My way ~

Όπως αναζητούσε εκείνο το πρωινό κάτι από χτες που χάθηκε, σωριάστηκε στο έδαφος. Χάρτινα όνειρα στροβιλίζονταν στον αέρα, που γέμιζε από σταλαγματιές μνήμης. Μνήμης που αγκαλιάζει τις στιγμές και τις κάνει να ασφυκτιούν. Θέλουν χώρο να αναπνεύσουν, χωρίς να σημαδεύονται από χθεσινά μεγαλεία και αυριανά επιτεύγματα. Ομιχλώδης η ατμόσφαιρα, κάποιες επιθυμίες σφαδάζουν από τον πόνο, έτσι νεογέννητες που βουλιάζουν στην απόγνωση. Το κλίμα μοιάζει πένθιμο, οι άνθρωποι που περπατούν γύρω σα να θρηνούν για μια χαμένη χαρά. Για κάτι που φώλιαζε μέσα τους και τους ψιθύριζε ένα μυστικό ευφροσύνης. Σα να εισέβαλλε κάποιος στην ψυχή τους και το αφαίρεσε με βιαιότητα. Φαίνονται κενές υπάρξεις, βαραίνουν από την κενότητά τους, το βάρος της άδειας τους ύπαρξης αδυνατούν να το σηκώσουν. Μέσα από όλα αυτά, επιμένουν να αναζητούν την πληρότητα. Είναι τα μάτια τους αγαλμάτινα, ανέκφραστα, πάντα στο μεταίχμιο, στο διφορούμενο, στη σπίθα που χάνεται. Ψάχνουν τις απαντήσεις σε ξένους, σε ταινίες και τραγούδια, σε λέξεις δανεικές και ποιήματα άλλων. Ξεχνούν έτσι πως και οι ερωτήσεις δεν είναι δικές τους. Κάποιος ξένος τις έβαλε στο στόμα τους, και τους αποξένωσε από το δικό τους γρίφο. Έδιωξαν άθελά τους μακριά την πιθανότητα λυτρωμού. Μάλλον επειδή μέσα στην αγωνία να επιβληθούν στη μανία της καθημερινής αλληλοεξόντωσης, λησμόνησαν το δικό τους τρόπο. Ότι η ζωή αξίζει μόνο αν βρουν το δικό τους τρόπο να τη ζουν. Μόνο αν τον υποστηρίξουν με σθένος, με όλη του τη λόξα και την εκκεντρικότητα. Ότι ευτυχούν αν συμφιλιωθούν με τις δικές τους επιθυμίες.

 

Τους παρατηρεί, ένα τεράστιο λεπτό της ώρας. Σαν λαθραίοι βαδίζουν, σα να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αγωνιζόμενοι για την μη απόκλιση από το κοινωνικό στερεότυπο. Βρήκαν τον τρόπο να χάνονται σε χιλιάδες σκοτούρες, με το χάρισμα να τους απομακρύνουν από το δικό τους, αυθεντικό τρόπο. Κι έπειτα σκορπίζουν γκρινιάρικα παράπονα για τις ελλείψεις και τα απωθημένα τους. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Πάντα παλιά ήταν καλύτερα. Πάντα στο μέλλον φιγουράρει η φιλόδοξη δυνατότητα. Και πάντα το παρόν θα είναι μίζερο και αδύναμο. Γεννούν οι ίδιοι την απώλειά της ευτυχίας τους. Έτσι, αντιφατικά, όπως πάντα. Όπως η απώλεια παλιών ονείρων, μπορεί να είναι η μεταμφιεσμένη γέννηση νέων. Ή προϋπόθεση για να κερδίσεις αυτό που φοβάσαι. Τον απωθημένο, τρομερό, τρομακτικό, δικό σου τρόπο.

 

Στις γιορτές , οι περισσότεροι απελευθερώνουν το μέχρι πρότινος σκουριασμένο κομμάτι της φαντασίας τους. Αρέσκονται σε μεγαλεπήβολες ευχές. Γυρεύουν να ψυχαγωγηθούν στο χαυνωτικό κλίμα που τους μετατοπίζει σε μία χρονιά, η οποία υπόσχεται να τα αλλάξει όλα, μόνο επειδή αλλάζει η ίδια. Οι ευχές μένουν ίδιες κάθε χρόνο γιατί η βούληση των ανθρώπων είναι συνήθως ελλειπτική. Πάσχει η ικανότητά τους να εφαρμόζουν όσα θα τους κάνουν να ευτυχήσουν. Τα φρενάρουν, γιατί οι συνθήκες ποτέ δε θα είναι ιδανικές για ευτυχία. Πάντα η καθημερινότητα θα δίνει απλόχερα ευκαιρίες για λήθη και ανώδυνες απολαύσεις. Μα η απώλεια της αυτοκαταστροφικής μας μανίας μπορεί να μας σώσει και μόνο αυτή . Η απώλεια θα μας φέρει πιο κοντά στη σωτηρία.

 

Στο θέαμα των εγκλωβισμένων υπάρξεων, πάντα της έρχεται στο μυαλό ένα τραγούδι. Τέτοια εποχή πάντα. Είναι που προσφέρεται για ανασκοπήσεις και απολογισμούς, όσο διαστρεβλωμένα απότοκα της φαντασίας μας και να είναι. Πόσο σπουδαίο να ακολουθεί κανείς το δικό του τρόπο σε όλα! Να τον βρει και να τον υπερασπιστεί, και ας είναι δακτυλοδεικτούμενος! Εκεί αναπνέει η πιο παράφορη ευτυχία. Δεν αντιγράφεται, ούτε επαναλαμβάνεται. Είναι μία μύχια, ενδιάθετη κατάσταση που εγκαθιδρύει τη μαγική σιωπή της ψυχής. Ναι, τη λαλίστατη, άφωνη σιωπή. Παρότι τίποτα δεν ενθαρρύνει την ελπίδα, όταν ακούει αυτό το τραγούδι, εκείνη ανασταίνεται.

 

Γιατί, ακόμα και αν τίποτα δεν το προμηνύει, αυτή θα είναι μία πραγματικά καλή χρονιά. Το νιώθει. Θα βρει τον τρόπο να την κάνει. Η συνταγή δεν είναι πουθενά γραμμένη. Δεν αποστατεί από μεγαλοπρεπή ευχολόγια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Μόνο εκείνη την επινοεί και μόνο εκείνη μπορεί να της δώσει υπόσταση. Να χάσει, για να κερδίσει. Με τον τρόπο της. Καλή Χρονιά !

On the road

Δρόμος νέος μπροστά. Χωρίς φως, χωρίς δεδομένα να διευκολύνουν. Στο Χρόνο που ξέφρενος γιορτάζει το σαρωτικό του πέρασμα. Το αναγκαίο της φθοράς, την αναπόφευκτη αναγέννηση λησμονημένων ευχών. Το Φόβο που αναπαράγει μαζί με κάποια φθαρμένα, δειλά ένστικτα.

 

Κακόγουστα δωμάτια του χτες, όλα είναι ντεμοντέ εκεί, πότε αστεία, πότε τραγικά, καμαρώνουν με την άνανδρη ανακούφιση του περασμένου. Αυτού που δε με αφορά πια. Είμαι οι αλλαγές μου, γίνομαι αυτές, έτσι μια μέρα που μου χτύπησαν την πόρτα και εγκαταστάθηκαν ντύνοντάς με,  με άλλο πρόσωπο. Ταρακούνησαν βίαια το συντηρητισμό μου, όμως ...έτσι ή αλλιώς, δε μπορούσα να με αναγνωρίσω πια. Εδώ και πολύ καιρό. Η μανία με την οικειότητα με αποξενώνει. Με κάνει να μένω ίδια. Κενή νοήματος.

 

Ο Δρόμος αυτός είναι θεοσκότεινος. Γεμάτος παραπλανητικές πινακίδες και σιβυλλικά σύμβολα. Φαίνεται πως καταλήγει σε αδιέξοδο. Ξέρω πως τα φαινόμενα είναι για τους εφησυχασμένους. Το παν είναι να τα ανατρέπεις, γιατί πάντα σε στριμώχνουν με τις ζαβολιές τους. Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να περπατήσω μόνη. Όμως δεν έχω ανάγκη από παρηγοριά. Από αλήθεια έχω ανάγκη, από εκείνον που έχει την τόλμη να την ομολογεί, ακόμα και αν είμαστε μεσοστρατίς χωρίς ίχνος φωτός και βοήθειας. Ούτε βοήθεια χρειάζομαι. Αυτή είναι που διογκώνει την αναπηρία μου. Την αληθινή λύση μπορεί να τη βρει μόνο εκείνος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Ο τρίτος θα το επιλύσει από τη σκοπιά του και από απόσταση ασφαλείας.

 

Δε χρειάζομαι πυξίδες. Με τον καιρό έμαθα πως είναι όργανα αποπροσανατολισμού. Το πιο μαγικό σε μία διαδρομή είναι να διαλέγεις εσύ τον προσανατολισμό σου, όχι να σου τον υπαγορεύουν. Να είναι ανέπαφη η ψυχή από προϊδεασμούς.

 

Δε φοβάμαι τις διολισθήσεις. Χωρίς αυτές δε θα μπορούσα να ελέγχω την ικανότητά μου να ευθυγραμμίζομαι. Χωρίς ανισορροπία δε θα  μάθαινα  ποτέ τη σταθερά που με εξισορροπεί.

 

Μα ούτε και από σκέψη έχω ανάγκη. Έχει τη μανία να τα οργανώνει όλα , για αυτό και τα καταστρέφει. Υπερεκτιμημένη είναι, παρακωλύει απλώς την αυθόρμητη δράση, που σε μία ύπαρξη με  μία μονάχα ζωή, είναι επιβεβλημένη.

 

Κι αν με αποδοκιμάσουν οι διαβάτες των  πιο κεντρικών δρόμων, απλώς θα νιώσω θλίψη στη μικρόψυχη ματιά τους. Θα θελήσω να τους δείξω πως στις πιο αθέατες γωνίες του περιθωρίου, στην πιο απομονωμένη στοά που κραυγάζει απελπισία,  κρυφοζούν τα πιο λαμπρά θαύματα. Είναι κρίμα να κοιτάζουμε μόνο εκεί όπου η ελπίδα είναι ορατή. Η ελπίδα δε γυρεύει αποδείξεις, είναι ανθεκτική ακόμα και όταν κυριαρχεί το χάος.

 

Η αίσθηση της διαδρομής έχει κάτι από μία ζάλη ευφορίας. Έναν αρχόμενο φόβο που παραχωρεί τη θέση του σε μία ορμητική χαρά. Μα αυτό που πάνω από όλα με γαληνεύει είναι πως ,με εσένα στο πλάι, μπορώ να περάσω απέναντι με κλειστά τα μάτια ακόμα.

Painful

Πονάω για όλα εκείνα που δε μπορώ να αλλάξω.

Μου θυμίζουν πόσο αδύναμη στέκομαι στο αναπόδραστο μιας πικρής αλήθειας.

Πονάω για κάθε πικρή αλήθεια που δεν τολμώ να παραδεχτώ.

 

Πονάω για το χρόνο που τρέχει άγαρμπα, χλευάζοντας τη βιασύνη την ενθουσιώδη των επιθυμιών μου.

Μένουν να με κοιτάζουν απορημένες:με τι αφέλεια ανέμενα να λάβουν υπόσταση;

Με ποια απλοϊκά μου σχέδια στριμώχτηκαν στην απρόβλεπτη ροή του χρόνου;

Ήμουν άραγε εγώ η ίδια όταν με κυρίευαν, ή η θαμπωμένη ανάμνηση μιας ανήλιαγης μορφής;

 

Πονάω που την ψυχή μου ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω. Και τις στιγμές που θα νιώθω πως αυτό συμβαίνει, θα γεύομαι την πιο δόλια αυταπάτη.

 

Ακόμα πονάω για τις ευτελείς επιθυμίες.

Αυτές που εμφορούνται από κατώτερα κίνητρα και αυτές που δεν οπισθοχωρούν σε κανένα φραγμό.

 

Πονάω για την ασημαντότητα όλων εκείνων που θαρρούν πως είναι σημαντικοί(περίσσεια η έπαρση στα μικροσκοπικά τους μάτια).

 

Πονάω για τις στιγμές όπου μέσα από μικρές χαραμάδες ξεπροβάλλει η μεγάλη μου ευτυχία.

Στιγμές του χτες που αλήτικα μεταναστεύουν στο σήμερα και μου το ληστεύουν. Με ερεθίζουν, σαν απώλεια καθαρής χαράς.

Με δαιμονίζουν, σαν ανεπίστρεπτα μεγαλεία.

 

Την ίδια στιγμή, πυροδοτούν την πεποίθησή μου, αν μια φορά είσαι ικανός για ευτυχία, για πάντα είσαι. Γίνεσαι. Ότι η ευτυχία μοιάζει μακρινή όχι επειδή δε μπορεί να δε μπορείς να την αγγίξεις αλλά επειδή δε μπορείς να τη δεις. Δηλώνει παρουσία εκεί όπου η φαντασία σου απουσιάζει. Περιπλανιέται σε μεριές άγνωστες , που περιφρονείς να εξερευνήσεις, που απλώς σου φαίνονται πεζές.Κρύβεται αναπάντεχα πίσω από τον πόνο. Τον πόνο που η ίδια προκαλεί, με την ασύλληπτη μαγεία της .Τον πόνο πως είναι αληθινή και έξω από την ανθρώπινη νόηση. Γεννά ερωτήσεις που στο τέλος δεν έχουν καμία σημασία.Άλλωστε, όσα χρόνια και αν περάσουν, η απάντηση θα είναι μία, και ποτέ δε θα τη μάθουμε.

Time flies

Η βραδιά παγερή.Όνειρα τουρτουρίζουν στο ανικανοποίητο, προσδοκίες γυρεύουν λίγη ελπίδα ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο φως.Το πρόσωπό της ωχρό, γεμάτο από στίγματα ημιτελών εμπειριών.Το ξόδεμα δίχως ανταπόκριση.Η πάλη για κάτι ιδεατό.Το άλλο πρόσωπο της εικαζόμενης επιθυμίας.Προσδοκά κάτι πάντα για να ανακαλύψει ότι είναι γέννημα του μυαλού της.Η πραγματικότητα αναπαράγει τον εαυτό της με πολύ διαφορετικό τρόπο.Πότε απογοητευτικό, πότε ανεπαρκή, πάντα αφυπνιστικό.Τα ημερολόγια στερεύουν από σελίδες, ο χρόνος που εκπνέει.Το διαλαλούν με κάποιο στόμφο τα στολίδια, τα εκτυφλωτικά φώτα, τα αδηφάγα μάτια των ανθρώπων που στεγάζουν μια παράξενη θλίψη.

 

Εκείνος δεν ήταν ποτέ εκεί.Πάντα τον περίμενε, πάντα έβρισκε παρηγοριά σε αστεία καταφύγια να ξεγελάει τη μοναξιά της, πάντα πίστευε ότι η πόρτα θα χτυπήσει και θα είναι εκεί.Πως όλα θα γίνονταν απλά και καθαρά,δε γίνεται να τον επιθυμεί τόσο και να είναι μονόπλευρο.Με ένα μαγικό κλικ, οι ανάποδες συνθήκες θα ευθυγραμμίζονταν.Έπεισε τον εαυτό της πως είναι πλασμένη για εκείνον, άφησε την αγάπη να θεριεύει, έμαθε να είναι μόνο σαρκικώς παρούσα στο παρόν της.Το μυαλό της ταξίδευε δίπλα του και σε ένα μέλλον που θα ανέτειλλε μέσα από τις επουλωθείσες πληγές.Χρειάζεται χρόνος, σκεφτόταν, και όλα θα δρομολογούνταν.Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γίνεται θύμα όλων των κοινοτοπιών.Τις επιβεβαιώνει ντροπιασμένα.Προσπαθεί να είναι διακριτική ενώ μαίνεται εντός της η επιθυμία να σηκώσει το τηλέφωνο και να τον ακούσει.Ανά πάσα στιγμή.

 

Την δαιμονίζει η ακραία εμπορευματοποιημένη χαρά.Η ανάσυρση της χαράς μέσα από την επίφαση των φωταγωγημένων δρόμων και των γιορτινών αγορών.Την  εξοργίζουν τα αγκαλιασμένα ζευγάρια στο δρόμο που πορεύονται άμοιρα ανησυχιών.Με σημαία τη φυσιολογικότητα.Ούτε έχει στολίσει το σπίτι(από πότε η γιορτή είναι ένα προγραμματισμένο ξεφάντωμα;), ούτε θέλει να φάει σπιτικά μελομακάρονα επειδή είναι Δεκέμβρης(τα προτιμάει το Φεβρουάριο που όλοι τα σνομπάρουν οικτρά ως ανεπίκαιρα).Κάθε φορά που ακούει χαρωπά χριστουγεννιάτικα άσματα, κλείνει εκνευρισμένη το ραδιόφωνο-ή τ' αυτιά της.

 

Αυτό το βράδυ που μοιάζει τόσο τυπικό προοίμιο χριστουγεννιάτικης περιόδου, με το ψύχος και το νεογέννητο χιόνι, τα χαμένα πρόσωπα που επιμένουν να υπερκαταναλώνουν και τις μυρωδιές από γλυκά να πλημμυρίζουν και το πιο απόμερο στενό της πόλης, συλλογίζεται πως η ζωή έχει καταντήσει μια γραφική υποκρισία.Μια διεκπεραιωτική επανάληψη εκπονημένων δραστηριοτήτων στις οποίες πρέπει να μετέχουμε.Ένα πανηγύρι κανόνων που στην ουσία μας σπρώχνει στο κυνήγι της εξαίρεσης.Γιατί γιορτή είναι κάθε απρόσμενη τροχιά.Κάθε αναποδογύρισμα του καθιερωμένου.Γιορτή είναι να μην περιμένεις τίποτα και να έρχεται αυτό που λαχταράς πραγματικά.Γιορτή είναι η επανεφεύρεση του εαυτού και της ζωής μας.Γιορτή είναι να αλλάζεις το φαινομενικά αμετάβλητο που καταβροχθίζει τον δυνατό εαυτό σου.Καμία γιορτή δεν περικλείεται σε χρονικά όρια.

 

Κυλάει  ο χρόνος και εκείνος πάλι απών.Αυτό το βράδυ δε μπορεί να κρύβεται άλλο από τον εαυτό της.Πονάει βαθιά.Όλα την ενοχλούν γιατί όλα την αφήνουν ανέγγιχτη.Άδεια, περιφέρεται σαν τρελή, με μόνη συντροφιά την αναμονή.Νιώθει πως είναι και θα είναι μόνη.Μόνη είναι όταν δεν τής επιτρέπει να γίνει αυτό που είναι.Οι παραμορφώσεις τής στοιχίζουν.Ξαφνικά, το αισθάνεται.Δεν έχει κάτι να περιμένει.Όταν περιμένεις τα θαύματα, αυτά γίνονται αυταπάτες.Δεν έχει άλλη αναμονή.Η αναμονή είναι δειλή αίρεση για τα όνειρά της και τα όνειρα είναι ανεπίδεκτα αιρέσεων.Δε χρειάζεται χρόνος.Ό,τι είναι να γίνει, γίνεται και στην απειροελάχιστη υποδιαίρεση της στιγμής.Δεν αρκεί να αλλάζει ο χρόνος κάθε φορά.Πρέπει να αλλάζουμε και εμείς όλα εκείνα που μας αφήνουν αφόρητα ίδιους.

All that you can't leave behind

Έξαψη και αγωνία είχε εκείνο το πρωινό.Σκηνές της προηγούμενης βραδιάς δίνουν ένα σινιάλο μεθυσμένης θλίψης.Αποτσίγαρα στο τασάκι, άπλυτα ποτήρια,μισάνοιχτα σημειωματάρια.Η τηλεόραση όλο το βράδυ σε λειτουργία, δεν την άνοιγε παρά μόνο όταν ο κόσμος του γκρεμιζόταν.Το ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση. σιγομουρμουρίζει ένα διαβολεμένα εθιστικό κομμάτι των Tindersticks.Put your love in me..Χάνεται στη μαγεία της φωνής.Παλινδρομεί στην εφηβεία του, τότε που με παιδική λαχτάρα αναζητούσε μουσική στα δισκοπωλεία.Κάθε μήνα είχε και άλλο μουσικό κόλλημα, ό,τι και αν έκανε, η μουσική τον στοίχειωνε.Σφράγιζε την ύπαρξή του.

 

Ο χρόνος τον κοιτάζει από μια χαραμάδα αλήθειας.Τον απογυμνώνει, τον κάνει να ντρέπεται που δε συνειδητοποίησε με τετράγωνη λογική πώς πέρασε.Οι ψυχαναγκασμοί του χρόνου τον στριμώχνουν στον καθρέφτη όπου ξεπηδούν οι άχαρες πτυχώσεις του δέρματος(πώς δεν τις παρατήρησε πιο πριν;)και τα κομμένα του μάτια.Ο κόσμος αλλάζει, μόνο εσύ δεν το βλέπεις, μοιάζει να ξεστομίζει με αλαζονικό ύφος.Εκείνος γυρεύει με απόγνωση ένα φλυτζάνι αχνιστού καφέ.Άγλυκου, δυνατού.Αισθάνεται μια ληθαργώδη ανημπόρια να τον παραλύει.Η αλλαγή του κόσμου τον σοκάρει αρχικά, μετά τον υπνωτίζει.Του φαίνεται ένας τόπος από ηλίθιους που θαρρούν πως έχουν άποψη για όλα.

 

Πλησιάζουν χριστούγεννα, αυτό του το υπενθυμίζουν από τον Οκτώβρη.Οι οικείες μουσικές, η φωταγωγημένη πόλη, τα στολίδια στα καταστήματα, άνθρωποι που ψωνίζουν εμμονικά επειδή''αλλιώς οι γιορτές δεν έχουν νόημα'', ευχές για το νέο έτος καταδικασμένες να μείνουν θεωρητικά μεγαλεία, όλοι χαρούμενοι.Πρέπει να χαρεί.Αυτό το θλιβερό σύνθημα δίνει την αφετηρία σε κάθε του μέρα.Σήμερα όμως είναι αλλιώς.Έπεσε κατά τύχη σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, δέκα χρόνια πριν.Τότε που οι φωτογραφίες εκτυπώνονταν και τοποθετούνταν ευλαβικά σε άλμπουμ με θεματικές ενότητες.Θα μπορούσαν να ενοποιηθούν σε μία, με ένα τίτλο..''η ανεπεξέργαστη ευτυχία''.Πρόσωπα που ακτινοβολούσαν χαρά ξέφρενη, γεμάτα συναίσθημα.Που επέμεναν να αγαπούν τη μουσική και τις λέξεις, το κόκκινο κρασί και τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ.Το περπάτημα στα στενάκια όπου έλαμπαν οι πιο περίτεχνα κρυμμένοι θησαυροί.Τις λυτρωτικές σιωπές.Την αίσθηση ευγνωμοσύνης που αισθάνεται όταν ξημερώνει μια μέρα δίχως λεπτό ύπνου και είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο.Το να είναι μικρός ήρωας, αφανής πάντα.Ο ήρωας είναι απαλλαγμένος από την ανάγκη αυτοπροβολής.Γίνεται ήρωας όταν υπερβαίνει το γνώριμο εαυτό του.Όταν αλλάζει , και ας τη σιχαίνεται την αλλαγή έτσι συντηρητικός που είναι.

 

Σήμερα στο σπίτι έχει πολύ κρύο.Χιονίζει έξω, σε εναρμόνιση με το επιβεβλημένο ιδανικό της εποχής.Γυρίζει πάλι πίσω, στα χιονισμένα πρωινά που περπατούσαν χωρίς όρια, μέχρι να σουρουπώσει.Εικόνες αμέτρητες μιας ευλογημένης ζωής που δε θέλει να αφήσει πίσω.Μπορεί αλλά δε θέλει.Θα είναι σα να αρνείται τον εαυτό του, το πιο ουσιαστικό του κομμάτι.Χρειάζεται να γυρίζει πίσω για να μπορεί να βαδίσει μπροστά.Εκεί μοιάζει να φωλιάζει ένα άρρητο μυστικό για τη διαχρονική του ευτυχία.Όποτε το αφουγκράζεται, σε μία ζωή έκρυθμη, με μόδες και κώδικες που δεν προλαβαίνει, που κοιμάται και ξυπνάει έντρομος για να προλάβει αυτό που τον καθυστερεί πάντα, σε έναν μαραθώνιο ματαιότητας που του ληστεύει ακόμα και το προνόμιο να μπορεί να δακρύσει, ακόμα και τότε που όλα αδειάζουν από ζωή, βρίσκει τον τρόπο.

 

Η παλιά αίσθηση ανάτασης τον ανανεώνει.Του δείχνει το δρόμο για το δικό του μονοπάτι.Όσα καλείται να αφήσει πίσω, είναι οι σταθερές του.Σε ένα σύμπαν ασταμάτητων μεταβολών, οι σταθερές του είναι η μόνη απάντηση.Όσα αγάπησε είναι πάντα εκεί, δεν ξεριζώνονται.Είναι μέσα του, τον καθορίζουν, επανακαθορίζουν τα πάντα.Ακούει το τραγούδι με μοναδικό τρόπο.Είναι νέο και συνάμα παλιό.Κάτι σαν σταθερή αξία.Σαν τις εποχές που ανακατεύονται με ένα σημείο αναφοράς κοινό.Δε θέλει να αφήσει τίποτα πίσω.Ξέρει πως όσο και αν ο κόσμος αλλάζει, εκείνος επιλέγει να ζει στο δικό του..Παρελθόν είναι μονάχα ό,τι αρνηθήκαμε να επιβιώσει στο χρόνο.

 

 

A change is gonna come

Η ρουτίνα.Στείρα επανάληψη στερεότυπων στιγμών με τρόπο μηχανικό και διεκπεραιωτικό.Ο αποκλεισμός της διαφοροποίησης.Την ίδια στιγμή που τη θεωρούμε υπαίτια για τη μιζέρια μας σε συναισθηματικό επίπεδο, την ίδια στιγμή την έχουμε ανάγκη, ως ψευδαίσθηση πειθαρχίας.Ένα τυποποιημένο πρόγραμμα έχει το άχαρο χάρισμα να μας προσδίδει μία απατηλή αίσθηση ισορροπίας.Ένα οικοδόμημα ελεγχόμενου μικρόκοσμου όπου ο χώρος είναι οικείος και ο χρόνος ουδέποτε υποκύπτει σε ατασθαλίες.Από την άλλη, ως αντιφατικά όντα, αποζητούμε την αλλαγή.Αχόρταγα, με ακόρεστη  λαχτάρα.Νοερά έστω, γιατί στο πεδίο της πρακτικής εφαρμογής, για άπειρους λόγους χωλαίνουμε.Γκρινιάζουμε ότι η ζωή είναι προβλέψιμη, γεμάτη κλισέ.Έτσι μπορούμε ευθαρσώς να καμαρώσουμε για τη διανοητική μας υπεροχή και την αλάνθαστη ενορατική μας δύναμη.

 

Είναι η διεκδίκηση της παντογνωσίας η απόλυτη πράξη μωρίας.Η ευκολία με την οποία προβαίνουμε σε κριτική κάθε προσώπου ή δημιουργήματος αλλότριου, είναι χυδαία.Πιστοποιεί την προαπαιτούμενη ανωτερότητα του κριτή, που αυτονόητα θεωρούμε πως διαθέτουμε.Ο αμυντικός χειρισμός μιας κριτικής που μας γίνεται και η αυτόματη επίκληση ευφάνταστων δικαιολογιών, μαρτυρούν ότι το να είσαι κρινόμενος συνιστά μια αδιανόητη πιθανότητα.Όταν, συνεπώς, έχουμε τον εαυτό μας καταχωρημένο στη συνείδησή μας ως άτρωτο, πώς να αξιώνουμε την αλλαγή;

 

Η Αλλαγή προκύπτει ως ανάγκη κατάλυσης του υπάρχοντος σκηνικού, το οποίο δεν είναι ασφυκτικό αποκλειστικά εξαιτίας των άλλων.Θέλει γενναιότητα να αντικρύσουμε τα σφάλματά μας και να τα αναγνωρίσουμε γιατί τρεφόμαστε από αυτά.Οι φόβοι μας θεριεύουν στην ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή και επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων που μας θωρακίζουν σε μια μίζερη ρουτίνα.Χρειάζεται να απορρίψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας ως νοσηρό, και για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε κατοχυρώσει έναν υψηλό βαθμό συναισθηματικής υγείας.Μέσα από την απόρριψη του εαυτού μας ως αυθεντίας ίσως και να προσεγγίσουμε ένα ψήγμα ουσιαστικής γνώσης.Πάντα θα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα όταν εμείς έχουμε ταχθεί εθελοτυφλώντας στον ίδιο δρόμο επειδή είναι πιο βολικός.Ποτέ δε θα μάθουμε τι θα συμβεί αν δε δοκιμάσουμε την εναλλακτική οδό, εκείνη που φοβόμαστε ως αφιλόξενη αλλά ταυτόχρονα μας θέλγει ως αλλιώτικη χαρά των αναρίθμητων πιθανοτήτων.Πάντα θα μοιάζουν τα πάντα απίθανα όσο κάθε άλλη πιθανότητα πλην  αυτής που ενστερνιζόμαστε παραμένει ανεξερεύνητη.

Η πραγματική ανατροπή δεν είναι μια αιφνίδια μεταβολή των φαινομενικών γεγονότων.Είναι να μπορείς να αποκωδικοποιείς τα φαινομενικά γεγονότα ανατρεπτικά.Να κατορθώνεις να ανιχνεύεις την αλλαγή μέσα από την επίφαση της στασιμότητας.Κλισέ είναι μόνο ό,τι σε πείθει ως τέτοιο.Οι άνθρωποι που βλέπουν παντού κλισέ είναι ,ή ανασφαλείς ,ή αφόρητα δυστυχισμένοι.Η πανομοιοτυπία  δεν είναι παρά παγίδα για τους πληκτικούς.Οι καταπληκτικοί, θα κάνουν την έκπληξη, ακόμα και μέσα από την απόλυτη πλήξη.