσαι, ίσως την απεχθάνεσαι.
Με ένα προσωπείο πορεύεσαι μέσα στων εποχών την παράξενη αίγλη, νικημένος.
Μέσα στο εξουθενωτικό γύρισμα των καιρών, σε χιλιάδες κενά βλέμματα, άπειρες κούπες καφέ, αμέτρητα βήματα κάτι μέρες που από κάτι έμοιαζε να πασχίζεις να δραπετεύσεις...
Μα ακόμα και τη μεταμφίεση απέτυχες να σκαρώσεις !
Καλώς ή κακώς, στο μέσο της διαδρομής, γύρισες πίσω.
Και σου είχαν πει, φωνές στιβαρά επιβλητικές...μη γυρνάς πίσω !
Ανταμώνεις τα λάθη σου και όταν πια καλείσαι να αντικρύσεις τη μέρα χωρίς προσωπείο, παύει να σου φαίνεται απρόσωπη, και αυτή της την ταυτότητα αρχίζεις να τη βρίσκεις ενοχλητική...
Πόσο εύκολο είναι να ζεις σαν ένας άλλος ! Αλλότριος, ξένος, αλλοίος.
Την ίδια στιγμή, σε δηλητηριάζει. Η ευκολία ισοπεδωτικό κόλπο είναι και το αντίτιμο πάντα στήνει ενέδρα.
Μέσα από τις μέρες τις ηλιόλουστες που η αρμονία αβάσταχτη γύρω σου έστηνε χορό...σαν ψέμα , σαν δώρο υπερβολικό που δεν μπορούσες να δεχτείς, με τη χαρά διάχυτη γύρω σου σε μια παραφορά του προσωρινού, αναρωτιέσαι...μήπως οι μορφές γύρω μου είναι αληθινές?
Την τρέμεις την αλήθεια, ερεθίζει τις πιο ανάπηρες πλευρές του είναι σου.
Πώς να αντιμετωπίσεις έναν κόσμο στο μεταίχμιο που σαρώνει την ουσία σου?
Αναγκαστικά, έκρυψες αυτό που είσαι.
Τώρα, ούτε που το θυμάσαι.
Έχεις βολευτεί πίσω από μια δίνη συμβιβασμών.
Και έλεγες πάντα ότι η επίτευξη μιας στοιχειώδους ισορροπίας είναι απόρροια συμβιβασμών .
Καμάρωσε τώρα τη μεγαλοπρεπή σου θεωρία !
Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου στα καθημερινά του τεχνάσματα, θα συρρικνωνόσουν από ντροπή.
Μικρός, λίγος, ασήμαντος, χαμένος στην αυτολύπηση...Μερικές φορές προσεύχεσαι να κυλήσουν οι ώρες ήσυχα και αθόρυβα, χωρίς πολλές διεργασίες.
Όταν κάτι πάει αντίθετα με τα προγνωστικά σου, ταράζεσαι πολύ.
Αλλά εκείνο που περισσότερο από όλα σε δαιμονίζει, είναι να αποπειραθεί κάποιος να δει πέρα από την τόσο καλοστημένη σου επιφάνεια. Παρανοείς, το θεωρείς ιεροσυλία, θέλεις αν είναι δυνατό σε μία στιγμή να εξαφανιστείς.
Ζεις μέσα από τη ρηχότητα, με τρόπο που το βάθος σε πανικοβάλλει.
Το ξεσκέπασμα ακόμα και ενός ψήγματος αλήθειας είναι ο δικός σου εφιάλτης.
Όσα και αν έμαθες, ξέχασες το πλέον σημαντικό, να αγαπάς εσένα.
Πώς μπορείς να κάνεις φίλους όταν έχεις εσύ δημιουργήσει έναν εγγύτατο, πολυμήχανο εχθρό που ανατροφοδοτείς συνέχεια?
Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο.
Ούτε καν ο τρόπος που ανηφορίζεις το δρόμο για το σπίτι σου, ούτε το αιωνόβιο περίπτερο στη διασταύρωση, ούτε το φεγγάρι που κάθε βράδυ όλο αινίγματα σε προκαλεί.
Είναι άραγε αργά?
Σκέψου μόνο πόσο το πλαστό σου πρόσωπο σου έχει αφαιρέσει τη θέληση.
Τη θέληση να αλλάξεις, να γυρίσεις πίσω, και ας σε απέτρεψαν με πυγμή κάποτε, να φτάσεις στον πυθμένα, από εκεί που ξεκίνησες τη μασκαρεμένη σου άνοδο στην επιφάνεια που σε καταδίκασε σε ισόβια...αφάνεια.
Να μη θέλεις πια να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου.
Να έχεις κουραστεί να λυπάσαι τον εαυτό σου περιαυτολογώντας για δήθεν επιτεύγματα.
Να μην αντέχεις άλλο πια τη μάσκα σου...
Να γίνεις και πάλι αυτό που είσαι για να μπορείς όποτε θες και μόνο να μεταμορφώνεσαι σε κάποιον άλλο, όχι να εγκλωβίζεσαι στην ίδια σου τη μεταμφίεση..
Να θεωρείς την επιφάνεια απειλή και όχι αυτοπροστασία...
Ίσως τότε η συνομιλία με κομμάτια του εαυτού σου αληθινά να μην είναι τόσο παράξενη αλλά αφετηρία για να απεκδυθείς από την πελώρια ψευδαίσθησή Σου...http://www.youtube.com/watch?v=jqUkgYW1CLA

Ανα-μάρτη-τος

Πάντα ερχόταν η στιγμή που όλα, σε μια πάμφωτη τελειότητα, συνηγορούσαν υπέρ μιας...νέας αρχής.
Κάθε πρωί, στη μυσταγωγική ησυχία της ώρας όπου οι σκέψεις του λεηλατούσαν τη σιωπή...
Αλλά και κάθε βράδυ, στα όνειρά του.
Διπλό βίωμα, μια εντύπωση επίμονη, λουσμένη από το άπλετο φως μιας ξάστερης πρόθεσης.
Είναι όμως κάτι που τον κρατάει πίσω.
Όπως οι σταγόνες της βροχής πέφτουν ορμητικά στο τζάμι από ένα παράθυρο που τίποτα δεν του φανερώνει πια.
Όπως η άγνωστη ματιά που αντικρύζει στον καθρέφτη όταν ξεκινάει εκ του πονηρού το κρυφτό από τους άλλους.
Όπως κάποιες σκέψεις ανυπόφορες που αποκαλύπτουν τη μεγαλειώδη του αυτοταπείνωση.
Ξέρει ότι το χαμόγελο του έχει την υβριστική όψη της προσποίησης .
Πώς να ξεκινήσει από το μηδέν όταν δεν το έχει καν πλησιάσει?
Κουβαλάει τα σημάδια του αλλά όχι με περηφάνια.
Πασχίζει να τα ξεφορτωθεί και εκείνα γίνονται ακόμα πιο έντονα από την οργή.
Νομίζει ότι έχει απεκδυθεί κάθε επιρροής του παρελθόντος.
Η θρασυδειλία του ακούγεται εκκωφαντικά σαρώνοντας τη σιωπή.
Συνήθιζε όχι απλώς να ισχυρίζεται αλλά να ενστερνίζεται ότι δεν υπάρχουν αμαρτίες.
Η αμαρτία καρπός της σκέψης είναι και δεν υπάρχουν πιο διαβολικά παράγωγα από εκείνα του μυαλού.
Επαίσχυντα δεν είναι τόσο τα βιώματα όσο η σκέψη που τα προκάλεσε.
Γιατί εκεί κρυφοζούν τα δαιμόνια ενός εαυτού που θα τα αναπαράγει ισοβίως.
Ποτέ δε ζήτησε άφεση αμαρτιών. Άλλωστε εκείνος ήταν εσαεί υπόδουλος του εαυτού του, πώς να αντιληφθεί ότι η αιχμαλωσία του ήταν δικό του επίτευγμα?
Η σκέψη είναι η εκκίνηση των πάντων. Μπορεί να μας κάνει ήρωες με την ίδια ευκολία που μας παραποιεί σε καρικατούρες. Γιατί αυτή είναι που αντανακλά τη δυνατότητα και τη δυνητικότητα των επιθυμιών μας, το υπέρτατο και απώτατο σημείο που μπορούν να αγγίξουν οι πράξεις μας.
Και πώς να υπερβεί τη γήινη φύση του, πώς να νιώσει φόβο, όταν θαρρεί πως είναι ατρόμητος?
Το συνταρακτικό είναι προθάλαμος του θαύματος.
Η επίγνωση του φοβερού σημαίνει ότι είμαστε αρκετά ανθρώπινοι για να το ξεπεράσουμε,
Για αυτό και στέκεται απαθής αυτό το βροχερό βράδυ του Μάρτη που οι αμαρτίες του στήνουν χορό στον καταιγισμό από πάθη και λάθη φυλακισμένα για χρόνια άπειρα.. Η βροχή δε μπορεί να συμβολίσει τίποτα για αυτόν αφού ο εξαγνισμός είναι περιττός...Μια νέα αρχή του αντιστέκεται σθεναρά και απορεί γιατί...Αφού είναι έτοιμος να τη δεχτεί...
Καθώς η ώρα περνάει, η όψη του παραμορφώνεται ολοένα, γίνεται αποκρουστική, απ- αίσια.
Στο είδωλό του όμως στον καθρέφτη εκείνος βλέπει το ίδιο πανέτοιμο πρόσωπο.
Την ίδια αναμάρτητη ψυχή.
Μια ψυχή καταδικασμένη στην απρόσφορη απόπειρα μιας νέας αρχής που καγχάζει μέσα από τον πλεονασμό της ονομασίας της, που ξέρει ότι ποτέ δε θα δοθεί.. Γιατί ο άνθρωπος που αγνοεί τα σημάδια του χθες δε μπορεί να αξιώνει ένα σημάδι για νέο ξεκίνημα..
Ήρωες γινόμαστε μέσα από τις αμαρτίες μας. Από όλα εκείνα τα παραστρατήματα που βρήκαμε τη δύναμη να τα δούμε μέσα από το μεγεθυντικό φακό της αυτοκριτικής και ποινικοποιήσαμε αυτοβούλως την επανάληψή τους. Έτσι, από τη σκέψη που μετουσιώνεται σε συνείδηση, από την ποταπότητα του σφάλματος που αποδέχεται την ταυτότητά του, αντλήσαμε τη δύναμη να ξεκινάμε για το ''σωστό''...Γιατί αυτή είναι η μόνη διαδρομή που ίσως κάποτε οδηγήσει στη λύτρωση. Αλλά ακόμα και αν αυτό δε συμβεί, το ότι διασχίσαμε έστω και λίγα βήματα είναι αρκετό για να ξεπεράσουμε το σκοτάδι της πεισματικής άρνησης..
Άλλη μια μέρα πέρασε και όλα μένουν ίδια...Μια επανάληψη στιγμών, όπως και οι θρασύδειλες σκέψεις του που αέναα επαναλαμβάνονται διαβρώνοντας την ουσία της σιωπής...

Η ουτοπία του Ονείρου

Είχε αυπνίες τελευταία. Εκείνη και ο Μορφέας σε απόλυτη ασυμφωνία.
Μακάριοι όσοι απολαμβάνουν τον ύπνο χωρίς επιπλοκές, παρεμβολές, εφιάλτες.
Είτε έχουν ήσυχη συνείδηση(οξύμωρο από μόνο του), είτε δεν έχουν συνείδηση(γιατί αυτή εμπεριέχει de facto την έννοια της αδέκαστης αυτοκριτικής).
Φοβάται να συναντήσει τα όνειρά της, είναι και η πραγματικότητα αδυσώπητη και μετά πώς θα αντιμετωπίσει τη μέρα που ξεκινάει με μια βάρβαρη αντίθεση?
Παλιωμένα όνειρα, φιλέκδικα, ανεκπλήρωτα ή απλώς εσφαλμένα, κραυγάζουν και ψιθυρίζουν, πάντα με την ίδια αποτρόπαια χροιά, ότι κατοικούν πλέον στη σφαίρα της ουτοπίας.
Το έγραψε, χρόνια πριν, δεκαετία σωστή, σε ένα αφελές αλλά αγαπημένο πρωτόλειο, το προφήτεψε διαβολεμένα, ακόμα και τίτλο το έκανε....Η ουτοπία του ονείρου.
Όλη η λόξα του κόσμου που έχει ξεχάσει την πορεία του και παρασύρεται από το ρεύμα.
Οι απαιτήσεις, οι αξιώσεις, οι προσδοκίες, οι αποφάσεις, οι επιλογές.
Το ανυπόφορο άγχος του διλήμματος.
Και πάνω και πέρα από όλα, η προσποίηση.
Σπάει το κεφάλι της να βρει τι μηχανεύονται οι κομπάρσοι γύρω της που ζουν με την αυταπάτη του πρωταγωνιστή.
Είναι άραγη ευτυχισμένη που δε μπορεί να προσποιηθεί ή απλώς αδέξια και καταδικασμένη σε αιώνια ραπίσματα?
 Μέσα στην παρέλαση αυτού του μήνα στιγμών επιβεβαιωτικών της ατυχίας και της ρευστότητας των πάντων, πασχίζει να κάνει τη σπουδαία διάκριση, των ουσιαστικών από τα ανούσια. Και νιώθει μονομιάς ότι τίποτα δεν έχει ισχύ όταν δεν υπάρχει στην αντίπερα όχθη ζωή, το αντίθετό του.
Με όλη την απότομη εχθρότητα του ο Φλεβάρης, έφερε και στιγμές αποζημιωτικές στο έπακρο.
Θα τολμούσε να πει και για μια ζωή.
Γιατί ήταν εκεί, απολύτως παρούσα σε όσα συνέβαιναν.
Δε μπορεί να είναι ουτοπικό ένα όνειρο όταν γεννάται από γενναία πίστη.
Και ίσως ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσει όνειρα παλιά, επιλογές που δε συμβαδίζουν με τις κυκλοθυμικές βουλές του χρόνου, που δε μπορεί να πιστέψει, δε μπορεί να υποστηρίξει, πολύ περισσότερο να δώσει τόπο σε αυτά.
Εν καιρώ κατάλαβε ότι τα όνειρα εξελίσσονται σε ουτοπίες όταν στιγματίζονται από την έλλειψη πίστης. Το Αντίο σε ένα όνειρο όμως είναι μία οδυνηρή πράξη αυτογνωσίας.
Είναι μια απόσχιση από έναν εαυτό που δε στάθηκε ικανός να το μπολιάσει με πίστη, που δεν ήταν οξυδερκής για να ατενίσει κάποια προοπτική.
Είναι όμως και η απελευθέρωση μιας σκλαβωμένης ψυχής που μέχρι πρότινος ζούσε μέσα από την ουτοπία και αλλοιωνόταν, ανίκανη και ανήμπορη να δεχθεί τη σαρωτική επενέργεια της Αλλαγής στην υποτιθέμενη αυτοδυναμία του ονείρου.
Και αν φτάσουμε στο σημείο να αποδεχθούμε μια επιλογή λανθασμένη, μπορούμε να αντέξουμε το γεγονός ότι τα όνειρά μας ,μας εγκατέλειψαν. Μήπως ήμασταν και εμείς πιστοί και σε επαγρύπνηση για να αξιωνουμε κτητικά αμοιβαιότητα?
Δε χωράει λογική στα Όνειρα, χωράνε όμως άπειροι επαναπροσδιορισμοί της δυναμικής τους σε βάθος χρόνου. Γιατί η αξία και η ουσία τους απότοκος του Χρόνου είναι και ετυμηγορία.
Και ναι,, τα όνειρα δεν είναι αιώνια, μπορούν όμως να οδηγήσουν στην αιωνιότητα, μέσα από τη διάσωση της υπέρμετρης πίστης.
Όποιος πίστεψε στην ουτοπία, διέπραξε το απόλυτο αμάρτημα κατά της πίστης.
Εκείνη δεν έχει πια τόπο για ου-τοπία.
Επιλέγει να ζει σε έναν κόσμο εκ πεποιθήσεως βάρβαρο, μόνο και μόνο για τις στιγμές που το Όνειρο πανηγυρίζει..Και το πιο φαιδρό είναι ότι δεν είναι μόνη της σε αυτό το ταξίδι...

Χρώ(ή)μα

Πάνε μέρες τώρα που κυκλοφορεί μέσα σε σμήνη από πρόσωπα, απρόσωπος. Ή να είναι έτσι επειδή δε διακρίνει πρόσωπα γύρω του?
Αφηνιασμένος, κουρασμένος, σχεδόν ανελεύθερος.
Το παγερό κρύο τον κάνει να μαζεύεται, και ας νιώθει ότι ασφυκτιά.
Είναι τόσο παντοδύναμες οι επιθυμίες που νιώθει ότι του παραμορφώνουν την ύπαρξη.
Κάποτε επέλεξε να εργασθεί για την αίσθηση του ανήκειν, για την ψευδαίσθηση της ιδιότητας.
Τώρα αδυνατεί να το κάνει, θέλει να είναι παρατηρητής της ζωής, κομπάρσος με αποστασιοποιημένη ματιά.
Τα χρήματα, έχοντας τα ανέκαθεν σε αφθονία, συνήθιζε να τα περιφρονεί, να τα θεωρεί τραγικά προϊόντα εξιδανίκευσης ενώ δεν είναι παρά συναλλακτικά μέσα με μοναδικό ρόλο την σε πρακτικό επίπεδο διευκόλυνση της ζωής.
Και όμως, τους προσδώσαμε με αμίμητη μωρία, αξία αμύθητη !
Πλέον, μπορούν να εξαγοράσουν σπουδές, θέσεις εργασίας, συναισθήματα.
Ακόμα και ανθρώπους . Τι πιο τραγικό από την εκποίηση της ψυχής?
Όλα ανάγονται σε επίπεδο χειροπιαστό, μεταφράζονται με δείκτες υλικών απολαβών, αξιολογούνται με κριτήρια προσοδοφόρου αντικρύσματος, σα να είναι όλο το σύμπαν χρηματοκρατούμενο.
Και αλίμονο, αν δεν έχεις εύκολη πρόσβαση ή λογικά ερειδόμενη(!) ελπίδα σε αυτό, δεν έχεις κοινώς στον ήλιο μοίρα, ούτε μερίδιο σε τίποτα εκλεκτό ! Όταν όλα γύρω εκκινούν και τερματίζουν από την οικονομική δυνατότητα, όταν η οικονομική κρίση σηματοδοτεί   ένα ογκώδες ιστορικό κεφάλαιο, όταν η ίδια η διάθεση διαμορφώνεται από το χρήμα, τότε όντως υπάρχει κρίση.  Κρίση εσωτερική, ηθική, πνευματική και πάνω από όλα αξιακή.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο μέσος κοινωνός αυτοαναγορεύεται φωτεινός παντογνώστης επί παντός επιστητού, ανεξαρτήτως ενημέρωσης, γνώσης, μορφωτικού επιπέδου...
Στοίβες από φιλόδοξες νόρμες και αβασάνιστα αξιώματα πανηγυρίζουν πανταχόθεν.
Η ίδια κοινωνία είναι που απομυθοποίησε τον έρωτά του για τη θεωρία.
Τη χλεύασε τόσο αδυσώπητα, τόσο απροκάλυπτα, που πραγματικά την εξευτέλισε.
Το Κράτος Δικαίου και η έννομη τάξη, η δημόσια ασφάλεια, η ισοτιμία, η αξιοκρατία και μια σωρεία από περίτεχνες, φανταχτερές έννοιες που κατοικούν στη ζώνη της ...ουτοπίας.
Με πίκρα αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη θνησιγενή φύση της θεωρίας.
Πρώτα και κύρια, τα Μ.Μ.Ε, μια ''τέταρτη''- πρωταρχική εξουσία που νομιμοποιείται να κάνει κατάχρηση αυτής κατά κόρον. Να αυθαιρετεί με μία ασύλληπτη διάπλαση της  Αλήθειας, με μια ανακατασκευή της υπό ετερόφωτες προθέσεις, με μία αλόγιστη τάση διαστρέβλωσης.
Και να χειραγωγεί τα πλήθη δικαίως, αφού μαζί με τα λεφτά τους έχασαν και την κριτική τους ικανότητα ! 'Η, πιο σωστά, το δικαίωμα στην κριτική !
Έτσι τους είπαν μια ωραία πρωία και το πίστεψαν αμαχητί ! ''Είμαστε σε επίπεδο αφανισμού ! Για να το λένε συνέχεια, έτσι θα είναι ! Και το καλύτερο? Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, εξάλλου δε φταίμε εμείς, δεν εξαρτάται από εμάς..'' !
Άρα , νομιμοποιούνται στη μεμψιμοιρία, στη δήθεν αθέλητη αιχμαλωσία, είναι τόσο βολικός ο εφησυχασμός άλλωστε...! Υπάρχει ένα γερό άλλοθι για την κατάθεση των όπλων, για να μη θεωρηθούν λιποτάκτες ! Υπαίτια είναι η συγκυρία, ο άλφα, ο βήτα, ο τάδε, ο δείνα, ποτέ όμως εμείς ατομικά ! Εμείς έχουμε διδακτορικό στην θυματοποίηση ! Είναι το μόνο που ξέρουμε να διεκπεραιώνουμε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς αναβλητικότητα.
Υπάρχουν άπειρες πραγματικότητες, με χρήμα και χωρίς, με χρώμα και χωρίς.
Εκείνος όμως που έκανε την ειρωνία φίλη καρδιακή, το έμαθε πια καλά, το αισθάνεται να τον διαπερνάει, ότι υπάρχει μία πραγματικότητα πολύ πιο βαθιά, με γλύκα όσο και πόνο, με αινίγματα και θέλγητρα πολλά, με τείχη αλλά και απρόσμενους εναγκαλισμούς. Και δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα των ιδεών. Μπορεί να είναι άμοιρη χρημάτων , ολότελα απομακρυσμένη από ο,τιδήποτε προσιδιάζει στην ύλη, αλλά χαρακτηρίζεται από τα πιο φαιδρά και συγχρόνως από τα πιο ζοφερά χρώματα. Στο μεταίχμιο ερέβους και φωτοχυσίας, φανερώνεται βασανιστικά αλλά υπόσχεται τρανές ανακαλύψεις.
Οι άνθρωποι εκεί δεν είναι σκυφτοί, ούτε ζαλισμένοι από το μένος των αδηφάγων επιθυμιών τους. Τα πρόσωπά τους εκπέμπουν φως , αυτάρκεια, τη σπιρτάδα του φιλοπερίεργου, τη γαλήνη του αποφασισμένου.
Και όσο και να είναι ντεμοντέ αυτός ο κόσμος πια, αστείο ακόμα και να υφίσταται, εκείνος υπάρχει και βασιλεύει, αρκεί να έχεις μάτια να τον διακρίνεις, Ψυχή να αντέξεις αντικρύζοντάς τον.
Οι εκεί επιθυμίες είναι εξημερωμένες, απλές προεκτάσεις της ύπαρξης, χαλιναγωγούνται και συχνά γίνονται ψυχαγωγικές. Να είναι άραγε επειδή είναι αμιγείς?
Η πιο απατηλή πλευρά της επιθυμίας πυροδοτείται από τον συγκεχυμένο χαρακτήρα της.
Ποτέ δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε ! Και η άγνοια της ουσιαστικής επιθυμίας είναι η βασικότερη πηγή θλίψης. Όλη αυτή η αμηχανία μας σπρώχνει σε ενδιάμεσες επιλογές, χωρίς φόβητρα και εξάρσεις, ελεγχόμενες, ασφαλείς. Το κυριότερο? Άχρωμες, από εκείνες που σταματούν τις υπερωρίες του μυαλού. Γιατί τη σκέψη εσκεμμένα δεν την καλλιεργούμε. Είναι και μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη. Προθάλαμος της ελευθερίας είναι που κλείνει μέσα της το Άπειρο Όλο, της ουσία της ανθρώπινης οντότητας.
Χωρίς χρώμα και χωρίς στίγμα λοιπόν. Εδώ τίθενται ζητήματα επιβίωσης μέσω λάγνας καταστροφολογίας και εκείνος πασχίζει να καμωθεί τον ποιητή !
''Έχεις την πολυτέλεια να βλέπεις τον κόσμο πιο βαθιά'' του είχε πει πριν χρόνια η γυναίκα του και αυτή η φράση τον ακολουθεί.
'' Πολυτέλεια χρόνου και χρήματος..Δυσκολεύεις τη ζωή σου ενώ άλλοι άνθρωποι παλεύουν να την απλουστεύουν''! συνέχιζε.
Ακόμα και εκείνη, ισόβια σύντροφός του, έρχονταν στιγμές που αδυνατούσε να τον νιώσει.
Δε μπορεί η ζωή να είναι μια αποθέωση της φαινομενικότητας ! Είμαστε πραγματικά μικροί αλλά όχι λίγοι. Λίγους μας καταντά η βουλιμική μας πλεονεξία.
Και πότε επιτέλους θα καταλάβει ο κόσμος ότι τη συγκίνηση που αντλείς μέσα από τις ιδέες δεν τη χαρίζει καμία υλική αφθονία και καμία ηδονή? Πότε θα αντιληφθεί ότι μέσα από την προσέγγιση των ιδεών τα πάντα φαντάζουν πιο απολαυστικά και απενοχοποιημένα ηδονικά? Γιατί η ηδονή είναι το απαύγασμα της αλληλεπίδρασης ψυχής και σώματος. Καμία απόλαυση δεν είναι μονόπλευρη, όπως δε νοείται απόλαυση χωρίς τη μέθεση του πνεύματος σε αυτήν.
Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τις βλέψεις του καθενός, από το βεληνεκές της ματιάς του.

Σε έναν Κόσμο όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται, υπάρχει περιθώριο για συναίσθημα και ανθρωπιά?
Σε όλη αυτή την ατέρμονη αγοραπωλησία διακρίνει βλέμματα μαραμένα, πότε επαναστατικά, πότε συμβιβασμένα με το παρόν αλλά και μια δειλή, συγκρατημένη επαναγωγή της Ιδέας.
Θέλει βέβαια θεαματική ώθηση και γερή φωνή και μόνο σε βάθος χρόνου θα μετατραπεί σε γεγονός.
Όμως τη βλέπει ξεκάθαρα να επανακάμπτει, μια ανάγκη για αγνό ηρωισμό, για πίστη σε ένα ιδανικό, για παραμερισμό της επιφανειακής υλιστικής κυριαρχίας.
Και αφήνει το βλέμμα του να περιπλανηθεί, να πάει μακριά.
Πώς μπορεί άλλωστε ο κοντόφθαλμος να ποθήσει κάτι αθέατο?
Ίσως ο κόσμος να έχει ανάγκη να βιώσει τη συντριβή για να αναγεννηθεί. Να αναθαρρέψει μέσα από τα κραυγαλέα σφάλματα που θα τον οδηγήσουν στην κατάρρευση. Να αναγκαστεί να επικαλεστεί εσωτερική δύναμη, να φωτίσει τις σκαιότατες επιθυμίες. Να συνειδητοποιήσει ότι το χρήμα δεν είναι το παν αλλά ενίοτε το εμπόδιο για το παν.
Να χτίσει τους δικούς του Ήρωες σε έναν φαύλο κύκλο ιστορικής ακολουθίας. Να μεγαλουργήσει μέσα από τον εκμηδενισμό της.
Και τελικά να καταλάβει ότι η απαξία της ανθρώπινης φύσης εδράζεται στην εκθείαση της υλικής αυταξίας.
Γιατί η πραγματική νίκη δεν είναι να πληρώσεις μια τιμή αλλά ένα τίμημα....Τίποτα πολύτιμο δεν εξαγοράζεται, τα όνειρα έχουν το τίμημά τους που είναι πάντα ανεκτίμητο και αδιαπραγμάτευτο..
Όλα τα υπόλοιπα συνεχίζουν να υπάρχουν αγοραία, στο ανέντιμο παζάρι της ζωής..

Ερωτικό

Και να που ακόμα και τα πιο αμυντικά οπλοστάσια έχουν θεμέλια σαθρά.
Υπάρχει μία ιδιότυπη μορφή ισοτιμίας, της ισοτιμίας απέναντι στον έρωτα.
Οι πιθανότητες που υπάρχουν να ερωτευτεί κάποιος με σφοδρότητα είναι πάντα οι ίδιες.
Ίσως μάλιστα να είναι ακόμα πιο πολλές σε περιπτώσεις ακραία λογικού πνεύματος.
Μα είναι δυνατόν η καρδιά που είναι από τη φύση της ατίθαση να χαλιναγωγείται από το μυαλό?
Λατρεύει όσο τίποτα άλλο να σχεδιάζει αποστασίες και τεχνάσματα για να το καθυποτάξει.
Η καρδιά κυβερνάται από την πηγαιότητα της Αλήθειας ενώ το μυαλό από την αναγκαιότητα κατάκτησής της.
Έτσι και εγώ, ερωτεύτηκα. Τόσο απλά, ένα γεγονός μη αναιρούμενο.
Όταν η προσδοκία με εγκατέλειψε πια, απορροφημένος καθώς ήμουν από τα ζιζάνια και του δαίμονες ενός αλήτη εαυτού που ζούσε μέσα από τις άγνωστες πλευρές του. Κυριευμένος από αυτές, ερεθισμένος από περιέργεια για την απροσχεδίαστη πορεία τους.
Αυτός ο έρωτας για το απρόβλεπτο με γοήτευσε στην απλή σου παρουσία.
Ούτε καν νέος, αποκαμωμένος από τον δήθεν  κορεσμό από μια ζωή ελεγχόμενη και ανυπόφορα οικεία, έμεινα να ρεμβάζω σαν αδαής έφηβος μπροστά στα τόσα σου θέλγητρα.
Και τότε μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πιο ισχυρή δυστυχία από μια ψυχή με κίνητρο τον κυνισμό. Άμα βρίσκεις τη δύναμη να αποποιηθείς το συναίσθημα, είσαι ολότελα ανίσχυρος.
Είχα εκπαιδευτεί με σατανική μαεστρία στο διωγμό κάθε συναισθήματος, επιλέγοντας τον χλευασμό του, μόνο και μόνο επειδή κάποτε δε στάθηκα τυχερός ώστε να βιώσω κάτι αληθινό. Ή άξιος.
Είναι η καρδιά ευάλωτη στο παρελθόν, με τάσεις σκληροπυρηνικής γενίκευσης και αβίαστης εξαγωγής συμπερασμάτων.
Όμως πόσο χαρούμενη μπορεί να είναι μια ύπαρξη μακροχρόνια μοναχική?
Ποιος θα φανταζόταν ότι θα έκανα κήρυγμα περί συντροφικότητας, εγώ που οικοδομούσα την κοσμοαντίληψή μου στη συνειδητή και εκούσια μοναξιά?
Ορίστε άλλο ένα απρόβλεπτο ! Καθαρό παράλογο, σκέτη παραφροσύνη και αντίφαση που παρήγαγε ο χρόνος !
Μα το Παράλογο του έρωτα μας εξιτάρει και μας αιχμαλωτίζει με τρόπο που καμία φαντασία δεν είναι πλέον καλπάζουσα αλλά μία εναλλακτική, καθ' όλα πιθανή εκδοχή μιας φαινομενικά στείρας και πληκτικής ρουτίνας. Και νιώθοντας αυτή την αέναη συγκίνηση, ιδρύεις απόσταση από το Θάνατο, ενδυναμώνεσαι ακόμα και απέναντι στον φόβο της φθοράς.
Γιατί δε με νοιάζει ακόμα και αν η επιθυμία σου για εμένα με τον καιρό εξασθενεί. Μου αρκεί που κάποτε υπήρξε.
Η αμοιβαία συνάντηση των επιθυμιών είναι Ευλογία της ύπαρξης.
Ένα Θαύμα από το υπερπέραν που ακινητοποιεί το χρόνο μονομιάς.
Το βλέμμα σου που εύγλωττα μου ψιθύριζε μέσα σε λίγα λεπτά λόγια που επί αιώνες πάσχιζα να αποκρυπτογράφήσω, το γέλιο σου που μου θύμιζε πολύχρωμο πόσο υποτιμημένη είναι η ανεμελιά στις μέρες μας, οι ατέλειωτες βόλτες μας, τα φαιδρά χρώματα που φορούσες, οι μελωδίες και οι λέξεις σου, ένας γαλαξίας υπερκόσμιος. Και ήθελα τόσο να γίνω κοινωνός της παιδικής σου οντότητας, σε ένα σύμπαν φλεγματικών ενηλίκων !
Ακούω φθονερές φωνές από μουδιασμένα πρόσωπα να με συμβουλεύουν ''φιλικώς'' να κρατήσω επιφυλάξεις γιατί το μέλλον είναι Άγνωστο και η καρδιά κάθε άλλο παρά σταθερή. Για να μην '' πληγωθώ και προσγειωθώ απότομα''.
Αλίμονο αν κάναμε και τον έρωτα καθεστώς ! Φευγάτος είναι και αλλόκοτος και μυστήριος και για αυτό όλο υποκύπτουμε στη δίνη του. Γιατί γινόμαστε δυνατοί μέσα από την αδυναμία μας για κάποιον. Μαθαίνουμε ακόμα και την απουσία να την μετουσιώνουμε σε πηγή έμπνευσης και ήδιστης αναμονής. Απομακρυνόμαστε από το δηλητηριασμένα ψυχωτικά Εγώ μας.
Ακόμα και αν το παρόν εκχωρηθεί σε μια ειδυλλιακή ανάμνηση, θα κάνω τα πάντα για να μην αλλοιωθεί, για να μην εξωραϊσθεί αλλά και για να μην διαστρεβλωθεί από την πικρία του ημιτελούς.
Και αν ακούγομαι απόλυτος, φυσικά και είμαι.
Καρπός όλης αυτής της ιστορίας είναι μια απολυτότητα που ερωτοτροπεί με τα άκρα.
Μπορεί να γίνει ακραία επικίνδυνη ή ακραία ευεργετική.
Από εκεί και έπειτα, λόγο έχει ο προσωπικός χειρισμός της από το νοερό πανδαιμόνιο.
Αν είμαι τόσο τυχερός ώστε το υποκειμενικό '' για πάντα'' ως επιθυμία και βούληση και αναγκαιότητα, καταστεί αντικειμενική πραγματικότητα, θα μπορώ να θεωρήσω ότι πλησιάζω στο δικό μου Τέλος. Στον δικό μου Σκοπό που με απομακρύνει από τα τετριμμένα.
Όμως ακόμα και αν αυτό δε συμβεί, η νίκη είναι και πάλι δική μου.
Η πορεία μου στη ζωή έγινε επιτέλους άμοιρη προβλέψεων, επικροτώντας την ολόπλευρη άγνοιά μου, ραπίζοντας την αυτογνωσία μου που σαν ψευδαίσθηση με διαφέντευε τόσα χρόνια, διεκτραγωδώντας τα ανήλεα, κραυγαλέα ψέματα που από συναισθηματική πενία αράδιαζα στην εξουθενωμένη μου συνείδηση.
Ένας εαυτός που πίστευε ότι το να ερωτευτείς σε κάνει τρελό, πλέον πιστεύει με όλο το το είναι ότι σε εξανθρωπίζει. Γιατί πώς μπορείς να κοιτάς ψηλά όταν δεν πιστεύεις στον Ουρανό?
Η νίκη μου είναι η ελπίδα και αυτή είναι αναφαίρετη. Καμία τετραπέρατη άμυνα δεν την απειλεί, ούτε την κλυδωνίζει. Ο,τι και να συμβεί, όσες ανατροπές και να δώσουν ρεσιτάλ απρόβλεπτου, ξέρω πως έχω ένα σταθερό σημείο. Και αυτό, ακόμα και εγώ, το έχω ανάγκη... Συνήθως η επιθυμία είναι εξέλιξη του φόβου μας, και όπως μας αναζωογονεί, έτσι και μας νεκρώνει. Χωρίς αυτή όμως δε θα είχαμε ελπίδα για οποιαδήποτε ανά(σ)ταση.
Και η πιο αδυσώπητη μορφή θανάτου είναι η απελπισία..

Γαλήνη.-

Και έρχεται ξανά η στιγμή που στέκεται μπροστά στον παντοδύναμο χρόνο, αναπόφευκτα, ανήμπορος και ολότελα αμήχανος, σαστισμένος. Νιώθει το Χρόνο να συμπυκνώνεται οικειοποιούμενος βάναυσα την ψυχική του γαλήνη. Γαλήνη?
Τώρα που προφέρει δυνατά αυτή τη λέξη, ηχεί ακόμα πιο μεγαλεπήβολη.
Απροσπέλαστη, όπως ένας ευσεβής πόθος που γεννιέται από την Αντίφαση.
Συνειδητοποιεί παράταιρα, μέσα στην αίγλη και την θαλπωρή των ημερών, πόσο επανίσταται η ψυχή του όταν απειλείται η σωματική του νεοτητα. Η ευρωστία υπάρχει ακόμα, αναμφισβήτητα, όμως η νιότη αρχίζει να εξανεμίζεται και το τρίπτυχο ψυχή-μυαλό-πνεύμα δεν αντιδρά ορθόδοξα. Θαρρείς και ο Χρόνος είχε ατύπως υποσχεθεί την πραγματοποίηση επιθυμιών που τώρα φλέγονται στο ανικανοποίητο. Σα να παρήλθε η προθεσμία για την ευόδωσή τους και ο Χρόνος τις καταδικάζει άνευ όρων σε ένα ανεκπλήρωτο αβάσταχτο.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τον κατακλύζει αυτό το ιλιγγιώδες σύνδρομο, η αναμέτρηση μπροστά στις βουλές του χρόνου. Μια ανασκόπηση επίπονη, ένας απολογισμός καθόλα ασύμφορος.
Πασχίζει να ξεγελάσει τον φιλοσοφίζοντα οίστρο του συλλέγοντας μικρές καθημερινές απολαύσεις. Τη μυρωδιά του καφέ και των ανάκατων αρωμάτων καθώς διασχίζει το δρόμο μπροστά από το εμπορικό κέντρο. Χρώματα και λουλούδια και μπαχαρικά και υφές που εγκλωβίζουν την άγρυπνη ματιά του. Την ανακουφιστική ελαφρότητα που παρέχει η ιδιότητά του ως θεατή.
 Την ανακάλυψη λιλιπούτειων, περιθωριακών γωνιών στην πόλη, ανόθευτων από τη λόξα του σήμερα. Ένα βλέμμα νήπιο που ικετεύει για απλότητα σε ένα γαλαξία όπου το περίπλοκο εξελίσσεται σε αυτοσχέδια παγίδα.
Αυτό που τον εξουθενώνει απολύτως είναι η επίγνωση ότι ποτέ δε θα είναι όπως πριν.
Δε μπορεί να συμφιλιωθεί με την απόσχιση από αυτόν κομματιών που τoυ ανήκουν, που τον συνδιαμορφώνουν. Πώς να πορευτεί νιώθοντας διφυής, δισυπόστατος, διχασμένος?
Επέμενε πάντα για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο να ανασταίνει πεισματικά το χτες. Δεν επρόκειτο ακριβώς περί παρελθολαγνείας γιατί ουδέποτε πίστεψε ότι αυτός ο όρος ήταν δόκιμος. Τι άλλο αντιπροσωπεύει το παρελθόν από έναν ανερμήνευτο οιωνό του παρόντος? Και πώς μπορεί να τρέφει λαγνεία για κάτι τόσο υγιές ώστε να είναι υπέυθυνο για την ενεστώσα του μορφή?
Νοσταλγός ορκισμένος λοιπόν (λιγότερο ανεδαφικός και περισσότερο προσήκων όρος !), μια ευαίσθητη ψυχή αλλεργική στην αλλαγή, στην φθορά του παιδιού που μαίνεται μέσα του.
Και όμως, και αυτή τη χρονιά, στεκόταν αθόρυβο σε μια μεριά απαρατήρητη και τον παρατηρούσε. Με βλέμμα καθαρό, με μάτια πελώρια, λουσμένα από φως άπλετο, που αντανακλούσαν αγνή προσδοκία.
Η αιώνια ματιά.
Καρτερικά, χωρίς βιασύνες, ούτε απαιτήσεις. Αλλά με εσώτερη προσμονή και πίστη αγέρωχη.
Πού και πού, όταν υπέκυπτε σε λαθραίες συμφωνίες και απλοικά τεχνάσματα, τον αφόπλιζε με ένα βλέμμα πίκραμένο, απογοήτευσης. Και τότε ήταν που δεν τον άφηνε να φυλακιστεί στην ευκολία της αδιάφορης ζωής.
Όμως το ήξερε και ο ίδιος, τον είχε προειδοποιήσει επανειλλημένως,,η παιδική πλευρά, εφόσον δεν την διώχνεις, εφόσον επιλέγεις συνειδητά να την προασπίσεις, είναι ευλογία και κατάρα μαζί,
Ευλογία ως η μόνη αξια να δωρίσει την απόλυτη, αξεπέραστη χαρά, κατάρα γιατί η διάσωσή της αποδεικνύεται καθημερινό μαρτύριο, ένας άθλος πραγματικός, που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Μία απόπειρα να αγγίξει τον ηρωισμό ενώ μαστίζεται από αχίλλειες πτέρνες.
Όμως η νεότητα της ψυχής είναι η πεμπτουσία της ευδαιμονίας.
Όταν το σώμα αλληλεπιδρά με ψυχή νεανικά ζωηρή, αισθάνεται και εκείνο νέο, παρά την φαινομενικη του αλλοίωση. Γιατί η ύλη δεν αποκόπτεται από το πνεύμα αλλά σημασιοδοτείται από αυτό σε μια συγκρουσιακή πλην όμως ερωτικά παραγωγική συνάφεια.
Μόνη της είναι ασήμαντη, μονοσήμαντη, καταδικασμένη στην ανυπαρξία.
Καθώς το Άγνωστο του νεου χρόνου τον αντικρύζει με αινιγματικό τρόπο, προσπαθεί να αντιληφθεί τι θα ήθελε πιο πολύ να βιώσει στα χρονικά του πλαίσια. Ποια θα ήθελε να ειναι η κραταιά του δύναμη,
Να είναι δημιουργικός?
Ω ναι, η απραξία είναι ταυτόσημη του θανάτου. Θέλει πάθος μέσα του, ρυθμό. Την κινητήρια δύναμη να κυνηγά ακόμα και μεγαθήρια. Την προπέτεια να πιστεύει ότι μπορεί να πλάσει κάτι εκ του μηδενός.
Να αισθανθεί την απερίγραπτη υπερβατικότητα του έρωτα?
Δεν θέλει να εύχεται κατι τέτοιο, ούτε καν να το συλλογίζεται.
Ο έρωτας εμφανίζεται αποκλειστικά απρόσκλητος.
Έχει μια φαντασμαγορική ροπή προς τον αιφνιδιασμό και τον αυτοσχεδιασμό. Δεν ξέρει αν είναι υπερεκτιμημένος και άθελά του συκοφαντεί τη μοναξιά αλλά είναι σίγουρα μυστήριος, για αυτό δε θέλει να τον διεγέιρει με προβοκατόρικες, εξονυχiστικές αναλύσεις.
Να εξαγνιστεί από το παρελθόν του?
Μα....υπάρχει από αυτό και εξαιτίας αυτού. Η ανακωχή με τα άλλοτε φερόμενα ως φαντάσματα του χτες έχει λάβει προ πολλού χώρα. Άλλωστε, γιατί να λάβει άφεση αμαρτιών?
Οι αμαρτίες του είναι εκείνες που του υπενθυμίζουν το πόσο τρωτός είναι, το πόσο ανθρώπινος.
Και το έχει τόση ανάγκη πλεόν να νιώθει την ανθρωπιά του !
Γνωρίζοντας ότι είναι τρωτός δικαιούται να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα γίνει ατρόμητος.
Η μετάνοια είναι και αυτή ένδειξη ανθρωπιάς αλλά ετεροχρονισμένη.
Και τα πεπραγμένα υπεγράφησαν με την τότε αλήθεια μας, όσο νοθευμένη και αν υπήρξε.
Αυτό αποκρυσταλλώθηκε στο χρόνο και παραμένει εσαεί αμετάβλητο.
Είναι υβριστικό με μια αποστασιοποιημένη εκ των υστέρων σκέψη να γυρεύουμε εξιλεωμό !
Γιατί αυτός δεν υπόκειται σε διαπραγματεύσεις, ούτε κατακτάται με απλές νοερές διεργασίες.
Οδύσσεια είναι της ψυχής ο δρόμος προς τη λύτρωση , στο Άπειρο του Χρόνου, και οι Ερινύες οι επίμονες διωκτικές δυνάμεις της συνείδησης, με σχολαστικά σωφρονιστικές προθέσεις.
Να πάψει να τρέμει μπροστά στην Ιδέα του θανάτου?
Αφού ο θάνατος είναι παραδόξως συστατικό στοιχείο της υπαρξής του, αναγκαίο τμήμα της πορείας του, αναγκαστικά ακροτελεύτιο. Ο,τιδήποτε κρύβει ζωή, κρύβει και το αντίθετό  της. Ένα αναπόφευκτο συμβάν που διακηρύττει την ανθρώπινη ασημαντότητα. Χμμ..και αν αυτό ακούγεται σκληρό, έστω την προσωρινότητα της ανθρώπινης φύσης.
Κάτι του ψιθυρίζει ότι ο θάνατος εξολοθρεύεται μόνο μέσα από έναν Υψηλό Σκοπό.
Αυτό που εν τέλει επιθυμεί για φέτος, είναι η Γαλήνη,
Μεγάλη αξίωση, υπερβολική, κατά μια κυνική άποψη εξεζητημένα ουτοπική.
Και όμως θα ήθελε μέσα στο συρφετό τον πολύβουο από διενέξεις, αντιλήψεις, αντιτιθέμενες τάσεις και συναισθήματα επαμφοτερίζοντα
, να σταθεί γαλήνιος, μειλίχιος, μοναδικός από και για τις ατέλειες του, έχοντας υποπέσει σε παραπτώματα ασυγχώρητα, μικρός.
Να δει , να νιώσει, να αισθανθεί πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο παράλογος ο έρωτάς μας για τους πλατειασμούς και τις νομιμοποιημένες αναβολές.
Να κατοχυρώσει το αναφαίρετο προσόν να γίνεται κοινωνός της συγκίνησης, και ας τον καθιστά παλιομοδίτη, παρωχημένο, γραφικό, αιθεροβάμονα.
Να καταφέρει να υπάρξει έστω και μία στιγμή μόνος του, λυτρωμένος από φόβους, πάθη, επιθυμίες.
Να ατενίσει τη ζωή σαν Θαύμα, ακόμα και όταν μοιάζει αποκρουστική.
Να γίνει ο ίδiος το Θαύμα !
Καλή  Χρονιά !!!

Γιορτή

Γύρω του πανηγυρίζουν ποταπές εξισώσεις ευτυχίας.
Φωτοχυσίες που εντείνουν την αμηχανία  μιας ψυχής που είναι ανήμπορη να αισθανθεί θλίψη.
Μια σκαιώδης γιορτή καμωμένη από τις ζοφερές αποχρώσεις της αμφισημίας.
Γενικώς η γιορτή κρύβει μέσα της τη διχόνοια, γι'αυτό ποτέ του δεν την ατένισε με συμπάθεια.
Στα προπύλαιά της παρελαύνει ο κόσμος αλήτικα, φτιαγμένος από αποκαρδιωτικές αντιθέσεις, παράφωνος.
Όταν μια εικονική ευτυχία από δελεαστικά δώρα, προσποιητά χαμόγελα και αλαφιασμένα βλέμματα έχει απέναντι της ανθρώπους άπορους, προδομένους, λησμονημένους στο δικό τους περιθώριο, κάποιο σφάλμα πελώριο έχει συντελεστεί.
Είναι το ίδιο σφάλμα που του υφαρπάσσει τη συγκίνηση αυτές τις μέρες που θα έπρεπε να είναι κραταιά.
Μα΄...αυτό είναι το λυπηρό.
Θα έπρεπε αυτές οι μέρες να μας χαρηγούν τη δύναμη και την ποιότητα ψυχής ώστε κάθε μέρα να είναι γιορτή.
Οι ημερολογιακές γιορτές είναι υπενθύμιση του ευνουχισμού μας από του Χρόνου τα τετραπέρατα τεχνάσματα.
Ξέχασε και ο ίδιος μέσα στο ανυπόφορο βουητό από ακατάληπτους, εγωμανείς μονολόγους, σε ποιον Θεό πιστεύει.
Αν πιστεύει δηλαδή.
Τελευταία ξυπνάει χαράματα. Βρίσκει τη γαλήνη μιας ώρας κατανυκτικής, προτού επισκιαστεί από την οχλαγωγία της καθημερινότητας.
Στο πρωινό φως, κάθε σκέψη του στέκεται περήφανη, αυθυπόστατη, διαυγής. Κάποτε ανταμώνει με την Πίστη που έχει συνηθίσει να αμαυρώνεται από τα κυνικά τυρβάσματα της Λογικής.
Γιατί αν έχει χαθεί η Πίστη του πώς να πιστέψει στον εαυτό του?
Νιώθει την ύπαρξή του διφυή, να τον προδίδει, κατακερματίζοντας την Αλήθεια του.
Είναι η Πίστη τόσο δυσεύρετη !
Προσκρούει η εύρεσή της στην ανυπαρξία στοιχείων και λογικής εξήγησης.
Και ποιος είναι πραγματικά τόσο γενναίος ώστε να αναλάβει ένα πραγματικά μεγάλο ρίσκο?

Να δομήσει από το απόλυτο μηδέν κάτι ακαταμάχητα μεγαλειώδες?
Αδυνατεί να χειρειστεί τις επιθυμίες του που μετεξελίσσονται σε πάθη και διαβρώνουν την αυτοδυναμία του. Γι' αυτό επιλέγει να τις υποσκελίζει σε φαντασιακά αποκυήματα, για να νιώθει κυρίαρχος απέναντι τους.
Εκείνες όμως, πολυμήχανες, πάντα βρίσκουν παράπλευρη οδό για να επιβληθούν και αντεκδικούνται επανερχόμενες δριμύτατα. 
Δε μπορεί να νιώθει ευφορία όταν περιστοιχίζεται από απόγνωση.
Είναι εσώτερο έγκλημα που εκ φύσεως δεν υπόκειται σε παραγραφή και θα τον στοιχειώνει εφ' όρου ζωής.
Και όταν αυτές οι γιορτινές μέρες παρέλθουν, τα στολίδια που εξωραϊζουν την καθημερινότητα καταχωνιαστούν και εισέλθει φρενήρης ο νέος χρόνος, με τη γητειά αλλά και το δέος του Αγνώστου, η ψυχή θα είναι ακόμα πιο αποκαμωμένη, στο πέρας μιας γιορτής παροδικής που φαντάζει πιο πολύ με παρωδία.
Ποτέ του δε συμφιλιώθηκε με τη σαρκαστική διάθεση της προσωρινότητας. Γαλήνη γυρεύει και αυτή προαπαιτεί αιωνιότητα.
Όταν αποκτήσει το σθένος να γιορτάζει τη θλίψη του, τότε θα είναι ικανός να γιορτάσει και τη χαρά του.
Γιατί οπουδήποτε κυριαρχεί το μονοσήμαντο, η Γιορτή εξελίσσεται σε εκφυλισμό της ανθρώπινης οντότητας, σε μια άλλη ιεροσυλία.
Και η ανόθευτη, αμίαντη, ατόφια χαρά είναι τόσο σπάνια ώστε να κερδίζεται με άφθονο πόνο.
Μέχρι τότε....

Κατά συνθήκη

Είχε εξασκηθεί σε ρυθμούς φρενήρεις, στην ιλιγγιώδη ταχύτητα ενός κόσμου που αγνοει τον προορισμό του. Το φω δυσδιάκριτο, ενθαρρύνει την αποπροσανατολισττική διάθεση. Και είναι έπειτα εκείνο το λαθραίο, οχληρό συναίσθημα της πίεσης. Ότι τίποτα, ποτέ δεν είναι αρκετό.
Πλαισιώνεται από βλέμματα άμοιρα ψυχής. Αν δεν είναι το ανέκφραστο παράγοντας ασχήμιας, τότε τι είναι? Η πίστη φαγωμένη από απροσδόκητες εκβάσεις, διαλαλεί ότι αμφισβητήθηκε όταν έπρεπε σθεναρά να υπερασπισθεί.
Γκρίζος ουρανός, κρύο μεταχρονολογημένα διαπεραστικό, χρώματα δειλά, σε μια άτολμη σκαιότητα.
Έμαθε να μαραζώνει στον πρώτο καφέ της ημέρας, εκεί όπου συρρικνώνεται ο κόσμος αποστειρωμένος.
Με την ασφυκτική βιασύνη να προσπελάσει όχθες μυστικές και παράφορες, που θα τον σύρουν σε πελάγη ευδαιμονίας, άγνωστα, σχεδόν μυστικιστικά.
Η φιλτραρισμένη πραγματικότητα που δομείται πάνω στη διαστρέβλωση, η εξίσωση της ευτυχίας με το βαθμό της αγοραστικής δύναμης, η νομιμοποίηση της παρακμής ως αναπόσπαστου κομματιού της καθημερινότητας, η απόληξη της φιλίας σε ανέγγιχτο ιδεώδες, η καθυπόταξη του έρωτα σε στοίβες από επικρατούσες άμυνες.
Τον έχουν κουράσει οι άνθρωποι. Αφάνταστα.
Αυτό το βλέμμα αυτοαποκαλούμενης συγκατάβασης που ακυρώνει την αλήθεια του προσώπου τους.
Αυτή η συνθηκολόγηση που τους οδηγεί να περιφέρονται πένητες, με μοναδικό ορόσημο την αναμασημένη οικονομική κρίση.
Με έλλειψη συναίσθησης της βαθιάς, σοβαρής , διεισδυτικής δυστυχίας.
Είναι δύσκολα τα πράγματα όταν μας ελέγχουν αμαχητί, όταν η αντίσταση έχει καταλήξει σε έννοια παλιακή, στιγματισμένη από τη γραφικότητα. Αυτή η εσωστρέφεια είναι η μήτρα της εγωπάθειας.
Τίκτει φαντάσματα και εχθρούς ενώ είναι στην ουσία ανυπόστατα.
Και αν είναι η καχυποψία καρπός των καιρών, γιατί να μη γίνουμε αναχρονιστικοί και να συμπορευόμαστε αβασάνιστα με το τρέχον, σε μία εξύμνηση του εφήμερου?
Μακάρι να έβγαινε ο καθένας από  τον μικρόκοσμο της ανούσιας ύπαρξής του.
Μακάρι να αντιλαμβανόταν πόσο αλυσιδωτά εξελίσσεται και πόσο μονόχνωτη παραμένει στην αφάνεια.
Κυριευμένοι από το άγχος, σε μια (απο)μίμηση ζωής που εγγυάται την ευτυχία.
Θαρρείς και υπάρχουν εχέγγυα για κάτι τόσο αντισυμβατικό !
Μια αδιόρατη κλωστή κυβερνά το σύμπαν και πάσχει από ανοσία σε κάθε λογής κλυδωνισμούς.
Μόνο ο Χρόνος, σπανίως και αυτός, προκαλεί θροίσματα ζωογόνα, πιστοποιητικά ζωής.
Χρειάζεται όμως σημαδιακές ανατροπές για να καταλύσει τη στασιμότητα, ακόμα και αυτός, ο υπέρτατος καταλύτης.
Γιατί για να ευεργετηθείς από το χρόνο πρέπει να τον αφουγκράζεσαι εφ' όρου ζωής.
Να είσαι εξοπλισμένος με μακροθυμία, συγκρούομενος σθεναρά με τη γήινη φύση σου.
Όταν όλα τρέχουν χορηγώντας μια λερναία αίσθηση εγκατάλειψης, πόσοι έχουν τη γενναιότητα και την προπέτεια να αιχμαλωτίσουν το Χρόνο?
Είναι οι συνθήκες που φταίνε, η μόνιμα τραγική δικαιολογία.
Οι συνθήκες είναι άλλοθι για όσους αρέσκονται στην άνευ όρων παραίτηση.
Κανένα επίτευγμα δεν στηρίχθηκε σε ευμενείς συνθήκες και συγκυρίες. Απεναντίας, κάθε αληθινό επίτευγμα είναι απόρροια της περιφρόνησης και εκ βαθεών ανατροπής των συνθηκών...

Στερεότυπα

Στερεότυπο είναι η ψύχωση με τους ορισμούς σε έναν κόσμο αποθεωτικό της αοριστίας.
Όπως θα έλεγε και ο ίδιος, φύσει ψυχωτικός,  στερεότυπο είναι η παγίωση μιας αντίληψης στην πάροδο του χρόνου η οποία είναι ανεξέλεγκτη και ανεπίδεκτη αναθεώρησης.
Είναι μια προαντίληψη η οποία ριζώνει βαθιά  στο νου περιχαρακώνοντας το εύρος των πνευματικών οριζόντων. Ως εκ τούτου, ασελγεί πάνω στην ίδια τη δυνατότητα, στη φύση της αβίαστης ροής των πραγμάτων, στο εξελίξιμο.
Μια στερεοτυπική κοσμοαντίληψη είναι αυτοεγκλωβισμός αλλά και ίδιόν μας ως όντων ανελεύθερων.
Η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό προς το οποίο φιλόδοξα ή και γονυπετείς τείνουμε και σπανιότατα πλησιάζουμε.
Τα στερεότυπα δεν είναι μόνο απαυγάσματα ορισμένης κοινωνικής δομής με χρίσμα αυθεντίας αλλά και παράγωγο σκληροπυρηνικού νου που αρέσκεται κατά βούληση να τα διαιωνίζει. Στην κυριαρχία τους πανηγυρίζουν τα πιο κραυγαλέα σφάλματα, και μάλιστα με το πλέον άτεγκτο προσωπείο των ορθών.
Είναι αδιανόητη και αποτρόπαια η αγαλλίαση που βιώνει κανείς στην επινόηση μιας νόρμας, ενός κανόνα.Μάλλον επειδή προσδίδει την ψευδαίσθηση της οργάνωσης ενώ κατ' ουσίαν προάγει το απόλυτο χάος. Τι φανερώνει όμως η υιοθέτηση στερεοτύπων?
Τίποτα πιο τραγικό από την ακαταμάχητη έλξη του ανθρώπου προς το βόλεμα.
Σε μια εποχή όπου ο κομφορμισμός έχει αναχθεί σε αναγκαιότητα, οι βολικές πράξεις δεν μπορούν παρά να είναι απότοκοι μιας βολικής, απλουστευμένης, συχνά ισοπεδωτικής σκέψης.
Και τέτοια σκέψη είναι η διεξοδική, εκείνη που βαδίζει με πυξίδα την πρακτικότητα, με αυτοσκοπό τον εντοπισμό μιας λύσης. Σε επίπεδο στοχασμού, είναι ανεδαφικό να κάνουμε λόγο για προβλήματα, με ζητήματα ερχόμαστε αντιμέτωποι και είναι στη φύση τους να επιφέρουν σύγχυση, συσκότιση, αδιέξοδο.
Τίποτα ρηξικέλευθο δεν εδραιώνεται σε μια νοοτροπία κυριευμένη από στερεότυπα, με συρρικνωμένη δυναμική, που δεν τολμά και δη απαξιεί να ατενίσει λίγο πιο πέρα από ο,τι περικλείει το οπτικό της πεδίο.
Επιπλέον, τα στερεότυπα μαρτυρούν με περίσσεια αξιοπιστία την υπερίσχυση του φόβου, το συναισθηματικό μαρασμό, το τέλμα της ψυχικής δύναμης.
Είναι  τραγική ειρωνία πόσες φορές ξεστομίζει κανείς την α(δι)-ανόητη λέξη ''βαριέμαι'' που είναι αν μη τι άλλο το ζενίθ μιας υβριστικής (Σ)τάσης, η οποία αντιλαμβάνεται τα πιο ζωτικής σημασίας αγαθά ως δεδομένα.
Η ανία παράγεται όταν η ζωή σημαδεύεται από τα στερεότυπα, σε σημείο που να φαντάζει με μοτίβο γνώριμο, στο διηνεκές. Γιατί τα στερεότυπα είναι τροχοπέδη στη δυνητική ανατρεπτικότητα, σε ένα ατελεύτητο φάσμα επιλογών και παραμέτρων που σημασιοδοτούν την ύπαρξή μας.
Όταν το βλέμμα είναι ανίκανο να ταξιδέψει, είναι εξίσου ανήμπορο να γαληνέψει, με τον ίδιο τρόπο που η περιπλάνηση επιφέρει τη γαλήνη,
Στο ατέρμονο ταξίδι της ζωής υπάρχουν μυριάδες, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που φωτίζουν την ουσία. Για κάποιον ανεξήγητα αυτοκαταστροφικό λόγο, φαίνεται να τις περιφρονούμε.
Λείπει κάτι πολύ θαυμαστό από τον κόσμο γύρω και αυτό είναι η πραότητα. Η γοητευτική κούραση, η αυτάρκεια, η ελπίδα σε ένα φαιδρό αναποδογύρισμα.
Πώς όμως να είναι κάποιος πράος όταν είναι πεπεισμένος ότι όλα τα ξέρει και όλα τα έχει δει?
Η πιο εποικοδομητική σκέψη είναι η αυτοαναιρούμενη.
Γιατί τίποτα, ποτέ δεν έγινε μεγαλειώδες μακριά από την ταπεινότητα. 

Στ' αλήθεια

Μία ακόμα φορά, την παρατηρούσε να παίρνει εκείνη τη σφιγμένη έκφραση που μαρτυρούσε  την αμηχανία της απέναντι στην ευθύτητα της ερώτησης. Ένα μειδίαμα φρικτά αβέβαιο, όλη της η ύπαρξη σε αμφιταλάντευση, αναζητεί μία παράπλευρη οδό, μία αριστοτεχνική υπεκφυγή.
Στηλίτευε το ψέμα εκείνος που είχε επιλέξει να το σπουδάσει, όπως θα έλεγε χοντροκομμένα κάποιος. Μα το ψέμα είναι έμφυτο, η σοφιστεία τέχνη εγγενής, από εκεί και έπειτα είναι ζήτημα χειρισμού κσι τοποθέτησης.
Ήξερε και εκείνος να καταστρώνει ψέματα με απόλυτη φυσικότητα, ακόμα και να τα ξεστομίζει αυθόρμητα και απροσχεδίαστα, για αυτό και αναγνώριζε μακρόθεν κάθε απόπειρα απόδρασης από την αλήθεια. Και όλη του η ζωή ήταν στο μεταίχμιο.
Πλέον, από αλλεργικός απέναντι στην αλήθεια, μετασχημαστίστηκε σε αλλεργικό της διαστρέβλωσής της. Κατάλαβε κάποτε , σκυμμένος στη θολούρα της δηλητηριώδους εγωμανίας του, ότι το κόστος των ψεμάτων είναι ανυπολόγιστο. Ανώδυνο έμοιαζε να τα επίλέγει, ενίοτε συμφέρον και βολικό, άνοιγε το δρόμο στο συμβιβασμό και την παροδική ευφορία των πρόσκαιρων επιτεύξεων.
Μόνο που το ψέμα είναι το υπόβαθρο μη αναστρέψιμων σφαλμάτων. Και όταν η ζωή φαντάζει με πελώριο λάθος, καμία αλήθεια δεν έρχεται θαυματουργικά να τη διορθώσει. Αυτό είναι το τίμημα της εύκολης, ισοπεδωτικής επιλογής.
Εκείνος ξεκίνησε με ψέματα φαινομενικά αθώα, πλην όμως απείρως υποχθόνια. Ότι δεν ήταν ανταγωνιστικός απέναντι στον καλύτερό του φίλο, ότι ουδέποτε αισθάνθηκε το παραμικρό αγκαθάκι ζήλιας για εκείνον, ότι δεν τον ταλάνιζε κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Μετά ότι ήθελε να γίνει δικηγόρος, να ακολουθήσει ένα επάγγελμα που εκ των πραγμάτων θα τον ωθούσε στην επιστράτευση της δυναμικής του, και πως κατά βάθος ήταν πλασμένος για αυτό. Μέχρι και τότε που εκείνη του είπε ότι δεν είναι ερωτευμένη πια, το απέδιδε σε αμυντικό της τέχνασμα.
Πόσα ψέματα να αντέξει μια ανόθευτη ψυχή χωρίς να υποδουλωθεί? Και με πόση, υπεραπλουστευτική ευκολία αραδιάζουμε ψέματα στον εαυτό μας χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι μεταλλάσσονται σε τροχοπέδη των αυθεντικών μας επιθυμιών?
Του πηρε καιρό να κατανοήσει ότι ο καλύτερός του φίλος ήταν ένα αιώνιο μέτρο σύγκρισης  που θαύμαζε όσο και ζήλευε γιατί τολμούσε να κάνει όσα εκείνος έτρεμε. Ότι η δικηγορία ήταν ένας αργός θάνατος της συναισθηματικής του πολυμορφίας και ότι στην ουσία ουδόλως του κινούσε το ενδιαφέρον. Ότι εκείνη δεν ήταν ερωτευμένη γιατί ήταν απούσα ακόμα και όταν στεκόταν δίπλα του, το βλέμμα άδειο από συναίσθημα, ένα ξεθώριασμα της αλλοτινής λάμψης των ματιών της.
Νόμιζε ότι με διολισθήσεις από την αλήθεια που τον πλημμύριζε κάθε φορά με απροσδόκητα νέα, θα ελαχιστοποιούσε τον πόνο. Στην πράξη, απλώς τον διαιώνιζε, αφού  συσσωρεύθηκε αθρόος, ασφυκτικά, μέσα στη συνομωσία ισχνών ψεμάτων, και τώρα του θυμίζει κάπως όψιμα ότι η ανειλικρίνεια είναι ο εφαλτήρας της δυστυχίας.
Δεν είμαστε άτρωτοι, ούτε αξίζουμε και τόσο. Αλλιώς κάθε φορά που θα αποτολμούσαμε να πούμε ακόμα και ένα καλοδουλεμένο, συγκαλυμμένο ψέμα στον εαυτό μας, θα νιώθαμε την αισχύνη της αυτοπροδοσίας. Θα νιώθαμε μόνοι, με εχθρό την ίδια μας τη συνείδηση αλλά ταυτόχρονα θα ήμασταν πλησιέστερα στη σωτηρία. Τι ελπίδα να έχει η ψυχή για το υψηλό της αιωνιότητας όταν αποθεώνει το στιγμιαίο του συμφέροντος?
Είμαστε πολυ μικροί για να έχουμε άποψη για το τι μας συμφέρει και τι όχι και ακόμα πιο μικροί για να πορευόμαστε με γνώμονα την υποκειμενική μας προσέγγιση απέναντι στην Αλήθεια.
Είναι δυσδιάκριτη, αινιγματική και προαπαιτεί τήρηση αποστάσεων. Εμείς ωστόσο έχουμε ροπή προς αυτά που θέλουμε, ακόμα και αν είναι ζημιογόνα. Και ενώ συχνά μια αποκαρδιωτική διαύγεια μας το αποκαλύπτει, εμείς επιλέγουμε τη δική μας, ιδιότυπη και φαινομενικά λιγότερο οδυνηρή εκδοχή. Στην ουσία, αυτή που αντέχουμε. Αυτή που αξίζουμε.
Παρατηρώντας τους γύρω του να φυλακίζονται σε σμήνη απενοχοποιημένων ψεμάτων, θέλει να τρέξει μακριά, να ζήσει μια στιγμή χωρίς λήθη, έστω και μια στιγμή πολύτιμης ελευθερίας, μακριά από το μάταιο της προσωρινότητας, να διακρίνει έστω και για ένα λεπτό την αλήθεια. Να αισθανθεί δέος και όχι τρόμο απέναντι στη σαρωτική της υπόσταση. Να καταφέρει να αποδεχθεί πόσο μικρός, αδύναμος και άνάξιος είναι. Και απεκδυόμενος τελικά από την περιβολή της αλαζονείας, να προσηλώσει το βλέμμα του στις λεπτομέρειες. Σε όλα τα απειροελάχιστα στοιχεία που συγκροτούν την ουσία, σε τόπους καμωμένους από διαψεύσεις και όνειρα παραμελημένα, σε πρόσωπα που κρύβουν τη θλίψη πίσω από καλοζυγισμένα χαμόγελα, σε συναισθήματα άτονα, αστεία πια, αστείο και να υφίστανται. Σε λάθη φοβερά και υποσχέσεις που έμειναν λεκτικές φανφαρολογίες, σε συγγνώμες χυδαίες, ευθυνόφοβες, σε ένοχες σιωπές και βλέμματα λιπόψυχα.
Κάπου εκεί, στο άπειρο ψέμα του κόσμου, εκεί όπου βασιλεύει η αποκρουστική ανθρώπινη ασχήμια, ίσως καταφέρει να ανιχνεύσει το πάθος ενός κόσμου στο βάθος μαγικού, που είναι απλώς χαμένος, υποδουλωμένος...αλλά σίγουρα θα βρει το δρόμο.
Και τότε θα είναι όλα αληθινά όμορφα...

Αποστάσεις

Πάντα οι αποστάσεις ήταν το απόλυτο μυστήριο για το απείθαρχο μυαλό μου. Κάπου χαμένες στη δίνη μιας επιφανειακής κυριολεξίας, ποτέ αντιπροσωπευτικές ενός χάσματος, ίσως επειδή έμαθα να τις προκαλώ, να τις αψηφώ, να τις αμφισβητώ με όλο μου το μένος.
Στην αρχή, έμοιαζε με πείσμα παιδιάστικο που ωστόσο έκρυβε μια πρόωρη σύνεση..Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πώς γίνεται η γεωγραφία να καθορίζει τη μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου.. Και ταλάνιζε τον παιδικό μου νου που δεν έιχε κυβερνήτη το εξής ερώτημα, οι συναντήσεις μας σε αυτή τη ζωή με κάποιους ανθρώπους είναι απαυγάσματα τυφλής τυχαιότητας ή εξυπηρετούν έναν ανώτερο, εκλεπτυσμένο σκοπό που η απλοικότητα της κοντόφθαλμης ματιάς μας δε θα κατορθώσει με τίποτα να διακρίνει?
Πόσο παρεισφρύει η προσωπική μας παρέμβαση και επιλογή σε αυτές τις συναντήσεις?
Τα χρόνια πέρασαν, πότε με προσπέρασαν και πότε τα προσπέρασα εγώ, το μυαλό μου εξακολουθούσε να μην έχει κυβερνήτη και ατίθασο να αφήνεται στους δικούς του πλατειασμούς.
Πόσες φορές  αναρωτήθηκα γιατί να είμαι ΕΚΕΙ τη συγκεκριμένη στιγμή, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ποιος μυστικός άνεμος με οδήγησε σε υπάρξεις αγαπημένες και μη, αυτό το γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκε και πιθανότατα θα παραμείνει αναπάντητο.
Και αν μη τι άλλο υπήρξαν συναντήσεις που αν είχα πρωθύστερα τη στερνή γνώση, θα έιχα τεχνηέντως αποφύγει. Όμως όχι, για κάποιον λόγο που τώρα δεν είναι ορατός, έπρεπε να γίνουν...και ας με έφεραν αντιμέτωπο με στοιχεία που πολιορκούσαν ακόμα και την ύστατη ρανίδα της γαλήνης μου.
Αυτό που επανειλημμένως μου συνέβαινε σαν άλλο μοτίβο, ήταν να συναντώ άτομα τόσο φαγωμένα από τις προσωπικές τους ανησυχίες, που ουδέποτε ήταν παρόντα. Υπήρχαν σαν οπτασίες, με ρόλο διακοσμητικό, κομπαρσικό. Άκουγαν αλλά δεν αφουγκράζονταν. Κοιτούσαν αλλά δεν έβλεπαν. Ψηλάφιζαν αλλά δεν ήταν ικανά να αγγίξουν.
Φύσει ευαίσθητος, ένιωθα την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεπίδρασης να με σπρώχνει σε ένα αβάσταχτο γήρας. Και έπειτα γέμιζα μομφή...αλλά για ποιον? Για εκείνους που απουσίαζαν έχοντας κάνει κατάβαση στο πλαστικό τους σύμπαν ή μήπως για εμένα που εξακολουθούσα να ελπίζω στο ανέφικτο, στοιβάζοντας φρούδες ελπίδες για μια απότομη μεταστροφή τους?
Σε κάθε αποκαρδίωση όμως, υπάρχει ένα θαύμα να εξισορροπήσει τα συναισθήματα.
Στο αντίπαλο δέος , μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που αποδείχτηκε αμελητέα.
Γιατί όντως, η γεωγραφία είναι μια παγίδα. Η απαρχή πολλών συμβατικοτήτων.
Αλλά πάνω από όλα, όπως και όλα, είναι μια ιδέα. Και δεν υπάρχει ιδέα που να αντιστέκεται στη θέληση του μυαλού.
Κάπως έτσι  βρέθηκα αντιμέτωπος με όσα ήθελα μόνο που δεν τα μορφοποίησα ως αιτήματα.
Ήρθαν απρόσκλητα, πανέτοιμα, αληθινά, ανύποπτα.
Η ζωή διασκεδάζει όσο τίποτα να μας πιάνει εξαπίνης.
Όσο μακριά και αν είσαι, η παρουσία σου είναι αναμφισβήτητη. Τη νιώθω κάθε λεπτό και επιβεβαιώνει την παιδική μου αντίληψη περί γεωγραφίας. Το ξέρω ότι είμαι λιγάκι ονειροπόλος, ίσως όμως για αυτό και να φτάνω κοντά στα όνειρά μου...γιατί δε με επισκιάζει η φαινομενική τους απόσταση από τη γήινη φύση μου.
Σε αντίθεση, τις προάλλες πάσχιζα να πω μια απλή κουβέντα σε έναν φίλο μου. Η ματιά του ασταθής, κάτι γύρευε ανυπόμονα έξω στο παράθυρο, ολότελα προσηλωμένος στο νιοστό τσιγάρο του. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι μιλούσα στον εαυτό μου και μόνο. Ότι πρέπει να βρω την αφετηρία των αναθεωρήσεων...
Έχω όμως εσένα σύμμαχο σε αυτό το παιχνίδι και είσαι πιο κοντά από ποτέ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυματουργό από την εκμηδένιση της απόστασης και τίποτα πιο ανυπόφορο από την πνευματική απουσία του σαρκικώς παρόντος.

Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσεις αποστάσεις με όσους διαψεύδουν τη δύναμη της τοπικής εγγύτητας...

Μίσος και αγάπη

Είναι στη φύση μου τα ακραία συναισθήματα, από τα πρώτα πράγματα που σου είχα αποκαλύψει.
Ως συνήθως, τα έπαιρνες ανάλαφρα, με ένα γέλιο αμφισβήτησης τα σκόρπιζες στον αέρα.
Και εξανεμιζόμουν και εγώ.
Η φιγούρα σου ένα ερωτηματικό, φωτεινή αν και πάντα σκεπτική, με έναν αιωρούμενο χλευασμό της ..μονιμότητας. Το έλεγες με έναν δύσπεπτο όσο και αλαζονικό κυνισμό. Σα να απολάμβανες την απόσταση ασφαλείας που είχες κατοχυρώσει.
'' Μα πόσο αφελής μπορείς να είσαι''? με ρώτησες  όταν τολμούσα να σχεδιάσω κάτι για το εγγύς μέλλον. Με τον τρόπο σου, δε μου επέτρεπες να ονειρευτώ, ούτε στιγμή.
'' Είσαι μονόχνωτος αν πιστεύεις ότι θα είσαι μια ζωή στην ίδια κατάσταση'' ! υπογράμμιζες με τόνο δηκτικό και εγώ χανόμουν χωρίς καν να αποπειραθώ να σε αντικρούσω.
Και τελικώς αποζημίωσες την τρανή σου θεωρία...στην πράξη.
'' Θανάσιμη πλήξη'' αποφάνθηκες ωμά όταν σε ρώτησα γιατί.
΄΄ Σου είχα πει ότι ο εαυτός μας αλλάζει...Δε μπορώ να είμαι επ' αόριστον με κάποιον....Σου είχα εξηγηθεί από την αρχή....Εσύ δεν άκουγες προσεκτικά μάλλον''
Με φίλησες στο μάγουλο, ένα φιλί αποχαιρετισμού, προδοσίας, ίσως και το πιο αληθινό.
Γυναίκα - σίφουνας ή γυναίκα δηλητήριο?
Στο μικροσκοπικό μου σύμπαν, και τα δύο, στον απόλυτο βαθμό.
Είναι αυτό που λένε, ότι όσο πιο ευαίσθητος είσαι, τόσο πιο αποτρόπαια σκληρότητα πρέπει να συναντήσεις....για να συνετιστείς. Και έτσι έγινε.
Γιατί ουδέποτε είχα άμυνες. Τις θεωρούσα τροχοπέδη στην ίδια την αλήθεια. Μια εθελούσια αποποίησή της.
Η ίδια η ζωή με έσπρωξε στην κατασκευή του δικού μου οπλοστασίου.
Γιατί αν δεν είναι πόλεμος ο έρωτας, τότε τι είναι?
Η πιο τραχεία και ισοπεδωτική μορφή πολέμου είναι.
Με είχες ρωτήσει με τη συνήθη σου καυστικότητα αν έχω εχθρούς.
'' Μόνο στο μυαλό μου είναι. Αν αναρωτιέμαι κάτι τέτοιο, έχω ήδη αποκτήσει έναν, τον εαυτό μου''.
Με κοιτούσες με οίκτο επικαλυμμένο με συγκατάβαση.
Πόσο επώδυνη είναι η ενοχοποίηση του ρομαντισμού?
Θέλω η ψυχή μου να αφεθεί ελεύθερη, μακριά από την καχυποψία, την αμφιβολία, την επαμφοτερίζουσα διχόνοια. Να βρει το κουράγιο να αναζητήσει ψυχή μέσα από ένα βλέμμα, γαλήνια και έτοιμη ξανά. Όμως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου , κάτι μου ψιθυρίζει να περιμένω.
Να περιμένω τι?
Την αναβίωση του αθώου μου εαυτού? Τότε και αν θα κυνηγούσα χίμαιρες !
Τέσσερα χρόνια μετά, ο έρωτας φαντάζει ακόμα πιο μεγαλεπήβολος. ΄΄Εχει την αίγλη του ανέφικτου, της φαντασιακή επιθυμίας. Άλλωστε, ως το πλέον ακραίο συναίσθημα, δεν είναι εύκολα αναπληρώσιμο. Ρισκάρεις όμως, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί μετά από τον φοβερό, όλο συγκινησιακές δίνες πόλεμο, δε θα είναι πια ο ίδιος.
Περιμένω να νιώσω την ουσία ξανά να περιρρέει την επιφάνεια.
Οι μέρες περνούν με ανυπόφορη αχρωμία, σα να με βαραίνουν έτσι άμοιρες ταυτότητας που είναι.
Αλλοτριώθηκαν τα ίδια μου τα πάθη, οπότε απομακρύνθηκα από φίλους για να επινοήσω νέα.
Είναι ασύλληπτη η ζωή χωρίς πάθη ! Θανάσιμα πληκτική που θα έλεγες και εσύ. Αφόρητα άνοστη.
Θεωρούσα πως μετά από έναν τόσο δυνατό, μονόπλευρο έρωτα, θα με πλημμύριζε ένα ακαταμάχητο μίσος.
Το μίσος είναι ολοκληρωτικό πάθος, στον αντίθετο πόλο από την αγάπη, ακραίο και αυτό, σαρωτικό, τελεσίδικο. Πρέπει να αναλωθείς για αυτό, να ακρωτηριαστεί ο, τι ακέραιο διαθέτεις, να εκμηδενιστούν τα αποθέματα που σου προσδίδουν ασφάλεια. Να νιώσεις μετέωρος, όπως όταν αγαπάς και προσμένεις ενδόμυχα ανάλογη απόκριση.
Στο τέλος όμως όλα αποδεικνύονται αλλιώτικα.
Υπό αίρεση αλήθεια η θεωρία όσο δε μεταβαίνει στην πράξη. Απλή εικασία, πενιχρή και λειψή.
Το μίσος είναι η παρωδία της αγάπης, ένας όψιμος εξευτελισμός της.
Η τρανή, αμάχητη απόδειξη ότι εκείνη δεν ήταν ποτέ αληθινή. Ότι με το μίασμα του εγωισμού καρτερούσε υπολογιστικά για ανταπόδωση, για μια νοσηρή δοσοληψία.
Η ανικανότητά μου να σε μισήσω με διαπερνάει.
Έτσι όμως καταλαβαίνω ότι σε αγάπησα με όλο μου το είναι, με τρόπο που δεν επιτρέπει στο μίσος να εισχωρήσει...
Και δεν υπάρχει πιο δυνατή άμυνα από την ίδια την αγάπη....

Ερωτήσεις- απαντήσεις

Δεν υπάρχει απάντηση σε όλα τα ζητήματα...Ίσως αυτό περιφρουρεί την ψυχική μας αρμονία..η έλλειψη της απόλυτης γνώσης. Ουτοπία είναι και όποιος κομπάζει πως κατέχει γνώση αδιαφιλονίκητη, αιθεροβάμων.
Ο μυστήριος κόσμος κινείται σε έναν μίτο εύθραυστο, μυσταγωγικά.
Ο δροσερός άνεμος προοιωνίζει ένα χειμώνα νεφελώδη.
Γιατί τόσο σκοτάδι, άραγε? Να είναι επειδή αδυνατούμε να συμπορευτούμε με το μυστήριο πέπλο του κόσμου? Η παιδιάστικη βιασύνη μας μεταμορφώνει σε καρικατούρες, έτοιμους να ξεσπάσουμε με την πρώτη ανατροπή των υπερφίαλων σχεδίων μας. Μα...τίποτα πιο αυτοαναιρούμενο από τα σχέδια !
Αυταπατώνται με τον πιο κραυγαλέο, κραυγαλέα μη ρεαλιστικό τρόπο.
Στο δρόμο φιγούρες γκρίζες, ανήμπορες και για τον πιο απλό μορφασμό. Συνομιλίες, υποσχέσεις, προγράμματα, προσδοκίες, φόβοι, συγχωνεύονται ανυπόφορα, στην ατέρμονη ανακύκλωση του επιφανειακού.
Όλα τείνουν προς εκείνο που τρέμει περισσότερο, κάτι βράδια που η μουσική ακούγεται εκκωφαντική στο μωβ δωμάτιο. Όλα την οδηγούν σε ο,τι απεχθάνεται πιο πολύ και το αντικρύζει κατά κόρον στον καθημερινό συναγελασμό..Στην ''λογική'' πορεία της ζωής που οικοδομεί τη σχιζοφρένεια, στο συμβιβασμό της ομοιογένειας, στο βόλεμα ενός προσώπου χωρίς ψυχή.
Τόση ασχήμια που την κυκλώνει επιθετικά και είναι δύσκολο να αμυνθεί.
Κουράστηκε με συμβουλές που θέλουν την ευαισθησία της αχίλλειο πτέρνα.
Εκείνη νιώθει πως είναι ο,τι κατάφερε να περισώσει σε ένα παζάρι φτηνό, καθιερωμένο.
Και όσο περπατάει σε δρόμους αφιλόξενα θολούς, συναισθάνεται το Μυστήριο ενός κόσμου που δεν ενδίδει, ενός σύμπαντος ανυπότακτου, που φροντίζει να κλειδαμπαρώνει τη χαρά σε τόπους αθέατους.
Την αφουγκράζεται, τη διακρίνει, νιώθει πως λανθάνει κάτω από την επίφαση της θλίψης αλλά δε μπορεί να την αγγίξει.
Να είναι επειδή είναι και η ψυχή της απρόσιτη?
Διαθέτει κάτι το μεγαλεπήβολο που δεν είναι σε θέση να προσπελάσει. Κάπου εκεί κρύβεται, συρρικνώνεται, διαβρώνεται βαθμιαία, με την επιφανειακή πραγματικότητα να κατακτά έδαφος και τη χαρά να καρτερά την απελεύθερωση, μαζί με ένα σμήνος λυτρωτικών απαντήσεων.
Νυχτώνει και η μουσική ακούγεται ολοένα πιο δυνατά. Σα να ξεσκεπάζει θέλγητρα τρανά και φόβους.
Να ήξερε μόνο ότι οι γενναίες ερωτήσεις είναι ο άθλος..και η απάντηση απλώς το επισφράγισμα !
Η σοφία δεν εξαντλείται στην κατοχύρωση μιας πειστικής απάντησης αλλά στην ικανότητα εύστοχων, τολμηρών ερωτήσεων..Και τότε έρχεται και η χαμένη χαρά...Γιατί χαρά χωρίς σοφία είναι βάσανο. Δώρον-άδωρον...

Φθινόπωρο

Σε μια τόσο μυστήρια περιπλάνηση, ικέτευε για λίγη συμπόνοια. Για ένα σημάδι προσανατολιστικό, για μια κατευθυντήρια γραμμή, για τη δική της σωτήρια πυξίδα. Το σύμπαν τής γνέφει με μια απόμακρη γκριμάτσα, τελολογικά αινιγματική.
Όταν όλα φαινομενικά έχουν συνομωτήσει προκειμένου να δώσουν ρεσιτάλ ατυχίας, με αγαστή σύμπνοια εχθρικής διάθεσης, τότε είναι που η πίστη πρέπει να είναι παντοδύναμη.
Στον αιθέρα συνωστισμένα σύννεφα καρτερούν τα φετινά τους ασύνορα ταξίδια.
Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα δρομολογούνται, η δική της ζωή πεισματικά μετέωρη.
Παραπονιέται, λυπάται, απορεί, πεισμώνει , στο τέλος υπομένει. Ο φαύλος κύκλος μιας ζωής που πήρε λάθος άραγε?
Τελευταία την προσπερνούν σκοτεινές φιγούρες που διογκώνουν την καχυποψία της, που διαβρώνουν την πίστη της απέναντι στο θαύμα.Όσα θέλει είναι απρόσιτα, απροσπέλαστα, ανέγγιχτα. Μόνο η φυγή θα την έκανε να ξαποστάσει. Η αέναη κίνηση.
Και όμως, όσα ποθεί η ψυχή της, αυτά είναι που την ίδια στιγμή την επισκιάζουν. Στέκονται μεγαλεπήβολα, με ανυπέρβλητη δυναμική, τής προξενούν δέος.
Γιατί οι επιθυμίες μας έχουν μια ακαταμάχητη ροπή προς τους φόβους μας? Γιατί η αλλαγή ερχεται πάντα απρόσκλητη? Απροσδόκητη συχνά, παράταιρη, ενίοτε οχληρή..μας ξαφνιάζει και μας μηδενίζει.
Και αν η αλλαγή είναι η υπενθύμιση της ίδιας μας της ασημαντότητας, γιατί την επιδιώκουμε? Μήπως επειδή η επίγνωση του ασήμαντου μπορεί να δομήσει το σπουδαίο? Μήπως επειδή η εξοικείωση με την παροδικότητα των πάντων είναι μονόδρομος για την αξίωση του διαχρονικού?
Φθινόπωρο και όλα σε πορεία φθίνουσα. Η αισιοδοξία ιδίως. Πότε πρόλαβε ο κόσμος να γίνει κατάμεστος από μίζερους ανθρώπους, γεννημένους για την παραίτηση? Γιατί το ταλέντο όλων εξαντλείται στη διεκτραγώδηση  της Άδικης Μοίρας? Γιατί τόση ανετοιμότητα για εγκατάλειψη του παρόντος εαυτού?
Χίμαιρες είμαστε όλοι αλλά τρέμουμε να το παραδεχτούμε. Ξεγελάμε τον εαυτό μας που αποχωρίζεται μια πλευρά του ανάλογα με τις συγκυρίες, κατά το εικός και αναγκαίο. Αυτή η χειραφέτηση από φιλόδοξες πτυχές της προσωπικότητάς μας δεν είναι άμοιρη κόστους ή δράματος. Είναι στη φύση μας το δράμα, η σύγκρουση που προυποθέτει η άρση ενός διλήμματος.
Ακούει τον ήχο της βροχής ανάκατο με μια παράταιρα αρμονική μελωδία. Συγκυρίες, χρονικές βαθμίδες, αλήθειες και ψέμματα , την επισκέπτονται στιγμιαία σε ένα φευγαλέο παραλήρημα.
Όλα τρέχουν και εκείνη ακινητοποιημένη. Αδυνατεί να βαδίσει μπρος, αδυνατεί και να οπισθοδρομήσει.
Σε αυτό το τέλμα, μόνο ένα Θαύμα θα τη νοηματοδοτούσε.
Αξίζει όμως το Θαύμα σε ένα μοιρολάτρη?
Το Θαύμα είναι δημιουργία , όχι θεόσταλτη λύση.
Το δημιουργεί η σοφία, η ψυχική ετοιμότητα, η υπέρβαση της ανθρώπινης ασημαντότητας.
Όλο αυτό το χρόνο που σπαταλάμε σε μακρόθυμη αναμονή του θαύματος, θα μπορούσαμε να τον αξιοποιήσουμε ώστε να το δημιουργήσουμε εμείς. Με άρνηση όλων όσων μέχρι τώρα γνωρίζαμε.
Όποιος αναμένει παθητικά, ακολουθεί πορεία φθίνουσα, κατωφερή.
Η μόνη αναμονή που θα επιτρέψει αυτή τη φορά στον εαυτό της είναι εκείνη για την έλευση του Καλοκαιριού...Και μέχρι τότε το Θαύμα θα έχει γίνει... 

Περί Ηθικής

Στο συρφετό του κόσμου, ο αιωνίως  απόκοσμος. Παρείσακτος, στη λόξα μιας γόνιμης μοναχικότητας. Ποιος είναι ο κινητήριος μοχλός σε αυτό το σύμπαν? Ποιος καλοθελητής κατασκευάζει με καταραμένο μεράκι τους άγραφους πλην όμως πανίσχυρους Νόμους του?
Μόνος τόσα χρόνια, απομονωμένος, οδυνηρά διαυγής.
Μπορεί να εκτιμήσει ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο θρόισμα σε μια κατανυκτικά ήρεμη στιγμή.
Με κάποιον αγγελικό τρόπο, όλα όσα συνθέτουν αυτόν τον χιμαιρικά διαβολικό κόσμο, τον συνεπαίρνουν. Ίσως επειδή εμπέδωσε ότι και αυτά δεν είναι σταθερά, επομένως είναι στην ουσία τους ανώδυνα.
Δεν τρέφει πια φρούδες ελπίδες για κάτι ρόδινο. Άλλωστε όλος αυτός ο πόνος, η ουτοπία και η διάψευση εκπορεύονται από την προσποίηση που έχει αναχθεί σε στάση ζωής.
Αυτό το φλέγον αυγουστιάτικο μεσημέρι που τριγύρω του βουίζουν οι δύσπεπτες λεπτομέρειες ενός καθιερωμένου καλοκαιριού, θα διαλέξει την πιο αποκομμένη καφετέρια να ξαποστάσει.
Εμπριμέ φορέματα, σφιγμένα χαμόγελα με κατάλευκες οδοντοστοιχίες, μαυρισμένες επιδερμίδες λαμπερές, μυρωδιά αντηλιακού και καρύδας και θάλασσας. Σάββατο και όλοι σε απελπιστική έξοδο από τη βαβούρα της πόλης που μοιάζει πιο αφιλόξενη αλλά και πιο αυθεντική από ποτέ. Οι εναπομείναντες κοιτάζονται με συγκατάβαση, με μια σιωπηρή αλληλεγγύη.
Από μέσα μας πρέπει να αποδράσουμε όλοι. Είναι η μόνη άξια λόγου απόδραση και με κόστος ανεκτίμητο. Όλα αυτά που μας καταδιώκουν, η ψευτοηθική μιας κοινωνίας σε θεμέλια σαθρά.
Ζόριζε το νου του να σκεφτεί σε όλο αυτό το ποικιλόμορφο γαϊτανάκι απόψεων και τρόπων, ποια νοοτροπία ανταποκρίνεται στο μέτρο της αντικειμενικής ηθικής. Ποτέ δεν απέσπασε απάντηση.
Ο μέσος όρος κελεύει τι οι υπόλοιποι οφείλουμε να υιοθετήσουμε προκειμένου να θεωρούμαστε άμεμπτοι, ευϋπόληπτοι, ορθοί? Ποιος πλάθει τους ηθικούς Νόμους?
Και γιατί εν πάση περιπτώσει υπεξαιρούν την ελευθερία μας αντιλήψεις που έχουν υποκειμενικό επίχρισμα? Γιατί ζούμε από και για τους άλλους?
Δεν αντέχει άλλη υπερφίαλη σεμνοτυφία. Άλλο καυχησιάρικο πουριτανισμό με δηκτικές διαθέσεις.
Αυτό το τι θα πει ο κόσμος αν δεν πετύχεις, αν δεν φανείς αντάξιος των προσδοκιών(τίνος?), αν είσαι μόνος μέχρι μια άλφα ηλικία, αν θες να ξεχωρίσεις από την τραγική οχλαγωγία του συνόλου.
Μεγάλωσε σε μια κοινωνία στην οποία ήταν δακτυλοδεικτούμενος.
Όπου το αλλιώτικο έχει το μίασμα του παράξενου ως αποκλίνον και παραβατικό.
Παράξενη μουσική, παράξενες ταινίες, ακόμα πιο παράξενες εσωστρέφειες.
''Ε λοιπόν ναι, αν αυτός είναι ο κόσμος που μου σερβίρετε, προτιμώ να είμαι παράξενος ! Ακόμα καλύτερα, ξένος''! ξέσπασε παράφορα πριν χρόνια στους γονείς του που ανησυχούσαν για την πρώιμη, πρώιμα επιθετική αντισυμβατικότητά του.
Πορευόμαστε στη ζωή λησμονώντας το πλέον θεμελιώδες, ότι είναι δική μας.
Τη χτίζουμε πάνω στις επιθυμίες των άλλων για να μην προσκρούσουμε στη μεγάλη τους διαφωνία και στον περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό. Γεμίζουμε τύψεις όποτε κάνουμε ο,τιδήποτε στέκεται πέρα από αυτή την περιχαρακωμένη κοσμοθεωρία. Ζούμε ήσυχοι, τραγικά δυστυχείς.
Η ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί όπου η προσωπική μας πινελιά αδυνατεί να παρεισφρύσει.
Όπου η τόλμη κοιμάται, πανηγυρίζουν τα αδιέξοδα.
Θέλει να εκραγεί μέσα στην αθόρυβη επανάστασή του.
Στη μοναχικότητα με το βαρύ τίμημα αλλά και την τρανή αποζημίωση, την αλήθεια..
Είναι αμοραλιστής εκείνος που αντιτίθεται στη συμβατικότητα?
Μήπως οι συμβάσεις εκτός του ότι διασφαλίζουν μια κατ'επίφαση αρμονία, αντιπροσωπεύουν στην ουσία παραμέτρους χάους? Μήπως καταστρατηγούν και την ύστατη ελπίδα μας για ελεύθερο πνεύμα, για αυτόνομη διαδρομή?Και εν τέλει μήπως η Ηθική είναι μια επινόηση ατόμων με συμπλέγματα κατωτερότητας ώστε να  νομιμοποιείται το τέλμα της αποθέωσης της παράδοσης? Της μη εξέλιξης και καινοτομίας?
Τα πιο ρηξικέλευθα άλματα λαμβάνουν χώρα όταν πραγματοποιούνται θαρραλέα βήματα εντός μας. Μόνο με την αναζήτηση της προσωπικότητάς μας και την εδραίωση του αυτοσεβασμού, παράγουμε την ιδιάζουσα, δική μας ηθική που νοηματοδοτεί εν συνεχεία το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η άβυσσος του υπάρχει γύρω μας  ως αφετηρία έχει την άβυσσο που κατοικοεδρεύει μέσα μας.
Όταν η συνείδηση είναι ειρηνική και εργάζεται νυχθημερόν ώστε να μην παραβλάπτει τους άλλους με ενέργειες και παραλείψεις, η ηθική των πολλών αποβαίνει απολύτως πλεονάζουσα.
Εκείνος προτιμά να νιώθει ανακωχή μέσα του και ας τής εξαπολύει επιθέσεις το χάος της περιρρέουσας πραγματικότητας, παρά να μη μπορεί να συνυπάρξει λεπτό με τον εαυτό του.
Και ας θεωρείται ο πλέον ανήθικος από τους απανταχού ηθικούς δικαστές..Δεν υπάρχει τίποτα πιο υβριστικό από τις αυτεξούσιες ετυμηγορίες...

Aπ- εξαρτήσεις

'' Μην έχεις εξαρτημένες αντιλήψεις'' τής είχε πει πριν χρόνια μια συμφοιτήτρια που ίσως δεν την ήξερε σε βάθος αλλά είχε πέσει διάνα. Προτού λάβει οποιαδήποτε απόφαση, ρωτούσε απαραιτήτως έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ατόμων για να γιγαντώσει ακόμα πιο δραματικά την ήδη υπάρχουσα συσκότιση. Ετερόκλητες γνώμες από τις οποίες αγκιστρωνόταν χωρίς ίχνος κριτικής τάσης ή άμυνας.
'' Πώς είναι δυνατό να επηρεάζεσαι τόσο εύκολα? Και, επιτέλους, γιατί δεν προασπίζεις καθόλου την προσωπική σου ζωή? ''Ασε τους άλλους, δική σου είναι η ζωή'' τής είχε πει αυστηρά και αγανακτισμένα τότε. Τώρα, οκτώ χρόνια μετά, αυτά τα λόγια κουδουνίζουν στα αυτιά της με αλήτικη διαχρονικότητα.
Πόσο ελεύθεροι πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή? Είμαστε ένα κράμα επιρροών που μας ετεροκατευθύνουν ερήμην μας? Και μήπως τελικά αυτό που μας διαπλάθει, αυτό και μας απονεκρώνει? Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει ότι καμία επιρροή δεν είναι θετική.
Οι περισσότεροι δρούμε βάσει αυτόματων συμβολισμών αποθεωτικών μιας αφοριστικής υπεραπλούστευσης. Επί παραδείγματι, εκείνη για να θεωρήσει ότι κάποιος παλιμπαιδίζει είχε κατά νου τα εξής συμπτώματα- σύμβολα: πολύχρωμα -εκκεντρικά ρούχα( επιβαρυντική περίπτωση τα πουά), γλυκό υποβρύχιο, άφθονη κατανάλωση ζάχαρης, βλέμμα ραστώνης, ποπ κορν, μπαλάντες. Αυτόματα, όποιος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τουλάχιστον ένα από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, κατατάσσεται άνευ ετέρου στην κατηγορία ''αργόσχολος-αιώνιος φοιτητής-ονειροπαρμένος''. Δεν είναι υγιές να δρούμε βάσει στερεοτύπων και αθέμιτων γενικεύσεων, ωστόσο γίνεται κατά κόρον και ως διαδικασία απολύτως φυσική.
Η έννοια της ελευθερίας είναι πολυσχιδής αλλά κατά βάση προαπαιτεί τον εξοβελισμό κάθε μορφής εξάρτησης. Τη συγκρότηση σκέψης και πρακτικής αυτόνομης, χωρίς δεκανίκια, αναφορές, υποσυνείδητες και μη γαλουχήσεις. Όμως πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η νοοτροπία μας είναι αφενός αμιγώς ελεύθερη και αφετέρου ότι είναι η σωστή? Mα εκεί ακριβώς περικλείεται το νόημα, δεν ψάχνει εχέγγυα όποιος αξιώνει κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως η ελευθερία.Πορεύεται με την αβεβαιότητα ενός περιπλανώμενου, με προορισμό άγνωστο, με δέος στην ψυχή και εκλεκτή συγκίνηση. Δεν τρέμει την ποίηση, το χάραγμα του δικού του δρόμου γιατί δεν αντέχει να ακολουθεί τα καθιερωμένα. Πρώτιστο μέλημά του η διαμόρφωση ταυτότητας προσωπικής, και ας χρειαστεί να συγκρουστεί με όλη την περιρρέουσα πραγματικότητα για αυτή. Αλίμονο αν η ελευθερία μας δωριζόταν διά της βασιλικής οδού ! Μόνο με θυσίες και αυτοαναιρέσεις και πόνο μπορούμε να σιμώσουμε ταπεινά στο αγέρωχο οικοδόμημά της.
Πολλές φορές αυτοαιχμαλωτιζόμαστε, μάλλον επειδή πιστεύουμε πως δε μας αξίζει η ελευθερία ή επειδή δεν έχουμε την ψυχική ετοιμότητα για την αλήθεια. Όμως χωρίς να το καταλαβαίνουμε, η ζωή μας εξελίσσεται σε αγώνα ενδελεχή προς την ελευθερία γιατί μόνο μέσα από αυτή διέρχεται η ευτυχία. Πρέπει να πάρουμε ρίσκο, να σταθούμε στην αντίπερα όχθη, ενάντια στα προγνωστικά. Να εγκαταλείψουμε το βόλεμα, την ασφάλεια, τη ρουτίνα που μας αποχαυνώνει.
Τίποτα δεν έχει νόημα όταν το βλέπουμε ωφελιμιστικά. Ούτε ο χρόνος, ούτε η εργασία, ούτε η φιλία, ούτε ο έρωτας. Αυτή είναι μια πρώτη βαθμίδα ανελευθερίας την οποία πρέπει να υπερνικήσουμε. Στη μοναξιά να είμαστε γενναίοι, στη σχέση  μακρόθυμοι και πάντα κόντρα στον εγωισμό.
Η ελευθερία προυποθέτει απάρνηση ενός ακόμα αξιώματος,ότι είμαστε άτρωτοι. Γιατί ο ελεύθερος νους απεχθάνεται την απολυτότητα και έχει επίγνωση του ανατρέψιμου των πάντων.
Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι δε μπορείς να συλλέξεις γνώμες προτού προβείς στο διάβημα. Όμως, ακόμα και αν τελικώς αποβεί απονεννοημένο, το σφάλμα θα καταλογιστεί σε εσένα γιατί μόνο εσύ δύνασαι να το χειριστείς και να το αξιολογήσεις. Και απολυτρωμένος πια από εμμονές και ψυχώσεις θα μπορείς ακόμα και να καμαρώσεις για αυτό..Η τόλμη είναι από τις ύψιστες αρετές, το μέσο για να αποτρέψουμε τις ενοχές που μας υποβαθμίζουν ως ανθρώπους και μας ροκανίζουν την αυτοδυναμία.
Πλέον δεν έχει ανάγκη να μαζέψει απόψεις, σχόλια και κριτικές. Έχει γαληνέψει το μυαλό και η καρδιά της. Και όλα τα αλλοτινά υβρίδια επιδράσεων που την κατακερμάτιζαν σε διχασμένες υπάρξεις, έχουν εξανεμιστεί, σε περίτρανη επιβεβαίωση του φευγαλέου..
Όντως, κάθε επιρροή είναι δυσμενής γιατί προσεταιρίζεται αυτό που μας υποστασιοποιεί και μας ζωογονεί, τη διαφορετικότητα. Και ο ανελεύθερος άνθρωπος φοβάται να είναι διαφορετικός γιατί ούτε μπορεί να το στηρίξει, ούτε διαθέτει τη δυναμική για να αποδεχθεί τις επιπτώσεις αυτής της διαφορετικότητας..

Αύγουστος

Υπήρχε κάτι ανεξιχνίαστο στο βλέμμα της που ήθελε να εξερευνήσει. Ψηλάφιζε κάθε ανεπαίσθητο μορφασμό, κάθε αδιόρατη σύσπαση του προσώπου, κάθε αινιγματικό χαμόγελο. Είχε κατορθώσει να υποτάσσει την αλεκτική γλώσσα, εκείνη του σώματος, σε έτερη παγίδα. Δεν υπήρχε χειρότερο για εκείνη από το αβίαστο σκόρπισμα πληροφοριών. Όποιος ενδιαφέρεται, αναζητεί. Και το γνήσια ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην επιφάνεια αλλά συνήθως καιροφυλακτεί στα πιο απίθανα μέρη.
-Ξέχασες τα κλειδιά σου, είπε και της τα έδωσε.
Εκείνη, αφού έριξε μια βιαστική ματιά στο γραφείο της, τον αντίκρυσε μια μια χροιά ειρωνική, σα να τον ακύρωνε. Με ένα νεύμα τον ευχαρίστησε και χάθηκε με ταχύτητα φωτός.
Ο Αύγουστος εισήλθε σε μία παράξενη νηνεμία. Η χώρα υπό διάλυση, οικονομικός μαρασμός αλλά πάνω από όλα ηθικός και πνευματικός σκοταδισμός. Απεργίες, καθυστερήσεις, μαραζωμένες φιγούρες, άτεχνες εξεγέρσεις, εμπρησμοί, τρομοκρατικά χτυπήματα, τραγελαφικό πλήγμα του τουρισμού. Η άδεια τσέπη σκηνοθετεί ένα ολοκληρωτικά άδειο μυαλό. Άμοιρο ιδεών να καταλήγει ότι δεν έχει μοίρα γενικώς. Αμήχανοι όλοι πορεύονται, σκυφτοί, με αγωνία για την επόμενη πανωλεθρία. Στην ουσία, γεύονται την πολυπόθητη χαρά ενός τέλειου άλλοθι   για να σηματοδοτήσουν το τέλος. Το τέλος μιας προσπάθειας, ενός ονείρου, μιας ελπίδας.
Ο απελπισμένος είναι ο μόνος που απενοχοποιεί την απραξία του.
Τέλος εποχής.
Η επικαιρότητα δεν την αγγίζει ούτε επιδερμικά. Πρώτη φορά ο κόσμος μοιάζει με μεθυσμένο όνειρο καμωμένο από φωτεινά χρώματα και εικόνες και χαμόγελα. Διαλέγει την αυστηρά προσωπική εικόνα της για έναν κόσμο στα πρόθυρα της συντριβής. Θαρρεί πως έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα να το κάνει μετά από δέκα χρόνια επίμονης θλίψης.
Αυτό το μήνα θα μεγαλώσει ένα χρόνο ακόμα αλλά πρώτη φορά χαίρεται τόσο πολύ στην ιδέα. Ίσως γιατί θα μεγαλώσει και ως άνθρωπος.
Από την πρώτη στιγμή που τον είδε στο γραφείο, ο κόσμος έπαψε να φαντάζει με φιλμ νουάρ. Ακόμα και εκείνη που είχε εκπαιδευτεί στην εκλογίκευση των πάντων με αιχμηρή ακαμψία, έχασε τον έλεγχο με εφηβική αδεξιότητα. Το βλέμμα του μαρτυρούσε τα πάντα με συγκλονιστική γενναιοδωρία.
Σε αντίθεση με το δικό της κρυφτό, παιχνίδι ισόβια αγαπημένο και μηχανισμός αυτοπροστασίας σαν άλλο αντανακλαστικό..
Εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου όμως, όλη της η ύπαρξη χειροκρότησε τη μηδαμινότητα της λογικής. Έτρεμε, κοκκίνησε, για λίγο φοβήθηκε ότι καρφώθηκε. Μα...πού πήγε ο ζωτικός της χώρος?
Δε συνήθιζε να νομιμοποιεί τις εισβολές σε αυτόν. Τη διατάραξη της γαλήνης.
Να όμως που υπάρχει κάτι ανεπίδεκτο Νόμων. Ο έρωτας.
Παλιότερα ισχυριζόταν με άτρωτο μένος: τι κεραυνοβόλος έρωτας και πράσινα άλογα? Μόνο οι αφελείς ερωτεύονται κεραυνοβόλα για να αποδίδουν έναν λόγο άρσης του καταλογισμού στις αδιανόητες γκάφες τους ! Να όμως που ο κυνισμός της ο ίδιος αποδείχτηκε αφελής.
Όλα είναι θαυμαστά και όλα είναι δυνατά.
Αυτή την ανάταση που νιώθει ουδείς μπορεί να της την αφαιρέσει. Ούτε το παραλήρημα του κόσμου που επαιτεί για επιείκεια και σημάδια, ούτε η γκρίνια των απανταχού γνωστών της, ούτε καν το ξεκαθάρισμα των φίλων από τους εχθρούς. Ή καλύτερα, από τους αδιάφορους.
Είναι παντοδύναμη η ανάταση. Αναγέννηση και εξαϋλωση συνάμα.Ουτοπία και αλήθεια.
Θέλει να του κρύβει όσα ξέρει ότι λατρεύει να εικάζει. Αλλιώς δε θα είχε νόημα.
Η συνάντησή τους έγινε μετά από αμοιβαία ακούσια προσμονή. Μακρόθυμα, έκαναν υπομονή μέσα σε γκρίζα πρωινά, αδιέξοδες σχέσεις και δάκρυα συναισθηματικής εκκένωσης..για τη στιγμή που οι ματιές τους ανταμώνοντας σκιαγράφησαν απέριττα το απόλυτο.
Δεν την ενδιαφέρει αν και πότε θα πάρει άδεια, πού θα παραθερίσει και πώς θα επανέλθει στην αυστηρότητα του φθινοπώρου. Πλέον δεν την ενδιαφέρει να κρύβεται και τόσο.
Θέλει αυτός ο Αύγουστος να τη βρει μαζί του, και ας είναι και στη λόξα της πόλης, μέσα στον ανελέητο καύσωνα και τον καταιγισμό από τραγικές ειδήσεις. Θα προτιμήσει να χαθούν στο μικρόκοσμό τους, έτσι για να μείνει πιστή στο κρυφτό από έναν κόσμο με κρυμμένη αλήθεια. Από μια πραγματικότητα που εδραιώνουν άλλοι και που πάσχει από έλλειψη ρεαλισμού και πάθους.
Περιμένει τα γενέθλιά της με παιδική εγκαρτέρηση. Φέτος θα συμβολίζουν την αναβίωση ονείρων χρόνια στην αφάνεια.
Όμως τη σχέση τους θα την κρατήσουν κρυφή. Μια γλυκιά συνομωσία. Μια σχέση δική τους αποκλειστικά, όχι για τον κόσμο τον απόκοσμο. Όχι εκτεθειμένη στη ματιά ενός κόσμου ρασιοναλιστικού, που χλευάζει το ρομαντισμό και τα κεραυνοβόλα σκιρτήματα επειδή απλώς τα φθονεί.
Θα ετοιμαστεί για τη βραδυνή έξοδο, έχει ήδη αρχίσει να ανηφορίζει για το σπίτι της. Θέλει να δει φως, ανθρώπους, ζωή..Καθώς πλησιάζει στο σπίτι της, ξεσπάει μια θεόσταλτη καταιγίδα.
Κρύβεται κάτω από ένα υπόστεγο αλλά αμέσως το μετανιώνει και συνεχίζει το δρόμο της.
Τι αλλόκοτος Αύγουστος ! Και το πιο ελπιδοφόρο είναι ότι μόλις ξεκίνησε...