Ένα ταξίδι ακόμα

Αν μπορείς να απολαύσεις το ταξίδι, δε σε νοιάζει ο προορισμός. Σίγουρα κάπου το είχε ακούσει, ήταν από αυτά τα χιλιοειπωμένα τσιτάτα που ξεστομίζονταν με το στόμφο της αυθεντίας. Του φαινόταν δήθεν, όπως και κάθε τι με αποφθεγματική διάθεση. Ποιος περιφρονεί το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας, ποιος αρέσκεται στη διαδρομή που θα οδηγήσει σε ένα απογοητευτικό τοπίο; H ίδια η ζωή τον δίδαξε πως οι άνθρωποι δεν διαθέτουν τέτοια ''ηρωϊκή'' φιλοσοφία ζωής, όντες επιδερμικοί και αφόρητα ρηχοί, ακόμα και εκείνοι που καμώνονταν  τους στοχαστικούς- ίσους αυτοί πιο πολύ.

 

Πάντα ο ίδιος έτρεμε τις ατυχείς εκβάσεις. Μισούσε τους αστάθμητους παράγοντες. Ήθελε κάθε του προσπάθεια να χαίρει αναγνώρισης: ποιος φυσιολογικός νους δε θα ήθελε το ίδιο; Δεν τον ένοιαζε το χειροκρότημα του πλήθους που μπορεί να ήταν μια άχαρη κολακεία αλλά το δικό του το μπράβο, η αίσθηση ότι ακολούθησε την ορθή πορεία, εκείνη που τον οδήγησε στο σωστό τέρμα. Καμιά φόρα , βέβαια, οι νίκες του,  του προξενούσαν μια παράδοξη θλίψη . Σα να συναντήθηκε αμήχανα μαζί τους, σα να μη μπορούσε να τις γιορτάσει. Και αν μπορούσε, θα ήταν σε μια γιορτή καταναγκαστική, ολότελα χαμένη στη μελαγχολία.

 

 Έμεινε μόνος, συνειδητά. Χρόνια άγονης μοναξιάς όπου ήταν δοσμένος στην ευόδωση στόχων. Όσο μεγάλωνε , θέριευε η τελειομανία του. Σα να αυτοβασανιζόταν, και μέρα με τη μέρα σκότωνε την παιδικότητά του που άλλοτε του χάριζε  αγνή χαρά. Κι έπαψε να υπάρχει ταξίδι, έμεινε μόνο το τέρμα. Μα το τέρμα δεν ήταν ποτέ όπως το φανταζόταν. Πάντα αποδεικνυόταν κατώτερο των προσδοκιών, άλλη μια αμήχανη συνάντηση. Κι όταν βρέθηκε άγρυπνος μέσα σε έγγραφα ανάκατα, βυθισμένος σε έναν κόσμο αυτοαναπαραγόμενης πικρίας, με το σώμα του διαλυμένο και την ψυχή του αγνώριστη από τη φθορά, θυμήθηκε αυτή την περιφρονημένη ατάκα. Πού είναι το ταξίδι; Ορθή πορεία είναι αυτή που οδηγεί στο πολυπόθητο τέρμα; H αυτή που οδηγεί σε ένα άλλο τέρμα, που εκ πρώτης φαινόταν λαθεμένο;

 

Το πρόβλημα με την ορθή πορεία είναι ότι ποτέ δεν είναι ορθή εκ των προτέρων. Ενέχει ρίσκο η εξερεύνησή της γιατί είναι άκρως παραπλανητική. Το σημείο αφετηρίας μπορεί να είναι ασφαλές αλλά να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ή να μοιάζει ριψοκίνδυνο και να οδηγήσει στο πιο ανέλπιστο καταφύγιο.

 

 Το τέρμα πραγματικά δεν έχει τόση σημασία. Γιατί αν δεν απολαύσεις τη διαδρομή, πάντα θα μοιάζει με αμήχανη συνάντηση. Αν την χαρείς όμως στο έπακρο, επειδή είναι το μόνο που έχεις, το παρόν σου αυτούσιο, δε θα σε νοιάζει αν δεν υπάρχει τέρμα.

 

 Το ταξίδι είναι για όσους έχουν συμφιλιωθεί με την αναπόδραστη άγνοια. Μόνο οι ηττοπαθείς δεν ταξιδεύουν-βουλιάζουν προτού ξεκινήσει το ταξίδι. Και είναι κρίμα γιατί θα χάσουν όλες τις λοξοδρομήσεις που θα το  κάνουν  συναρπαστικά απρόβλεπτο.

 

 Αν φοβάσαι την ήττα, θα χάσεις το ταξίδι. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από αυτή.

Η αποποινικοποίηση της θλίψης ~

Δεν υπάρχει αιτία για τη θλίψη. Ίσως για αυτό είναι θλιβερή, γιατί δεν εξηγείται ορθολογικά. Δεν υπακούει σε κανόνες και γεννάει άλλο ένα ανεξέλεγκτο. Το να σε ρωτούν γιατί δεν είσαι καλά είναι από τις πιο ανούσιες ερωτήσεις. Δεν έχουν απάντηση. εκτός από κλισέ δικαιολογίες που κουκουλώνουν την ουσία. Αρνείσαι ή φοβάσαι να την αντικρύσεις κατάματα. Μερικές φορές δεν τη γνωρίζεις καν. Νιώθεις χαμένος, σε μια εκκίνηση που πάντα παραμένει δυνητική. Ξέρεις πως σε αποζητούν όταν είσαι χαρούμενος και ξέγνοιαστος. Έμαθες να προσποιείσαι πως όλα βαίνουν αισίως. Το να δείχνεις ευάλωτος δεν οδηγεί πουθενά. Θα σε περιφρονήσουν, θα σε επικρίνουν, θα σου γυρίσουν την πλάτη.

 Η καταναγκαστική χαρά έγινε η νέα μόδα. Μια εικόνα που δεν τσαλακώνεται, αψεγάδιαστη, πληκτικά τέλεια. Ασχημίζει το πρόσωπό σου αυτό το επίπλαστο γέλιο, που είναι σα να το έχεις προβάρει αμέτρητες φορές μπροστά τον καθρέφτη. Κι όταν νιώθεις αληθινή μοναξιά, εκείνη που σκορπάει θορυβώδη σιωπή μέσα στην ψυχή σου και την κάνει να τρέμει από δέος και να πονάει, πανικοβάλλεσαι που αδυνατείς να υποκριθείς πια. Που δε μπορείς να ελέγξεις τη θλίψη σου, και την αφήνεις να σε κατατροπώνει, με τους φόβους να μεγαλουργούν και την επιθυμία για αναγέννηση να συρρικνώνεται. Καταραμένη φυσιολογικότητα !Ποια αυθεντία και με ποιους όρους την επινόησε και την άφησε να κυβερνά αυταρχικά το πνεύμα;

 Κάθε φορά που αισθάνεσαι πως παρεκκλίνεις από το φυσιολογικό, αυτοπεριθωριοποιείσαι. Από την άλλη, εκεί είναι που ανακαλύπτεις έναν εαυτό πιο σκληρό, πιο αυθεντικό, που όλα τα ζυγίζει και μετά επιλέγει. Δε χαρίζεται και δε θυσιάζει την αλήθεια του στο βωμό της ευρείας αποδοχής. Η θλίψη δεν είναι πράξη αξιόποινη, ούτε συνοδεύεται από ηθική απαξία. Συναίσθημα είναι, και τα συναισθήματα δεν ποινικοποιούνται. Αν αφεθείς σε αυτή άφοβα, ίσως ανακαλύψεις πως οδηγεί στη χαμένη σου χαρά. Πάντα πονάει όταν τη συναντάς. Ζωή χωρίς πόνο δεν είναι ζωή. Χαρά δίχως θλίψη είναι μια ξέφρενη ηλιθιότητα. Τίποτα πιο θλιβερό από το να προσποιείσαι το χαρούμενο. Σημαίνει ότι δε μπορείς να λυπηθείς καν, ότι δε μπορείς να είσαι εσύ. Τα συναισθήματα δοκιμάζουν απίθανες μεταπτώσεις, ταξίδια μεταξύ οριακών πόλων. Η θλίψη που δεν απωθείται και διαποτίζει την ύπαρξη με ανάσες αυτογνωσίας οδηγείται στην ανέμελη χαρά μιας λησμονημένης παιδικότητας. Εκεί όπου τα όνειρα δεν είναι αναχρονιστικά γιατί αποστατούν από το χρόνο και τον υπερβαίνουν. Εκεί όπου αποδέχεσαι εσένα. Ακόμη και όταν οι άλλοι επιμένουν με μανία να σε απορρίπτουν. Να αγαπάς εσένα για να μην αναμένεις την αγάπη εξαρτημένα. Να σου δίνεται η αγάπη απλόχερα, αλλά ακόμα και αν είναι μονόπλευρη, εσύ να συνεχίζεις να τη νιώθεις. Να τη βλέπεις. Να μην είναι ποτέ μονόπλευρη γιατί είναι μέσα σου. Γιατί είναι παντού.

Σταθερά Σημεία

Δεν υπάρχουν εξηγήσεις για τα αναπόφευκτα. Για όσα δεν πειθαρχούν στην κυνική λογική μιας εξίσωσης. Για όσα αποστατούν από τον ορθολογισμό των σχέσεων αιτιώδους συνάφειας. Είναι γεγονότα υπαγορευόμενα από μία αγέρωχη αναγκαιότητα. Αναπότρεπτα, ακόμα και αν το σύμπαν ολάκερο γυρνούσε ανάποδα. Κάποια επικίνδυνη νομοτέλεια τα προστάζει. Δε γίνεται αλλιώς. Για ένα μυαλό δοσμένο στην εξονυχιστική ανάλυση αλυσιδωτών αντιδράσεων, αυτό είναι εξοργιστικά αδιανόητο. Από την άλλη, εκεί φωλιάζει η πιο ανυποψίαστη ομορφιά του σύμπαντος. Η πιο αγνή και η πιο απρόσιτη. Σε κάτι από τη φύση του ανεπεξέργαστο. Στην πρώτη ύλη της ευτυχίας που είναι ασύλληπτη, όπως της πρέπει. Είναι ανάρμοστο να κωδικοποιείς την ευτυχία !Θυμάται την ατάκα ενός φίλου με αίσθημα γλυκόπικρο. Άμα κωδικοποιείς την ευτυχία, γίνεσαι ανήμπορος να αποκωδικοποιήσεις την επίδρασή της πάνω σου. Είναι σαρωτική η ευτυχία, έτσι όπως σε ταρακουνάει με παραφροσύνη κάτι δειλινά νηνεμίας, που η παλίρροια μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι πολυαναμενόμενη, όμως πάντα έρχεται όταν παύει να κυριεύει το νου και την ψυχή ως απόλυτα ιδεατή φαντασίωση. Η ευτυχία που λαμβάνει υπόσταση είναι η έμπρακτη απόδειξη της πενιχρής μας αυτογνωσίας. Υπενθύμιση της προβλέψιμης φαντασίας μας. Γιατί έρχεται ως κάτι απόλυτα νέο. Ως κάτι που δεν έχει προλάβει να στοιχειώσει τη φαντασία μας ακόμα. Θα τρυπώσει σε αυτή μετά, στα χνάρια της ανάμνησης. Η φαντασία που παραποιεί την ευτυχία στην απόπειρά της να την ερμηνεύσει.

 

Οι άνθρωποι ξεχνούν με φρικτή ευκολία. Αραδιάζουν γενναίες υποσχέσεις με δειλή καρδιά. Χάνονται σε έναν απέραντο περίπατο όπου οι δρόμοι είναι γεμάτοι από άγνωστες μορφές. Κυνηγημένες από κάτι που και οι ίδιες αγνοούν. Στοιχηματίζω ότι κάποια στιγμή συναντήθηκα με όλες αυτές. Μοιραστήκαμε αλήθειες και έπειτα διασκορπιστήκαμε στο ρομποτοποιημένο πλήθος. Με οδηγό ένα φόβο και το χρόνο να μας αρπάζει κομμάτια από πάνω μας, που νομίσαμε πως ήταν διαχρονικά. Τα βράδια που το σκοτάδι απλώνεται σαν απειλή και η βαβούρα της μέρας καταλαγιάζει, πασχίζω να αναστήσω αυτά τα κομμάτια. Μέχρι στιγμής δεν τα έχω καταφέρει. Οι στιγμές ανασαίνουν όταν είσαι και εσύ ζωντανός. Θέλει δύναμη να ανεχθείς την παλιά σου ευτυχία χωρίς νοσταλγικές απολήξεις. Να την αποδεχθείς, ως ευλογία παρελθούσα. Πάντα άλλωστε σε ακολουθεί η ευλογία. Πάντα σε σημαδεύει με την αίγλη εκείνη που μόνο η σπάνια τύχη μπορεί να έχει .

 

Σε αυτό τον κόσμο, κάπως βλάσφημα προσεύχομαι για σταθερές. Τολμώ να τις αναζητώ κιόλας. Μέσα σε μεθυσμένα βλέμματα και θλιμμένα χαμόγελα, στα ασταθή βήματα και τις αταίριαστες λέξεις. Προσπαθώ να διαφυλάξω ένα κομμάτι μου, να μείνει ανέπαφο από την τρέλα των καιρών. Οι σκέψεις μου καρφώνονται στο βλέμμα μου, και νιώθω ματιές χυδαίας περιέργειας να απορούν με την παράξενη φιγούρα μου, που είναι παραφωνία στη συγχορδία. Μα με αφήνουν όλα αδιάφορη, έτσι πρόσκαιρα που συγχωνεύονται το ένα μέσα στο άλλο, και δίχως κανένα νόημα. Είναι η δική σου αγάπη που κάνει το φορτίο του απρόσωπου κόσμου λιγότερο επαχθές. Η αίσθηση ότι σε αγαπούν, μαλακώνει την τραχιά εντύπωση όλων των ασυνάρτητων εικόνων. Μαζί σου μπορώ να γίνομαι Εγώ, αφού βιώνω τη μαγεία του Εμείς. Να υπερβαίνω τη μονολιθικότητα του Εγώ με έναν τρόπο αβίαστο .Όπως και η ευτυχία, έτσι και ο έρωτας. Είναι σπουδαίος, επειδή είναι αβίαστος. Έχει σημασία επειδή δεν υπόκειται σε εξηγήσεις. Η μαγεία του παρασύρει και την πιο αποστειρωμένη ψυχή. Και νεκρούς ανασταίνει. Και ας μην πιστεύουν σε αυτόν. Ίσως για αυτό νεκρώθηκε η ουσία τους. Στην έλλειψη πίστης. Στην αγάπη, κανένα κομμάτι της ύπαρξης δεν εκχωρείται συμβατικά στο χρόνο. Αχώριστο και αδιάσπαστο, παραμένει πιστά πάνω σου, παρά τη λεηλασία των καινούργιων στοιχείων. Είναι παρόν και ανασημασιοδοτείται διαρκώς. Ζει, αναπνέει, εξελίσσεται, μα δεν ξεχνά ποτέ την αφετηρία του.

 

Να αγαπάς χωρίς να προσβλέπεις στο τέρμα.

Μοναχικά Ταξίδια

Και, εντελώς ξαφνικά, ξημερώνει μια μέρα αλλιώτικη. Πανηγυρική φυγή στον ήλιο, από την ασφυξία, στην απελευθέρωση. Τα θαύματα συντελούνται αθόρυβα πάντα, πάντα εκείνα απαρατήρητα μεγαλουργούν.Εκεί, στην υποδιαστολή της ακέραιας στιγμής, ανατρέπουν αυτό που μοιάζει εδραιωμένο. Όσο κι αν η σκέψη θορυβεί με μεγαλοπρεπείς φιλοδοξίες, όσο και αν μάχεται να οδηγηθεί στην αλήθεια, στο τέλος άσκοπη χάσκει μπροστά στη συσκότιση που κατάφερε να δημιουργήσει. Αυτό όμως το πρωινό μια δύναμη μεταμόρφωσης σκαρφάλωσε σε κάθε χιλιοστό αδιεξόδου που υψώνεται γύρω της. Μια λύση που αναδύθηκε χωρίς κανείς να τη γυρέψει. Όταν φεύγει, όλα απλοποιούνται. Η μαγεία του άλλου τόπου τα κάνει όλα διαφορετικά, σκορπίζοντας υπεργήινη αρμονία. Τα μοναχικά ταξίδια της. Και η σωτηρία μέσα από αυτά. Ο αέρας μοιάζει με καθαρή πνοή, τριγύρω πλανάται ένας σκοπός αληθινός, απογυμνωμένος από σκοπιμότητες και εξαρτημένα κίνητρα. Ο ήλιος οδηγός σε κάθε βήμα, λουλούδια πολύχρωμα εξωραϊζουν το τοπίο, τα πρόσωπα περπατούν ανέμελα, μια πιθανότητα ευφορίας εισδύει σε κάθε σκέψη που ορφανεύει από μελαγχολικά σύνδρομα. Όλη η ζωή ένας ατέλειωτος περίπατος. Με τα άγχη και τα προβλήματα συρρικνωμένα στίγματα σε έναν απέραντο καθρέφτη. Με τον έρωτα πανταχού παρόντα, απλό και απόλυτο.

 

 Σε αυτά τα ταξίδια, χαίρεται με σφοδρότητα, όσο και ανησυχεί. Πώς γίνεται να αισθάνεται τόσο όμορφα μέσα στη μοναχική της ύπαρξη; Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή έχει οικοδομήσει μια πραγματικά γαλήνια σχέση με τον εσωτερικό της κόσμο, η οποία αποκαλύπτεται όταν απομακρύνεται από την οχλαγωγία των καθημερινών συνηθειών, ή είναι σχιζοφρενικά ακοινώνητη. Γιατί είναι στ' αλήθεια παράξενο να αντέχεις τη σιωπή της ύπαρξής σου. Εκείνη που φανερώνει μυστικά και μυστήρια. Είναι βολικές οι έξωθεν φωνές. Φιμώνουν εκκωφαντικά την αλήθεια που φοβάσαι και χρειάζεσαι. Μακριά από τα γνώριμα, όλα γίνονται οικεία. Κι εκεί καταλαβαίνεις πως αυτά που νομίζεις ότι γνωρίζεις, φράζουν το δρόμο για αυτά που πραγματικά αξίζει να μάθεις. Αγωνιά και ανυπομονεί για αυτά τα σύντομα ταξίδια αυτογνωσίας. Την διασκεδάζουν, την αφυπνίζουν, μερικές φορές την τρομοκρατούν. Την φέρνουν αντιμέτωπη με φόβους καταχωνιασμένους σε συρταράκια της μνήμης, με επιθυμίες αγέννητες ακόμα, με δυνάμεις άγνωστες. Είναι ταξίδια παράφορης ευδαιμονίας. Πιάνει το σφυγμό της σε κάθε σταθμό, γελάει με τις παιδιάστικες εικασίες της, με την θεότρελη απόστασή τους από την πραγματικότητα.

 

Κατανοεί πως και η ίδια η πραγματικότητα είναι ανεκτή γιατί επιμένει να είναι ακατανόητη. Μπορεί ο καθένας να την πλάθει κατά βούληση, με την ψευδαίσθηση ότι είναι αυθεντική. Μα τι θα ήταν η ζωή δίχως αυταπάτες ! Μια ορθολογιστική παράθεση γεγονότων επί των οποίων δε θα είχαμε την παραμικρή συμβολή. Στην αντάρτικη ψυχή της δεν υπάρχει χώρος για πραξικοπηματικές πραγματικότητες. Είναι Απρίλης, η δυνατότητα εισχωρεί παντού, όλοι αναμένουν με έξαψη το επόμενο θαύμα, και είναι σίγουρη ότι από κάπου μακριά ακούγεται αυτό το τραγούδι...