Αποστάσεις

Πάντα οι αποστάσεις ήταν το απόλυτο μυστήριο για το απείθαρχο μυαλό μου. Κάπου χαμένες στη δίνη μιας επιφανειακής κυριολεξίας, ποτέ αντιπροσωπευτικές ενός χάσματος, ίσως επειδή έμαθα να τις προκαλώ, να τις αψηφώ, να τις αμφισβητώ με όλο μου το μένος.
Στην αρχή, έμοιαζε με πείσμα παιδιάστικο που ωστόσο έκρυβε μια πρόωρη σύνεση..Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πώς γίνεται η γεωγραφία να καθορίζει τη μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου.. Και ταλάνιζε τον παιδικό μου νου που δεν έιχε κυβερνήτη το εξής ερώτημα, οι συναντήσεις μας σε αυτή τη ζωή με κάποιους ανθρώπους είναι απαυγάσματα τυφλής τυχαιότητας ή εξυπηρετούν έναν ανώτερο, εκλεπτυσμένο σκοπό που η απλοικότητα της κοντόφθαλμης ματιάς μας δε θα κατορθώσει με τίποτα να διακρίνει?
Πόσο παρεισφρύει η προσωπική μας παρέμβαση και επιλογή σε αυτές τις συναντήσεις?
Τα χρόνια πέρασαν, πότε με προσπέρασαν και πότε τα προσπέρασα εγώ, το μυαλό μου εξακολουθούσε να μην έχει κυβερνήτη και ατίθασο να αφήνεται στους δικούς του πλατειασμούς.
Πόσες φορές  αναρωτήθηκα γιατί να είμαι ΕΚΕΙ τη συγκεκριμένη στιγμή, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ποιος μυστικός άνεμος με οδήγησε σε υπάρξεις αγαπημένες και μη, αυτό το γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκε και πιθανότατα θα παραμείνει αναπάντητο.
Και αν μη τι άλλο υπήρξαν συναντήσεις που αν είχα πρωθύστερα τη στερνή γνώση, θα έιχα τεχνηέντως αποφύγει. Όμως όχι, για κάποιον λόγο που τώρα δεν είναι ορατός, έπρεπε να γίνουν...και ας με έφεραν αντιμέτωπο με στοιχεία που πολιορκούσαν ακόμα και την ύστατη ρανίδα της γαλήνης μου.
Αυτό που επανειλημμένως μου συνέβαινε σαν άλλο μοτίβο, ήταν να συναντώ άτομα τόσο φαγωμένα από τις προσωπικές τους ανησυχίες, που ουδέποτε ήταν παρόντα. Υπήρχαν σαν οπτασίες, με ρόλο διακοσμητικό, κομπαρσικό. Άκουγαν αλλά δεν αφουγκράζονταν. Κοιτούσαν αλλά δεν έβλεπαν. Ψηλάφιζαν αλλά δεν ήταν ικανά να αγγίξουν.
Φύσει ευαίσθητος, ένιωθα την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεπίδρασης να με σπρώχνει σε ένα αβάσταχτο γήρας. Και έπειτα γέμιζα μομφή...αλλά για ποιον? Για εκείνους που απουσίαζαν έχοντας κάνει κατάβαση στο πλαστικό τους σύμπαν ή μήπως για εμένα που εξακολουθούσα να ελπίζω στο ανέφικτο, στοιβάζοντας φρούδες ελπίδες για μια απότομη μεταστροφή τους?
Σε κάθε αποκαρδίωση όμως, υπάρχει ένα θαύμα να εξισορροπήσει τα συναισθήματα.
Στο αντίπαλο δέος , μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που αποδείχτηκε αμελητέα.
Γιατί όντως, η γεωγραφία είναι μια παγίδα. Η απαρχή πολλών συμβατικοτήτων.
Αλλά πάνω από όλα, όπως και όλα, είναι μια ιδέα. Και δεν υπάρχει ιδέα που να αντιστέκεται στη θέληση του μυαλού.
Κάπως έτσι  βρέθηκα αντιμέτωπος με όσα ήθελα μόνο που δεν τα μορφοποίησα ως αιτήματα.
Ήρθαν απρόσκλητα, πανέτοιμα, αληθινά, ανύποπτα.
Η ζωή διασκεδάζει όσο τίποτα να μας πιάνει εξαπίνης.
Όσο μακριά και αν είσαι, η παρουσία σου είναι αναμφισβήτητη. Τη νιώθω κάθε λεπτό και επιβεβαιώνει την παιδική μου αντίληψη περί γεωγραφίας. Το ξέρω ότι είμαι λιγάκι ονειροπόλος, ίσως όμως για αυτό και να φτάνω κοντά στα όνειρά μου...γιατί δε με επισκιάζει η φαινομενική τους απόσταση από τη γήινη φύση μου.
Σε αντίθεση, τις προάλλες πάσχιζα να πω μια απλή κουβέντα σε έναν φίλο μου. Η ματιά του ασταθής, κάτι γύρευε ανυπόμονα έξω στο παράθυρο, ολότελα προσηλωμένος στο νιοστό τσιγάρο του. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι μιλούσα στον εαυτό μου και μόνο. Ότι πρέπει να βρω την αφετηρία των αναθεωρήσεων...
Έχω όμως εσένα σύμμαχο σε αυτό το παιχνίδι και είσαι πιο κοντά από ποτέ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυματουργό από την εκμηδένιση της απόστασης και τίποτα πιο ανυπόφορο από την πνευματική απουσία του σαρκικώς παρόντος.

Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσεις αποστάσεις με όσους διαψεύδουν τη δύναμη της τοπικής εγγύτητας...

Μίσος και αγάπη

Είναι στη φύση μου τα ακραία συναισθήματα, από τα πρώτα πράγματα που σου είχα αποκαλύψει.
Ως συνήθως, τα έπαιρνες ανάλαφρα, με ένα γέλιο αμφισβήτησης τα σκόρπιζες στον αέρα.
Και εξανεμιζόμουν και εγώ.
Η φιγούρα σου ένα ερωτηματικό, φωτεινή αν και πάντα σκεπτική, με έναν αιωρούμενο χλευασμό της ..μονιμότητας. Το έλεγες με έναν δύσπεπτο όσο και αλαζονικό κυνισμό. Σα να απολάμβανες την απόσταση ασφαλείας που είχες κατοχυρώσει.
'' Μα πόσο αφελής μπορείς να είσαι''? με ρώτησες  όταν τολμούσα να σχεδιάσω κάτι για το εγγύς μέλλον. Με τον τρόπο σου, δε μου επέτρεπες να ονειρευτώ, ούτε στιγμή.
'' Είσαι μονόχνωτος αν πιστεύεις ότι θα είσαι μια ζωή στην ίδια κατάσταση'' ! υπογράμμιζες με τόνο δηκτικό και εγώ χανόμουν χωρίς καν να αποπειραθώ να σε αντικρούσω.
Και τελικώς αποζημίωσες την τρανή σου θεωρία...στην πράξη.
'' Θανάσιμη πλήξη'' αποφάνθηκες ωμά όταν σε ρώτησα γιατί.
΄΄ Σου είχα πει ότι ο εαυτός μας αλλάζει...Δε μπορώ να είμαι επ' αόριστον με κάποιον....Σου είχα εξηγηθεί από την αρχή....Εσύ δεν άκουγες προσεκτικά μάλλον''
Με φίλησες στο μάγουλο, ένα φιλί αποχαιρετισμού, προδοσίας, ίσως και το πιο αληθινό.
Γυναίκα - σίφουνας ή γυναίκα δηλητήριο?
Στο μικροσκοπικό μου σύμπαν, και τα δύο, στον απόλυτο βαθμό.
Είναι αυτό που λένε, ότι όσο πιο ευαίσθητος είσαι, τόσο πιο αποτρόπαια σκληρότητα πρέπει να συναντήσεις....για να συνετιστείς. Και έτσι έγινε.
Γιατί ουδέποτε είχα άμυνες. Τις θεωρούσα τροχοπέδη στην ίδια την αλήθεια. Μια εθελούσια αποποίησή της.
Η ίδια η ζωή με έσπρωξε στην κατασκευή του δικού μου οπλοστασίου.
Γιατί αν δεν είναι πόλεμος ο έρωτας, τότε τι είναι?
Η πιο τραχεία και ισοπεδωτική μορφή πολέμου είναι.
Με είχες ρωτήσει με τη συνήθη σου καυστικότητα αν έχω εχθρούς.
'' Μόνο στο μυαλό μου είναι. Αν αναρωτιέμαι κάτι τέτοιο, έχω ήδη αποκτήσει έναν, τον εαυτό μου''.
Με κοιτούσες με οίκτο επικαλυμμένο με συγκατάβαση.
Πόσο επώδυνη είναι η ενοχοποίηση του ρομαντισμού?
Θέλω η ψυχή μου να αφεθεί ελεύθερη, μακριά από την καχυποψία, την αμφιβολία, την επαμφοτερίζουσα διχόνοια. Να βρει το κουράγιο να αναζητήσει ψυχή μέσα από ένα βλέμμα, γαλήνια και έτοιμη ξανά. Όμως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου , κάτι μου ψιθυρίζει να περιμένω.
Να περιμένω τι?
Την αναβίωση του αθώου μου εαυτού? Τότε και αν θα κυνηγούσα χίμαιρες !
Τέσσερα χρόνια μετά, ο έρωτας φαντάζει ακόμα πιο μεγαλεπήβολος. ΄΄Εχει την αίγλη του ανέφικτου, της φαντασιακή επιθυμίας. Άλλωστε, ως το πλέον ακραίο συναίσθημα, δεν είναι εύκολα αναπληρώσιμο. Ρισκάρεις όμως, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί μετά από τον φοβερό, όλο συγκινησιακές δίνες πόλεμο, δε θα είναι πια ο ίδιος.
Περιμένω να νιώσω την ουσία ξανά να περιρρέει την επιφάνεια.
Οι μέρες περνούν με ανυπόφορη αχρωμία, σα να με βαραίνουν έτσι άμοιρες ταυτότητας που είναι.
Αλλοτριώθηκαν τα ίδια μου τα πάθη, οπότε απομακρύνθηκα από φίλους για να επινοήσω νέα.
Είναι ασύλληπτη η ζωή χωρίς πάθη ! Θανάσιμα πληκτική που θα έλεγες και εσύ. Αφόρητα άνοστη.
Θεωρούσα πως μετά από έναν τόσο δυνατό, μονόπλευρο έρωτα, θα με πλημμύριζε ένα ακαταμάχητο μίσος.
Το μίσος είναι ολοκληρωτικό πάθος, στον αντίθετο πόλο από την αγάπη, ακραίο και αυτό, σαρωτικό, τελεσίδικο. Πρέπει να αναλωθείς για αυτό, να ακρωτηριαστεί ο, τι ακέραιο διαθέτεις, να εκμηδενιστούν τα αποθέματα που σου προσδίδουν ασφάλεια. Να νιώσεις μετέωρος, όπως όταν αγαπάς και προσμένεις ενδόμυχα ανάλογη απόκριση.
Στο τέλος όμως όλα αποδεικνύονται αλλιώτικα.
Υπό αίρεση αλήθεια η θεωρία όσο δε μεταβαίνει στην πράξη. Απλή εικασία, πενιχρή και λειψή.
Το μίσος είναι η παρωδία της αγάπης, ένας όψιμος εξευτελισμός της.
Η τρανή, αμάχητη απόδειξη ότι εκείνη δεν ήταν ποτέ αληθινή. Ότι με το μίασμα του εγωισμού καρτερούσε υπολογιστικά για ανταπόδωση, για μια νοσηρή δοσοληψία.
Η ανικανότητά μου να σε μισήσω με διαπερνάει.
Έτσι όμως καταλαβαίνω ότι σε αγάπησα με όλο μου το είναι, με τρόπο που δεν επιτρέπει στο μίσος να εισχωρήσει...
Και δεν υπάρχει πιο δυνατή άμυνα από την ίδια την αγάπη....

Ερωτήσεις- απαντήσεις

Δεν υπάρχει απάντηση σε όλα τα ζητήματα...Ίσως αυτό περιφρουρεί την ψυχική μας αρμονία..η έλλειψη της απόλυτης γνώσης. Ουτοπία είναι και όποιος κομπάζει πως κατέχει γνώση αδιαφιλονίκητη, αιθεροβάμων.
Ο μυστήριος κόσμος κινείται σε έναν μίτο εύθραυστο, μυσταγωγικά.
Ο δροσερός άνεμος προοιωνίζει ένα χειμώνα νεφελώδη.
Γιατί τόσο σκοτάδι, άραγε? Να είναι επειδή αδυνατούμε να συμπορευτούμε με το μυστήριο πέπλο του κόσμου? Η παιδιάστικη βιασύνη μας μεταμορφώνει σε καρικατούρες, έτοιμους να ξεσπάσουμε με την πρώτη ανατροπή των υπερφίαλων σχεδίων μας. Μα...τίποτα πιο αυτοαναιρούμενο από τα σχέδια !
Αυταπατώνται με τον πιο κραυγαλέο, κραυγαλέα μη ρεαλιστικό τρόπο.
Στο δρόμο φιγούρες γκρίζες, ανήμπορες και για τον πιο απλό μορφασμό. Συνομιλίες, υποσχέσεις, προγράμματα, προσδοκίες, φόβοι, συγχωνεύονται ανυπόφορα, στην ατέρμονη ανακύκλωση του επιφανειακού.
Όλα τείνουν προς εκείνο που τρέμει περισσότερο, κάτι βράδια που η μουσική ακούγεται εκκωφαντική στο μωβ δωμάτιο. Όλα την οδηγούν σε ο,τι απεχθάνεται πιο πολύ και το αντικρύζει κατά κόρον στον καθημερινό συναγελασμό..Στην ''λογική'' πορεία της ζωής που οικοδομεί τη σχιζοφρένεια, στο συμβιβασμό της ομοιογένειας, στο βόλεμα ενός προσώπου χωρίς ψυχή.
Τόση ασχήμια που την κυκλώνει επιθετικά και είναι δύσκολο να αμυνθεί.
Κουράστηκε με συμβουλές που θέλουν την ευαισθησία της αχίλλειο πτέρνα.
Εκείνη νιώθει πως είναι ο,τι κατάφερε να περισώσει σε ένα παζάρι φτηνό, καθιερωμένο.
Και όσο περπατάει σε δρόμους αφιλόξενα θολούς, συναισθάνεται το Μυστήριο ενός κόσμου που δεν ενδίδει, ενός σύμπαντος ανυπότακτου, που φροντίζει να κλειδαμπαρώνει τη χαρά σε τόπους αθέατους.
Την αφουγκράζεται, τη διακρίνει, νιώθει πως λανθάνει κάτω από την επίφαση της θλίψης αλλά δε μπορεί να την αγγίξει.
Να είναι επειδή είναι και η ψυχή της απρόσιτη?
Διαθέτει κάτι το μεγαλεπήβολο που δεν είναι σε θέση να προσπελάσει. Κάπου εκεί κρύβεται, συρρικνώνεται, διαβρώνεται βαθμιαία, με την επιφανειακή πραγματικότητα να κατακτά έδαφος και τη χαρά να καρτερά την απελεύθερωση, μαζί με ένα σμήνος λυτρωτικών απαντήσεων.
Νυχτώνει και η μουσική ακούγεται ολοένα πιο δυνατά. Σα να ξεσκεπάζει θέλγητρα τρανά και φόβους.
Να ήξερε μόνο ότι οι γενναίες ερωτήσεις είναι ο άθλος..και η απάντηση απλώς το επισφράγισμα !
Η σοφία δεν εξαντλείται στην κατοχύρωση μιας πειστικής απάντησης αλλά στην ικανότητα εύστοχων, τολμηρών ερωτήσεων..Και τότε έρχεται και η χαμένη χαρά...Γιατί χαρά χωρίς σοφία είναι βάσανο. Δώρον-άδωρον...

Φθινόπωρο

Σε μια τόσο μυστήρια περιπλάνηση, ικέτευε για λίγη συμπόνοια. Για ένα σημάδι προσανατολιστικό, για μια κατευθυντήρια γραμμή, για τη δική της σωτήρια πυξίδα. Το σύμπαν τής γνέφει με μια απόμακρη γκριμάτσα, τελολογικά αινιγματική.
Όταν όλα φαινομενικά έχουν συνομωτήσει προκειμένου να δώσουν ρεσιτάλ ατυχίας, με αγαστή σύμπνοια εχθρικής διάθεσης, τότε είναι που η πίστη πρέπει να είναι παντοδύναμη.
Στον αιθέρα συνωστισμένα σύννεφα καρτερούν τα φετινά τους ασύνορα ταξίδια.
Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα δρομολογούνται, η δική της ζωή πεισματικά μετέωρη.
Παραπονιέται, λυπάται, απορεί, πεισμώνει , στο τέλος υπομένει. Ο φαύλος κύκλος μιας ζωής που πήρε λάθος άραγε?
Τελευταία την προσπερνούν σκοτεινές φιγούρες που διογκώνουν την καχυποψία της, που διαβρώνουν την πίστη της απέναντι στο θαύμα.Όσα θέλει είναι απρόσιτα, απροσπέλαστα, ανέγγιχτα. Μόνο η φυγή θα την έκανε να ξαποστάσει. Η αέναη κίνηση.
Και όμως, όσα ποθεί η ψυχή της, αυτά είναι που την ίδια στιγμή την επισκιάζουν. Στέκονται μεγαλεπήβολα, με ανυπέρβλητη δυναμική, τής προξενούν δέος.
Γιατί οι επιθυμίες μας έχουν μια ακαταμάχητη ροπή προς τους φόβους μας? Γιατί η αλλαγή ερχεται πάντα απρόσκλητη? Απροσδόκητη συχνά, παράταιρη, ενίοτε οχληρή..μας ξαφνιάζει και μας μηδενίζει.
Και αν η αλλαγή είναι η υπενθύμιση της ίδιας μας της ασημαντότητας, γιατί την επιδιώκουμε? Μήπως επειδή η επίγνωση του ασήμαντου μπορεί να δομήσει το σπουδαίο? Μήπως επειδή η εξοικείωση με την παροδικότητα των πάντων είναι μονόδρομος για την αξίωση του διαχρονικού?
Φθινόπωρο και όλα σε πορεία φθίνουσα. Η αισιοδοξία ιδίως. Πότε πρόλαβε ο κόσμος να γίνει κατάμεστος από μίζερους ανθρώπους, γεννημένους για την παραίτηση? Γιατί το ταλέντο όλων εξαντλείται στη διεκτραγώδηση  της Άδικης Μοίρας? Γιατί τόση ανετοιμότητα για εγκατάλειψη του παρόντος εαυτού?
Χίμαιρες είμαστε όλοι αλλά τρέμουμε να το παραδεχτούμε. Ξεγελάμε τον εαυτό μας που αποχωρίζεται μια πλευρά του ανάλογα με τις συγκυρίες, κατά το εικός και αναγκαίο. Αυτή η χειραφέτηση από φιλόδοξες πτυχές της προσωπικότητάς μας δεν είναι άμοιρη κόστους ή δράματος. Είναι στη φύση μας το δράμα, η σύγκρουση που προυποθέτει η άρση ενός διλήμματος.
Ακούει τον ήχο της βροχής ανάκατο με μια παράταιρα αρμονική μελωδία. Συγκυρίες, χρονικές βαθμίδες, αλήθειες και ψέμματα , την επισκέπτονται στιγμιαία σε ένα φευγαλέο παραλήρημα.
Όλα τρέχουν και εκείνη ακινητοποιημένη. Αδυνατεί να βαδίσει μπρος, αδυνατεί και να οπισθοδρομήσει.
Σε αυτό το τέλμα, μόνο ένα Θαύμα θα τη νοηματοδοτούσε.
Αξίζει όμως το Θαύμα σε ένα μοιρολάτρη?
Το Θαύμα είναι δημιουργία , όχι θεόσταλτη λύση.
Το δημιουργεί η σοφία, η ψυχική ετοιμότητα, η υπέρβαση της ανθρώπινης ασημαντότητας.
Όλο αυτό το χρόνο που σπαταλάμε σε μακρόθυμη αναμονή του θαύματος, θα μπορούσαμε να τον αξιοποιήσουμε ώστε να το δημιουργήσουμε εμείς. Με άρνηση όλων όσων μέχρι τώρα γνωρίζαμε.
Όποιος αναμένει παθητικά, ακολουθεί πορεία φθίνουσα, κατωφερή.
Η μόνη αναμονή που θα επιτρέψει αυτή τη φορά στον εαυτό της είναι εκείνη για την έλευση του Καλοκαιριού...Και μέχρι τότε το Θαύμα θα έχει γίνει... 

Περί Ηθικής

Στο συρφετό του κόσμου, ο αιωνίως  απόκοσμος. Παρείσακτος, στη λόξα μιας γόνιμης μοναχικότητας. Ποιος είναι ο κινητήριος μοχλός σε αυτό το σύμπαν? Ποιος καλοθελητής κατασκευάζει με καταραμένο μεράκι τους άγραφους πλην όμως πανίσχυρους Νόμους του?
Μόνος τόσα χρόνια, απομονωμένος, οδυνηρά διαυγής.
Μπορεί να εκτιμήσει ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο θρόισμα σε μια κατανυκτικά ήρεμη στιγμή.
Με κάποιον αγγελικό τρόπο, όλα όσα συνθέτουν αυτόν τον χιμαιρικά διαβολικό κόσμο, τον συνεπαίρνουν. Ίσως επειδή εμπέδωσε ότι και αυτά δεν είναι σταθερά, επομένως είναι στην ουσία τους ανώδυνα.
Δεν τρέφει πια φρούδες ελπίδες για κάτι ρόδινο. Άλλωστε όλος αυτός ο πόνος, η ουτοπία και η διάψευση εκπορεύονται από την προσποίηση που έχει αναχθεί σε στάση ζωής.
Αυτό το φλέγον αυγουστιάτικο μεσημέρι που τριγύρω του βουίζουν οι δύσπεπτες λεπτομέρειες ενός καθιερωμένου καλοκαιριού, θα διαλέξει την πιο αποκομμένη καφετέρια να ξαποστάσει.
Εμπριμέ φορέματα, σφιγμένα χαμόγελα με κατάλευκες οδοντοστοιχίες, μαυρισμένες επιδερμίδες λαμπερές, μυρωδιά αντηλιακού και καρύδας και θάλασσας. Σάββατο και όλοι σε απελπιστική έξοδο από τη βαβούρα της πόλης που μοιάζει πιο αφιλόξενη αλλά και πιο αυθεντική από ποτέ. Οι εναπομείναντες κοιτάζονται με συγκατάβαση, με μια σιωπηρή αλληλεγγύη.
Από μέσα μας πρέπει να αποδράσουμε όλοι. Είναι η μόνη άξια λόγου απόδραση και με κόστος ανεκτίμητο. Όλα αυτά που μας καταδιώκουν, η ψευτοηθική μιας κοινωνίας σε θεμέλια σαθρά.
Ζόριζε το νου του να σκεφτεί σε όλο αυτό το ποικιλόμορφο γαϊτανάκι απόψεων και τρόπων, ποια νοοτροπία ανταποκρίνεται στο μέτρο της αντικειμενικής ηθικής. Ποτέ δεν απέσπασε απάντηση.
Ο μέσος όρος κελεύει τι οι υπόλοιποι οφείλουμε να υιοθετήσουμε προκειμένου να θεωρούμαστε άμεμπτοι, ευϋπόληπτοι, ορθοί? Ποιος πλάθει τους ηθικούς Νόμους?
Και γιατί εν πάση περιπτώσει υπεξαιρούν την ελευθερία μας αντιλήψεις που έχουν υποκειμενικό επίχρισμα? Γιατί ζούμε από και για τους άλλους?
Δεν αντέχει άλλη υπερφίαλη σεμνοτυφία. Άλλο καυχησιάρικο πουριτανισμό με δηκτικές διαθέσεις.
Αυτό το τι θα πει ο κόσμος αν δεν πετύχεις, αν δεν φανείς αντάξιος των προσδοκιών(τίνος?), αν είσαι μόνος μέχρι μια άλφα ηλικία, αν θες να ξεχωρίσεις από την τραγική οχλαγωγία του συνόλου.
Μεγάλωσε σε μια κοινωνία στην οποία ήταν δακτυλοδεικτούμενος.
Όπου το αλλιώτικο έχει το μίασμα του παράξενου ως αποκλίνον και παραβατικό.
Παράξενη μουσική, παράξενες ταινίες, ακόμα πιο παράξενες εσωστρέφειες.
''Ε λοιπόν ναι, αν αυτός είναι ο κόσμος που μου σερβίρετε, προτιμώ να είμαι παράξενος ! Ακόμα καλύτερα, ξένος''! ξέσπασε παράφορα πριν χρόνια στους γονείς του που ανησυχούσαν για την πρώιμη, πρώιμα επιθετική αντισυμβατικότητά του.
Πορευόμαστε στη ζωή λησμονώντας το πλέον θεμελιώδες, ότι είναι δική μας.
Τη χτίζουμε πάνω στις επιθυμίες των άλλων για να μην προσκρούσουμε στη μεγάλη τους διαφωνία και στον περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό. Γεμίζουμε τύψεις όποτε κάνουμε ο,τιδήποτε στέκεται πέρα από αυτή την περιχαρακωμένη κοσμοθεωρία. Ζούμε ήσυχοι, τραγικά δυστυχείς.
Η ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί όπου η προσωπική μας πινελιά αδυνατεί να παρεισφρύσει.
Όπου η τόλμη κοιμάται, πανηγυρίζουν τα αδιέξοδα.
Θέλει να εκραγεί μέσα στην αθόρυβη επανάστασή του.
Στη μοναχικότητα με το βαρύ τίμημα αλλά και την τρανή αποζημίωση, την αλήθεια..
Είναι αμοραλιστής εκείνος που αντιτίθεται στη συμβατικότητα?
Μήπως οι συμβάσεις εκτός του ότι διασφαλίζουν μια κατ'επίφαση αρμονία, αντιπροσωπεύουν στην ουσία παραμέτρους χάους? Μήπως καταστρατηγούν και την ύστατη ελπίδα μας για ελεύθερο πνεύμα, για αυτόνομη διαδρομή?Και εν τέλει μήπως η Ηθική είναι μια επινόηση ατόμων με συμπλέγματα κατωτερότητας ώστε να  νομιμοποιείται το τέλμα της αποθέωσης της παράδοσης? Της μη εξέλιξης και καινοτομίας?
Τα πιο ρηξικέλευθα άλματα λαμβάνουν χώρα όταν πραγματοποιούνται θαρραλέα βήματα εντός μας. Μόνο με την αναζήτηση της προσωπικότητάς μας και την εδραίωση του αυτοσεβασμού, παράγουμε την ιδιάζουσα, δική μας ηθική που νοηματοδοτεί εν συνεχεία το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η άβυσσος του υπάρχει γύρω μας  ως αφετηρία έχει την άβυσσο που κατοικοεδρεύει μέσα μας.
Όταν η συνείδηση είναι ειρηνική και εργάζεται νυχθημερόν ώστε να μην παραβλάπτει τους άλλους με ενέργειες και παραλείψεις, η ηθική των πολλών αποβαίνει απολύτως πλεονάζουσα.
Εκείνος προτιμά να νιώθει ανακωχή μέσα του και ας τής εξαπολύει επιθέσεις το χάος της περιρρέουσας πραγματικότητας, παρά να μη μπορεί να συνυπάρξει λεπτό με τον εαυτό του.
Και ας θεωρείται ο πλέον ανήθικος από τους απανταχού ηθικούς δικαστές..Δεν υπάρχει τίποτα πιο υβριστικό από τις αυτεξούσιες ετυμηγορίες...

Aπ- εξαρτήσεις

'' Μην έχεις εξαρτημένες αντιλήψεις'' τής είχε πει πριν χρόνια μια συμφοιτήτρια που ίσως δεν την ήξερε σε βάθος αλλά είχε πέσει διάνα. Προτού λάβει οποιαδήποτε απόφαση, ρωτούσε απαραιτήτως έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ατόμων για να γιγαντώσει ακόμα πιο δραματικά την ήδη υπάρχουσα συσκότιση. Ετερόκλητες γνώμες από τις οποίες αγκιστρωνόταν χωρίς ίχνος κριτικής τάσης ή άμυνας.
'' Πώς είναι δυνατό να επηρεάζεσαι τόσο εύκολα? Και, επιτέλους, γιατί δεν προασπίζεις καθόλου την προσωπική σου ζωή? ''Ασε τους άλλους, δική σου είναι η ζωή'' τής είχε πει αυστηρά και αγανακτισμένα τότε. Τώρα, οκτώ χρόνια μετά, αυτά τα λόγια κουδουνίζουν στα αυτιά της με αλήτικη διαχρονικότητα.
Πόσο ελεύθεροι πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή? Είμαστε ένα κράμα επιρροών που μας ετεροκατευθύνουν ερήμην μας? Και μήπως τελικά αυτό που μας διαπλάθει, αυτό και μας απονεκρώνει? Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει ότι καμία επιρροή δεν είναι θετική.
Οι περισσότεροι δρούμε βάσει αυτόματων συμβολισμών αποθεωτικών μιας αφοριστικής υπεραπλούστευσης. Επί παραδείγματι, εκείνη για να θεωρήσει ότι κάποιος παλιμπαιδίζει είχε κατά νου τα εξής συμπτώματα- σύμβολα: πολύχρωμα -εκκεντρικά ρούχα( επιβαρυντική περίπτωση τα πουά), γλυκό υποβρύχιο, άφθονη κατανάλωση ζάχαρης, βλέμμα ραστώνης, ποπ κορν, μπαλάντες. Αυτόματα, όποιος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τουλάχιστον ένα από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, κατατάσσεται άνευ ετέρου στην κατηγορία ''αργόσχολος-αιώνιος φοιτητής-ονειροπαρμένος''. Δεν είναι υγιές να δρούμε βάσει στερεοτύπων και αθέμιτων γενικεύσεων, ωστόσο γίνεται κατά κόρον και ως διαδικασία απολύτως φυσική.
Η έννοια της ελευθερίας είναι πολυσχιδής αλλά κατά βάση προαπαιτεί τον εξοβελισμό κάθε μορφής εξάρτησης. Τη συγκρότηση σκέψης και πρακτικής αυτόνομης, χωρίς δεκανίκια, αναφορές, υποσυνείδητες και μη γαλουχήσεις. Όμως πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η νοοτροπία μας είναι αφενός αμιγώς ελεύθερη και αφετέρου ότι είναι η σωστή? Mα εκεί ακριβώς περικλείεται το νόημα, δεν ψάχνει εχέγγυα όποιος αξιώνει κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως η ελευθερία.Πορεύεται με την αβεβαιότητα ενός περιπλανώμενου, με προορισμό άγνωστο, με δέος στην ψυχή και εκλεκτή συγκίνηση. Δεν τρέμει την ποίηση, το χάραγμα του δικού του δρόμου γιατί δεν αντέχει να ακολουθεί τα καθιερωμένα. Πρώτιστο μέλημά του η διαμόρφωση ταυτότητας προσωπικής, και ας χρειαστεί να συγκρουστεί με όλη την περιρρέουσα πραγματικότητα για αυτή. Αλίμονο αν η ελευθερία μας δωριζόταν διά της βασιλικής οδού ! Μόνο με θυσίες και αυτοαναιρέσεις και πόνο μπορούμε να σιμώσουμε ταπεινά στο αγέρωχο οικοδόμημά της.
Πολλές φορές αυτοαιχμαλωτιζόμαστε, μάλλον επειδή πιστεύουμε πως δε μας αξίζει η ελευθερία ή επειδή δεν έχουμε την ψυχική ετοιμότητα για την αλήθεια. Όμως χωρίς να το καταλαβαίνουμε, η ζωή μας εξελίσσεται σε αγώνα ενδελεχή προς την ελευθερία γιατί μόνο μέσα από αυτή διέρχεται η ευτυχία. Πρέπει να πάρουμε ρίσκο, να σταθούμε στην αντίπερα όχθη, ενάντια στα προγνωστικά. Να εγκαταλείψουμε το βόλεμα, την ασφάλεια, τη ρουτίνα που μας αποχαυνώνει.
Τίποτα δεν έχει νόημα όταν το βλέπουμε ωφελιμιστικά. Ούτε ο χρόνος, ούτε η εργασία, ούτε η φιλία, ούτε ο έρωτας. Αυτή είναι μια πρώτη βαθμίδα ανελευθερίας την οποία πρέπει να υπερνικήσουμε. Στη μοναξιά να είμαστε γενναίοι, στη σχέση  μακρόθυμοι και πάντα κόντρα στον εγωισμό.
Η ελευθερία προυποθέτει απάρνηση ενός ακόμα αξιώματος,ότι είμαστε άτρωτοι. Γιατί ο ελεύθερος νους απεχθάνεται την απολυτότητα και έχει επίγνωση του ανατρέψιμου των πάντων.
Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι δε μπορείς να συλλέξεις γνώμες προτού προβείς στο διάβημα. Όμως, ακόμα και αν τελικώς αποβεί απονεννοημένο, το σφάλμα θα καταλογιστεί σε εσένα γιατί μόνο εσύ δύνασαι να το χειριστείς και να το αξιολογήσεις. Και απολυτρωμένος πια από εμμονές και ψυχώσεις θα μπορείς ακόμα και να καμαρώσεις για αυτό..Η τόλμη είναι από τις ύψιστες αρετές, το μέσο για να αποτρέψουμε τις ενοχές που μας υποβαθμίζουν ως ανθρώπους και μας ροκανίζουν την αυτοδυναμία.
Πλέον δεν έχει ανάγκη να μαζέψει απόψεις, σχόλια και κριτικές. Έχει γαληνέψει το μυαλό και η καρδιά της. Και όλα τα αλλοτινά υβρίδια επιδράσεων που την κατακερμάτιζαν σε διχασμένες υπάρξεις, έχουν εξανεμιστεί, σε περίτρανη επιβεβαίωση του φευγαλέου..
Όντως, κάθε επιρροή είναι δυσμενής γιατί προσεταιρίζεται αυτό που μας υποστασιοποιεί και μας ζωογονεί, τη διαφορετικότητα. Και ο ανελεύθερος άνθρωπος φοβάται να είναι διαφορετικός γιατί ούτε μπορεί να το στηρίξει, ούτε διαθέτει τη δυναμική για να αποδεχθεί τις επιπτώσεις αυτής της διαφορετικότητας..

Αύγουστος

Υπήρχε κάτι ανεξιχνίαστο στο βλέμμα της που ήθελε να εξερευνήσει. Ψηλάφιζε κάθε ανεπαίσθητο μορφασμό, κάθε αδιόρατη σύσπαση του προσώπου, κάθε αινιγματικό χαμόγελο. Είχε κατορθώσει να υποτάσσει την αλεκτική γλώσσα, εκείνη του σώματος, σε έτερη παγίδα. Δεν υπήρχε χειρότερο για εκείνη από το αβίαστο σκόρπισμα πληροφοριών. Όποιος ενδιαφέρεται, αναζητεί. Και το γνήσια ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην επιφάνεια αλλά συνήθως καιροφυλακτεί στα πιο απίθανα μέρη.
-Ξέχασες τα κλειδιά σου, είπε και της τα έδωσε.
Εκείνη, αφού έριξε μια βιαστική ματιά στο γραφείο της, τον αντίκρυσε μια μια χροιά ειρωνική, σα να τον ακύρωνε. Με ένα νεύμα τον ευχαρίστησε και χάθηκε με ταχύτητα φωτός.
Ο Αύγουστος εισήλθε σε μία παράξενη νηνεμία. Η χώρα υπό διάλυση, οικονομικός μαρασμός αλλά πάνω από όλα ηθικός και πνευματικός σκοταδισμός. Απεργίες, καθυστερήσεις, μαραζωμένες φιγούρες, άτεχνες εξεγέρσεις, εμπρησμοί, τρομοκρατικά χτυπήματα, τραγελαφικό πλήγμα του τουρισμού. Η άδεια τσέπη σκηνοθετεί ένα ολοκληρωτικά άδειο μυαλό. Άμοιρο ιδεών να καταλήγει ότι δεν έχει μοίρα γενικώς. Αμήχανοι όλοι πορεύονται, σκυφτοί, με αγωνία για την επόμενη πανωλεθρία. Στην ουσία, γεύονται την πολυπόθητη χαρά ενός τέλειου άλλοθι   για να σηματοδοτήσουν το τέλος. Το τέλος μιας προσπάθειας, ενός ονείρου, μιας ελπίδας.
Ο απελπισμένος είναι ο μόνος που απενοχοποιεί την απραξία του.
Τέλος εποχής.
Η επικαιρότητα δεν την αγγίζει ούτε επιδερμικά. Πρώτη φορά ο κόσμος μοιάζει με μεθυσμένο όνειρο καμωμένο από φωτεινά χρώματα και εικόνες και χαμόγελα. Διαλέγει την αυστηρά προσωπική εικόνα της για έναν κόσμο στα πρόθυρα της συντριβής. Θαρρεί πως έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα να το κάνει μετά από δέκα χρόνια επίμονης θλίψης.
Αυτό το μήνα θα μεγαλώσει ένα χρόνο ακόμα αλλά πρώτη φορά χαίρεται τόσο πολύ στην ιδέα. Ίσως γιατί θα μεγαλώσει και ως άνθρωπος.
Από την πρώτη στιγμή που τον είδε στο γραφείο, ο κόσμος έπαψε να φαντάζει με φιλμ νουάρ. Ακόμα και εκείνη που είχε εκπαιδευτεί στην εκλογίκευση των πάντων με αιχμηρή ακαμψία, έχασε τον έλεγχο με εφηβική αδεξιότητα. Το βλέμμα του μαρτυρούσε τα πάντα με συγκλονιστική γενναιοδωρία.
Σε αντίθεση με το δικό της κρυφτό, παιχνίδι ισόβια αγαπημένο και μηχανισμός αυτοπροστασίας σαν άλλο αντανακλαστικό..
Εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου όμως, όλη της η ύπαρξη χειροκρότησε τη μηδαμινότητα της λογικής. Έτρεμε, κοκκίνησε, για λίγο φοβήθηκε ότι καρφώθηκε. Μα...πού πήγε ο ζωτικός της χώρος?
Δε συνήθιζε να νομιμοποιεί τις εισβολές σε αυτόν. Τη διατάραξη της γαλήνης.
Να όμως που υπάρχει κάτι ανεπίδεκτο Νόμων. Ο έρωτας.
Παλιότερα ισχυριζόταν με άτρωτο μένος: τι κεραυνοβόλος έρωτας και πράσινα άλογα? Μόνο οι αφελείς ερωτεύονται κεραυνοβόλα για να αποδίδουν έναν λόγο άρσης του καταλογισμού στις αδιανόητες γκάφες τους ! Να όμως που ο κυνισμός της ο ίδιος αποδείχτηκε αφελής.
Όλα είναι θαυμαστά και όλα είναι δυνατά.
Αυτή την ανάταση που νιώθει ουδείς μπορεί να της την αφαιρέσει. Ούτε το παραλήρημα του κόσμου που επαιτεί για επιείκεια και σημάδια, ούτε η γκρίνια των απανταχού γνωστών της, ούτε καν το ξεκαθάρισμα των φίλων από τους εχθρούς. Ή καλύτερα, από τους αδιάφορους.
Είναι παντοδύναμη η ανάταση. Αναγέννηση και εξαϋλωση συνάμα.Ουτοπία και αλήθεια.
Θέλει να του κρύβει όσα ξέρει ότι λατρεύει να εικάζει. Αλλιώς δε θα είχε νόημα.
Η συνάντησή τους έγινε μετά από αμοιβαία ακούσια προσμονή. Μακρόθυμα, έκαναν υπομονή μέσα σε γκρίζα πρωινά, αδιέξοδες σχέσεις και δάκρυα συναισθηματικής εκκένωσης..για τη στιγμή που οι ματιές τους ανταμώνοντας σκιαγράφησαν απέριττα το απόλυτο.
Δεν την ενδιαφέρει αν και πότε θα πάρει άδεια, πού θα παραθερίσει και πώς θα επανέλθει στην αυστηρότητα του φθινοπώρου. Πλέον δεν την ενδιαφέρει να κρύβεται και τόσο.
Θέλει αυτός ο Αύγουστος να τη βρει μαζί του, και ας είναι και στη λόξα της πόλης, μέσα στον ανελέητο καύσωνα και τον καταιγισμό από τραγικές ειδήσεις. Θα προτιμήσει να χαθούν στο μικρόκοσμό τους, έτσι για να μείνει πιστή στο κρυφτό από έναν κόσμο με κρυμμένη αλήθεια. Από μια πραγματικότητα που εδραιώνουν άλλοι και που πάσχει από έλλειψη ρεαλισμού και πάθους.
Περιμένει τα γενέθλιά της με παιδική εγκαρτέρηση. Φέτος θα συμβολίζουν την αναβίωση ονείρων χρόνια στην αφάνεια.
Όμως τη σχέση τους θα την κρατήσουν κρυφή. Μια γλυκιά συνομωσία. Μια σχέση δική τους αποκλειστικά, όχι για τον κόσμο τον απόκοσμο. Όχι εκτεθειμένη στη ματιά ενός κόσμου ρασιοναλιστικού, που χλευάζει το ρομαντισμό και τα κεραυνοβόλα σκιρτήματα επειδή απλώς τα φθονεί.
Θα ετοιμαστεί για τη βραδυνή έξοδο, έχει ήδη αρχίσει να ανηφορίζει για το σπίτι της. Θέλει να δει φως, ανθρώπους, ζωή..Καθώς πλησιάζει στο σπίτι της, ξεσπάει μια θεόσταλτη καταιγίδα.
Κρύβεται κάτω από ένα υπόστεγο αλλά αμέσως το μετανιώνει και συνεχίζει το δρόμο της.
Τι αλλόκοτος Αύγουστος ! Και το πιο ελπιδοφόρο είναι ότι μόλις ξεκίνησε...

Σιωπές

Με κοιτούσες με τη γνώριμη σπιρτάδα στο βλέμμα, σα να πάσχιζα να σου κρυφτώ και εσύ με εντόπιζες ακόμα και στην πιο απίθανη κρύπτη. Ξημέρωμα νωχελικό, από εκείνα που εύχεσαι να μη σε περίμενε ο παροξυσμός της δουλειάς και να χουζούρευες μέχρι το μεσημέρι στο κρεβάτι.
Ο καφές μου έχει κρυώσει προ πολλού, οι δείχτες του ρολογιού μού ρίχνουν ένα επιτακτικό βλέμμα.
Από το χρόνο δε μπορώ να κρυφτώ πάντως.
Δε μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν η ενδεδειγμένη ώρα για βαθυστόχαστες και μη συζητήσεις.
'' Κάθε κουβέντα την ανάλογη ώρα'' συνήθιζα να λέω για να συναντήσω την οργισμένη φωνή της ματιάς σου. Και μετά έκανες τάχα πως διάβαζες ένα βιβλίο για να μην εκτονώσεις αυτό που σε έτρωγε.
 ΄΄ Όχι, δε φοβάμαι τη μοναξιά..Ούτε μήπως πληγωθώ...Και δε φταίει η πανσέληνος..Με έχει κουράσει να λέω τα ίδια πράγματα συνέχεια'' σου είπα αγανακτισμένος.
Εκείνο το πρωί έφυγα σαν κυνηγημένος από το σπίτι.
Το πιο δύσκολο κομμάτι μιας σχέσης, εκτός βέβαια από την εμπιστοσύνη, είναι η συμπόρευση της διαφορετικότητας. Η αρμονική σύζευξη δύο μέχρι πρότινος αλλότριων, από το πουθενά συναντώμενων κόσμων. Είναι η μαγεία αλλά και η πρόκληση. Το θαύμα αλλά και το μυστήριο.
Και απαιτεί ακούραστη πάλη, θέληση ανθεκτική στα πάντα.
Είχα αρχίσει να εξαντλούμαι. Σε μαραθώνιους συζητήσεων όπου τα συναισθήματα μου έπρεπε να τεθούν υπό μεγεθυντικό φακό. Μα δεν το βλέπεις ότι η σφυγμομέτρηση των όσων αισθανόμαστε τα καταστρέφει? Η μετουσίωση των συναισθημάτων σε λόγο ισοδυναμεί τουλάχιστον με απόπειρα θανάτωσής τους.
Με κατηγορούσες ότι δεν αφηνόμουν συναισθηματικώς  επειδή βαθύτερα έτρεμα τη μοναξιά.
Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί αυτό που ζω να είναι τόσο δυνατό που να νιώθω ότι βιώνω ένα όνειρο? Τα όνειρα δεν τα εξηγείς μάτια μου. Είναι σα να τα πολεμάς.
Οι ανασφάλειες μου, εγγενείς και επιθετικές, όντως με έκαναν σε πολλά σημεία  να νιώθω ανάξιος για κάτι που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από στιγμιότυπα της πιο φιλόδοξης φαντασίας μου. Όμως κρατάω τις στιγμές. Εκεί κρύβεται άλλωστε το νόημα.
Αυτές κανείς δε μπορεί να μου τις στερήσει. Ούτε καν ένα άδοξο τέλος.
Γιατί να πρέπει να σχεδιάζουμε κάτι όταν εκείνο θα ακολουθήσει τη φυσική του πορεία?
Θέλω να είμαι παρών στο παρόν. Όχι να κατατεμαχίζομαι ανάμεσα σε ένα θολό χτες, ένα αποκαμωμένο σήμερα και ένα πεισματικά μυστικοπαθές αύριο. Ακόμα και η καρδιά υφίσταται μεταβολές, το να εγγυάσαι ότι θα νιώθεις το ίδιο πάντα είναι αφελής ματαιοπονία. Δεν είμαστε πλέον παιδιά, δυστυχώς.. Για αυτό προσπαθώ να ζήσω έστω με τον τρόπο  που το έκανα όταν ήμουν παιδί και ας έχω τώρα τα πάθη ορόσημο..
Ζούμε έναν διαρκή πόλεμο. Οι αντιθέσεις οι ίδιες που μας προάγουν, οι ίδιες μας εξοντώνουν.
Πρέπει να παραιτηθούμε από την αλαζονεία του ψυχαναγκαστικού σχεδιασμού. Τα πιο ονειρικά συμβαίνουν τις σπάνιες ώρες που η πραγματικότητα γίνεται πιο ταπεινή. Αρκετά την έχουμε υπερεκτιμήσει.
Όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να σου τα πω. Θα σε αφήνω να μαντεύεις μέσα από τις εύγλωττες σιωπές μου. Και ποιος ξέρει? Ίσως όταν εκπαιδευτείς τόσο σε αυτές, ώστε να πάψεις να τις παρερμηνεύεις και να καταφέρεις να τις αποδέχεσαι και να τις αγαπάς, ίσως τότε να έχουμε δικεδικήσει ένα κομμάτι ουρανό..

Έμπνευση

''Και σε ρωτώ, πού πήγε η έμπνευσή σου? Γιατί δε γράφεις πια''?
Ένα τελευταίο τσιγάρο στο αεροδρόμιο πριν την επόμενη πτήση, για Λονδίνο αυτή τη φορά.
Η ατμόσφαιρα ομιχλώδης, φτιαγμένη θαρρείς από μια πάχνη παραμελημένων ονείρων.
Ένας κονιορτός από ενδεχόμενα, φράζει την ορατότητα στην πολυπόθητη απόκριση.
Η Δέσποινα φοράει το ίδιο άρωμα εδώ και εννιά χρόνια. Γλυκό αλλά όχι γλυκερό, σχεδόν αιθέριο.
Τριαντάφυλλο και βανίλια, είναι αληθές τελικώς αυτό που υποστηρίζουν περί όσφρησης. Είναι παντοδύναμη αίσθηση. Τόσο, ώστε να επιτυγχάνει μια ημίτρελη παλινδρόμηση, από κοινού με την αισθαντική, βελούδινη χροιά της φωνής της.
Μια μορφή που υπογραμμίζει τη δυσανεξία της απέναντι σε κάθε αλλαγή στο παράξενο, παντάξενο σύμπαν της.
Φίλες ανέκαθεν, συνοδοιπόροι καρδιακοί. Πάντα σε εκείνη εμπιστευόταν τα γραπτά της και άκουγε σε εγρήγορση την οξύνοια των παρατηρήσεων της. Είχε σαρκαστικό λόγο και ήταν άσος στην κριτική, γι' αυτό την ευθυγράμμιζε κάθε φορά που λοξοδρομούσε με πλατειασμούς, ανεδαφικές επαναλήψεις και βερμπαλιστικές τάσεις προς τη φιλοσοφία. Εκτιμούσε βαθύτατα την κρίση της όμως και για έναν ακόμη λόγο, γιατί είχε το ακαταμάχητο χάρισμα να συλλέγει σοφία μέσα από την εμπειρία, από την οιαδήποτε εμπειρία.
Η Δέσποινα είχε γίνει μάρτυρας όλου του φάσματος των συγγραμμάτων της, ακόμα και εκείνων που είχαν αμιγώς ημερολογιακό χαρακτήρα. Την είχε δει πολυγραφότατη, να πέφτει στο ναδίρ από διαψεύσεις αλλά και να αγγίζει το ζενίθ μέσα από απρόσκλητα θαύματα. Πάντα όμως η πένα της είχε κάτι να μαρτυρήσει.
Εδώ και χρόνο όμως, μοιάζει να στέρεψε από έμπνευση.Διάσπαρτες ιδέες χωρίς αλληλουχία, αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο πόνημα. Και την κοιτάζουν με οχληρή απορία να χάνεται σε μια συνεχή μετανάστευση, σε επαγγελματικές πτήσεις και αλλαγές προτιμήσεων, συντρόφων, ανθρώπων. Χωρίς να μπορεί να στεριώσει κάπου. Ανήκοντας στον ίδιο της το φόβο.
Κάτι έχασε και ούτε που το κατάλαβε.
Η έμπνευση είναι δύναμη εκλεκτική. Έρχεται πάντα αβίαστα, όπως και εξ' απίνης αναχωρεί.
Νοσεί, όποτε νοσεί η ψυχή. Αλλά ακριβώς η ίδια της η απουσία, μετατρέπεται σε κίνητρο εύρεσής της.Αρκεί να μην έχουν χαθεί όλα.
Δε μπορεί να πιέζει τον εαυτό της να γράψει, είναι ιεροσυλία. Πάντα έγραφε για να ανακαλύψει τα μυστικά της. Πάνω στο χαρτί εκτυλίσσονταν και την μάγευαν , όσο και την τρομοκρατούσαν.
Τώρα όμως ίσως δεν αντέχει άλλα μυστικά.
Μπερδεύτηκε, έχασε το νόημα.
Δεν ξέρει αν αυτός που γράφει ζει δύο φορές ή υποδουλώνει και την ίδια του την ύπαρξη σε μια φανταστική δημιουργία, ακροβατώντας μονίμως σε δύο πόλους.
Δεν ξέρει αν διαιωνίζει τις σκέψεις της ή τις βεβηλώνει σε μια βάναυση αποκάλυψη.
Δεν έχει κάτι άλλο να πει η πένα της.
Επιδιώκει την απομόνωσή της μέχρι να τής γίνει ανυπόφορη και πάλι.
Αυτή την απάντηση έδωσε στην έκπληκτη, βουρκωμένη της φίλη που την είδε να απογειώνεται μόνο μεταφορικά.
'' Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω αυτή τη φορά. Ελπίζω μόνο να μην είναι σύντομα'' της είπε και απομακρύνθηκε.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι η έμπνευση πυροδοτείται από τη βεβαιότητα του ενστίκτου που η ίδια υποσκέλισε. Μέχρι να το εντοπίσει ξανά, θα περιπλανηθεί χαμένη ώσπου κάποιο δροσερό πρωινό τη βρει άυπνη να γράφει για όσα λησμόνησε..

Καλοκαίρια

Απότομα περνά ο χρόνος και τρέχουμε πίσω του χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε τις βουλές του. Προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα του προσκρούοντας σε παταγώδη αποτυχία..
Πάντα ο Ιούλιος τον αντίκρυζε βλοσυρά. Μέσα από τον παρατεταμένο καύσωνα, το ατέρμονο παραλήρημα του κόσμου, την ερήμωση των πόλεων, την ανέφελη ραστώνη του κάθε αιώνιου μεσημεριού. Ήδη προσεύχεται για λίγη βροχή, για επιστροφή σε ένα υποτυπώδες πρόγραμμα που θα χορηγεί την ψευδαίσθηση της αρμονίας, ενός κατευθυντήριου στόχου. Τρεις μήνες νομιμοποιημένης ακινητοποίησης των πάντων, αναβλητικότητας και απόλυτης διανοητικής αποχαύνωσης. Στην αναζήτηση ξέφρενων ή ξεκούραστων διακοπών από ένα μοτίβο ζωής που χλευάζει πανίσχυρο, σαν Άλλο πεπρωμένο. Από τι προσπαθούμε να δραπετεύσουμε άραγε?
Από έναν πικραμένο εαυτό, μια ανάμνηση, μια εσώτερη τιμωρία? Από μια Κόλαση που οι ίδιοι επινοήσαμε? Γιατί τώρα το εμπέδωσε, Κόλαση δεν είναι οι Άλλοι, όπως υποστηρίχτηκε αλλά μόνο εμείς όταν είμαστε σε γενική παράλυση συνάντησης με τους Άλλους. Κόλαση είναι τα θολά, όλο ακατάληπτες αλληγορίες όνειρα που τον επισκέπτονται φορτικά στου Μορφέα την αλλοτινά προσηνή ώρα, τα εκνευρισμένα βήματα όταν ο κόσμος τον στριμώχνει και το ατελεύτητο βουητό του τον κάνει να ασφυκτιά, οι εμμονές του που τον οδηγούν σε εγωκεντρικά φερσίματα και παράλογα ξεσπάσματα. Όλες οι  αμαρτίες που παλεύει πάση θυσία να αποδεχτεί και όμως αντιδρά αλλεργικά σε κάθε τους υπενθύμιση, λάθη και κατηγορητήρια και μετάνοια, από το προσωπικό δικαστήριο που αναμένει να εκδώσει την πιο άμεμπτη ετυμηγορία. Έχει κουραστεί να μην έχει προορισμό σε αυτή τη ζωή.
Οργίζεται να ακούει ολημερίς ανούσια λεπτεπίλεπτα στοιχεία που συνυφαίνουν μια ζοφερή επικαιρότητα. Πάντα εξάλλου ερωτοτροπούσε με τους αναχρονισμούς. Ποτέ παρών. Ουδέποτε συμφιλιωμένος με το Χρόνο.
Την αέναη διένεξή του με αυτόν δε θέλει να την κατεδαφίσει. Περιμένει τον Αύγουστο με λαχτάρα για να χαθεί στην έρημη πόλη. Μόνο τότε υποχωρεί η φρικαλέα αυτή μελαγχολία.
Και  όλα αυτά γιατί προσπαθεί να καταπνίξει αναμνήσεις από Καλοκαίρια όλο αλμύρα και μυρωδιά από γιασεμί και γαλήνη στην ψυχή. Από καλοκαίρια που ο έρωτας του έδειχνε την πορεία, του έδινε την προπέτεια να περιφρονεί το Χρόνο. Από βόλτες ατέλειωτες και μουσικές που τον παρασύρουν σε έναν Παράδεισο που δεν κατάφερε στο τέλος να προσεγγίσει.
Η πιο επώδυνη ανάμνηση είναι εκείνη που μας γυρνά στην (ξε)χα(σ)μένη μας ευτυχία..

Scripta manent

Κάθε μέρα την βρίσκει να απολαμβάνει τον πρώτο καφέ κοιτάζοντας τη γαλάζια πουά κορνίζα που καθρεφτίζει εικόνες από μια εποχή ατελείωτης ανεμελιάς. Παλιοί φίλοι με χαμόγελα πλατιά που μαρτυρούν πως αν υπάρχει νόημα σε αυτή τη ζωή, εκείνοι το είχαν αιχμαλωτίσει. Πορεύονταν με μια παράλογη δυναμική, σα να είχαν λύσει όλα τους τα προβλήματα. Ή μήπως τελικά δεν είχαν ?
Εκείνη η εποχή παρήλθε εδώ και χρόνια αλλά τής κληροδότησε άπειρα σύμβολα. Κάθε μέρα που περνά, τείνει προς την απόλυτη εξιδανίκευσή της.
Άλλαξαν πολλά, ακόμα και η ίδια τους η ψυχή, με ρυθμό συχνά τρομακτικό. Τρομοκρατικό.
Αυτό που παραμένει αμετάβλητο, είναι ότι εκείνες οι αναμνήσεις τροφοδοτούν την έμπνευσή της προκειμένου να ξεγλιστρά από την αυταρχική ρουτίνα. Είναι απίστευτο πως κατορθώνει μέσα από τις αναμνήσεις να χλευάζει τον ίδιο το ρεαλισμό που σπρώχνει τους ανθρώπους στην πιο υποχθόνια παραποίηση της Αλήθειας τους.
Ο μόνος τρόπος που έχει για να κρατάει τις αναμνήσεις ζωντανές είναι η γραφή. Καθώς σμιλεύει τις λέξεις, αναδύονται από το πουθενά στιγμιότυπα που κάνουν την καρδιά της εφηβική, νήπια σχεδόν.
Μόνο στο χαρτί ξετυλίγεται ο εαυτός της με φωτεινές πλευρές και σκοτεινές επισκιάσεις, με αντιθέσεις και αρμονικές συζεύξεις, με ανασφάλειες και ισχυρές στιγμές. Γυμνή η Αλήθεια της, την μετουσιώνει σε κάτι που την απομακρύνει έστω και παροδικά από τα γήινα.
Κάποιος τής είχε πει πως η συγγραφή την καθιστά σοφή. Εκείνη, πιστεύει ότι σοφούς δύναται να μας καταστήσει η μοναξιά και μόνο, εφόσον αντιμετωπιστεί  ως εποικοδομητική και όχι ως απευκταία κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι η θλίψη αποτελεί από καταβολής κόσμου κίνητρο δημιουργίας.
Ο άνθρωπος επικαλείται την τέχνη ως μορφή αυτοέκφρασης και απεγκλωβισμού εσώτερων στοιχείων, τα οποία όσο παραμένουν σε λανθάνουσα μορφή, μετατρέπονται σε άγχη, βάσανα, σύγχυση, αιτίες για προσποίηση. Η γραφή διαιωνίζει κάτι θνητό, κάτι θνησιγενές συχνά, και σε αυτή την αποτρόπαια πάλη με το Χρόνο, το παιδί του Θανάτου, δεν υπάρχει περιθώριο για αναποφασιστικότητα. Γραφή ίσον επιλογή, απόσειση της δειλίας. Γιατί απαιτεί γενναιότητα να αντικρύζεις την ψυχή σου να ξετυλίγεται μέσα από λιλιπούτειες αλλά πανούργες λεξούλες.
Εκείνη ξέρει, το έμαθε στην πορεία ότι χωρίς τις λέξεις της είναι νεκρή. Ακόμα χειρότερα, ζωντανή -νεκρή. Έχει εντοπίσει το δικό της κρησφύγετο από έναν κόσμο ασταθή και αχανή, που την κάνει να ακροβατεί ανάμεσα στον ηρωισμό και τη μικρότητα. Από εκεί ανιχνεύει αντισώματα κατά του πόνου και σαν μεθυσμένη γίνεται επαίτης της ίδιας της μοναξιάς της κάτι βράδια που ο κόσμος κατακερματίζεται σε γιορτές όλο λόξες. Από εκεί καθίσταται μοναχική και όχι μόνη.
Η σοφία κατοικεί εκεί όπου η μοναξιά πυροδοτεί ευδαιμονία ανυψώνοντας μας σε αφανείς ήρωες..

Άγνοια

Είναι αργά, αποπνικτικό βράδυ ενός πρόωρα καυτού καλοκαιριού.
Στο δωμάτιο ακούγεται ποπ μουσική, που μοιάζει να φιλοδοξεί να απαλύνει την ένταση της ώρας.
Μουσική που τον ταξιδεύει σε παραλίες με καταγάλανα νερά, αιώρες και χρυσαφένια άμμο.
Σε γαλαξίες όπου ο χρόνος έχει πάψει να κυλάει και νιώθει πάντα τη νιότη να τον πλημμυρίζει από υπερβατικές τάσεις.
Ποιος θα το περίμενε, εκείνος που ήταν υπέρμαχος της τζαζ να διασκεδάζει με χαζοχαρούμενους ποπ ήχους. Ή να αρέσκεται στο ρομαντικό φως των κεριών τα αφόρητα ζεστά βράδια, εκείνος που άλλοτε ήθελε φωτοχυσία για να νιώθει ευδιάθετος.
Πολλά άλλαξαν εν καιρώ, άθελά του και ο ίδιος μετασχηματίστηκε σε καινή οντότητα.
Αισθάνεται μια παράξενη θαλπωρή, με συνήθειες που παλαιότερα θα χλευάζε και μόνο στο άκουσμα της υιοθέτησής τους, όπως το να λύνει μετά μανίας σταυρόλεξα, να απολαμβάνει παγωμένη σανγκρία ή να μαθαίνει μόνος του ισπανικά.
Πόσο απρόβλεπτος είναι ο άνθρωπος ! Πόση άγνοια τον καταδιώκει για τα πάντα !
Πορευόταν στη ζωή με ζευγάρια στερεοτύπων να κατοικοεδρεύουν στο μυαλό του σαν αντανακλαστικά απέναντι στον αντίποδα, στον εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης. Θαρρούσε πως ήξερε να σφυγμομετρεί τις αντιδράσεις του κατασκευάζοντας ένα πλαίσιο όπου αποπειράθηκε να εντάξει τη ζωή του ατόφια. Μα πόσο άτοπο είναι να προσπαθείς να κλειδαμπαρώσεις τη ζωή και την προσωπικότητα σου που είναι υπερεκχειλίζουσες εκ φύσεως σε πλαίσια και καλούπια?
Τα πιο στυγερά εγκλήματα είναι εκείνα που διαπράττονται από άγνοια. Εκείνα όπου ο δράστης, αγαθός και υπερμέτρως αφελής, αγνοεί τι εστί στρατηγική, προσβολή, επίθεση, βλάβη, πρόθεση, τεχνογνωσία. Αλλά και πόση γνώση αντέχουμε να κουβαλάμε σε κάτι τόσο φευγάτο όπως η ζωή?
Πόση γνώση δεν απειλεί την ίδια μας την διανοητική ακεραιότητα και είναι σύμφυτη προς την ανθρώπινη μας ιδιότητα? Και, εν τέλει, πόση γνώση ξέρουμε να χειριζόμαστε χωρίς να ωθούμαστε στην αυτοκαταστροφή?
Όσα στοιχήματα έβαζε για τον εαυτό του σαρανταεπτά χρόνια, απέληξαν στο απόλυτο φιάσκο.
Εκ των υστέρων, διαπιστώνει ότι αναρίθμητες φορές ευχήθηκε με ένοχη ανακούφιση να μη μάθει τι, πώς, πού. Να είναι μακάριος μέσα στην απουσία απόδειξης, χωρίς συνάμα να ταλανίζεται μέσα σε υποχθόνιες υποψίες. Απλώς να μην ξέρει.
Η άγνοια είναι παράμετρος ευτυχίας. Είναι κομμάτι από το ίδιο μας το είναι, και πολλές φορές η δύναμη και αρωγός για την εγκατάλειψη αδιεξόδων. Αθόρυβα, διαδραματίζει έναν ρόλο καίριο για να οδηγηθούμε στην Αλήθεια. Γιατί η Αλήθεια πάνω από όλα απαιτεί ταπεινότητα, την αποδοχή ότι τίποτα δεν κατέχουμε, ότι όλα εξανεμίζονται ανά πάσα στιγμή, ότι τρέχουν με ταχύτητα φωτός μακριά από εμάς, όσο και αν προσευχόμαστε μακρόθυμα για σταθερότητα.
Το πλησίασμα της Αλήθειας μπορεί να γίνει μόνο μέσω της γνώσης. Ωστόσο, η γνώση δε μπορεί να επιτευχθεί αν δεν παραδεχτούμε σε μια λυτρωτική αυτοακύρωση της ολοσχερή μας άγνοια, που αφετηρία έχει τον ίδιο μας τον εαυτό ! Οι αντίρροπες έννοιες πρέπει να διασταυρωθούν για να παράγουν κάτι νέο, η άγνοια πρέπει να προσκρούσει στη γνώση για να αναδείξει τη σημασία της, όπως η αυταπάτη αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της αντικειμενικής ματιάς.  
 Η προσωπικότητα, ως ένα σύνολο ιδιοτήτων που προσδίδουν ατομικότητα, ιδιάζουσα δηλαδή υπόσταση στον άνθρωπο, θα ήταν στατική και ημίνεκρη αν ζούσαμε υπό το κράτος της πλάνης της παντογνωσίας ! Αν , φρονώντας, πως έχουμε διαμορφώσει προσωπικότητα, δρέπαμε με κομπορρημοσύνη τις δάφνες των κοπων μας και εφησυχάζαμε, θα ήμασταν μίζερες και ξοφλημένες, μη εξελίξιμες καρικατούρες. Χωρίς όνειρα, προσδοκία, περιέργεια.
Στην άγνοια κυοφορείται η αθωότητα  που μας οδηγεί στη διάσωση κομματιών της παιδικής μας ψυχής.
Πόσοι άνθρωποι σήμερα ενστερνίζονται την παιδικότητα?
Οι περισσότεροι την ποινικοποιούν άνευ δεύτερης σκέψης, φορτώνοντας  την με ενοχές αβάσταχτες.
Είναι πιο βολικός ο κυνισμός μάλλον. Πιο ασφαλής.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι η πλέον ειλικρινής επιλογή, εκείνη που θα μας καταστήσει ελεύθερους, σοφούς, μεστούς εσωτερικά. Ποτέ κανένας δεν ευτύχησε βασιζόμενος σε μια υπεκφυγή.
Ξαφνικά τον ζώνει μια ευδαιμονία που είχε χρόνια να νιώσει. Ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη, στιγμιαία του ξετυλίγει το Νόημα που πεισματικά του διέφευγε.
Ακροβατεί σε χρώματα όλο γλύκα, οι μελωδίες τον παρακινούν να προσηλωθεί στο δικό του '' Α'', της Αρχής μα και της Άγνοιας. Γιατί ίσως τελικώς να είναι το ένα και το αυτό.
Μια παράφορη χαρά για όσα δεν ξέρει και είναι αυτά που τον κρατάνε ζωντανό, υπενθυμίζοντάς του την ασημαντότητα που τον στιγματίζει κάθε φορά που καμώνεται τον σπουδαίο, αιφνιδιάζοντάς τον εκεί που νομίζει πως όλα τα είδε, καθιστώντας κάθε του πρόβλεψη υβριστικά γελοία.
Πώς θα ήταν η ζωή αν δεν είχαμε να περιμένουμε την ανατροπή?
Η νύχτα γίνεται όλο και πιο θερμή, οι σκοτεινοί δρόμοι γράφουν τις μεταμεσονύχτιες ιστορίες τους με οίστρο αξιοζήλευτο και η καρδιά του αναζητεί ένα μέρος να ξαποστάσει, ισορροπημένη από και για όλα αυτά που αγνοεί...

Φόβος

Ζούσε υπό τη σκιά ενός αέναου φόβου.
Η ψυχή του γύρευε απεγνωσμένη λίγη ηρεμία αλλά ποτέ δεν στάθηκε άξιος να την αγγίξει.
Η δειλία του έχει υψώσει τα πάντα σε μία απροσπέλαστη ουτοπία.
Έμαθε πως όλα απειλούνται από το Χρόνο.
Κατάστρωσε τη ζωή του σε πειθήνιες αποθεώσεις του εφήμερου.
Τίποτα δεν τον άγγιξε γιατί τίποτα δε θα είχε τη δυναμική να τον διαπεράσει.
Γύρω του, όλα σε μια τραγελαφική μεταμφίεση.
Μόνο η γνώση μπορούσε να δαμάσει το φόβο που, απολυταρχικός, τον κατέκλυζε κάθε στιγμή.
Συνέλεξε γνώση με μανία, με εφηβική λαχτάρα σάστιζε μπροστά σε κάθε νέα ανακάλυψη.
Όμως γιατί η αλήθεια στέκεται μίλια μακριά?
Κατέπνιξε το ένστικτό του ως αμαρτωλή ενόρμηση που του φανέρωνε πτυχές μιας ζωής χυδαία δελεαστικής.
Δεν άφησε κανέναν να κατεδαφίσει το αμυντικό του οπλοστάσιο γιατί στην ουσία έτρεμε την ίδια του την απελευθέρωση από το φόβο.
Είχε εθιστεί στο μοναχικό του σύμπαν όπου ανθούσαν οι πιο ψυχωτικοί του συλλογισμοί.
Αντάμωνε το μυαλό του με αγωνία, την ψυχή του με φρίκη.
Κάθε μέρα αλλοιωνόταν, σε μια βλοσυρή παραμόρφωση που επέφερε η ανευ όρων υποταγή στο Χρόνο.
Ώσπου Άγνωστη και Ξένη, του αποκρύπτει τις βουλές, το θυμικό της.
Η ψυχή αποστρέφεται το φόβο με ένθεη μάνητα.
Ο κόσμος εξανεμίζεται με ένα αλλόκοτο επίχρισμα.
Είναι θελκτικός, όπως το ηλιοβασίλεμα αυτό το ανέμελο, όλο ραστώνη απόγευμα.
Είναι συνάμα εχθρικός, όπως ο αέρας που του φέρνει μια απροσδόκητη δροσιά.
Θυμίζοντάς του όλα εκείνα που άφησε πίσω, όλα αυτά για τα οποία ποτέ δεν αισθάνθηκε έτοιμος, τη ζωή που σπαρταριστή ξεγλίστρησε από τα χέρια του, ότι , μάλλον, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να παραδεχτεί πως είναι πολύ αργά.
Το καλοκαίρι είναι μια εκδικητική υπενθύμιση της ανικανότητάς του να βιώσει τη ζωή.
Τόσα χρόνια αρεσκόταν εκουσίως σε έναν κομπαρσικό ρόλο.
Είναι οξύμωρο ξαφνικά να εμφανιστεί στο προσκήνιο ως πρωταγωνιστής.
Αυτό που δεν ήξερε εξαρχής, είναι πως αν εθιστείς στη μοναξιά, είναι αδύνατο να την προδώσεις.
Έτσι, η ελπίδα πυροδοτεί την απελπισία του, τα θαύματα διεγείρουν τον κυνισμό του, η πρόκληση εξάπτει τα κυκλοθυμικά του ξεσπάσματα.
Ο φόβος έγινε κινητήρια  δύναμη, άλλοθι για να ξεχνάει ο, τι του θυμίζει πόσο μικρός είναι.
Και ο πόνος μια αφόρητη πληγή που τον βγάζει από τη λήθη γιατί του θυμίζει τη δυνατότητα που επιμένει να καταποντίζει στην ανυπαρξία..
Ποτέ δε μας φοβίζει ο θάνατος. Η ζωή μας φοβίζει όταν νιώθουμε ανάξιοι να την καρπωθούμε, με όλα τα βάσανα και τις μεγάλες της συγκινήσεις, με τρόπο που να την εξευτελίζουμε στον πιο έκφυλο θάνατο..

Mετακομίσεις

Όλα είχαν μπει στη σειρά που τους έπρεπε. Οι τοίχοι βαμμένοι σε μια λιλά απόχρωση, τα βασικά έπιπλα στη θέση τους και μια στοίβα από κούτες κουβαλούσαν την πραμάτεια μιας μακροχρόνιας περιπλάνησης. Η μυρωδιά από το χρώμα πότε την εκνευρίζει και πότε της φτιάχνει το κέφι..
Ήσυχη γειτονιά, σωστό ησυχαστήριο..Άναψε ένα τσιγάρο και βγήκε στο μπαλκόνι.
Από μικρή είχε συνηθίσει να μετακομίζει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Έγινε αδύνατο να στεριώσει κάπου...Οι συνθήκες. Δυνάμεις άδικες , σημαιοφόροι του παροδικού. Σε πλάθουν όπως ορέγονται, σε στέλνουν όπου σχεδιάζουν, σου στήνουν ενέδρες. Ακολούθησε τις συνθήκες επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.
Με πατέρα στρατιωτικό, κάθε κουβέντα και ειδική βαρύτητα. Λακωνικός και υπέρμετρα αυστηρός, σε σημείο αναχρονισμού. Θεωρούσε αυτονόητα επιβεβλημένη τη σκληραγωγία μιας ευάλωτης παιδικής ψυχής..Η επικοινωνία με την κόρη του απλώς ανύπαρκτη. Ολότελα απορροφημένος στις δουλειές του, ίσα που ρωτούσε τα τυπικά.
Η απώλεια της μάνας της, τής κόστισε. Συνέβη όταν τη χρειαζόταν επιτακτικά δίπλα της.Έκλαιγε γοερά για χρόνια αλλά ο πόνος αμείωτος.
Όταν τα παιδιά της ηλικίας της κατάστρωναν παιχνίδια και εκδρομές, εκείνη κλεινόταν στο δωμάτιό της και διάβαζε λογοτεχνία βουλιμικά. Χανόταν στις ιστορίες με πάθος, την έκαναν να δραπετεύει από την πραγματικότητα και να στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση σταθερότητας.
Δεν προσπαθούσε να γίνει αρεστή. Αυτό ίσως την έκανε να φαντάζει σνομπ αλλά ούτε αυτό την ένοιαζε. Είχε αλλεργία στις ταμπέλες και τις νόρμες.
Στην αρχή αισθανόταν αλλόκοτη, ύστερα διαφορετική. Άρχισε να το διασκεδάζει, και ας την απογοήτευε η απουσία ουσιαστικής επαφής.
Ο εαυτός της κατακερματίστηκε σε άπειρα τεμάχια που δεν έχει το κουράγιο ούτε και τη θέληση πια να μαζέψει. Έγινε πρόωρα κυνική, απενοχοποιημένα '' φλου''..Η ασφάλεια της προκαλούσε κλειστοφοβική αίσθηση. Έμαθε να τρέχει προτού γεννηθούν δεδομένα.
Και τώρα αυτό το δροσερό κυριακάτικο πρωινό του Ιουνίου, τη βρίσκει και πάλι tabula rasa.
Βλέπει το γείτονά της να περπατά με εφημερίδες ανά χείρας. Μοναχικός άνθρωπος αλλά το βλέμμα του εξέπεμπε μια αδιανόητη καλοσύνη. Τις προάλλες τη ρώτησε αν χρειάζεται οποιαδήποτε βοήθεια και διαφήμισε με τέχνη την περιοχή που επέλεξε να μείνει. Σεμνός, διακριτικός, αθόρυβος.
- Καλημέρα, της είπε χαμογελαστός.
- Καλημέρα, επαναλαμβάνει εκείνη.
- Τακτοποιήθηκες τελικά? ρωτάει με συγκρατημένο ενδιαφέρον.
- Στο περίπου !
- Είναι μέχρι να προσαρμοστείς ! Θα σου αρέσει πολύ εδώ...
Γέλασε γλυκόπικρα. Τον κάλεσε για καφέ, αν και δεν το συνήθιζε.. Είχε την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον εκείνη τη στιγμή.
- Πολλά λουλούδια ! παρατηρεί εκείνος.
- Ναι...είναι το φετίχ μου !Θέλω να βλέπω λουλούδια στο χώρο μου...
- Σου παίρνει καιρό να προσαρμοστείς?
Η ερώτηση ηχεί σατανική στα αυτιά της..
- Δε θέλω να προσαρμόζομαι..
Περιμένει να αντιδράσει με σαστισμάρα ή απορία.  Τον παρατηρεί όμως εκείνη με έκπληξη ανέκφραστο και σπεύδει να διευκρινίσει:
- Παλιά ήταν αναγκαίο κακό οι μετακομίσεις για εμένα..Ύστερα τις συνήθισα τόσο πολύ, που δε μπορώ χωρίς αυτές ! Η ζωή μου είναι...μια παρατεταμένη μετακόμιση !
Είχε ένα ύφος αινιγματικό και αυτό τον εξίταρε.
- Μα πώς γίνεται να χτίσεις μια ζωή όταν δεν έχεις σημείο αναφοράς?
- Έχω σημείο αναφοράς..Τη φυγή..τον αποστόμωσε εκείνη. Και συνέχισε απνευστί:
- Δε θέλω να κάνω καριέρα, ούτε οικογένεια..Διαβλέπω μια ματαιότητα σε όλα αυτά...Το μόνο που με απασχολεί είναι να γίνομαι σοφότερη μέσα από την αλλαγή παραστάσεων..Έμαθα να μη δένομαι με κανέναν...Έτσι κι αλλιώς στο τέλος με τον εαυτό μας καταλήγουμε...
Την κοιτούσε με δέος και δυσπιστία. Ήταν όσα έλεγε αλήθεια ή απλώς η άμυνα απέναντι στους φόβους που την κύκλωναν?
- Συγγνώμη που θα το πω αλλά αυτή η άποψη μου φαίνεται δειλή...
- Δειλία είναι να συμβιβάζεσαι με τις συνθήκες...Να κάνεις ο,τι και οι άλλοι γιατί αυτό είναι το μέτρο του φυσιολογικού...Ποιος τα καθορίζει αυτά? η ερώτηση μαρτυρά την ταραχή της.
- Κανείς..Εσύ επιλέγεις..Όμως έτσι στερείς τον εαυτό σου από συγκινήσεις...Από την αίσθηση να ανήκεις κάπου !
- Μα αυτό δεν μπορείς να καταλάβεις ! τον έκοψε απότομα..Ότι το να ανήκω κάπου με κάνει ανελεύθερη...
Είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του από το πρώτο τέταρτο. Αμηχανία, δεν ήξερε πώς να χειριστεί την..παράταιρη, επιθετική γειτόνισσα που τον αφόπλιζε κάθε λεπτό απροσδόκητα.
-Πλήττω πολύ εύκολα...Δε φταίω εγώ,  έτσι μεγάλωσα...Είναι δύσκολο να χειραφετηθείς από τον εφηβικο σου εαυτό !
Η αφελής της προπέτεια τον δαιμόνιζε. 
- Η πλήξη είναι μέγιστο αμάρτημα, είπε με αποφθεγματικό στόμφο.
-Και εμείς επιρρεπείς στα αμαρτήματα όμως ! αντέτεινε με ετοιμολογία.
Αυτή η γυναίκα ήταν όντως αλλιώτικη. Πραγματικός χείμαρρος ! Ήθελε να την προσεγγίζει αποδεικνύοντάς της εμπράκτως ότι η φυγή δεν είναι πάντα η πυξίδα. Ότι μπορεί να βρει ένα κίνητρο ανασταλτικό της μετακόμισης. Όχι πως ήταν φαντασμένος αλλά διασθανόταν πως χρειαζόταν αποδοχή και συναίσθημα. Και αβρούς χειρισμούς.
Πράγματι, άρχισαν να κάνουν παρέα και το τοίχος βαθμηδόν κατέρρεε. Δεν ήταν καθόλου απλό, ωστόσο. Βοήθησαν τα κοινά μουσικά και κινηματογραφικά γούστα, όπως και η λατρεία για τη ζωγραφική. Την ερωτεύτηκε παράφορα, όπως κάτι που αδυνατείς να καταλάβεις.
Και το γρίφο δεν τον έλυσε ποτέ.
Πέρασαν μαζί έξι απερίγραπτους μήνες κατά τους οποίους εκείνη γινόταν ολοένα και λιγότερο φευγάτη. Σε ελάχιστες στιγμές, του φάνηκε πως εξοικειώθηκε με το συναίσθημα και ήταν πανευτυχής.
Πριν την πρωτοχρονιά, φρόντισε να επιστρέψει στον παλιό πλην ποτέ απόντα εαυτό της.
Μάζεψε τα πράγματά της μηχανικά, έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι και του χτύπησε την πόρτα.
Μόλις την αντίκρυσε, κατάλαβε πως συνέβη αυτό που φοβόταν από την πρώτη στιγμή...
- Φεύγω....του είπε..Αντίο...
Δύο λέξεις μόνο. Και ένα βλέμμα απλανές, άτολμο να αντικρύσει.
Καθώς παρατηρούσε τη φιγούρα της να ξεμακραίνει, δεν ήξερε πως να νιώσει...Θυμό? Πόνο?Απογοήτευση?
Για κάποιο λόγο δε μπορούσε να αισθανθεί τίποτα αρνητικό. Θα ήταν σα να μην αποδεχόταν τη φύση της αλλιώς..Και ήταν εξαρχής αληθινή..Είχε σκηνοθετήσει άπειρες φορές στο μυαλό του αυτή τη σκηνή αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα ευρηματική. Διαφορετική.
Νιώθει ευγνώμων που ένιωσε κάτι τόσο έντονο, και ας το χάνει ξαφνικά...
Δεν ξέρει αν υπαίτιες είναι οι συνθήκες, η φύση μας, ο χρόνος ή η ανάγκη, όμως τελικά η ζωή μας είναι όντως μια παρατεταμένη μετακόμιση, μόνο που δεν το ξέρουμε ή δε θέλουμε να το καταλάβουμε..Και σε κάθε προορισμό, ξετυλίγεται το ετερόκλητο πρόσωπό μας που κάνει τη μοναξιά λιγότερο μαρτυρική..Γιατί, όπως είπε και εκείνη, στο τέλος είμαστε με τον εαυτό μας μόνο..Και μετά από κάθε μετακόμιση, σε αυτόν πάντα θα γυρνάμε γιατί θα είναι και ο μόνος που θα είναι εκεί...

Απολογισμοί

Σα να της φαίνεται αλλόκοτη η είσοδος του Καλοκαιριού. Ένας Ιούνιος με μελαγχολικό επίχρισμα, όπου ο χρόνος κυλάει απειλητικά. Κάτι, κάπου στη διαδρομή άλλαξε. Κάτι έχασε.
Το χειρότερο αποτέλεσμα του χρόνου στην ψυχή αντανακλάται. Γιατί όταν αυτή αλώβητη βγει και φωτεινή, μπορεί με τη λάμψη της να εξωραϊσει και το πιο αποκρουστικό πρόσωπο. Αλλά την ψυχή δεν την παζαρεύεις, ούτε με το χρόνο διαπραγματεύεσαι. Εκεί δίνονται μάχες ατέρμονες και αλγεινές.
Μερικά χρόνια πριν θα ξεκινούσε τη μέρα με γαλλικό καφέ, μηλόπιτα και ανάλαφρα ποπ τραγούδια που είχε μάθει να ανασύρει από την αφάνεια. Ένα δικό της μισάωρο στη βεράντα του σπιτιού καμωμένο από μικρές ιεροτελεστίες, προτού βουλιάξει με περίσσεια αφοσίωση στο σαματά και τη γραφειοκρατία του γραφείου. Ακόμα και το ανιαρό της δουλειάς ωστόσο συνεργούσε στη διασφάλιση της ισορροπίας της, την απέτρεπε από υπέρμετρες ονειροβασίες...
Έχασε τις ιεροτελεστίες της. Τις πολύχρωμες λεπτομέρειες μιας επαναλαμβανόμενης σκηνής. 'Ή-ακόμα χειρότερα- τη διάθεση για αυτές.
Δεν είναι ώρα για απολογισμούς. Το Καλοκαίρι μπαίνει με νεφέλη και μυρωδιά από βροχή. Ψάχνει ένα σημάδι να της δείξει το δρόμο και εκείνο είναι πεισματικά άφαντο.
Ο καθρέφτης αντανακλά ένα είδωλο εξουθενωμένο, κάτωχρο , παραιτημένο. Και όμως, πέρασαν μόλις πέντε χρόνια. Τόσες απογοητεύσεις συσσωρεύτηκαν που την οδήγησαν σε ένα τρομακτικά πρόωρο γήρας ? Μάλλον  η ίδια πάσχιζε να ξεγλιστρήσει από αυτές με ευτελή τεχνάσματα.
Μια ζωή χωρίς πάθος, με όνειρα συνειδητά παραγκωνισμένα.
Συνοφρυωμένη, καρτερά μια απάντηση. Όμως ο καθρέφτης είναι κρυψίνους, καταδεικνύει μόνο τη σωματική αλλοίωση και δεν καταδέχεται να απεικονίσει την ψυχική φθορά. Κάποιος τής λήστεψε την ενέργεια καταδικάζοντάς την σε άγονη αναμονή.
Εκείνη γύρισε την πλάτη σε ο,τι θα έκανε το χρόνο σχετικό, σε ο,τι θα τον υποδούλωνε σε απλή ψευδαίσθηση..Στη ζωγραφική που κάποτε λάτρευε, στη μουσική που ξετύλιγε κόσμους ανυπόφορα μαγικούς, στη λογοτεχνία όπου οι λέξεις σμιλεύονταν λυτρωτικά...Ακόμα και σε εκείνον.
Όλα αυτά που κάποτε μισούσε, εκπροσωπούσαν στην ουσία όσα τής έλειπαν.
Όλα αυτά που απέφευγε επειδή φρονούσε πως θα τής ψαλίδιζαν τον πολύτιμο χρόνο, αντεκδικούνται κάνοντας το χρόνο απελπιστικά άδειο και εχθρικό.
Ακόμα και ο καιρός έχει τρελαθεί, τίποτα δε μένει ανεπηρέαστο σε αυτό το αβυσσαλέο σύμπαν.
Βλέπει τη βροχή να πέφτει μανιασμένη στο έδαφος εγκαινιάζοντας ένα ακόμα παράξενο καλοκαίρι.
Δεν έχουν νόημα οι απολογισμοί. Άλλωστε πάσχουν από έλλειψη αμεροληψίας και γενναιότητας στην κριτική ματιά.
Αλλά ακόμα και όταν αποκαλύπτουν ευοίωνες αλλαγές και κατατείνουν σε μια κάποια πρόοδο, δεν είναι παρά παράμετροι εφησυχασμού και προϊόντα ανθρώπινης έπαρσης..Ο χρόνος αποδεικνύει τα πάντα αλλά μπροστά σε αυτές τις αδιάσειστες, αξιωματικές του αποδείξεις, ξεπροβάλλει ο πιο δειλός μας εαυτός. Και εθελοτυφλούμε γιατί η διαύγεια προυποθέτει οδύνη. Ίσως αν έφτανε σε ένα τέτοιο στάδιο να είχε υπερφυσικές δυνάμεις χωρίς ταυτόχρονα να γλιτώσει από την ψύχωση ! Για την ώρα επιλέγει το σκοτάδι, αρνείται πεισματικά τους απολογισμούς και χάνεται σε αργούς, καθημερινούς θανάτους. Τρέμοντας την ίδια τη ζωή...

Ανεκπλήρωτο

Όχι δεν ήταν εκείνη η πρώτη φορά που έκανα πως σε αγνοούσα. Είχα εξασκηθεί να αγνοώ ο, τιδήποτε με οδηγούσε την απώλεια του ελέγχου. Όλοι γύρω μου σε μια ατέρμονη αναζήτηση του έρωτα..να τον εξευτελίζουν με αναλύσεις και δήθεν συναισθηματικά αδιέξοδα. Απορούσα γιατί όλος αυτός ο σαματάς όταν τα πράγματα είναι ξάστερα και φυσικά. Με είχε κουράσει η αναζήτηση ενός άλλου μισού, τόνιζε το πόσο λειψός ήμουν..Ο κύκλος μιας σχέσης, ο πρώτος ενθουσιασμός που εκχωρείται στη ρουτίνα, τους καβγάδες και εκείνο το ανατριχιαστικά απευκταίο αίσθημα της κτητικότητας ανάκατης με ψήγματα μιας ζήλειας  μανιασμένης.. Είναι στη φύση μου η αποστροφή απέναντι στους περιορισμούς της ελευθερίας μου, άρα κατανοείς γιατί δε μπορούσα καν να διανοηθώ τον παραμικρό φραγμό στην ιδιότητά μου ως αυτόβουλου όντος. Τα συναισθήματα πηγάζουν , δεν υπαγορεύονται, ούτε υποβάλλονται. Αν ήθελα κάποια στιγμή να τερματίσω μια σχέση, δε θα με εμπόδιζε η οποιαδήποτε έκρηξη της εκάστοτε κοπέλας μου..απλώς θα με παρότρυνε. Με είχε εξαντλήσει το δόσιμο υπό όρους.
Γι' αυτό σε προσπερνούσα συνειδητά. Έβλεπα την πολύχρωμη, χαμογελαστή σου φιγούρα με τα σπινθηροβόλα μάτια και την απλή ομορφιά και έκανα προσπάθειες να την απωθήσω από το μυαλό μου. Δεν ήθελα να αποστατεί με φαντασιοπληξίες.
Άλλωστε ζούσα τόσο χαλαρά μέσα στο μικρόκοσμό μου ! Συμβατικά και με ασφάλεια. Ανιαρά?
Δεν ξέρω, προτιμούσα την ανία της μοναξιάς μου παρά την πλήξη μιας άνοστης σχέσης.
Ήθελα να είμαι μόνος. Δεν το έκανα επειδή είχα πληγωθεί παρελθοντικά, ούτε επειδή έπασχα από κάποιο σύνδρομο σχεσοφοβίας. Απλώς δεν ήθελα να μοιραστώ το χρόνο, την ουσία, τη ζωή μου με άλλον άνθρωπο. Πολλοί με κατηγόρησαν για ακραίο κυνισμό.
Εγώ πάλι θεωρώ πως σέβομαι τις επιλογές-κελεύσματα της φύσης μου. Με εκνευρίζει τόσο αυτή η δυσανεξία απέναντι σε ο,τιδήποτε διαφορετικό ! Υποτίθεται ότι γιορτάζουμε την απελευθέρωση του πνεύματος και τη διεύρυνση των οριζόντων, την ίδια στιγμή που η κοντόφθαλμη νοοτροπία πανηγυρίζει. Θέλω να παλέψω μόνος μου με το Χρόνο. Με την ιδέα του Θανάτου.
Κάθε αλληλεπίδραση μου προκαλεί ενισχυόμενη συσκότιση και σύγχυση. Με κάνει να θολώνω, να χάνω τον εαυτό μου. Γιατί να εξερευνήσω ένα άλλο σύμπαν όταν το δικό μου είναι αφιλόξενο?
Ήσουν λοιπόν πάντα εκεί. Μια πηγή απορίας, ένα αντικείμενο θαυμασμού.
Και παρέμεινες ένας ανεξερεύνητος έρωτας που μπορώ να πλάθω κατά βούληση.
Ένα ιδανικό που δε θάμπωσε, ούτε ξεθώριασε. Ένα ανεκπλήρωτο που όμως εκπληρώνει πολλά από τα ενδόμυχα θέλω μου. Μια επιθυμία καθίσταται αθάνατη μόνο όταν δεν υλοποιηθεί...

(Αυτο)προδοσία

Έκλεισε την πόρτα πίσω της σα να άφηνε πίσω έναν άλλο κόσμο, πλασματικό.
Τα χείλη σφιγμένα, στα μάτια καμαρώνει μια έκφραση θλίψης αλλά συνάμα απόλυτης διαύγειας.
Σα να κοιτούσε τον κόσμο μέσα από άλλο πρίσμα.
Όλοι μας έχουμε την εγγενή ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, και πολλές φορές σε κάποιον. Τότε που προσωποποιείται αυτή η ανάγκη, δύναται να μετουσιωθεί σε αδηφάγο εμμονή. Τότε ακριβώς που το πρόσωπο γίνεται το μέσο ικανοποίησης ατομικών αξιώσεων και αντικατοπτρισμός επιθυμιών, τότε γίνεται Ξένο και Εχθρικό γιατί είναι εξοπλισμένο με την αφοπλιστική ικανότητα να μας πληγώσει. Εκεί αναφύονται οι άμυνες σωρηδόν, για ένα εκ του ασφαλούς παιχνίδι.
Μα όχι, εκείνη ήταν το τελευταίο άτομο που μπορούσες να αποκαλέσεις αφελές. Με μια τετράγωνη λογική, ήξερε εντέχνως να χαλιναγωγεί και τον πιο ορμητικό ενθουσιασμό. Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά που η διαίσθησή της, τής ψιθύριζε αποκρυφιστικά, σιβυλλικά μηνύματα, έκανε πως δεν άκουγε. Δεν ήθελε να καταλήξει ψυχωτική ! Τουλάχιστον έτσι έλεγε στον εαυτό της κάθε φορά που ανέλυε εικασίες. Τον επέπληττε και συνέχιζε απρόσκοπτα τη γνώριμη καθημερινότητα.
Όταν πάλευε τόσα χρόνια να χτίσει μια σχέση, δεν ήθελε να διανοείται καν το ενδεχόμενο να καταρρεύσει σα χάρτινος πυργίσκος. Θα ήταν μια ανεπίτρεπτη αποτυχία και δη με συναισθηματικό κόστος. Μια εκμηδένιση των πάντων, μια έλλειψη αφετηρίας. Αφού το ήξερε, το ένιωθε, ότι όλα μεταβάλλονται. Ακόμα και η καρδιά !
Μπορεί τελικά ο λανθάνων ρομαντισμός της να την κυρίευε και να θεωρούσε αυτή την άποψη ασύμβατη προς τη φύση της. Είχε συνδέσει ασυνείδητα την ύπαρξη της με τη δική του και τώρα ξαφνικά καλείται να πορευτεί αποκομμένη. Νιώθει τη διάψευση να τη διαπερνάει οχληρά, σχεδόν ανυπόφορα. Ό, τι αντικρύζει, φαντάζει ως εικονική ευτυχία και την καθιστά απείρως δυστυχισμένη.
Θέλει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης να Αρνηθείς τα πάντα, όπως τα ήξερες και να εξέλθεις μιας...μακροχρόνιας ψευδαίσθησης. Είναι η στιγμή που η Αλήθεια καραδοκεί με αδυσώπητο βλέμμα και αγνοείς αν μπορείς να την αντέξεις.
Μα τελικά ο έρωτας δεν είναι μια μαγική δύναμη που μετατρέπει το αδύνατο, σε δυνατό? Έτσι είναι μόνο που δεν υπακούει σε χρονικούς κανόνες. Η ζωή αποτελείται από μια αλυσίδα αδιεξόδων που με τον κατάλληλο συνταξιδιώτη μεταλλάσσεται σε αλυσίδα θαυμάτων. Ίσως ήταν αρκετό το ταξίδι που έκαναν μαζί. Ίσως να είναι δρομοδείκτης για την υπόλοιπη πορεία κατά την οποία θα προβάλλουν καινά αδιέξοδα καρτερώντας να γίνουν θαύματα.
Η διεκδίκηση της αιωνιότητας είναι αλαζονική, αν όχι αφελής. Το έβλεπε, στο βλέμμα του που συναντούσε το δικό της απόμακρα, στην επικοινωνία τους που είχε αρχίσει να γίνεται προβληματική, στις σιωπές που πλέον δε μπορούσαν να μοιραστούν..Το έβλεπε ότι είχε έρθει η ημερομηνία λήξεως του ταξιδιού τους.
Πάντα πίστευε βαθιά ότι η προδοσία νοείται μόνο ως αυτοπροδοσία. Ότι εκείνος που διαψεύδει την εμπιστοσύνη, ακυρώνει τον εαυτό του. Τώρα όμως γιατί αισθάνεται κενή και ανήμπορη να αντιδράσει?
Περιμένουμε όλοι ένα μεσσία να μας λυτρώσει από μύρια βάσανα που συνθέτουν την παντοδυναμία της μοναξιάς. Προσδοκούμε έναν deus ex machina να εξουδετερώσει τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Έτσι όμως λησμονούμε τη δική μας δύναμη να λυτρωθούμε που, τελικά, είναι αυστηρώς προσωπική. Όταν η μοναξιά δεν είναι πια εχθρική αλλά πηγή έμπνευσης και ανάτασης, τότε γινόμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Άμοιροι εξαρτήσεων.
Και πάλι θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε..Ξανά και ξανά. Οι φαύλοι κύκλοι είναι άλλωστε το πεπρωμένο μας. Όμως η αίσθηση της ελευθερίας η ανείπωτη ανασημασιοδοτεί τα πάντα, ακόμα και την προδοσία.
Σε όλες τις μεταμορφώσεις μας κατά τη διαδρομή, από τη φθορά μέχρι την αναγέννηση και τη δημιουργία μιας νέας οντότητας, αυτό που μας μένει είναι να μένουμε πιστοί στην ιερότητα των δικών μας σταθερών.
Είναι πολύ αργά για να μεταγγίσει πικρία στην ψυχή της. Ακόμα και η προδοσία, φαντάζει σαν αναγκαία αφύπνιση από Λήθαργο.
Μια φωνή της εκμυστηρεύεται ότι τώρα αρχίζει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πορείας της και αυτή τη φορά δε θα την αγνοήσει...  

Άβυσσος

Είναι μερικές φορές που οι λέξεις είναι παρείσακτες. Παράταιρες. Βέβηλες.
Είναι όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε φαντασία και αγγίζει τη φρικαλέα ωμότητα.
Η Ελλάδα σε μια τραγελαφική κατάσταση όπου ούτε η τήρηση των προσχημάτων δεν είναι εφικτή. Ούτε καν η υποκρισία ότι όλα είναι μέλι-γάλα.
Έτσι είναι όμως. Όταν τα πράγματα γίνονται οριακά, η προσποίηση παύει ως αναγκαίο κακό.
Τέτοιος εξευτελισμός !
Η αλήθεια πάντα επιβιώνει, ακόμα και στις πιο κρίσιμες μάχες.
Σε ένα λαό που έχει λησμονήσει την έννοια της επανάστασης και έχει εκπαιδευτεί να υπομένει αγόγγυστα τις άνωθεν επιταγές, με μια εξοργιστικά κοντόφθαλμη οπτική να διασώσει ο, τι θα εξασφαλίσει τις εγωιστικές του επιδιώξεις. Ακόμα και οι υποτιθέμενα αξιοκρατικοί, έμαθαν πως όλα δουλεύουν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον. Μας μεγάλωσαν με τάσεις ανταγωνιστικές για να γίνουμε κάτι διακεκριμένο και να αποκτήσουμε πρόσβαση σε πάσης φύσεως υλικά αγαθά. Θαρρείς και από αυτά πηγάζει η χαρά η ανόθευτη που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει ελεύθερος.. Από την άλλη....πόση ανθρωπιά υπάρχει γύρω μας?
Μικρά παιδιά που διάγουν βίο ενήλικο, σε έναν πρόωρο εκφυλισμό που ξεκινάει από μια σωρεία τεχνητών αναγκών. Σήψη κάθε αξίας και απόρριψή της ως αναχρονιστικής. Σύγχυση ρόλων και ιδιοτήτων. Ολοκληρωτική απαξίωση κάθε ηθικής και αξιοπρέπειας ! Γίναμε όλοι εραστές της κλειδαρότρυπας και της ευκολίας ! Θυσιάσαμε τον εαυτό μας στο βωμό μιας εκποίησης προσωπικών δεδομένων που φαντάζει πλέον καθόλα θεμιτή. Ξεχάσαμε να εξανθρωπιστούμε.
Το ίδιο το Σύνταγμα υπό καθεστώς πλήρους αμφισβήτησης και καταστρατήγησης. Ο,τι αποτελεί κατευθυντήρια αρχή ενός πολιτεύματος είναι ουσιαστικά ανενεργό. Οι κομματικές παρατάξεις αναλώνονται σε ανταλλαγή πυρών και κρύβονται πίσω από παροιμιώδη ευθυνοφοβία. Λερναία αποχαύνωση και συσκότιση και από την άλλη ένα πακέτο μέτρων ικανών να κάμψουν ακόμα και τον πιο οπτιμιστικό νου.
Και μέσα σε όλη αυτή τη λαίλαπα και την παραφιλολογία, αθώοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μέσα σε δευτερόλεπτα, απλώς και μόνο επειδή κάποιοι αχαρακτήριστοι, θεώρησαν το θάνατό τους επιβεβλημένο ! Τρομολαγνεία και αβίαστη δράση συνήθων υπόπτων που για καποιο '' απροσδιόριστο΄΄ λόγο επιμένουν να παραμένουν στην ...αφάνεια. Ανενόχλητοι και πανέτοιμοι για την επόμενη στοχευμένη επίθεση.
Σε τέτοιο ασφαλές και ευνομούμενο κράτος ζούμε ! ΠΟυ μετά από μια τέτοια τραγωδία, θα καταδικάσει λεκτικά το συμβάν και θα συνεχίσει την κατηφορική του πορεία ! ΠΟυ θα το ενταφιάσει στα άδυτα της μνήμης και θα το χρησιμοποιήσει ως υλικό για δημοσιογραφίσκους και πολιτικές αντιπαλότητες. Κανείς δεν εξετάζει την πηγή του κακού.
Κανείς δε συλλογίζεται ότι είναι με πράξεις και παραλείψεις συνυπαίτιος για όλο αυτό το φιάσκο. Κανείς δε διατίθεται να αλλάξει τον εαυτό του και συνακόλουθα το σκηνικό που τον περιβάλλει.
Γι' αυτό ακριβώς και κανείς δεν πρέπει να παραξενευτεί όταν τα πράγματα γίνουν ΑΚΟΜΑ πιο δραματικά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και όσο είμαστε παραιτημένοι, θα γράφεται με ολοένα και πιο μελανά χρώματα. Και το πιο θλιβερό είναι ότι θα μας αξίζει απόλυτα...

Νοσταλγία

Την περίμενε στο γνώριμο σημείο με ένα χαμόγελο διφορούμενο. Άλλο ένα ανέμελο απόγευμα από μια εποχή όπου το άσκοπο του χρόνου ήταν αποποινικοποιημένο.
Ηλιόλουστες βόλτες, χιονισμένοι περίπατοι, πάντα με συζητήσεις αστείρευτες. Επί παντός επιστητού. Με χιούμορ καυστικό και πειράγματα και με ένα δηκτικό αυτοσαρκασμό.
Για συναισθήματα άλογα και μυστήρια, από εκείνα που αποθεώνουν το κραυγαλέο της αντίθεσης. Τώρα που τα κοιτάζει από μακριά, μάλλον ήταν αινίγματα που έφερναν τους ετερόκλητους κόσμους τους κοντά.
Τις αλησμόνητες συζητήσεις τις έκανε με άτομα ολωσδιόλου διαφορετικά από εκείνη.
Οι πιο εθιστικές διαδρομές έγιναν με ανθρώπους που απείχαν παρασάγγας από τη δική της κοσμοθεωρία.
Και όμως, μέσα σε ένα σμήνος από αλλόκοσμες φιγούρες, ο δρόμος της την έφερε μπροστά σε άτομα ενάντια, ίσως για να τής ανασύρουν πλευρές ναρκωμένες. Ή να τη βοηθήσουν να βρει τη χαμένη της χαρά. Ή απλώς να τής υπενθυμίσουν πως η άγνοια του εαυτού της ήταν το μόνο απόλυτο στο οποίο μπορούσε και όφειλε να πιστέψει.
Η ζωή ήταν μια αλυσίδα ήδιστων απολαύσεων.
Ακόμα και τα παιδιάστικα ερωτήματα που ήταν εκ γενετής αναπάντητα, τα ενοχικά σύνδρομα απέναντι σε κάθε ρανίδα συναισθήματος και τα λάθη που συνωστίζονταν ανήλεα το ένα πίσω από το άλλο, είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν τη συνομωσία τους.
Και πόσο ενοποιητική ήταν η υποκειμενική τους ματιά απέναντι στην πραγματικότητα !
Έφτανε πολλές φορές σε σημείο εκούσιας προσπέρασης, ενσυνείδητης άγνοιας.
Είχαν μια ακαταμάχητη ικανότητα να δραπετεύουν από τη ρουτίνα.
Θυμάται όταν πλησίαζε τυπικά το πέρας εκείνου του εναλλακτικού κόσμου.
Ένιωθε μια αμηχανία ανάμεικτη με αγωνία παροιμιώδη. Ήξερε ότι ήταν φύσει αδύνατο να παρατείνει τη συγκίνηση.
Ο Χρόνος είναι ανάλγητος, τα προστάγματά του θελήματα αδιαπραγμάτευτα.
Δε μπορείς να τα βάλεις με τη Νομοτέλεια απλώς επειδή τερματίζει ένα μαγικό ταξίδι.
Ένα ταξίδι φευγαλέο και αιώνιο συνάμα.
Γιατί τώρα ξέρει, το νιώθει με όλο της το είναι...
Μέσα από τα χρώματα, τα στέκια, τις μουσικές...τους επιμέρους κόσμους που έπλαθαν καμωμένους από καρικατούρες, τις διαφωνίες που κατέληγαν σε θαυμαστή αρμονία, το φούξια μπαλόνι-σύμβολο απόδρασης, από την Αγία Σοφία(της Ζωής) όπου έγινε ο τελικός αποχαιρετισμός...
Το νιώθει καθαρά να τη διαπερνάει...ότι όπου και αν την οδηγήσει η ζωή, τίποτα δε θα σταθεί ικανό να αντικαταστήσει εκείνο το θαυματουργό πλανήτη.
Γιατί τελικά, όσο παντοδύναμος και να είναι ο Χρόνος, υπάρχει κάτι που τον υποδουλώνει και αυτό είναι το θαύμα. Έχει να θυμάται μικρά και μεγάλα θαύματα που ξεγλίστρησαν από τα ασφυκτικά πλαίσιά του.
Μια φωνή την επαναφέρει στο παρόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που είναι αφηρημένη.
Χαμογελάει με νόημα και ξεκινάει την πορεία της στην πραγματικότητα..αυτή τη φορά με το στόχο να την κάνει ονειρική...

Λήθη και αλήθεια

Μπήκε και ο Μάης σαν ανοιξιάτικο όνειρο, πολύχρωμο.
Ο χρόνος την πάει πίσω σε αναμνήσεις που τώρα φαντάζουν σαν θολό τοπίο. Ολότελα απρόσιτες, ασύλληπτες, αγέρωχες.
Οι μνήμες είναι φιλέκδικες ή ένα κομμάτι από την ουσία του παροντικού μας εαυτού?
Μέλλον, παρελθόν, παρόν, όλα σε ένα χωνευτήρι που δεν της επιτρέπει να τα αντικρύσει με διαύγεια. Κάποτε δεν το επιθυμεί άλλωστε.
Μπορεί ο χρόνος να παράγει αξιωματικά κυνισμό αλλά μερικές φορές η λήθη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να αποσείσουμε ο,τι δε μπορούμε να αντέξουμε. Κάτι κομφορμιστικά δειλό σε μια εποχή κομφορμιστικά δομημένη.
Τι κι αν χρόνια έλεγε ότι ο πόνος εκδικείται τους φυγόπονους? Ο φυγόπονος στην ουσία ερωτοτροπεί με τον πόνο γιατί πασχίζει υβριστικά να του ξεφύγει, χωρίς να αντιλαμβάνεται την εξαγνιστική του λειτουργία.
Κοιτάζει γύρω της τη μεταμφίεση να είναι κραταιά δύναμη. Μάσκες , προσωπεία, φαρισαϊσμοί, κίβδηλα λόγια, νοθευμένες ματιές, πλασματικά χαμόγελα. Μια κοινωνία εκπαιδευμένη μαεστρικά να υποκρίνεται την ευημερούσα.
Όλοι ξεχνάμε αυτό που πραγματικά είμαστε γιατί φοβόμαστε να ξεκινήσουμε το ταξίδι για να το ανακαλύψουμε. Είναι επίπονη η αυτογνωσία και απείρως πιο άβολη από τη μίμηση.
Ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε.
Κάθε επιλογή έχει το δικό της τίμημα. Και η Αλήθεια είναι το καταληκτικό προϊόν του χρόνου που υπερακοντίζει κάθε ενδιάμεσο παράγωγό του.
Ο χρόνος αποκωδικοποιεί τα πάντα, η γενναία ματιά θα αντικρύσει με πυγμή τα αποστάγματά του, ακόμα και αν αυτά γυρίσουν το σύμπαν ανάποδα.
Η θρασύδειλη ματιά από την άλλη θα κάνει αυτό που ανέκαθεν ήξερε να κάνει...να κρύβεται. Από λάθη, απογοητεύσεις, ραγισμένες καρδιές, αποτυχίες αλλά και από έντονες στιγμές που πλέον είναι οδυνηρές γιατί είναι και παρελθούσες.
Δε θέλει άλλο να ξεχνάει..Θέλει να θυμηθεί τα πάντα..όλα όσα την έφεραν εδώ που είναι και που την κάνουν να εγκλωβίζεται αυτό το νωχελικό απόγευμα.
Η ελευθερία συμβαδίζει με την αλήθεια, και όσο επιλέγουμε να την περιφρονούμε, θα κατοικούμε στην αυτοσχέδια φυλακή μας, και τότε ακόμα και το φως θα φαντάζει εχθρικό...